Two Different Presentation of C3 Glomerulonephritis Treated with Eculizumab: Two Cases and Brief Overview

MakaleWOS:000925209300013C3 glomerulopathy is a newly defined glomerular disease dominated by C3 complement storage and uncertain C1, C4, and immunoglobin accumulations. Hereditary mutations associated with Complement Factor H (CFH) causing hyperactivation of the alternative complement pathway were identified. Most mutations associated with C3 glomerulopathy are associated with the N-terminal end. Whether mutations are pathogenic or not will direct diagnosis and treatment. We present 2 cases, one 61-year-old and one 24-year-old attending our clinic at different times with hematuria, proteinuria, edema, and kidney failure. Both patients had C3 glomerulopathy diagnosed based on the results of kidney biopsy and were treated with eculizumab. Both cases had CFH-associated mutations

Monocyte-HDL Ratio: Can It Be Included in the Follow-Up of Diabetes Mellitus and Diagnosis of Diabetic Nephropathy?

Background and Aim: Diabetic nephropathy is the most common cause of end-stage renal disease and albuminuria is the earliest manifestation of diabetic nephropathy.Oxidative stress and inflammation caused by advanced glyco-oxidation end products contribute to micro and macrovascular complications of diabetes. Monocyte to high-density lipoprotein (HDL) cholesterol ratio (MHR) is an essential indicator of inflammation and oxidative stress. In this study, we aimed to reveal the relationship between diabetes regulation and complications and MHR. Material and Method: A total of 182 subjects, including 152 patients with diabetes mellitus (DM) and 30 healthy controls, were included in this study. All data of the subjects were scanned retrospectively. The DM group was divided into two groups nephropathy (n=68) and non-nephropathy (n=84), with a limit of 30 mg/day for albuminuria. MHR was calculated by dividing the monocyte count by the HDL cholesterol count. Results: When patients with DM were divided into nephropathy and non-nephropathy, patients with nephropathy had higher MHR levels than the other group. We showed that MHR correlated with albuminuria, creatinine, and HbA1c in patients with diabetic nephropathy. In addition, in the regression analysis, albuminuria and MHR were predictors of DN, while MHR, age, and creatinine were found to be independent predictors of albuminuria. Conclusion: MHR, which is an easily calculated marker with simple laboratory tests, which is frequently requested in routine practice in the follow-up of diabetes patients, can help predict the regulation of diabetes and its kidney complications

The Effect of Two Different Bicarbonate-Containing Dialysis Solutions on Acidosis Control in Hemodialysis Patients

AMAÇ: Hemodiyaliz hastalarında kronik bir metabolik asidoz eğilimi söz konusudur. Yüksek olgu sayılı çalışmalarda diyaliz öncesi serum bikarbonat konsantrasyonu ile mortalite arasında ilişki saptanmıştır. Çalışmamızda 32 ve 36 mmol/L bikarbonat içerikli diyaliz solüsyonu kullanımının asidoz kontrolüne etkisi araştırıldı.GErEÇ ve YÖnTEMLEr: Bir merkezde haftada üç kez hemodiyalize giren 91 (43E,48K) hastaya ilk altı ay 32 mmol/L diyalizat, ikinci altı ayda aynı hastalara 36 mmol/L bikarbonat diyalizat kullanılmaya başlandı ve diyaliz öncesi ve sonrası plazma bikarbonat düzeyleri karşılaştırıldı. BULGULAr: İlk altı ayda ortalama bikarbonat düzeyi 20,552,55 mmol/L olup sadece 30 hastada bikarbonat düzeyi 22 mmol/L ve üzerindeydi. İkinci altı aylık dönemde ise ortalama bikarbonat düzeyi 23,593,3 mmol/L olup hedef düzeylerdeydi. Ancak 19 hastada diyaliz sonu ortalama bikarbonat düzeyi 30 mmol/L'nin üzerinde bulundu. Prediyaliz asidozu olan hastaların ortalama interdiyalitik kilo artışı 2,80,5 kg olup, asidozu olmayan gruptan daha yüksekti (p0,05). Prediyaliz üre, Kt/V, albumin, potasyum ve CRP düzeyleri bakımından iki periyot arasında anlamlı farklılık yoktu. SOnUÇ: 36 mmol/L bikarbonat içeren diyaliz solüsyonu kullanımı ile asidoz kontrolü daha iyi yapılmakta ancak hastaların yaklaşık yüzde yirmisinde diyaliz sonunda ciddi metabolik alkaloz gelişmektedir. Bu durum aritmiyi tetikleyebilir. Bu nedenle aritmisi olan veya metabolik alkaloza eğilimi olan hastalarda yüksek bikarbonatlı solüsyon kullanımında bikarbonat içeriğinin ayarlanmasının gerektiğini düşünmekteyiz.OBJECTIVE: In hemodialysis patients; there is a continuing tendency to metabolic acidosis. In studies, the relationship between serum bicarbonate concentration and dialysis mortality has been determined. In our study, the effect of 32 and 36 mmol/L bicarbonate-containing dialysis solution on acidosis control was investigated. MATErıAL and METHODS: In a hemodialysis clinic, a 32 mmol/L bicarbonate-containing dialysate was used in the first six months and a 36 mmol/L bicarbonate-containing dialysate was used in the second six months. The study was performed on 91 (43M/48F) patients. Plasma bicarbonate levels before and after dialysis were compared. rESULTS: In the first period, only 30 patients' bicarbonate levels were 22 mmol/L or more. In the second period, the mean bicarbonate level was 23.59±3.3 mmol/L. However, the level of bicarbonate after dialysis was above 30 mmol/L in 19 patients. In patients with predialysis acidosis, the interdialytic mean weight gain was higher than in the group without acidosis (p>0.05). There were no significant differences between the two periods in terms of predialysis urea, Kt/V, albumin, potassium and CRP levels.CONClUSION: Acidosis control is better with the use of a dialysis solution containing 36 mmol/L bicarbonate. But at the end of dialysis, severe metabolic alkalosis developed on approximately twenty percent of patients. This situation can trigger arrhythmia. We therefore think that it is necessary to adjust the machine bicarbonate in the use of high bicarbonate solution in patients with arrhythmia or alkalosis tendency

Covid-19 hastalarında yoğun bakım yatışı ile ilişkili faktörler

Aim: In this study, it was aimed whether biochemical parameters, vital signs and neutrophil-lymphocyte ratio (NLR) values could be used in determining the indication for intensive care hospitalization in COVID-19 patients. Patients and Methods: This retrospective observational study was conducted in the emergency department of a university hospital. Patients with positive SARS-CoV-2 PCR test who applied to our hospital on 1-31 July 2020 were included in the study. Laboratory results, demographic findings and clinical results of the patients were collected electronically. The patients were divided into 3 groups as discharged, admitted to the service or intensive care unit. The incidence and severity of symptoms, comorbidities, laboratory values, and NLR values were compared between the groups. Results: A total of 489 patients were included in the study. The mean age of the included patients was 48.69 + 17.25 years, of which 260 (53.16%) were female. While 248 (50.9%) of these patients were discharged, 207 (42.3%) were taken to the service and 33 (6.7%) to the intensive care units. Age, heart rate, urea, creatinine, CRP, D-dimer and NLR values of the patients admitted to the intensive care unit were higher than the other groups, while oxygen saturation was statistically significantly lower in this group. Concomitant systemic diseases such as Diabetes Mellitus, Essential Hypertension, Chronic Obstructive Pulmonary Disease were more common in those hospitalized in the intensive care unit. In multivariable analysis, oxygen saturation (OR:0.803) and neutrophil-lymphocyte ratio (OR:1.09) were found to be independent predictors of the indication for hospitalization in the intensive care unit. Conclusion: As a result of our study, we think that especially low oxygen saturation and high neutrophillymphocyte ratio can be used in determining the indication for intensive care hospitalization in patients who apply to the emergency department due to COVID-19.Amaç: Bu çalışmada biyokimyasal parametreler, vital bulgular ve nötrofil-lenfosit oranı (NLR) değerlerinin COVID-19 hastalarında yoğun bakım yatış endikasyonunun belirlenmesinde kullanılabilir olup olmadığı amaçlandı. Hastalar ve Yöntem: Bu retrospektif gözlemsel çalışma, bir üniversite hastanesinin acil servisinde gerçekleştirildi. 1-31 Temmuz 2020 tarihinde hastanemize başvurmuş SARS-CoV-2 PCR testi pozitif olan hastalar çalışmaya dahil edildi. Elektronik ortamda hastaların laboratuvar sonuçları, demografik bulguları ve klinik sonuçları toplandı. Hastalar taburcu edilmiş, servise veya yoğun bakıma yatışı yapılmış olarak 3 gruba ayrıldı. Gruplar arasında semptomların görülme sıklığı, şiddeti, ek hastalıklar, laboratuvar değerleri, NLR değerleri kıyaslandı. Bulgular: Çalışmaya toplam 489 hasta dahil edildi. Dahil edilen hastaların ortalama yaşı 48.69 + 17.25 yıl iken bunların 260’ı (%53,16) kadındı. Bu hastaların 248’i (%50,9) taburcu edilirken, 207’si (%42,3) servislere, 33 (%6,7)’ü de yoğun bakım ünitelerine alındı. Yoğun bakıma yatış yapılan hastaların yaş, kalp hızı, üre, kreatinin, CRP, D-dimer ve NLR değerleri diğer gruplara kıyasla yüksekken, bu grupta oksijen saturasyonu ise istatiksel olarak anlamlı derecede düşüktü. Yoğun bakımı yatışı olanlarda Diabetes Mellitus, Esansiyel Hipertansiyon, Kronik Obstrüktif Akciğer hastalığı gibi eşlik eden sistemik rahatsızlıklar daha fazlaydı. Çok değişkenli analizde oksijen satürasyonu (OR:0.803) ve nötrofil-lenfosit oranı (OR:1.09) yoğun bakım ünitesinde yatış endikasyonunun bağımsız öngördürücüsü olarak b ulundu. Sonuç: Çalışmamızın sonucunda acil servise COVID-19 nedeni ile başvuran hastalarda özellikle düşük oksijen satürasyonu ve yüksek nötrofil-lenfosit oranının yoğun bakım yatış endikasyonun belirlenmesinde kullanılabileceklerini düşünüyoruz

Prevalence of Nephropathy in Multiple Myeloma Patients: An Experience of Single Center

Multipl miyelom (MM); anemi, tekrarlayan enfeksiyonlar, serum ve/veya idrarda monoklonal protein artışı, osteolitik kemik lezyonları, hiperkalsemi ve böbrek yetmezliği ile karakterize neoplastik bir plazma hücre diskrezisidir. MM ilişkili böbrek yetmezliği erken mortaliteye neden olan önemli bir prognostik faktördür ve MM’da böbrek hastalığı sıklığı tanıma bağlı olarak %20-50 arasında değişmektedir. Bu çalışmada, Necmettin Erbakan Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi, Hematoloji ve Nefroloji Kliniklerine başvuran MM hastalarında, nefropati sıklığı ve ilişkili faktörler araştırıldı. Son beş yıl içerisinde hastanemizde MM tanısı ile takip edilen toplam 104 hasta (K/E: 55/49) retrospektif olarak incelendi. Hastaların ortalama takip süresİ 29ay, yaş ortalaması 6410.6 yıldı. Takip süresince hastaların %30.8’i ölmüş, %58’i ise halen yaşamaktaydı. Hastaların %10.6’sının ise akıbeti öğrenilemedi. Kreatinin değeri 2 mg/dL olan hastalar miyelom nefropatili olarak kabul edildi. Başlangıç tedavisi olarak vinkristin-adriyamisin-deksametazon veya melfelan-metilprednizolon (65 yaş hastalar için) verilmişti. SPSS 15.0 programı ile istatistiksel analizler yapıldı. Çalışmaya katılan 104 hastanın %31.7’sinde (n33), miyeloma bağlı böbrek yetmezliği tespit edildi. Serum kreatinini 2 mg/dL olanlarda hipovolemi ve oligüri oranları daha yüksek bulundu (p0.001). Miyeloma bağlı böbrek yetmezliği olanların ortalama ürik asit (p0.002) ve kalsiyum (p0.037) değerleri, böbrek yetmezliği olmayanlardan yüksekti. Başlangıçta 31 hastada (%29.8) hemodiyaliz (HD) ihtiyacı varken bunların 19’unda (diyaliz yapılan hastaların %61.2’si, tüm hastaların %18.2’si) HD kalıcı oldu. Böbrek tutulumu olan MM hastalarında mortalite %42.4 iken böbrek tutulumu olmayanlarda %25.3 oranındaydı (p0.034). Multipl miyelomda böbrek yetmezliği kötü prognositik belirteçler arasında yer almaktadır. Hastaların yaklaşık üçte birinde miyeloma bağlı böbrek hastalığı saptandı. Böbrek yetmezliği, esas olarak monoklonal hafif zincir nefropatisine bağlı olarak gelişse de hipovolemi gibi geri dönüşümlü nedenlerin dikkatli değerlendirilmesi ve böbrek yetmezliği olan grupta artmış mortalite riski nedeniyle, MM’da bu alt gruba özellikle dikkat edilmesi gerektiğini düşünmekteyiz.Multiple myelom (MM) is a plasma cell malignancy and is characterized by anemia, recurrent infections, serum and/or urine monoclonal protein, osteolytic bone lesions, hypercalcemia and renal failure . The prevalence of nephropathy varies between 20 and 50% in MM. In this study, the prevalence of nephropathy and related factors were aimed to investigate in MM patients who admitted to the Hematology and Nephrology clinics of Meram Faculty of Medicine, Necmettin Erbakan University. A total of 104 MM patients (F/M: 55/49) were retrospectively examined who were administered in the last five years. The mean follow up duration was 29 months. The mean age was 6410.6 years. During the follow-up period, 30.8% of our patients died and 58% were still alive. The fate of the 10.6% of the patients could not be learned. Patients with serum creatinine 2 mg/dL were considered as patients with nephropathy. The vincristine-adriamycin-dexamethasone or melfelan -methylprednisolone (for patients 65 years) were administered as initial therapy. Statistical analysis was performed with SPSS 15.0. Renal involvements were observed in 33 patients (31.7%). Hyperuricemia (p0. 002), hypercalcemia (p0.037), hypovolemia (p0 .001) and oliguria (p0.001) were found to be higher in patients with creatinine 2 mg/dL. In 31 patients (29.8%), hemodialysis (HD) treatment was required, 19 of these (61.2% of HD patients, 18.2% of all patients) were treated with HD permanently. Mortality rates were found as %42 in patients with nephropathy and %25.3 without nephropathy (p0.034). Renal failure is a poor prognostic marker in multiple myeloma. In this study one-third of MM patients had nephropathy requiring HD. Although renal insufficiency is mainly due to monoclonal light chain nephropathy, reversible causes such as hypovolaemia should be carefully evaluated. We think that particular attention should be paid to this group because of the increased risk of mortality