Συμπτώματα και έκβαση σε ασθενείς με μη αντιρροπούμενη μονόπλευρη αιθουσαία ανεπάρκεια

Εισαγωγή Η εμφάνιση μονόπλευρης αιθουσαίας ανεπάρκειας έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά ενοχλητικών συμπτωμάτων για τους ασθενείς. Οι περισσότεροι από αυτούς αναρρώνουν καλώς και επανέρχονται σε ένα φυσιολογικό τρόπο ζωής. Πολλοί όμως δεν αναρρώνουν επαρκώς και βιώνουν τη συμπτωματολογία μιας μη αντιρροπούμενης αιθουσαίας βλάβης. Οι κύριες αιτίες μονόπλευρης αιθουσαίας βλάβης είναι νοσήματα του αιθουσαίου συστήματος (αιθουσαία νευρίτιδα, νόσος Meniere, καλοήθης παροξυσμικός ίλιγγος θέσης), ιατρικές πράξεις (χειρουργική αφαίρεση ακουστικού νευρινώματος, ενδοτυμπανική έγχυση γενταμυκίνης), κατάγματα κροταφικού οστού. Η μη αντιρροπούμενη αιθουσαία ανεπάρκεια είναι το επακόλουθο της μη επαρκούς ανάρρωσης ασθενών με κάποιο από τα ανωτέρω νοσήματα, οι οποίοι παραπονούνται κυρίως για συμπτώματα αστάθειας, αταξίας βάδισης και ταλαντοψίας. Η ανάρρωση ενέχει, πέραν από τεστ λειτουργίας του αιθουσαίου συστήματος, και υποκειμενικές συνιστώσες. Είναι πιθανό οι μετρήσεις στα τεστ να βελτιωθούν αλλά ο ασθενής να είναι ακόμα δυσαρεστημένος από την ποιότητα ζωής του. Αυτό οδηγεί στη χρήση ερωτηματολογίων για την ποσοτικοποίηση των υποκειμενικών συμπτωμάτων στα αρχικά στάδια της νόσου και στην έκβασή της, μετά από θεραπευτική παρέμβαση. Η κύρια παρέμβαση στη μονόπλευρη αιθουσαία ανεπάρκεια είναι οι ασκήσεις αιθουσαίας αποκατάστασης. Μεθοδολογία Οριοθετημένη ανασκόπηση της αρθρογραφίας σε βάθος δεκαετίας (2011-2020) σε 3 βάσεις δεδομένων: PubMed, Cochrane Library, Google Scholar με τις κατάλληλες λέξεις-κλειδιά. Επιλογή άρθρων στην αγγλική γλώσσα. Αποτελέσματα Μετά τον έλεγχο συνάφειας των άρθρων με το θέμα της εργασίας, συμπεριλήφθηκαν 30 άρθρα. Σε όλα, οι ασθενείς ήταν ενήλικες που έπασχαν από μονόπλευρη αιθουσαία ανεπάρκεια, με βάση κριτήρια νυσταγμογραφίας με διακλυσμούς ή v-HIT, και με σχετιζόμενη συμπτωματολογία. Η θεραπευτική προσέγγιση ήταν οι ασκήσεις αιθουσαίας αποκατάστασης. Ως μέτρα έκβασης χρησιμοποιήθηκαν ερωτηματολόγια υποκειμενικών συμπτωμάτων ζάλης και ποιότητας ζωής (DHI, ABCscale, dVAS, PSIL, UCLA-DQ, SF-36), ερωτηματολόγια ψυχολογικής κατάστασης (HADS), μετρήσεις φυσικής λειτουργίας (DGI, DVA, SVV) και ισορροπίας. Από τις μελέτες διατυπώθηκαν αποτελέσματα ως προς : τη χρησιμότητα και αποτελεσματικότητα των ασκήσεων στην αντιρρόπηση, τη σύγκριση μεταξύ διαφορετικών πρωτοκόλλων ασκήσεων, την ποσοτικοποίηση των συμπτωμάτων με αξιολογημένα μέτρα έκβασης, τους παράγοντες που πιθανό να επηρεάζουν την κατάληξη. Οι περισσότεροι συγγραφείς συμφωνούν στα κάτωθι : Συνιστάται η προσφορά ασκήσεων αποκατάστασης στους ασθενείς. Ο συνδυασμός τύπων ασκήσεων και η επίβλεψη από εξειδικευμένο φυσιοθεραπευτή επιδρούν θετικά στην έκβαση. Η χρήση της εικονικής πραγματικότητας είναι ενθαρρυντική καθώς σχετίζεται με τη μεγαλύτερη εμπλοκή και συμμόρφωση των ασθενών. Το φύλο και η ηλικία δεν επηρεάζουν την συνολική έκβαση, ενώ οι ψυχολογικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν ρόλο. Συμπεράσματα Η συμπτωματολογία της μη αντιρροπούμενης αιθουσαίας υπαισθησίας φαίνεται ότι δύναται να βελτιωθεί με τη χρήση κατάλληλων τεχνικών και προγραμμάτων αιθουσαίας αποκατάστασης, έτσι ώστε η έκβασή της να αντανακλάται στη βελτίωση των σκορ των μέτρων έκβασης, υποδηλώνοντας καλύτερη ποιότητα ζωής. Η ετερογένεια των άρθρων, τα μικρά δείγματα ασθενών και τα συστηματικά σφάλματα, καθιστούν αναγκαίες περισσότερες μελέτες, που θα καταδεικνύουν τις μεταβλητές που ευθύνονται ή προβλέπουν τη μη αντιρρόπηση, και που θα υποδεικνύουν την κατάλληλη θεραπευτική μέθοδο.Introduction Unilateral vestibular hypofunction results in a series of dramatic symptoms. Although most patients recover well and have a good quality of life, some unfortunately experience an uncompensated vestibular loss. Main causes of unilateral vestibular deficit are vestibular diseases (vestibular neuritis, Meniere disease, benign paroxysmal positional vertigo), iatrogenic (removal of vestibular schwannoma, intratympanic injection of gentamycin) and trauma (temporal bone fractures). Uncompensated vestibular hypofunction is the outcome of non compensation from the aforementioned diseases and consists of disequilibrium, gait ataxia and oscillopsia. Apart from functional tests of vestibular system, the assessment of the extent of recovery involves subjective components. It is quite likely to encounter symptomatic patients even when vestibular tests are improving. This leads to the use of questionnaires for the quantification of severity of symptoms before and after therapeutic intervention. The main intervention in unilateral vestibular deficit is vestibular rehabilitation exercises. Material and method Scoping review of English literature from 2011 to 2020 on 3 online databases (PubMed, Cochrane Library, Google Scholar) using key-words. Results After evaluation of the relevant articles, thirty of them were included in the scoping review. In all 30 articles, the patients were adults suffering from unilateral vestibular hypofunction, based on nystagmography with calorics or v-HIT related criteria and relevant symptoms. Intervention tested was a range of vestibular rehabilitation exercises. Outcome measures used were questionnaires of subjective symptoms of vertigo/dizziness and psychological state, as well as measures of physical activity and posture. Formulated results: Usefulness and efficiency of exercises in compensation, comparing different exercises protocols, quantification of symptoms with validated outcome measures, possible variables that affect the outcome. Most authors agree to the following: Clinicians should offer vestibular rehabilitation to patients with unilateral vestibular hypofunction and supervised rehabilitation shows better outcomes. The use of virtual reality is promising, because of the motivation offered. The gender and age do not affect the outcome, whereas psychological aspects play an important role. Conclusion Symptoms of uncompensated unilateral vestibular hypofunction seem to be improved with the use of appropriate strategies and programs of vestibular rehabilitation, so that the outcome can be reflected in the improved scores of questionnaires. The heterogeneity of the articles, the small patients sample and systematic bias necessitate further studies, in order to demonstrate possible causes of poor compensation and suggest the most appropriate therapeutic intervention