A novel tattooing technique for ureteric strictures in Robotic Ureteroureterostomy. A non inferiority analysis.

Open access via Wiley AgreementPeer reviewedPublisher PD

The impact of low-pressure pneumoperitoneum on robotic-assisted radical cystectomy and intracorporeal ileal conduit urinary diversion : A case-control study.

Peer reviewedPublisher PD

Case report of ureteric transection of lower moiety in high-speed road traffic collision

Peer reviewedPublisher PD

Endometrial scratching during hysteroscopy in women undergoing in vitro fertilization: a systematic review and meta-analysis

ObjectiveEndometrial scratching (ES) during hysteroscopy before embryotransfer (ET) remains doubtable on whether it benefits the reproductive outcomes. The optimal technique is not clear and repeated implantation failure as a challenging field in in vitro fertilization (IVF) seems to be the springboard for clinicians to test its effectiveness.MethodsMedline, PMC, ScienceDirect, Scopus, CENTRAL, Google Scholar were searched from their inception up to April 2023 for studies to evaluate the effectiveness of adding endometrial scratching during hysteroscopy before ET.ResultsThe initial search yielded 959 references, while 12 eligible studies were included in the analyses, involving 2,213 patients. We found that hysteroscopy and concurrent ES before ET resulted in a statistically significant improvement in clinical pregnancy rate (CPR) [RR = 1.50, (95% CI 1.30–1.74), p < 0.0001] and live birth rate (LBR) [RR = 1.67, (95% CI 1.30–2.15), p < 0.0001] with no statistically significant difference on miscarriage rate [RR = 0.80 (95% CI 0.52–1.22), p = 0.30]ConclusionOur meta-analysis suggests that hysteroscopy with concurrent ES may be offered in IVF before ET as a potentially improving manipulation. Future randomized trials comparing different patient groups would also provide more precise data on that issue, to clarify specific criteria in the selection of patients.Systematic Review RegistrationPROSPERO (CRD42023414117

The project of enhancing, changing and transcending human abilities through the use of biomedical means: a moral assessment

The present dissertation attempts to analyze and answer the following question: Whether it is morally acceptable to enhance human capabilities through genetic intervention and if so, to what extent. In the first chapter, the distinction between therapy and enhancement is conceptually analyzed (T/E). Even though the classification of the interventions into therapeutic and enhancing seems pertinent at a first glance, a detailed study raises significant conceptual issues, leading to the undermining of the dominant position often used in public debates as a criterion between morally permissible/non-permissible interventions. It is often maintained that without the distinction between T/E, we will inevitably slide towards the acceptance of morally reprehensible genetic interventions. In the second chapter, we examine the argument that if we allow genetic interventions for moral reasons- e.g. treatment of a disease- sooner or later we will be led to allowing genetic interventions for non-moral reasons. It would be therefore wise never to take the first step of this path. The study has revealed that the conclusions of such slippery slope arguments are not characterized by logical necessity but they are rather probabilistic and thus they are more or less convincing depending on the nature of the premises. Their impact is mainly psychological: they make us worry that we might lose control in the process with tragic results, e.g. altering human nature (ΗΝ). In the third chapter, general and specific criticism of genetic enhancement are examined and evaluated. These objections are founded on the principle of the inviolability of ΗΝ. They originate, almost in their entirety, from a particular perception of ΗΝ, which flies in the face of the findings of modern evolutionary biology, it is not supported by empirical findings, it embraces genetic determinism and at times normative essentialism. Throughout this study, it has emerged that ΗΝ could be more accurately characterized not by its natural limitations but by its ability to transcend them. In the fourth chapter, we examine another instance of morally erroneous reasoning: designer children. It is often argued that when parents genetically enhance their children, they automatically preclude a range of future life choices that the children could conceivably make. If there is something that limits the range of permissible genetic interventions in the context of the parent's right to shape their children as they see fit, it is the child’s right to an open future. Nevertheless, the fundamental issue that needs to be addressed is primarily the bad practices and methods of child-rearing and not the genetic means themselves. In the first part of the fifth chapter, the discussion focuses on the positional goods that provide competitive advantages. In the second part of the chapter, three fundamental principles of justice are discussed, followed by an outline of an alternative proposal for a state-driven genetic policy. Such policy would include the priority principle, the principle of a decent minimum level, a version of the rawlsian difference principle adjusted to deal with socially and morally significant inequalities, and the adoption of a process of a genetic lottery.Η παρούσα διατριβή επιχειρεί να αναλύσει και να απαντήσει στο ερώτημα: εάν και κατά πόσο είναι ηθικά επιτρεπτό να ενισχυθούν μέσω γενετικών παρεμβάσεων οι ανθρώπινες ικανότητες. Στο πρώτο κεφάλαιο ελέγχεται εννοιολογικά η διάκριση μεταξύ θεραπείας και ενίσχυσης (Θ/Ε). Αν και εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνεται εύκολο να ταξινομήσει κανείς τις παρεμβάσεις σε θεραπευτικές και ενισχυτικές, ωστόσο, μια λεπτομερής έρευνα αναδεικνύει σημαντικά εννοιολογικά προβλήματα της διάκρισης, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της δεσπόζουσας θέσης που συχνά της αποδίδεται στον δημόσιο διάλογο ως κριτήριο μεταξύ ηθικά επιτρεπτών και μη επιτρεπτών παρεμβάσεων. Δίχως την διάκριση Θ/Ε, συχνά υποστηρίζεται ότι θα ολισθήσουμε αναπόφευκτα προς την αποδοχή ηθικά απαράδεκτων παρεμβάσεων. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζεται η αντίρρηση ότι εάν επιτρέψουμε τις γενετικές παρεμβάσεις για έναν ηθικό σκοπό –θεραπεία μιας ασθένειας– αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε στο να επιτρέπουμε γενετικές παρεμβάσεις για μη ηθικούς σκοπούς –ενίσχυση ικανοτήτων του ατόμου. Θα ήταν σοφό λοιπόν να μην κάνουμε ποτέ το πρώτο βήμα αυτής της πορείας. Η έρευνα έδειξε ότι τα συμπεράσματα τέτοιων επιχειρημάτων (επιχειρήματα ολισθηρής πλαγιάς), δεν ισχύουν με λογική αναγκαιότητα αλλά είναι πιθανολογικά και ενδέχεται να αληθεύουν υπό όρους και προϋποθέσεις. Η επίδραση τους είναι κυρίως ψυχολογική: προκαλούν μια εσωτερική ένταση και προειδοποιούν ότι στην πορεία μπορεί να χάσουμε τον έλεγχο με τραγικά αποτελέσματα, όπως, π.χ. να αλλάξουμε την ανθρώπινη φύση. Στο τρίτο κεφάλαιο διερευνώνται και αξιολογούνται γενικές και ειδικές αντιρρήσεις ενάντια στην γενετική ενίσχυση, που εδράζονται στην αρχή του απαραβίαστου της ανθρώπινης φύσης. Σχεδόν στο σύνολό τους, οι αντιρρήσεις αυτές πηγάζουν κατά βάση από μια ιδιάζουσα αντίληψη της ανθρώπινης φύσης, η οποία όμως είναι αντίθετη με τα ευρήματα της σύγχρονης εξελικτικής βιολογίας, δεν υποστηρίζεται από εμπειρικά δεδομένα, ενστερνίζεται τον γενετικό ντετερμινισμό και ενίοτε την κανονιστική ουσιοκρατία. Από την έρευνα διαφάνηκε ότι η ανθρώπινη φύση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο πιστά όχι από τους φυσικούς περιορισμούς της αλλά από την δυνατότητά της να τους υπερβαίνει. Στο τέταρτο κεφάλαιο εξετάζεται μια άλλη περίπτωση ηθικής ολίσθησης: τα παιδιά κατά παραγγελία και το δικαίωμα στο ανοικτό μέλλον. Συχνά υποστηρίζεται ότι όταν οι γονείς βελτιώνουν γενετικά τα παιδιά τους, αποκλείουν αυτομάτως διάφορες μελλοντικές επιλογές ζωής, που θα μπορούσαν αυτά να επιλέξουν. Εάν κάτι περιορίζει την κλίμακα των επιτρεπτών γενετικών παρεμβάσεων στο πλαίσιο του δικαιώματός τους να διαμορφώνουν όπως εκείνοι κρίνουν τα παιδιά τους, αυτό είναι το δικαίωμα του παιδιού στο ανοικτό μέλλον. Ωστόσο, το ουσιαστικό πρόβλημα που χρήζει αντιμετώπισης είναι πρωτίστως η κακή μέθοδος ανατροφής των γονέων και όχι τα γενετικά μέσα καθαυτά. Στο πρώτο τμήμα του πέμπτου κεφαλαίου, η συζήτηση αφορά τα αγαθά εκ θέσεως, τα οποία προσδίδουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Στο δεύτερο τμήμα του κεφαλαίου, αρχικά παρουσιάζονται και συζητούνται τρεις βασικές αρχές δικαιοσύνης, ενώ στη συνέχεια σκιαγραφείται μια εναλλακτική πρόταση κρατικής γενετικής πολιτικής, η οποία περιλαμβάνει την αρχή των προτεραιοτήτων, την αρχή ενός ελάχιστου αξιοπρεπούς γενετικού επιπέδου, μια εκδοχή της ρωλσιανής αρχής της διαφοράς, και την θέσπιση διαδικασίας γενετικής κλήρωσης για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα

Treatment Compliance with Fixed-Dose Combination of Vildagliptin/Metformin in Patients with Type 2 Diabetes Mellitus Inadequately Controlled with Metformin Monotherapy: A 24-Week Observational Study

Objective. To evaluate the differences in treatment compliance with vildagliptin/metformin fixed-dose versus free-dose combination therapy in patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM) in Greece. Design. Adult patients with T2DM, inadequately controlled with metformin monotherapy, (850 mg bid), participated in this 24-week, multicenter, observational study. Patients were enrolled in two cohorts: vildagliptin/metformin fixed-dose combination (group A) and vildagliptin metformin free-dose combination (group B). Results. 659 patients were enrolled, 360 were male, with mean BMI 30.1, mean T2DM duration 59.6 months, and mean HbA1c at baseline 8%; 366 patients were assigned to group A and 293 to group B; data for 3 patients was missing. In group A, 98.9% of patients were compliant with their treatment compared to 84.6% of group B. The odds ratio for compliance in group A versus B was (OR) 18.9 (95% CI: 6.2, 57.7; P<0.001). In group A mean HbA1c decreased from 8.1% at baseline to 6.9% (P<0.001) at the study end and from 7.9% to 6.8% (P<0.001) in group B. Conclusions. Patients in group A were more compliant than patients in group B. These results are in accordance with international literature suggesting that fixed-dose combination therapies lead to increased compliance to treatment

Design, implementation, and evaluation of a novel curriculum to teach transurethral resection of the prostate (TURP):a 3-year experience of urology simulation bootcamp course

OBJECTIVES To present the three-year experience of the multi-component TURP module at Urology Simulation Bootcamp Course (USBC) and demonstrate trainee's competence progression and satisfaction. METHODS During the USBC, a 4-h TURP module was developed and consisted of (a) familiarisation and assembly of resectoscope instrument, (b) didactic lecture on TURP operative techniques and postoperative complications, (c) learning hands-on resection on validated simulators [Samed, GmBH, Dresden, Germany; TURP Mentor™, Simbionix, Israel], and (d) practicing clot evacuation using the Ellik bladder Evacuator. Trainee's level of instrument knowledge, operative competence, and confidence were assessed pre- and post-course. Trainee's feedback was also collected. RESULTS One hundred thirty trainees participated in the USBC between 2016 and 2018. Eighty-seven percent of trainees scored themselves as 1-3 (low confidence in resection) on a 5-point Likert scale. Trainees significantly improved in their ability to perform resectoscope assembly for resection, coagulation and incision by 33.6% (p < 0.001), 28.1% (p < 0.001) and 34.0% (p < 0.001), respectively. There was a significant improvement in scores in itemised technical skill on the TURP simulator following completion of the TURP module (Mean difference = 3.4 points, 95% CI 2-4, p < 0.001). Ninety-one percent of trainees agreed that the TURP module was useful for their development in urological training. CONCLUSION Our results demonstrated that it is feasible to develop and implement a focussed module for teaching TURP with significant improvement in learning. Trainee feedback suggests that they were highly satisfied with the teaching provided and models used. This style of training can be implemented for other common surgical procedures