Adipokines in the pathogenesis of idiopathic inflammatory bowel disease

Choroba Crona (CD) i wrzodziejące zapalenie jelit są najczęściej występującymi postaciami nieswoistych zapaleń jelit. Ich etiologia i patogeneza dotychczas nie zostały wyjaśnione. Sugeruje się, że przewlekły stan zapalny jelit jest wynikiem predyspozycji genetycznych i indywidualnej nadmiernej reakcji układu immunologicznego na antygeny fizjologicznej mikroflory jelitowej. Uważa się, że naruszenie równowagi jelitowego układu immunologicznego jest spowodowane infekcją jelitową, która prowadzi do zmian w składzie fizjologicznej mikroflory jelitowej. Bierze się także pod uwagę takie czynniki, jak pochodzenie geograficzne i etniczne oraz styl życia. W ostatnich latach liczne badania oceniały rolę cytokin prozapalnych i hormonów tkanki tłuszczowej nazywanych adipokinami w patogenezie nieswoistych zapaleń jelit. Adipokiny wykazują zarówno pro-, jak i przeciw- zapalne działania i mogą uczestniczyć w regulacji odpowiedzi immunologicznej. Wykazano także, że otyłość wiąże się z przewlekłym układowym stanem zapalnym. Z drugiej strony wyniki badań eksperymentalnych ujawniły związek między stężeniem krążących adipokin a nasileniem procesu zapalnego w jelicie niezależnie od masy ciała. Wydaje się, że istotną rolę w wytwarzaniu adipokin uczestniczących w patogenezie nieswoistego zapalenia jelita odgrywa depozyt tłuszczu zlokalizowany w krezce jelita i bezpośrednio je otaczający. Celem prezentowanej pracy był przegląd aktualnej literatury dotyczącej roli adipokin w patogenezie nieswoistych zapaleń jelit, takich jak choroba Crona i wrzodziejące zapalenie jelita grubego. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 226–231)Crohn’s disease (CD) and ulcerative colitis (UC) are the two common forms of idiopathic inflammatory bowel disease (IBD). The aetiology and pathogenesis of IBD are not yet known. Genetic predisposition has been suggested as playing a role in the improper immune response to commensal microbiota. The main link of IBD pathogenesis is an intestinal immune system disability after enteric infection, resulting in an uncontrolled and chronic inflammatory state. Recently, numerous studies have been focused on the role of proinflammatory cytokines as well as hormones of adipose tissue named adipokines in the pathogenesis of IBD. Adipokines have pro- and anti-inflammatory properties and can modulate the immune response. It has been shown that obesity is associated with systemic microinflammation. On the other hand, experimental studies have revealed a link between levels of some adipokines and the severity of inflammation in IBD independent of body mass. The fat deposits called ‘wrapping’ or ‘creeping’ fat envelop the intestine, and adipokines produced by this tissue play an important role in the pathogenesis of IBD. The aim of this manuscript was to review the current literature concerning the role of adipokines in the pathogenesis of IBD. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 226–231

Prevention of catheter thrombosis according to current recommendations and reimbursement policy

Istotnym problemem, związanym z wykorzystaniem nietunelizowanego i tunelizowanego cewnika dializacyjnego, są powikłania zakrzepowe, które w istotny sposób skracają czas ich użytkowania. Zakrzepica żylna w naczyniu, w którym znajduje się cewnik, może powadzić do dalszych powikłań, w tym zatorowości płucnej, zespołu pozakrzepowego, zwężenia naczynia oraz zakażeń. Powikłania odcewnikowe, krótszy czas użytkowania i konieczność wymiany cewnika zwiększają koszty ponoszone przez systemy opieki zdrowotnej i wiążą się ze zwiększeniem śmiertelności wśród dializowanych chorych, która jest około 1,32 razy większa niż u osób dializowanych z użyciem przetoki tętniczo-żylnej. Profilaktyka przeciwzakrzepowa dostępu naczyniowego u hemodializowanych chorych obejmuje zarówno środki stosowane do wypełniania kanałów cewnika, jak i leki podawane ogólnoustrojowo. Do zabezpieczania cewników w okresie międzydializacyjnym wykorzystuje się głównie roztwory heparynynie frakcjonowanej, cytrynianu sodu i taurolidyny. Interesującą alternatywą dla standardowego zabezpieczania cewników są leki trombolityczne. Spośród terapii ogólnoustrojowych najczęściej zaleca się stosowanie doustnych antykoagulantów w profilaktyce wtórnej, u chorych z nawracającymi epizodami zakrzepowymi. Natomiast stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej nie ma oparcia w medycynie opartej na dowodach. Dlatego celem niniejszego artykułu jest przedstawienie profilaktyki przeciwzakrzepowej w aspekcie aktualnych zaleceń i możliwości refundacyjnych ustalonych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.The main problems associated with the use of dialysis catheters, both uncuffed and cuffed ones, arethrombotic complications, that significantly shorten their use. Venous thrombosis due to catheterization, may lead to further complications, including pulmonary embolism, posthrombotic syndrome, vascular stenosis and infection. Catheter-related complications, shortened use of catheter and the need of its replacement, significantly increase the costs to the health care system and are associated with increased mortality in patients on dialysis, which is about 1.32 times higher than in those with arteriovenous fistula. Prevention of vascular accessthrombosis in patients undergoing hemodialysis is based on catheter locking solutions as well assystemic administrated drugs. Standard clinical practice to prevent catheter clotting between dialysis session, is the use of lock solution with unfractionized heparin, citrate or taurolidine. An interesting alternative to the standard antithrombotic therapy isthe use of thrombolytic agents. Systemic therapy with oral anticoagulants is recommended in patients with recurrent thrombotic events in secondary prevention only. Whereas, the use of low molecular weight heparins is not based on the evidence-based medicine data. Therefore, the purpose of this article is to take on the problem of catheter thrombosis in relation to the current recommendations and reimbursement policy

New adipokines - good or bad for pathogenesis of insulin resistance?

Tkankę tłuszczową można uznać za największy "gruczoł endokrynny" w ludzkim organizmie. W ostatnich latach gwałtownie rośnie liczba znanych adipokin (hormonów tkanki tłuszczowej). W wielu badaniach, w tym też własnych, obserwowano związek między zwiększonym wydzielaniem adipokin, takich jak: TNF-α, IL-6, leptyna i rezystyna, oraz zmniejszonym wydzielaniem adiponektyny i rozwojem insulinooporności. W ciągu ostatnich pięciu latach opisano nowe adipokiny, takie jak: wisfatyna, waspina, omentyna i białko wiążące retinol 4 (RBP-4, retinol binding protein 4). W niniejszej pracy dokonano przeglądu aktualnego piśmiennictwa, przybliżając czytelnikowi wiedzę dotyczącą roli nowo poznanych adipokin w patogenezie insulinooporności. Stężenie wisfatyny w surowicy jest zwiększone w otyłości, a w badaniach doświadczalnych dowiedziono, że wykazuje ona działanie insulinomimetyczne. W zespole metabolicznym obserwowano obniżenie wskaźnika wisfatyna/insulina. Waspina jest pochodzącą z tkanki tłuszczowej proteazą serynową, której wydzielanie rośnie w otyłości. W badaniach doświadczalnych po podaniu waspiny obserwowano poprawę tolerancji glukozy i insulinowrażliwości. Omentyna wydzielana jest przez komórki podścieliska tkanki tłuszczowej, ale nie przez adipocyty, a jej wydzielanie zmniejsza się w otyłości. Nasila ona stymulowany przez insulinę przezbłonowy transport glukozy i fosforylację Akt w adipocytach, co sugeruje, że zwiększa insulinowrażliwość. Białko wiążące retionol 4 (RBP-4) jest białkiem wydzielanym przez tkankę tłuszczową, którego stężenie w surowicy rośnie w otyłości. W badaniach doświadczalnych obserwowano, że wpływa ono na rozwój insulinooporności w wątrobie i tkance mięśniowej. Podsumowując, można stwierdzić, że rosnąca z każdym rokiem liczba danych doświadczalnych odnośnie substancji wydzielanych przez tkankę tłuszczową zaangażowanych w patogenezę insulinooporności nie pozwoliła na wyjaśnienie wielu wątpliwości dotyczących rozwoju tego często występującego zaburzenia u ludzi.Adipose tissue may be regarded as the biggest "endocrine gland" in the human body. Number of well-known adipokines (hormones of adipose tissue) have been increasing rapidly during the last years. In many studies, included ours, increased secretion of adipokines such as: TNF-α, IL-6, leptin and resistin and decreased secretion of adiponectin in obesity have been linked with development of insulin resistance. In the last five years new adipokines such as: visfatin, vaspin, omentin and retinol binding protein-4 (RBP-4) have been described. This review summaries the current literature and presents the up to date knowledge concerning the role of new adipokines in the development of insulin resistance. Serum concentration of visfatin increases in obesity and experimental studies revealed its insulinmimetic action. In metabolic syndrome decreased visfatin/insulin index was observed. Vaspin is a serine protease secreted by adipose tissue in increased amount in obesity. Experimental studies revealed that vaspin improves glucose tolerance and insulin sensitivity in mice. Omentin is produced and secreted by stromal cells of adipose tissue but not by adipocytes. Its secretion is decreased in obesity. Omentin increases insulin-stimulated transmembrane transport of glucose and fosforylation of Akt in adipocytes. It suggests that omentin increases insulin sensitivity. Retinol binding protein 4 (RBP-4) is a protein secreted by adipose tissue in increased amount in obesity. Experimental studies revealed that RBP-4 participated in the development of insulin resistance in liver and muscular tissue. In summary, regardless of increasing number of experimental data concerning substances secreted by adipose tissue, involved in the development of insulin resistance, there are still many uncertainness of their role in the pathogenesis of this often disturbance in humans

Zależna od dawki odpowiedź ściany naczyniowej na implantację stentu szybko uwalniającego lek, pokrytego polimerem biodegradowalnym ze zwiększoną dawką sirolimusa: badanie eksperymentalne na modelu restenozy tętnic wieńcowych świni domowej

Background: Fast releasing, rapamycin-eluting stents, although safe, showed inferior results with regard to inhibition of restenosis. Aim: Therefore, we report vascular effects of a novel, biodegradable polymer stent matrix with elevated sirolimus dose and fast release kinetics (ed-frSES, Alex, Balton) in the porcine coronary in-stent restenosis model. Methods: A total of 19 stents were implanted with 120% overstretch in the coronary arteries of seven domestic pigs: seven ed-frSES with 1.3 μg/mm2 of sirolimus, eight frSES with 1 μg/mm2 of sirolimus, and eight bare metal stents (BMS). For the following 28 days, coronary angiography was performed, animals were sacrificed, and the stented segments harvested for histopathological evaluation. Results: In angiography at 28 days the late lumen loss was lowest in the elevated dose sirolimus eluting stent (SES) (ed-frSES: 0.20 ± 0.2 vs. frSES: 0.80 ± 0.5 vs. BMS: 0.96 ± 0.5 mm, p < 0.01). This was confirmed in the morphometric evaluation in histopathology as represented by a significant and dose-dependent decrease in the percentage area of stenosis (ed-frSES: 22.4 ± 12.7% vs. frSES: 35 ± 10.7% vs. BMS: 47.5 ± 12.5%, p < 0.01). There was no peri-strut inflammation in any of the groups. However, the endothelialisation score was numerically not meaningfully decreased in ed-frSES (ed-frSES: 2.93 vs. frSES: 3. vs. BMS: 3, p = 0.05). Signs of fibrin were also noted in ed-frSES (ed-frSES: 0.4 vs. frSES: 0 vs. BMS: 0, p = 0.05). Conclusions: Sirolimus dose-dependent vascular response was reported. The elevated dose, fast releasing SES shows satisfac­tory vascular healing, similar to regular dose, fast release SES, with improved efficacy in restenosis inhibition.Wstęp: Chociaż stenty powlekane analogami rapamycyny o szybkim profilu uwalniania leku udowodniły swoje bezpieczeń­stwo, to ich skuteczność w zapobieganiu restenozie jest niewystarczająca. Cel: Celem pracy była ocena efektów tkankowych w odpowiedzi na implantację stentu szybko uwalniającego lek, pokrytego polimerem biodegradowalnym ze zwiększoną dawką sirolimusa (ed-frSES, Alex, Balton) z wykorzystaniem modelu restenozy tętnic wieńcowych świni domowej. Metody: Wszczepiono 19 stentów ze 120% przerozmiarowaniem (tzw. overstretch) do tętnic wieńcowych 7 świń domowych: 7 stentów typu ed-frSES z 1,3 μg/mm2 sirolimusa, 8 stentów szybko uwalniających lek ze standardową dawką sirulimusa (frSES) i 8 stentów metalowych (BMS). Po 28 dniach obserwacji wykonano angiografię z oceną ilościową. Następnie zwierzęta zostały poddane eutanazji, a badane segmenty wypreparowane w celu przeprowadzenia analizy histopatologicznej. Wyniki: Po 28 dniach późna utrata światła w ocenie angiograficznej była najniższa w grupie ze zwiększoną dawką sirolimusa (ed-frSES: 0,20 ± 0,2 vs. frSES: 0,80 ± 0,5 vs. BMS: 0,96 ± 0,5 mm; p < 0,01). Podobne wyniki uzyskano w analizie hi­stopatologicznej, w której obserwowano istotnie mniejsze procentowe zwężenie pola przekroju w grupie ed-frSES (ed-frSES: 22,4 ± 12,7% vs. frSES: 35 ± 10,7% vs. BMS: 47,5 ± 12,5%; p < 0,01). W żadnej z badanych grup nie zaobserwowano okołoprzesłowego nacieku zapalnego. Poziom endotelializacji był nieco mniejszy w grupie ed-frSES, jednak różnica ta nie była istotna statystycznie (ed-frSES: 2,93 vs. frSES: 3. vs. BMS: 3; p = 0,05). Ponadto w grupie ed-frSES zaobserwowano okołoprzesłowo nieznaczną ilość włóknika (ed-frSES: 0,4 vs. frSES: 0 vs. BMS: 0; p = 0,05). Wnioski: Potwierdzono zależną od dawki sirolimusa odpowiedź tkankową. Stenty szybko uwalniające lek ze zwiększoną dawką sirolimusa (ed-frSES) umożliwiają zadowalające gojenie się ściany naczyniowej, podobne do stentów ze standardową dawką leku, przy jednocześnie skuteczniejszym hamowaniu restenozy