OYUNCUNUN FİZİKSEL EĞİTİMİNDE AİKİDO, LECOQ VE SUZUKİ

Oyuncunun fiziksel eğitimi, tiyatro tarihi boyunca üzerine düşünülen önemli konulardan birisidir. Bu bağlamda sahne mevcudiyeti, oyun seviyesi, aksiyon-reaksiyon, konsantrasyon gibi oyunculuk kavramları için farklı yöntemlerin/ekollerin farklı açıklama ve önerileri vardır. Oyunculuğun bu temel kavramlarının oyuncunun fiziksel eğitimi yoluyla geliştirilmesi, desteklenmesi ve sürekliliğinin sağlanması, bu tezin çıkış noktasıdır. Bu tezde Lecoq, Suzuki ve Aikido teknikleri oyuncunun fiziksel eğitimine hizmet edebilecek içerikleri ve yaklaşımları bağlamında incelenmiştir.&nbsp;Birinci bölümde Lecoq, Suzuki ve Aikido teknikleri üzerine literatür incelenmiş, teorik temelleri sunulmuştur. Lecoq pedagojisi oyunculuk eğitiminde hareket analizi ve oyun kurma çalışmalarını sistematik bir tiyatro eğitimine dönüştürmüş; mimodinamik, maske, bufon, clown gibi kendine has dramatik teatral sahaları ortaya çıkarmıştır. Tadashi Suzuki kendine has yönetmenlik anlayışını geleneksel Japon Tiyatrosunun kökenleriyle harmanlamış ve sahneye yönelik güçlü beden kullanımı ve zorlu formlar yoluyla etkili bir oyuncu çalışma sistemi kurmuştur. Aikido bir Japon savaş sanatı olarak ortaya çıkmış ve halen aktif olarak teknik ve felsefi kökenini sürdürmekte, gelişmektedir; ortak çalışma, disiplin, konsantrasyon gibi çok temel ve önemli gereklilikleri açısından bir oyuncunun fiziksel eğitiminde önemli olacak noktalara sahiptir.İkinci bölümde her üç teknik “beden farkındalığı ve hareket”, “oyun, oyuncu ve mevcudiyeti” ile “fiziksel eğitim ve öz disiplin” başlıklarında karşılaştırmalı olarak ele alınmış ve incelenmiştir. Beden farkındalığı ve hareket bağlamında Lecoq’un hareket analizi, nötr maske, mimodinamik gibi çalışmaları, Suzuki’nin tekniğe dönüşen egzersizleri, Aikido’nun ise temel teknikleri oyuncunun fiziksel eğitimi başlığında öne çıkmaktadır. Oyun, oyuncu ve mevcudiyeti kapsamında oyuncunun fiziksel eğitimi doğrultusunda Lecoq’un oyun kavramı, maske ve oyun seviyeleri gibi çalışmaları, Suzuki’nin merkez ve enerji kullanımı yoluyla sahne mevcudiyeti, Aikido’nun tetikte kalmayı gerektiren çalışmaları yoluyla oyuna hazır olma konuları öne çıkmıştır. Fiziksel eğitim ve öz disiplin her üç tekniğin ortak paydası olarak irdelenmiştir. Birbirinden farklı ve ortak çok yanı olan bu üç teknik oyuncunun temel yetilerini analitik düzeyde fiziksel bir çalışmaya dönüştürülmesini sağlayacak içerikler ortaya koymuştur.</p