How to manage patients with aortic stenosis?

Aortic stenosis is a form of valvular heart disease that is bound to be seen more and more often by healthcare professionals in the coming years. This is due to the increasing life expectancy and the increasing rate of incidental echocardiographic diagnosis in asymptomatic patients. No effective drug treatment for AS is available. Symptomatic patients with significant AS should be referred for surgery. When deciding the method and timing of management, cardiologists and cardiac surgeons should take into consideration the symptoms present, the patient.’s age (life expectancy) and the echocardiographic evaluation of the severity of stenosis. The riskto- benefit ratio of the various management options should be assessed individually. (Cardiol J 2007; 14: 510-517

Hypertension in aortic stenosis: More questions than answers

Although hypertension and aortic stenosis are the most common cardiovascular diseases, the impact of hypertension on the natural history of aortic stenosis, the structure and function of the left ventricle, the assessment of valve defect severity and its progression are not fully understood. Hypertension not only can modify the exploratory findings of aortic stenosis, but may also interfere with the assessment of severity, and even have an impact on patients outcome. In the absence of specific cohort studies, the nature of the association between aortic stenosis and high blood pressure is not clear and the published results are often contradictory. Unknown is the true frequency of both conditions, the rules of diagnosis and the treatment itself

Jak leczyć pacjentów ze stenozą aortalną?

Stenoza aortalna jest wadą serca, która w nadchodzacych latach będzie rozpoznawana coraz częściej. Wiąże się to z wydłużeniem przewidywanego okresu przeżycia i zwiekszonej częstości przypadkowych rozpoznań w czasie badania echokardiograficznego u pacjentów bez objawów. Nie ma skutecznej farmakoterapii tej wady. Chorzy ze stenozą aortalną, u których występują objawy, powinni być poddani leczeniu operacyjnemu. Podczas kwalifikacji do zabiegu należy uwzględnić rodzaj i nasilenie objawów, wiek pacjenta (przewidywany czas przeżycia) oraz echokardiograficzną ocenę zaawansowania wady. Trzeba również dokonać indywidualnej oceny ryzyka względem potencjalnych korzyści w odniesieniu do dostępnych metod leczenia. (Folia Cardiologica Excerpta 2008; 3: 13-20

"The Efficiency of Foreign Borrowing: The Case of Poland"

The main objective of this paper is to examine the efficiency of foreign investment borrowing by Poland in the 1970s. That decade was of particular significance in the post-war history of Central and Eastern Europe. For the first time after the World War II, Poland – a major country in the socialist block – opened up to western economies by increasing foreign trade and by taking loans to finance the imports of modern technology and investments. Since there has been a major disagreement about the economic impact of the loans, we make an attempt to resolve this controversy. The considerations are conducted in a macroeconomic model. Based on the econometric analysis, we conclude that the efficiency of foreign investment borrowing was relatively high. It means that the policy of using external sources to finance economic growth was fully justified

Osoczowe stężenia frakcji adiponektyny u kobiet z chorobą Alzheimera

ABSTRACT Introduction Alzheimer’s disease (AD) is a progressive and irreversible neurodegenerative disease. Typical features of AD include memory loss, social dysfunction and physical impairment. Although the pathological findings in the central nervous system are well established, the etiological factors are poorly known. Recent studies suggested the role of metabolic disturbances in the development of AD neurodegeneration. Adiponectin, an anti-inflammatory and metabolism regulating factor, was linked to AD. Aim The aim was to examine whether adiponectin fractions combined with insulin/insulin resistance-associated metabolic parameters correlate with AD progression. Material and methods The study comprised 98 women: 27 with moderate to severe AD, 31 with AD at early stage and 40 healthy controls, matched for age and BMI. To evaluate memory impairment, the MMSE was performed. Plasma total adiponectin and its high-, medium- and low molecular weights were measured with ELISA. Anthropometric, clinical and metabolic parameters were assessed. Correlations between adiponectin array and measured parameters were evaluated. Results In comparison to the controls, enhanced levels of total and medium molecular weight adiponectin characterized AD individuals. In AD, we found correlations between adiponectin array, and anthropometric and biochemical parameters. After adjustment to BMI, a significant increase of the total adiponectin and high- and medium molecular weight fractions was observed. A negative correlation between low molecular weight adiponectin and MMSE was found. Conclusions Our results indicate a possible link between adiponectin variations and AD. We hypothesize that changes in adiponectin profile observed in AD result from compensatory mechanism against neuropathological processes, as well as from adiponectin homeostasis impairment.Introduction: Alzheimer’s disease (AD) is a progressive and irreversible neurodegenerative disease. Typical features of AD include memory loss, social dysfunction, and physical impairment. Although the pathological findings in the central nervous system are well established, the aetiological factors are poorly known. Recent studies suggested the role of metabolic disturbances in the development of AD neuro­degeneration. Adiponectin, an anti-inflammatory and metabolism regulating factor, was linked to AD. The aim was to examine whether adiponectin fractions combined with insulin/insulin resistance-associated metabolic parameters cor­relate with AD progression. Material and methods: The study comprised 98 women: 27 with moderate to severe AD, 31 with AD at early stage, and 40 healthy con­trols, matched for age and BMI. To evaluate memory impairment, the Mini-Mental State Examination (MMSE) was performed. Plasma total adiponectin and its high, medium, and low molecular weights were measured with ELISA. Anthropometric, clinical, and metabolic parameters were assessed. Correlations between adiponectin array and measured parameters were evaluated. Results: In comparison to the controls, enhanced levels of total and medium molecular weight adiponectin characterised AD individu­als. In AD, we found correlations between adiponectin array, and anthropometric and biochemical parameters. After adjustment to BMI, a significant increase of the total adiponectin and high and medium molecular weight fractions was observed. A negative correlation between low molecular weight adiponectin and MMSE was found. Conclusions: Our results indicate a possible link between adiponectin variations and AD. We hypothesise that changes in adiponectin profile observed in AD result from compensatory mechanisms against neuropathological processes, as well as from adiponectin homeo­stasis impairment

Raised red cell distribution width as a prognostic marker in aortic valve replacement surgery

Background and aim: Several studies have reported that elevated red cell distribution width (RDW) is associated with poor outcomes in patients with coronary artery disease, chronic heart failure and aortic stenosis following transcatheter aortic valve replacement. Their prognostic utility in patients undergoing aortic valve replacement (AVR) surgery is unknown. Methods: We prospectively evaluated the prognostic value of RDW in a group of 191 consecutive patients with severe symptomatic aortic stenosis undergoing AVR. The pre-defined primary endpoint at the 30-day follow-up was composed of: all cause mortality, perioperative myocardial infarction, perioperative renal failure, prolonged mechanical ventilation, stroke, heart failure, successfully resuscitated cardiac arrest, the occurrence of multiple-organ failure, and the need for additional surgery for any reason. The secondary endpoint was total mortality. Results: The composite endpoint occurred in 54 patients. In univariate analysis RDW (p < 0.0001), haemoglobin level (p = 0.005), haematocrit (p = 0.01), red blood cell count (RBC; p = 0.002), glomerular filtration rate (p = 0.003), New York Heart Association classification (p = 0.02), atrial fibrillation (p = 0.0044), and pulmonary blood pressure (p = 0.004) were associated with the occurrence of the composite endpoint. RDW (p = 0.0005), haemoglobin level (p = 0.004), haematocrit (p = 0.004), RBC (p = 0.0009) and mean corpuscular volume (p = 0.01) were associated with an increased risk of death. In multivariate analysis, RDW (OR 3.274; 95% CI 1.285–8.344; p = 0.0003) and RBC (OR 0.373; 95% CI 0.176–0.787; p = 0.0097) remained independent predictors of the composite endpoint. Receiver operating characteristic analysis determined a cut-off value of RDW for the prediction of the occurrence of the combined endpoint at 14.1%. Conclusions: Elevated RDW is associated with a worse outcome following AVR, independent of RBC.  Wstęp: W dotychczasowych badaniach wykazano, że podwyższone wartości rozkładu objętości erytrocytów (RDW) są związane z gorszym rokowaniem u osób z chorobą wieńcową, niewydolnością serca czy ciężką stenozą aortalną leczoną przezcewnikowym wszczepieniem zastawki aortalnej. Znaczenie RDW u pacjentów poddawanych operacji chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej jest nieznane. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena wartości prognostycznej RDW u chorych poddawanych operacyjnemu leczeniu ciężkiej stenozy aortalnej. Metody: Prospektywne badanie przeprowadzono w grupie kolejnych 191 pacjentów z ciężką objawową stenozą aortalną poddawanych operacyjnemu leczeniu wymiany zastawki aortalnej. Na z góry zdefiniowany pierwszorzędowy złożony punkt końcowy w obserwacji 30-dniowej składało się wystąpienie następujących powikłań: zgonu z wszystkich przyczyn, okołozabiegowego zawału serca, okołooperacyjnej niewydolności nerek, przedłużonej wentylacji mechanicznej, udaru ośrodkowego układu nerwowego, skutecznie resuscytowanego zatrzymania akcji serca, niewydolności wielonarządowej i konieczności reoperacji z jakiejkolwiek przyczyny. Drugorzędowym punktem końcowym była śmiertelność. Wyniki: Pierwszorzędowy złożony punkt końcowy w obserwacji 30-dniowej zaobserwowano u 54 pacjentów. W analizie jednoczynnikowej predyktorami wystąpienia pierwszorzędowego punktu końcowego były: RDW (p < 0,0001), hemoglobina (p = 0,005), hematokryt (p = 0,01), liczba erytrocytów (p = 0,002), wskaźnik przesączania kłębuszkowego (p = 0,003), stopień niewydolności serca wg klasyfikacji NYHA (p = 0,02), migotanie przedsionków (p = 0,0044) i ciśnienie w tętnicy płucnej (p = 0,004). Wartości RDW (p = 0,0005), hemoglobiny (p = 0,004), hematokrytu (p = 0,004), liczba erytrocytów (p = 0,0009) i średnia objętość erytrocytów (p = 0.01) wiązały się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zgonu. Analiza wieloczynnikowa potwierdziła znaczenie RDW (OR 3.274; 95% Cl 1,285–8,344; p = 0,0003) jako niezależnego predyktora wystąpienia pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego. Przy użyciu statystyki krzywej ROC wyznaczono punkt odcięcia RDW dla wystąpienia złożonego punktu końcowego na poziomie 14,1% (pole pod krzywą 0,07; p = 0,008). Wnioski: Wyższe wartości RDW są związane z gorszym rokowaniem u pacjentów poddawanych operacji wymiany zastawki aortalnej, niezależnie od liczby erytrocytów.

Wyniki leczenia operacyjnego zwężenia lewego ujścia tętniczego u chorych w podeszłym wieku

Wstęp: W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost populacji ludzi w podeszłym wieku. Postęp i rozwój kardiochirurgii spowodował, że operacyjne leczenie schorzeń serca przeprowadza się u pacjentów w 7. i 8. dekadzie życia. Cel pracy: Ocena wyników wczesnych i odległych leczenia operacyjnego zwężenia zastawki aortalnej u osób po 74 rż. badanych w Klinice Wad Nabytych Serca w latach 1993–2001. Materiał i metody: Badaniem objęto 43 pacjentów (wiek 74–83 lat) z gradientem przezzastawkowym 60–150 mm Hg (średnio 104 mm Hg). Rozpoznanie wady serca, ocenę stopnia zaburzeń hemodynamicznych i kwalifikację do leczenia operacyjnego ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych.W obserwacji wczesnej (30 dni) i odległej (średnio 32 miesiące) oceniano wydolność czynnościową według klasyfikacji NYHA oraz parametry echokardiograficzne lewej komory. Powyższe parametry porównano w grupie chorych z zastawką mechaniczną vs. biologiczną. Wyniki: U 17 pacjentów wszczepiono zastawkę biologiczną, a u 27 - mechaniczną. Nie zanotowano zgonów śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym zmarł 1 chory. Powikłania pooperacyjne dotyczyły ogółem 76% pacjentów. W obserwacji wczesnej stwierdzono istotną poprawę wydolności czynnościowej. Parametry echokardiograficzne lewej komory i jej kurczliwość nie zmieniły się istotnie po operacji, jedynie objętość końcoworozkurczowa wykazywała znamienną poprawę. W obserwacji odległej wystąpiły 3 zgony, nie odnotowano powikłań zakrzepowo-zatorowych ani krowotocznych. Stwierdzano dalszą poprawę stanu klinicznego, badania echokardiograficznie wykazywały istotną poprawę funkcji lewej komory. Wyniki w grupach z zastawką mechaniczną i biologiczną nie różniły się istotnie. Wnioski: Wiek nie stanowi przeciwwskazania do wykonania operacji wymiany zastawki aortalnej. W okresie pooperacyjnym występujące powikłania są częste, ale nie zagrażają życiu pacjentów. Obserwacje odległe wskazują na poprawę wydolności fizycznej i parametrów echokardiograficznych lewej komory. Nie wykazano istotnych różnic w parametrach echokardiograficznych opisujących lewą komorę i zastawkę aortalną między grupami pacjentów z wszczepioną zastawką sztuczną vs. biologiczną

Wyniki leczenia operacyjnego zwężenia lewego ujścia tętniczego u chorych w podeszłym wieku

Wstęp: W ciągu ostatnich lat obserwuje się wzrost populacji ludzi w podeszłym wieku. Postęp i rozwój kardiochirurgii spowodował, że operacyjne leczenie schorzeń serca przeprowadza się u pacjentów w 7. i 8. dekadzie życia. Cel pracy: Ocena wyników wczesnych i odległych leczenia operacyjnego zwężenia zastawki aortalnej u osób po 74 rż. badanych w Klinice Wad Nabytych Serca w latach 1993–2001. Materiał i metody: Badaniem objęto 43 pacjentów (wiek 74–83 lat) z gradientem przezzastawkowym 60–150 mm Hg (średnio 104 mm Hg). Rozpoznanie wady serca, ocenę stopnia zaburzeń hemodynamicznych i kwalifikację do leczenia operacyjnego ustalono na podstawie obrazu klinicznego i badań dodatkowych.W obserwacji wczesnej (30 dni) i odległej (średnio 32 miesiące) oceniano wydolność czynnościową według klasyfikacji NYHA oraz parametry echokardiograficzne lewej komory. Powyższe parametry porównano w grupie chorych z zastawką mechaniczną vs. biologiczną. Wyniki: U 17 pacjentów wszczepiono zastawkę biologiczną, a u 27 - mechaniczną. Nie zanotowano zgonów śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym zmarł 1 chory. Powikłania pooperacyjne dotyczyły ogółem 76% pacjentów. W obserwacji wczesnej stwierdzono istotną poprawę wydolności czynnościowej. Parametry echokardiograficzne lewej komory i jej kurczliwość nie zmieniły się istotnie po operacji, jedynie objętość końcoworozkurczowa wykazywała znamienną poprawę. W obserwacji odległej wystąpiły 3 zgony, nie odnotowano powikłań zakrzepowo-zatorowych ani krowotocznych. Stwierdzano dalszą poprawę stanu klinicznego, badania echokardiograficznie wykazywały istotną poprawę funkcji lewej komory. Wyniki w grupach z zastawką mechaniczną i biologiczną nie różniły się istotnie. Wnioski: Wiek nie stanowi przeciwwskazania do wykonania operacji wymiany zastawki aortalnej. W okresie pooperacyjnym występujące powikłania są częste, ale nie zagrażają życiu pacjentów. Obserwacje odległe wskazują na poprawę wydolności fizycznej i parametrów echokardiograficznych lewej komory. Nie wykazano istotnych różnic w parametrach echokardiograficznych opisujących lewą komorę i zastawkę aortalną między grupami pacjentów z wszczepioną zastawką sztuczną vs. biologiczną