WSTĘP: Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, Idiopathic pulmonary fibrosis) jest przewlekłym, postępującym i destrukcyjnym schorzeniem układu oddechowego, z medianą przeżycia wynoszącą 3–5 lat. Pirfenidon (PIR) i nintedanib (NTB) to jedyne leki, które skutecznie spowalniają progresję choroby. Choć są zarejestrowane w Polsce, nie były w naszym kraju powszechnie dostępne do końca 2016 roku z powodu braku zasad finansowania. Celem badania była ocena powszechnej praktyki klinicznej w Polsce w odniesieniu do rozpoznawania i leczenia IPF w okresie przed wprowadzeniem leków przeciwzwłóknieniowych.
MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono badanie ankietowe wśród lekarzy uczestniczących w dwóch ogólnopolskich kongresach pulmonologicznych w 2016 roku.
WYNIKI: W badaniu wzięło udział 150 lekarzy. Tylko 55% respondentów deklarowało, że ostateczne rozpoznanie jest stawiane we współpracy z radiologiem. Tylko 40% lekarzy kierujących chorych na chirurgiczną biopsję płuca omawia jej wyniki bezpośrednio z patologiem. Nigdy nie kieruje chorych z podejrzeniem IPF na chirurgiczną biopsję płuca 22%. Wśród respondentów 85% uważa, że płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL, bronchoalveolar lavage) może być przydatne dla rozpoznania. Niestosowanie żadnych leków u chorych na IPF deklarowało 41% respondentów, a 23% lekarzy deklarowało stosowanie kortykosteroidów w większych dawkach w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami. Tylko 43% respondentów zastosowałoby leki obniżające kwasowość soku żołądkowego u chorego z objawami refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD, gastro-esophageal reflux disease), a tylko 11% niezależnie od rozpoznania GERD.
WNIOSKI: Większość polskich pulmonologów nie jest wspierana przez radiologów w procesie diagnostycznym. Standardy leczenia były niesatysfakcjonujące, głównie z powodu braku regulacji dotyczących finansowania leczenia. Dalsza edukacja jest wskazana w celu poprawy standardów leczenia chorych na IPF w Polsce.WSTĘP: Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, Idiopathic pulmonary fibrosis) jest przewlekłym, postępującym i destrukcyjnym schorzeniem układu oddechowego, z medianą przeżycia wynoszącą 3–5 lat. Pirfenidon (PIR) i nintedanib (NTB) to jedyne leki, które skutecznie spowalniają progresję choroby. Choć są zarejestrowane w Polsce, nie były w naszym kraju powszechnie dostępne do końca 2016 roku z powodu braku zasad finansowania. Celem badania była ocena powszechnej praktyki klinicznej w Polsce w odniesieniu do rozpoznawania i leczenia IPF w okresie przed wprowadzeniem leków przeciwzwłóknieniowych.
MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono badanie ankietowe wśród lekarzy uczestniczących w dwóch ogólnopolskich kongresach pulmonologicznych w 2016 roku.
WYNIKI: W badaniu wzięło udział 150 lekarzy. Tylko 55% respondentów deklarowało, że ostateczne rozpoznanie jest stawiane we współpracy z radiologiem. Tylko 40% lekarzy kierujących chorych na chirurgiczną biopsję płuca omawia jej wyniki bezpośrednio z patologiem. Nigdy nie kieruje chorych z podejrzeniem IPF na chirurgiczną biopsję płuca 22%. Wśród respondentów 85% uważa, że płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL, bronchoalveolar lavage) może być przydatne dla rozpoznania. Niestosowanie żadnych leków u chorych na IPF deklarowało 41% respondentów, a 23% lekarzy deklarowało stosowanie kortykosteroidów w większych dawkach w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami. Tylko 43% respondentów zastosowałoby leki obniżające kwasowość soku żołądkowego u chorego z objawami refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD, gastro-esophageal reflux disease), a tylko 11% niezależnie od rozpoznania GERD.
WNIOSKI: Większość polskich pulmonologów nie jest wspierana przez radiologów w procesie diagnostycznym. Standardy leczenia były niesatysfakcjonujące, głównie z powodu braku regulacji dotyczących finansowania leczenia. Dalsza edukacja jest wskazana w celu poprawy standardów leczenia chorych na IPF w Polsce
