Diet related controversy

Istotnym celem w leczeniu otyłości jest zmniejszenie czynników ryzyka i chorób towarzyszących. Kaloryczność diety należy dostosować do indywidualnego zapotrzebowania energetycznego pacjenta. Wykazano, że ograniczenie kaloryczności, zawartości tłuszczów oraz węglowodanów w posiłkach zwiększa skuteczność kuracji odchudzających, ich bezpieczeństwo, a także zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe. Niektóre z popularnych diet bezpośrednio powodują umiarkowane zmniejszenie masy ciała, jednak brakuje ich długoterminowej oceny.One of the most important aims in obesity treatment is reduction of risk factors and concomitant diseases. It is important to match the calorie content of diet to the individual patient’s requirement. The importance of diet components restriction by means of caloric, carbohydrates and fat contents, and relative benefits and effectiveness of these restrictions on weight reduction and reduction of cardiac risk factors have been evaluated. Some popular diets can modestly reduce weight but there are still no long term results of their evaluation

The imaginary picture of one’s own body in overweight woman and its influence on weight reduction therapy

WSTĘP. Celem pracy było określenie jak osoby z nadwagą wyobrażają sobie własną sylwetkę, czy wyobrażenie to ma wpływ na efektywność kuracji odchudzającej oraz czy zmienia się wraz z redukcją masy ciała. MATERIAŁ I METODY. Wyjściowo grupę badawczą stanowiło 150 kobiet z nadwagą. Do drugiego etapu badania zakwalifikowano 49 osób, które zredukowały 15% wyjściowej masy ciała. Zastosowano trzy metody badawcze: ankietę, test sylwetek, opis wyobrażonej postaci. WYNIKI. Wyjściowo zaobserwowano różnicę pomiędzy wiekiem osób badanych a wiekiem wyobrażanych postaci (p < 0,001), masą ciała osób badanych a masą ciała wyobrażanych postaci (p < 0,001) oraz BMI osób badanych a BMI wyobrażanych postaci (p < 0,001). Zaobserwowano pozytywną korelację pomiędzy wiekiem początkowym wystąpienia nadwagi u osoby badanej, a wiekiem wyobrażanej przez nią postaci (p < 0,001). W trakcie kuracji odchudzającej nastąpił istotny spadek masy ciała osób badanych (p < 0,001), nie zmieniły się natomiast wiek ani BMI wyobrażanych postaci. Początkowe wartości zmiennych: pozycja wyobrażonej postaci w Teście Sylwetek (p < 0,001) oraz BMI wyobrażonej postaci (p < 0,01) wyjaśniają około 15-procentowej redukcji wyjściowej masy ciała osób badanych w trakcie kuracji odchudzającej. WNIOSKI. Wyobrażony obraz własnego ciała może być u osób otyłych szczuplejszy i młodszy, niż w rzeczywistości. Wyobrażenie własnego ciała u osób otyłych nie zmienia się pod wpływem obiektywnej redukcji masy ciała. Wyobrażenie sobie przez osobę otyłą własnego ciała jako szczuplejszego niż w rzeczywistości, przy jednoczesnej świadomości nadmiernej masy własnego ciała, sprzyja efektywności kuracji odchudzającej.INTRODUCTION. The aim of the study was to determine how obese people imagine their own figure, if it has an impact on the effectiveness of weight reduction therapy, and if it changes following the weight reduction. MATERIAL AND METHODS. 150 overweight women participated in a 3-month weight reduction therapy. Forty-nine participants, who had lost 15% of their baseline body weight, were evaluated. Three research methods were used: questionnaire, silhouettes test, and description of imaginary figure. RESULTS. There was an initial difference between imagined figures and: current age of participants (p < 0.001), current body weight (p < 0.001), and current BMI (p < 0.001). There was a positive correlation between time of onset of participant&#8217;s overweight and age of imagined figure (p < 0.001). There was significant body weight reduction during the treatment (p < 0.001), but there was no change in age and BMI of participants&#8217; imagined figures. Initial values of variables: position of imagined figure in silhouette test (p < 0.001) and BMI of imagined figure (p < 0.01) can explain 15% body weight reduction in the evaluated patients. CONCLUSIONS. In obese people, the imagined figure of one&#8217;s own body can be slimmer and younger than in reality. Their own body image is not altered by weight reduction therapy. Visualization of the obese patient&#8217;s own body as slimmer than in reality and awareness of the excessive weight promotes the effectiveness of weight reduction therapy

Role of the cannabinoid system in the regulation of food intake

Układ kannabinoidowy obejmuje receptory CB1 i CB2, agonistów egzogennych &#8212; kannabinole i endogennych &#8212; endokannabinoidy, enzymy biorące udział w ich biosyntezie i degradacji oraz antagonistów receptorów kannabinoidowych. Układ endokannabinoidowy reguluje pobór pokarmu i magazynowanie tłuszczów, wpływa na metabolizm lipidów i glukozy. Rimonabant, blokując centralne i obwodowe receptory CB1 , wpływa na zmniejszenie masy ciała i obwodu w talii, poprawia profil metaboliczny &#8212; zwiększa stężenie cholesterolu frakcji HDL, zmniejsza stężenie triglicerydów i odsetek aterogennych drobnych cząsteczek cholesterolu frakcji LDL, zwiększa wrażliwość na insulinę oraz zmniejsza odsetek osób z zespołem metabolicznym. Poprawa wskaźników metabolicznych zależy nie tylko od ubytku masy ciała; występuje również poprawa innych metabolicznych i krążeniowych czynników ryzyka &#8212; we krwi wzrasta stężenie adiponektyny, zmniejsza leptyny i wskaźnika zapalnego białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein). Ogólnie następuje poprawa jakości życia. Po roku leczenie przyniosło pożądane efekty, a dobra tolerancja utrzymuje się w okresie drugiego roku leczenia. Stwierdzone w czasie leczenia rimonabantem ograniczenie czynników ryzyka miażdżycy wzbudza wielkie nadzieje na możliwość wykorzystania tego leku nie tylko w leczeniu otyłości, ale i w prewencji chorób układu sercowo-naczyniowego.The cannabinoid system comprises cannabinoid receptors (CB1 and CB2), exogenous agonists, endogenous ligands &#8212; endocannabinoids, enzymes involved in their biosynthesis and degradation and cannabinoid antagonists. Cannabinoid system regulates food intake and lipid storage, influences glucose and lipids metabolism. Rimonabant blocking central and peripheral CB1 receptors reduces body weight mass and waist circumference, improves lipid profiles &#8212; increases HDL cholesterol concentration, lowers LDL cholesterol and amount of low, especially atherogenic, LDL particles, improves insulin sensitivity and decreases the number of people who meet criteria for metabolic syndrome. Improvements in metabolite profile are not only weight-dependent. Increase in adiponectin concentration, decrease in leptin and CRP (proinflammatory marker) were also observed during treatment with Rimonabant. The efficiency and good safety observed after one-year therapy was maintained throughout the two year&#8217;s treatment. Decrease in the number of risk factors of atherosclerosis during the treatment with Rimonabant raises hope to use this drug not only in the obesity treatment, but also in the prevention of cardiovascular disease

The effect of weight loss on serum concentrations of nitric oxide, TNF-alfa and soluble TNF-alfa receptors

Wstęp: Celem prezentowanej pracy była ocena wpływu obniżenia masy ciała na stężenie w surowicy tlenku azotu (NO, nitric oxide) i czynnika martwicy nowotworów &#945; (TNF-&#945;, tumor necrosis factor &#945;) oraz zbadanie czy istnieje związek między aktywnością układu TNF &#945; stężeniem w surowicy NO po zmniejszeniu masy ciała. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiły 43 otyłe kobiety (wiek 41,8 &plusmn; 11,9 lat, masa ciała 95,2 &plusmn; 15,0 kg, wskaźnik masy ciała [BMI, body mass index] 36,5 &plusmn; 4,6 kg/m2). Badane poddano 3-miesięcznej kompleksowej grupowej kuracji odchudzającej. Zalecono im dietę 1000-1200 kcal i regularną aktywność fizyczną. Nie stosowano leczenia farmakologicznego. Przed kuracją i po kuracji oznaczono stężenie w surowicy metabolitów tlenku azotu, TNF-&#945; i jego rozpuszczalnych receptorów (sTNFR1, sTNFR2) za pomocą metody Enzyme-Linked ImmunoSorbent Assay (ELISA), insuliny przy użyciu metody radioimmunologicznej (RIA, Radioimmunoassay), a stężenie glukozy, cholesterolu, cholesterolu frakcji HDL i triglicerydów - metodą enzymatyczną. Skład ciała oceniono za pomocą metody bioimpedancji przy użyciu aparatu Bodystat. Wyniki: Średni ubytek masy ciała wynosił 8,3 &plusmn; 4,3 kg. Po obniżeniu masy ciała stężenie w surowicy TNF-&#945; obniżyło się istotnie (p < 0,000), a obu receptorów sTNFR1 i sTNFR2 istotnie się podwyższyło (p < 0,000). Nie obserwowano natomiast zmian stężenia NO po zmniejszeniu masy ciała. Przeprowadzono analizę regresji wieloczynnikowej ze zmiennymi zależnymi, takimi jak &#916;TNF-&#945;, &#916;sTNFR1, &#916;sTNFR2 i &#916;NO. Zaobserwowano istotne korelacje między &#916;NO a wyjściowym stężeniem w surowicy TNF-&#945;, sTNFR1 i sTNFR2. Wnioski: Po obniżeniu masy ciała zaobserwowano zmniejszenie stężenia w surowicy TNF-&#945; i wzrost stężenia obu receptorów TNF, nie stwierdziliśmy, natomiast zmian stężenia w surowicy NO. Wydaje się, że zmiany aktywności układu TNF mogą być mechanizmem kontrregulacyjnym, który hamuje dalszą redukcję masy ciała. Związku między zmianami aktywności układu TNF &#945; stężeniem w surowicy NO po redukcji masy ciała nie wykazano.Introduction: The aims of the present study were to evaluate the effect of weight-loss treatment on serum concentrations of NO and TNF-&#945; and to examine whether there is an association between TNF-system activity and serum concentrations of NO after weight loss. Material and methods: The study group involved 43 obese women (aged 41.8 &plusmn; 11.9 years, weight 95.2 &plusmn; 15.0 kg, BMI 36.5 &plusmn; 4.6 kg/m2). The women were subjected to threemonth complex weight-loss treatment. Patients were advised to keep to a 1000-1200 kcal diet and to exercise regularly. Pharmacological treatment was not administered. Serum concentrations of nitric oxide metabolites, TNF-&#945; and its soluble receptors (sTNFR1, sTNFR2) were measured by ELISA kits; insulin was measured by RIA and glucose, cholesterol, HDL cholesterol and triglicerydes by an enzymatic procedure before and after weight loss. Body composition was determined by impedance analysis using Bodystat. Results: The mean weight loss during treatment was 8.3 &plusmn; 4.3 kg. The serum concentrations of TNF-&#945; decreased significantly (p < 0.000) and both receptors sTNFR1 and sTNFR2 increased significantly (p < 0.000) after weight loss. No significant changes in serum concentrations of NO were observed after weight loss. A multiple regression analysis was performed using &#916;TNF-&#945;, &#916;sTNFR1, &#916;TNFR2 and &#916;NO as dependent variables. A significant correlation was observed between DNO and initial plasma concentrations of TNF-&#945;, sTNFR1 and sTNFR2. Conclusions: This study demonstrates a decrease in serum TNF-&#945; concentration as well as an increase in plasma concentration of both TNF receptors but does not show any change in serum concentrations of NO after weight-loss treatment in obese women. It seems that changes in TNF-system activity may be a counter-regulating mechanism, which inhibits further body mass loss. We did not observe any association between changes in TNF-system activity and serum concentrations of NO after weight loss

Otyłość i leczenie operacyjne

Obesity is associated with increased frequency of diseases and presents a surgical risk factor. Therefore, every surgical intervention should follow correct preoperative management. The operation care involves some specific problems for an anaesthesiologist and a surgeon. When recommending drug dosages, the influence of the greater adipose tissue content on pharmacokinetics should be considered. The most frequent postoperative complications observed in obese patients include respiratory complications, wound infection, venous thrombus and pulmonary embolism.Otyłość stanowi czynnik ryzyka rozwoju wielu chorób, jest również czynnikiem zwiększonego ryzyka operacyjnego. Dlatego też każda interwencja chirurgiczna powinna być poprzedzona odpowiednim przygotowaniem przedoperacyjnym. Okres operacyjny wiąże się ze specyficznymi trudnościami dla anestezjologa i chirurga. Przy ustalaniu dawkowania leków należy uwzględniać wpływ dużej objętości tkanki tłuszczowej na farmakokinetykę. Do powikłań pooperacyjnych częściej obserwowanych u chorych otyłych należą powikłania oddechowe, zakażenia ran oraz zakrzepy żylne i zatory płucne

The effect of weight loss on serum concentrations of FAS and tumour necrosis factor alpha in obese women

Wstęp: Proces apoptozy może wpływać zarówno na masę, jak i na rozmieszczenie tkanki tłuszczowej. Nadrodzina receptorów dla czynnika martwicy nowotworów (TNF, tumour necrosis factor) stymuluje apoptozę. Celem pracy była ocena stężeń TNF-&#945;, rozpuszczalnych form receptorów dla TNF oraz FAS w surowicy otyłych kobiet oraz ich zmiany po zmniejszeniu masy ciała. Materiał i metody: Grupę 23 otyłych kobiet bez chorób towarzyszących (średni wiek 36,6 &#177; 10,9 lat) poddano 3-miesięcznej kuracji odchudzającej składającej się z diety 1000 kcal oraz aktywności fizycznej. Grupę kontrolną stanowiło 17 zdrowych kobiet z prawidłową masą ciała (średnia wieku 40,3 &#177; 5,5 roku). Próbkę krwi pobierano na czczo w godzinach porannych. Stężenia TNF-&#945;, receptorów dla TNF oraz FAS oznaczono metodą ELISA. Stężenie insuliny oznaczono przy użyciu metody RIA. Stężenia glukozy, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji HDL oraz triglicerydów oznaczono metodą enzymatyczną. Wyniki: Średnie zmniejszenie masy ciała w trakcie 3-miesięcznej kuracji odchudzającej wyniosło 11,4 &#177; 3,1 kg. Stężenie TNF-&#945; uległo obniżeniu (7,3 &#177; 3,0 vs. 5,4 &#177; 1,6 pg/ml; p < 0,005), stężenie sTNFRs uległo podwyższeniu (odpowiednio: 1222,6 &#177; 211,8 vs. 1325,6 &#177; 261,6 pg/ml; p < 0,05 oraz 1881,5 &#177; 337,2 vs. 2057,4 &#177; 358,7 pg/ml; p < 0,05). Nie zaobserwowano zmian w stężeniu FAS po zmniejszeniu masy ciała. Wnioski: U otyłych kobiet zaobserwowano wyższe stężenie TNF-&#945; w osoczu w porównaniu z osobami z prawidłową masą ciała, nie zaobserwowano różnic w stężeniu FAS. Stężenie TNF uległo obniżeniu, a stężenie sTNFRs wzrosło po zmniejszeniu masy ciała. Redukcja masy ciała nie spowodowała zmian w stężeniu FAS. Endokrynol Pol 2008; 59 (1): 18-22Introduction: Apoptosis can influence both adipose tissue mass and its distribution. The suprafamily of tumour necrosis factor (TNF) receptors stimulate apoptosis. The aim of the study was to assess serum concentrations of tumour necrosis factor alpha (TNF-&#945;), TNF soluble receptors (sTNFRs) and FAS in obese subjects and to examine the changes in these parameters after weight loss. Material and methods: The study group consisted of 23 obese women without additional disease aged 36.6 &#177; 10.9 years. These were examined before and after three-month weight reduction treatment consisting of a diet of 1000 kcal/day and physical exercise. The control group comprised 17 lean healthy women aged 40.3 &#177; 5.5 years. Blood samples were taken in the morning after an overnight fast. Serum concentrations of TNF-&#945;, sTNFRs and FAS were measured by enzyme linked immunosorbent assay (ELISA). Serum concentrations of insulin were measured by RIA. Serum concentrations of glucose, total cholesterol, HDL cholesterol and triglycerides were measured by an enzymatic procedure. Results: The mean weight loss over the three-month treatment was 11.4 &#177; 3.1 kg. Following weight loss, serum TNF-&#945; concentrations decreased significantly (7.3 &#177; 3.0 vs. 5.4 &#177; 1.6 pg/ml; p < 0.005) and concentrations of sTNFRs increased significantly (1222.6 &#177; 211.8 vs. 1325.6 &#177; 261.6 pg/ml; p < 0.05 and 1881.5 &#177; 337.2 vs. 2057.4 &#177; 358.7 pg/ml; p < 0.05 respectively). However, no changes in serum concentrations of FAS were observed after weight loss. Conclusion: We observed increased serum concentrations of TNF-&#945; but not of FAS in obese women. The concentrations of TNF decreased and those of sTNFRs increased after weight loss. However, the weight reduction therapy did not change serum concentrations of FAS. Pol J Endocrinol 2008; 59 (1): 18-2

Wpływ redukcji i przyrostu masy ciała na zmiany układowej przewlekłej reakcji zapalnej &#8212; 5-letnia obserwacja

Introduction: The aim of this study was to evaluate the influence of body mass changes on plasma concentrations of proinflammatory cytokines in obese women after the initially obtained weight reduction in a five-year follow-up period. Material and methods: Thirty out of 42 women with simple obesity (age 41.8 &#177; 11.9 years; BMI 36.5 &#177; 4.6 kg/m2) who achieved a greater than 5% weight loss at the end of a three-month weight loss programme were re-examined after five years. In addition to anthropometric and body composition measurements, plasma concentrations of TNF-alpha, sTNFRs and IL-6 were determined. Results: The mean weight loss after the three-month weight loss programme was 7.9 &#177; 4.4 kg. After five years, body mass was still lower than initially in 14 women, while in 16 it was higher (the so-called &#8216;yo-yo effect&#8217;). A significant decrease of plasma TNF-alpha and IL-6 and increase of sTNFR1 and sTNFR2 levels obtained after weight loss therapy were maintained after five years, including in the subgroup with the yo-yo effect. During the follow-up period, the increase of body fat mass was similar in the subgroup that maintained reduced weight (+4.4 &#177; 10.7 kg) and in the subgroup with the yo-yo effect (+4.1 &#177; 7.1 kg), while a significant difference was found in changes of body free fat mass (&#8211;7.1 &#177; 7.1 v. &#8211;0.7 &#177; 4.5 kg, respectively). Conclusions: The yo-yo effect has a modest influence on systemic microinflammation and seems not to abolish the benefit achieved via a weight loss programme. This may suggest that the persistence of changes in lifestyle implemented during the programme such as regular physical activity and diet composition may have a significant impact on the level of systemic microinflammation in the obese. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 432&#8211;438)Wstęp: Celem pracy była ocean wpływu zmian masy ciał w pięcioletniej obserwacji na stężenie w osoczu cytokin prozapalnych u otyłych kobiet po wcześniejszej redukcji masy ciała. Materiał i metody: Trzydzieści z 42 kobiet z otyłością prostą bez chorób towarzyszących (wiek 41,8 &#177; 11,9 lat; BMI 36,5 &#177; 4,6 kg/m2), które w czasie trzymiesięcznego programu uzyskały co najmniej 5% redukcję masy ciała, zostało zbadanych ponownie po 5 latach. Wykonano pomiary antropometryczne i składu ciała oraz oznaczono stężenie w osoczu TNF-alfa, sTNFRs i IL-6. Wyniki: Średnia redukcja masy ciała w czasie 3 miesięcznego programu wynosiła 7,9 &#177; 4,4 kg. Po 5 latach u 14 kobiet masa ciała była nadal niższa niż początkowa, podczas gdy u 16 była wyższa (efekt jo-jo). Istotne obniżenie stężeń w osoczu TNF-a i IL-6 oraz wzrost stężeń sTNFR1 i sTNFR2, które zaobserwowano po redukcji masy ciała, utrzymały się po okresie 5 lat również w podgrupie, w której wystąpił efekt jo-jo. W czasie obserwacji przyrost masy tłuszczu był porównywalny w podgrupie, która utrzymała zredukowaną masę ciała (+ 4,4 &#177; 10,7 kg) i w podgrupie, w której wystąpił efekt jo-jo (+ 4,1 &#177; 7,1 kg). Podczas gdy w zmianach masy beztłuszczowej zaobserwowano istotne różnice (odpowiednio &#8211;7,1 &#177; 7,1 v. &#8211;0,7 &#177; 4,5 kg). Wnioski: Efekt jo-jo wywiera niewielki wpływ na nasilenie układowej reakcji zapalnej i wydaje się nie powodować utraty korzyści osiągniętych w czasie programu redukcji masy ciała. Może to sugerować, że kontynuowanie zmian stylu życia realizowanych w czasie programu, takich jak regularna aktywność fizyczna i skład diety wywierają istotny wpływ na nasilenie układowej reakcji zapalnej u otyłych. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 432&#8211;438

Is there a relationship between binge eating and termination of body weight loss therapy?

WSTĘP. Otyłości często towarzyszy zjawisko żarłocznego jedzenia. Celem niniejszej pracy było stwierdzenie, czy istnieje związek między występowaniem napadów objadania się a przerywaniem leczenia otyłości w warunkach ambulatoryjnych. MATERIAŁ I METODY. Zbadano 73 otyłe osoby (58 kobiet i 15 mężczyzn; śr. wieku 45,8 &#177; 14,9 roku; śr. BMI = 39,7 &#177; 7,23 kg/m2), które po raz pierwszy zgłosiły się do Poradni Leczenia Otyłości w Katowicach. W dniu przyjęcia do leczenia pacjenci wypełnili krótki kwestionariusz obejmujący cztery pytania odnoszące się do występowania napadów objadania się oraz niektórych cech tych napadów. Po 10 miesiącach oceniono przebieg leczenia (liczbę wizyt, fakt przerwania terapii). WYNIKI. Średnia liczba wizyt w badanej grupie wynosiła 3,6 &#177; 2,6. Występowanie napadów objadania się potwierdziło w całej grupie 75% osób. Występowanie żarłocznego jedzenia nie różniło się w podgrupach podzielonych według wartości BMI i liczby wizyt. Kobiety częściej niż mężczyźni poprawiały sobie samopoczucie jedzeniem (p < 0,01). Osoby z BMI ponad 40 kg/m2 w większym stopniu wykazywały brak kontroli nad jedzeniem niż pacjenci, u których BMI był niższy od 34,9 kg/m2. WNIOSKI. Rezygnacja z terapii odchudzającej nie wiązała się z występowaniem żarłocznego jedzenia. Im większy był stopień otyłości, tym większy odsetek osób potwierdzał poczucie braku kontroli nad jedzeniem.INTRODUCTION. The phenomenon of binge eating frequently accompanies obesity. The aim of this study was to confirm if there is any relationship between binge eating and interrupting of body weight loss therapy in outpatient treatment. MATERIAL AND METHODS. 73 patients (58 women and 15 men; 45.8 &#177; 14.9 years old; BMI = 39.7 &#177; 7.23 kg/m2) on admission to Obesity and Metabolic Disorders Outpatient Clinic in Katowice answered four questions concerning the presence and some features of binge eating. After ten months the treatment course was verified (interruption of treatment, number of visits). RESULTS. Mean number of visits in the whole group was 3.6 &#177; 2.6. The presence of binge eating symptoms was reported by 75% of the whole group. There was no relationship between binge eating and BMI or number of visits, however women reported more frequent binges than men, when in bad mood (p < 0.01). Patients with BMI > 40 kg/m2 reported less control over eating comparing to patients with BMI < 34.9 kg/m2. CONCLUSIONS. The termination of body weight loss therapy was not correlated with occurrence of binge eating. The greater obesity, the less control the patients had over eating

The use of the the ActiGraph device (GT1M model) in measurement of weekly energy expenditure and number of steps during weight loss treatment

WSTĘP. Aktywność fizyczna stanowi istotny element kompleksowego leczenia otyłości. Celem pracy była wstępna ocena przydatności urządzenia ActiGraph (GT1M) działającego na podstawie akcelerometru w przebiegu kuracji odchudzającej. MATERIAŁ I METODY. W badaniu wzięło udział 17 pacjentów (grupa B), którzy uczestniczyli w 3-miesięcznej kuracji odchudzającej: 11 kobiet i 6 mężczyzn; wiek: 44,4 &#177; 12,4 (21-60) lata, BMI: 31,5 &#177; 3,4 (26-38) kg/ m2. Badanym zalecano ograniczenie kaloryczności diety oraz zwiększenie aktywności fizycznej. Średnie zmniejszenie masy ciała w grupie badanej w okresie 3 miesięcy wyniosło -8,9 kg (-9,6%). Grupę kontrolną stanowiło 8 osób (grupa K): 6 kobiet i 2 mężczyzn; wiek: 37,2 &#177; 9,8 (23-52) lata, BMI: 22,4 &#177; 1,4 (20,2-25) kg/m2, którym nie zalecano modyfikacji diety ani zwiększania aktywności fizycznej. Do monitorowania aktywności fizycznej (kcal) oraz liczby kroków wykorzystano urządzenie ActiGraph model GT1M, które badani nosili na wysokości talii przez 7 dni. WYNIKI. Osoby otyłe posiadały wyższą wartość wydatku energetycznego w czasie monitorowanego tygodnia kuracji w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej (602,6 vs. 375 kcal/dzień; p < 0,05), jednak w przeliczeniu na kilogram masy ciała badanych nie zaobserwowano różnicy między badanymi grupami. Średnia liczba kroków zarejestrowana w czasie 7 dni była podobna w obydwu grupach (B: 9988 vs. K: 8123/dzień). Wykazano istnienie zależności między wartością wydatku energetycznego (kcal) i liczbą kroków zarejestrowanych w czasie 2 dni wolnych od pracy a zmniejszeniem masy ciała podczas 3-miesięcznej kuracji (p < 0,05). WNIOSKI. ActiGraph model GT1M jest przydatnym urządzeniem do monitorowania tygodniowej aktywności fizycznej (mierzonej liczbą kroków) oraz wydatku energetycznego w przebiegu kuracji odchudzającej.INTRODUCTION. Physical activity constitutes an essential component of complex weight loss treatment. The aim of the present study was to assess usability of the ActiGraph (GT1M), accelerometric device, during weight loss treatment. MATERIAL AND METHODS. The study group consisted of 17 subjects (group B) participating in 3-month weight loss treatment: 11 women, 6 men, with mean age of 44.4 &#177; 12.4 (21-60) yrs and BMI of 31.5 &#177; 3.4 (26-38) kg/m2. Subjects were recommended to reduce daily calorie intake and increase their physical activity. The average weight loss during 3 months amounted to -8.9 kg (-9.6%). The control group included 8 subjects (group K): 6 women and 2 men with mean age of 37.2 &#177; 9.8 (23-52) yrs and BMI of 22.4 &#177; 1.4 (20.2-25) kg/m2 who did not receive any recommendations concerning diet or physical activity. The ActiGraph (GT1M) worn on subjects&#8217; waist line was used to monitor their physical activity [kcal] and amount of steps taken during 7 days. RESULTS. Obese subjects had higher value of energy expenditure during monitored 7 days of weight loss treatment when compared to lean ones (602.6 vs. 375 kcal/day; p < 0.05), however when calculated per a kilogram of body mass, the difference was not of statistical significance. The mean amount of steps were similar in both groups during 7 days (B: 9 988 vs. K: 8 123/day). There was a correlation noted between caloric expenditure [kcal], number of steps taken during 2 weekend days and the value of body mass reduction after 3 months of treatment (p < 0.05). CONCLUSION. The ActiGraph, model GT1M, is a useful device measuring weekly physical activity (number of steps taken) and energy expenditure during weight loss treatment

Wpływ redukcji masy ciała na zmianę stężenia mleczanów indukowaną krótkotrwałym wysiłkiem

WSTĘP. Celem pracy była ocena wpływu kuracji odchudzającej na spoczynkowe i powysiłkowe stężenie mleczanów we krwi otyłych kobiet. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 43 otyłe kobiety (wiek: 41,8 &#177; 11,9 roku; masa ciała: 95,2 &#177; 15,0 kg; wskaźnik masy ciała [BMI, body mass index]: 36,5 &#177; 4,6 kg/m2) bez chorób towarzyszących i 28 zdrowych kobiet o prawidłowej masie ciała (wiek: 32,9 &#177; 11,3 roku; masa ciała: 59,4 &#177; 7,7 kg; BMI: 21,8 &#177; 2,0 kg/m2). U wszystkich badanych przeprowadzono test wysiłkowy na cykloergometrze, maksymalny czas trwania testu wynosił 9 minut przy wzrastającym obciążeniu (0-3 min - 50 W; 3-6 min - 100 W; 6-9 min - 150 W) (program Ketler). Czynność serca w czasie testu monitorowano pulsoksymetrem. Przed i po wysiłku oznaczono stężenie mleczanów we krwi włośniczkowej (testem paskowym przy użyciu zestawów firmy Boehninger Mannheim z zastosowaniem aparatu ACCUSPORT). W grupie otyłych analogiczne badania wykonano po 3-miesięcznej kompleksowej grupowej kuracji odchudzającej. Przed włączeniem do badania u wszystkich badanych metodą kolorymetryczną we krwi żylnej oznaczono stężenie w surowicy glukozy i lipidów. WYNIKI. Stężenia glukozy i lipidów u wszystkich badanych mieściły się w granicach normy i nie występowały różnice w stężeniach tych parametrów między badanymi grupami. Stężenie mleczanów w spoczynku nie różniło się znamiennie między grupą badaną a kontrolną. Nie zaobserwowano także różnic w czasie wysiłku między badanymi grupami, jednak częstość tętna podczas wysiłku była niższa w grupie osób otyłych w porównaniu z grupą kontrolną (p < < 0,0005). W obu badanych grupach występowało znamienne zwiększenie stężenia mleczanów po wysiłku (p < 0,0000001). Jednak zwiększenie to było istotnie wyższe w grupie kontrolnej (p < 0,001). Po 12 tygodniach kompleksowej grupowej kuracji odchudzającej uzyskano średnio 8,3 &#177; 4,3 kg redukcji masy ciała, czyli 8,6%, co można uznać za dobry wynik kuracji. Czas wysiłku po kuracji uległ istotnemu wydłużeniu (p < 0,005), ale nadal nie różnił się istotnie w porównaniu z grupą kontrolną. Nie zaobserwowano istotnego wzrostu częstości tętna w czasie testu wysiłkowego i nadal była ona niższa w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,005). Nie zaobserwowano istotnych zmian stężenia mleczanów w spoczynku i po teście wysiłkowym. W żadnej z badanych grup nie zaobserwowano korelacji między czasem trwania wysiłku a stężeniem mleczanów. WNIOSKI. Redukcja masy ciała nie wpływa na spoczynkowe i powysiłkowe stężenie mleczanów mimo poprawy wydolności fizycznej