Troponin elevation in conditions other than acute coronary syndromes

Acute coronary syndromes comprise a large spectrum of clinical conditions ranging from unstable angina pectoris to acute ST-elevation myocardial infarction. Chest pain is usually the major symptom of atherosclerotic heart disease; however, it may be challenging to diagnose correctly, especially in the emergency department, because of the ambiguous way that pain is characterized by some patients. Cardiac troponins are sensitive and specific biomarkers used in the diagnosis of myocardial infarction that are released into the bloodstream when cardiac myocytes are damaged by acute ischemia or any other mechanism. They are the cornerstone for the diagnosis, risk assessment, prognosis, and determination of antithrombotic and revascularization strategies. However, troponin elevation indicates the presence, not the mechanism, of myocardial injury. There are many clinical conditions other than myocardial infarction that cause troponin elevation; thus, the physician should be aware of the wide spectrum of disease states that may result in troponin elevation and have a clear understanding of the related pathophysiology to effectively make a differential diagnosis. This review focuses on causes of troponin elevation other than acute coronary syndromes

MMP-1, MMP-9, TIMP-1, VEGF ve IL-6 DÜZEYLERİ İLE KORONER ARTER HASTALIĞININ KLİNİK ÖZELLİKLERİ, CİDDİYETİ VE KORONER ANJİOGRAFİK BULGULARIN İLİŞKİSİ

Matriks metalloproteinazlar (MMP) ve Matriks metalloproteinaz doku inhibitörleri (TIMP), hücre dışı matriks yıkımını kontrol eden moleküller olup, aterogenez ve plak rüptürü ile ilişkilendirilmektedirler. Vasküler endotel kaynaklı büyüme faktörü (VEGF) ise bilinen diğer etkilerine ek olarak, aterosklerotik plak içindeki neoanjiogenik yapılanmayı arttırmakta; bu şekilde inflamasyon ve benzer faktörler yanında, plağın kararlı yapısını bozarak rüptüre hazır hale getirmektedir. Bu çalışma; MMP-1, MMP-9, TIMP-1, VEGF ve IL-6 düzeyleriyle koroner anjiografik damar hastalığının yaygınlığını ve ciddiyetini derecelendiren Gensini Skoru, koroner epikardiyal kanlanmayı gösteren TIMI Pencere Sayısı (TFC), miyokardiyal kanlanmayı gösteren Miyokardiyal Yıkanma Skoru (MBG) ve koroner kollateral oluşumu arasındaki ilişkiyi ve bu belirteçlerin düzeylerinin çeşitli klinik durumlarda gösterdiği farklılıkları incelemek amacıyla düzenlenmiştir Koroner anjiografi yapılan 134 ardışık hastanın serum MMP-1, MMP-9, TIMP-1, VEGF ve IL-6 düzeyleri ELISA yöntemiyle ölçülmüştür. Hastalar 5 grupta incelenmiştir: Kararlı angina pektoris (n=34), kararsız angina pektoris (n=29), ST elevasyonsuz miyokard enfarktüsü (n=16), akut ST elevasyonlu miyokard enfarktüsü (n=25), kontrol (n=30). Koroner anjiografi sonrasında her hastanın Gensini Skoru, TIMI Skoru, TIMI Pencere Sayısı, Miyokardial Yıkanma Skoru ve Rentrop Kollateral Skoru değerlendirilmiştir. STEMI ve NSTEMI grubunda; kontrol, kararlı angina ve kararsız angina gruplarına kıyasla MMP-1 düzeyleri daha yüksektir (p<0,05). STEMI grubunda MMP-9 düzeyleri, kontrol ve USAP gruplarına göre daha yüksektir (p<0,05). IL-6 düzeyleri, kontrol grubuna göre tüm gruplarda daha yüksek, gruplar arası kıyaslamada da STEMI ve NSTEMI gruplarında daha yüksektir (p<0,05). VEGF düzeyleri, STEMI ve NSTEMI grubunda kontrol gruba göre yüksektir (p<0,05). Gruplar arasında TIMP-1 açısından anlamlı fark yoktur. Diyabetik hastaların MMP-1 düzeyleri daha yüksek (p:0,020) ve sigara içenlerin MMP-9 düzeyleri daha yüksek saptanmıştır (p:0,043). Perkütan yolla veya koroner arter bypass greftleme yöntemiyle revaskülarizasyon ihtiyacının, yüksek MMP-1 ve IL-6 düzeyleriyle regresyon analizleri sonrasında da sebat edecek şekilde ilişkili olduğu gözlenmiştir (OR:1,7 %95 CI:1,4 &#8211; 2,1; OR:6,5 %95 CI: 2,5 &#8211; 16). Anjiografik Gensini skoru ile MMP-1, IL-6 ve VEGF düzeyleri arasında, sonuçları etkileyebilecek diğer risk faktörlerini düşünerek yapılan regresyon analizleri sonucunda da devam eden anlamlı ilişki saptanmıştır (r:0,71; 0,57; 0,39; p<0,001), (B:0,124 %95 CI:0,75-0,174; B:0,217 %95 CI:0,089-0,346; B:0,499 %95 CI:0,168-0,831). TIMI Pencere Sayısı ve perkütan koroner girişim sonrası TIMI pencere sayısındaki değişim miktarı, MMP-1 düzeyleriyle ilişkili bulunmuştur (r:0,7 p<0,001, r:0,47 p<0,001). MBG ile MMP-1 ve IL-6 arasında ters yönlü ilişki saptanmıştır (r:-0,57 p<0,001; r:-0,49 p<0,001). VEGF ve MMP-1 düzeyleri, kollateral skoru ile ilişkili bulunmuştur (r:0,6 p<0,001; r:0,57 p<0,001)

Neutrophile/Lymphocyte Ratio is Associated with More Extensive and Severe Coronary Artery Disease and Impaired Myocardial Perfusion

29th Turkish Cardiology Congress of the Turkish-Society-of-Cardiology (TSC) with International Participation -- OCT 26-29, 2013 -- Antalya, TURKEY[No Abstarct Available]Turkish Soc Cardio

Neutrophile/Lymphocyte Ratio is Associated with More Extensive and Severe Coronary Artery Disease and Impaired Myocardial Perfusion

29th Turkish Cardiology Congress of the Turkish-Society-of-Cardiology (TSC) with International Participation -- OCT 26-29, 2013 -- Antalya, TURKEY[No Abstarct Available]Turkish Soc Cardio

Electrocardiographic P-Wave Duration, QT Interval, T Peak to End Interval and Tp-e/QT Ratio in Pregnancy with Respect to Trimesters

Background: P-wave duration helps to determine the risk of atrial arrhythmia, especially atrial fibrillation. QT interval, T peak to end interval (Tp-e), and Tp-e/QT ratio are electrocardiographic indices related to ventricular repolarization which are used to determine the risk of ventricular arrhythmias. We search for any alterations in electrocardiographic indices of arrhythmia in the pregnancy period with respect to trimesters. Methods: We enrolled 154 pregnant and 62 nonpregnant, healthy women into this cross-sectional study. Maximum and minimum P-wave durations (Pmax, Pmin), and QT intervals (QTmax, QTmin) were measured from 12 leads. QT measurements were corrected using Fridericia (QTc-Fr) and Bazett's (QTc-Bz) correction. Tp-e interval was obtained from the difference between QT interval, and QT peak interval (QTp) measured from the beginning of the QRS until the peak of the T wave. Tp-e/QT ratio was calculated using these measurements. Results: Pmax were 93.0 +/- 9.1, 93.9 +/- 8.9, 97.9 +/- 5.6, 99.0 +/- 6.1 in nonpregnant women, first, second, third trimesters of pregnancy, respectively (P = 0.001); whereas Pmin values were not significantly different. QTc-Fr max were 407.4 +/- 14.2, 408.5 +/- 16.1, 410.1 +/- 13.1, 415.1 +/- 10.1 (P = 0.007); Tp-e were 72.7 +/- 6.2, 73.2 +/- 6.5, 77.2 +/- 8.9, 87.2 +/- 9.6 (P < 0.001); and Tp-e/QT were 0.17 (0.14-0.20), 0.17 (0.14-0.20), 0.18 (0.15-0.23), 0.20 (0.16-0.25) in nonpregnant women, first, second, and third trimesters of pregnancy respectively (P < 0.001). None of the participants experienced any arrhythmic event. Conclusions: P-wave duration is prolonged in the second trimester, and resumes a plateau thereafter. Maximum QTc interval, Tp-e interval and Tp-e/QT ratio are increased in the late pregnancy. Although these indices are altered during the course of pregnancy, they all remain in the normal ranges