Comparison of treatment of tibial-shaft fracture by interlocking nailing and plating methods

چکیده: زمینه و هدف: دو روش مرسوم درمان شکستگی های تنه تیبیا، روش ثابت کردن داخلی با پلاک و کارگذاری میله در داخل کانال استخوان می باشد. از آنجائی که هر یک از این روشها معایب و محاسنی دارد لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج درمانی شکستگی تنه استخوان تیبیا با دو روش فوق انجام شد. روش بررسی: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به شکستگی تنه تیبیا انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه درمان با پلاک (گروه I) و درمان با میله داخل کانال استخوانی (گروه II) تقسیم شدند و پس از درمان دو گروه از نظر متوسط زمان جوش خوردن، مدت زمان بستری در بیمارستان، ضخامت کال استخوانی، دامنه حرکتی زانو و مچ پا و متوسط زمان بازگشت بکار مقایسه شدند. داده ها با استفاده از آزمون های t و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بر اساس این مطالعه به ترتیب در گروه I و II متوسط زمان جوش خوردن شکستگی 25/0±8/4 و 24/0±4/3 ماه، متوسط زمان بستری در بیمارستان 03/0±5 و 04/0±3 روز و متوسط ضخامت کال استخوانی پس از 4 هفته 05/0±5/2 و 06/0±4 میلی متر، متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی زانو در حد 130 درجه 05/0±3 و 06/0±5/1 ماه، و متوسط زمان رسیدن به دامنه حرکتی 50 درجه مچ پا 04/0±5/3 و 03/0±2 ماه و متوسط زمان بازگشت بکار 07/0±2/5 و 04/0±3 ماه بود. در کلیه موارد مورد بررسی اختلاف مشاهده شده معنی دار بود به طوری که در گروه II نتایج بهتری بدست آمد (05/0

Evaluation of correlation between Q-angle and anterior knee pain

زمینه و هدف: درد زانو یکی از علل شایع مراجعه بیماران به پزشک می باشد و علل برگشت پذیر و غیر قابل برگشت دارد. یکی از علل قابل برگشت درد زانو انحراف زاویه چهارسررانی از محدوده طبیعی است که 10 علل درد زانو را تشکیل می‌دهد. این مطالعه با هدف بررسی میزان ارتباط درد زانو با انحراف زوایه چهارسررانی در گروه های سنی مختلف و مقایسه آن در دو جنس، انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی 100 بیمار (50 مرد و 50 زن) دارای درد زانو مراجعه کننده به کلینیک تخصصی ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند. اندازه زاویه چهارسررانی و نمره شدت درد زانو در آنها اندازگیری شد. میزان انحراف زاویه چهارسررانی در هر دو جنس، در گروه های سنی مختلف، با استفاده از آزمون های آماری ANOVA، t و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: زاویه چهارسررانی در 14 از مراجعین (10 مردان و 18 زنان) بزرگتر از محدوده طبیعی بود. بین شدت درد زانو و اندازه زاویه چهارسررانی در جمعیت کلی و در هر دو جنس همبستگی مثبت معنی دار وجود داشت (75/0=r، 05/0P). میانگین و انحراف معیار اندازه زاویه چهارسررانی در مردان 9/1±4/9 و در زنان 9/4±17 درجه بود (05/0

Comparison of ulnar lengthening and radial shortening in Kienbock’s disease

Kienbock's disease refers to lunate bone avasular necrosis and if untreated in stage I or II will lead to collapse and cause deformity of bone. If it progress to stage III or IV, the salvage of radiocarpal bone will be impossible and patients may need a problematic surgery. The goal of this study is to compare the surgical treatment results of radial shortening or ulnar lengthening method in stage II. Sampling was done in simple sampling method (20 patients) that had wrist pain and referred to clinic. The patients divided into two groups. In first group radial shortening and osteotomy and in second group ulnar lengthening and oseotomy were done. The cure of disease was evaluated as 1) no pain in rest, 2) in normal activity, 3) in severe activity, 4) signs of :::union::: in radiography. The results showed that radial shortening method 10 patients and in ulnar lengthening group patients had recovered that (P<0.05). Our findings show radial shortening method is preferred to ulnar lengthening in stage II and therefore this method is suggested

Analysis of alarming signs and symptoms on early clinical diagnosis and outcome of the patients with spinal cord tumors (SCT)

تومورهای نخاعی از علل نادر ولی در عین حال جدی پیدایش علائم عصبی در اندام ها هستند.نحوه بروز علائم در این بیماریها به حدی متغیر است که بعضا تشخیص تومورهای نخاعی را مشکل می سازد.امروزه از روشهای تصویرنگاری پیشرفته برای تشخیص بیماری استفاده میشود، ولی عدم توجه به پاره ای از علائم بالینی هوشدار دهنده باعث میشود تا تشخیص با تاخیر انجام شود که این خود شانس برگشت علائم عصبی را کمتر میسازد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش بالینی علائم هشدار دهنده در تشخیص زودرس و تاثیر آن در بهبود مبتلایان به تومورهای نخاعی است. این مطالعه یک مطالعه توصیفی و مقطعی بوده که برروی تمام بیماران مبتلا به تومور نخاعی انجام شده و سعی شده تا ارزش بالینی پاره ای از علائم و نشانه های کلیدی در افزایش شانس تشخیص زودرس بالینی و افزایش شانس بهبود بیماران مبتلا به تومورهای نخاعی نشان داده شود.در مجموع کلیه 30 تومور نخاعی عمل شده طی چهار سال در بیمارستان آیت ا.. کاشانی شهرکرد مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج از معاینه مستقیم بیماران و یافته های قبل و بعد از عمل جراحی در مراجعه های بعدی بیماران به کلینیک تخصصی در فرم جمع آوری اطلاعات ثبت گردید. 53 درصد بیماران مورد مطالعه زن و 47 در صد آنها مرد بودند. 8/26 درصد بیماران در گروه سنی60-51 سال قرار داشتند. یافته ها نشان داد شایعترین محل تومور با50 درصد در ناحیه توراسیک و شایعترین پاتولوژی مننژیوم (7/23) بود. سندرم پلژی-پارزی اندام ها با 8/21 درصد شایعترین تظاهر بیماری بود. تومورهای ناحیه توراسیک و سرویکال همواره با علائم عصبی پلژی-پارزی و اختلال حسی و اسفنکتری تشخیص داده شدند، در حالیکه در ناحیه لومبار و لومبوساکرال درد و پارستزی علامت برجسته بیماری بود. بدلیل تاخیر در تشخیص و عدم توجه به پاره ای از علائم بالینی کلیدی در10 درصد بیماران متعاقب عمل جراحی تفاوتی در علائم بالینی ظاهر نشد و در60 درصد بیماران نیز به همین دلیل بعد از حدود سه ماه فقط یک درجه بهبود در معیارFRANKEL ظاهر شد. یافته نشان داد دقت در معاینه اولیه شامل توجه به نحوه انتشار درد و کیفیت درد در طول شبانه روز، وجود علائم BABENSKI & LHERMITTE و دفورمیتی ستون فقرات پزشک معالج را بطرف تشخیص اولیه هدایت کرده و معیار بسیار مناسبی برای کاندید کردن بیماران جهت انجام روش های تصویرنگاری گرانقیمت است. ازطرفی تشخیص تاخیری خود به تنهائی باعث عدم بهبودی و یا بهبودی ناقص بیماران میگردد

Comparison of treatment results of carpal tunnel syndrome by open surgical technique and arthroscopic release

زمینه و هدف: سندرم تونل کارپال یک وضعیت شایع بالینی است که به علت به دام افتادن عصب مدیان در مچ دست بوجود می آید. این امر شایع ترین گرفتاری منفرد عصبی (mononeuropathy) فشارنده در اندام فوقانی است. در بیمارانی که علائم شدید بیماری را دارند جراحی روش درمان ترجیحی است. هدف از این مطالعه، مقایسه آزاد سازی تونل کارپال با دو روش جراحی باز و جراحی آرتروسکوپی تک برشی است. روش مطالعه: تعداد 60 بیمار بطور تصادفی و به تعداد مساوی در دو گروه درمان با روش جراحی باز و گروه درمان با روش جراحی آرتروسکوپی در مدت 8 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. تمامی بیماران نشانه های بالینی بیماری را نشان داده و به درمان غیرجراحی پاسخ نداده بودند. ارزیابی و مقایسه بین دو گروه با استفاده از نتایج و اندازه گیری امتیاز پارامترهای موجود در پرسشنامه بیماران، در هنگام ترخیص و مراجعات بعدی به درمانگاه و آزمون آماری t-test با نمونه های مستقل انجام شد. نتایج: در طی معاینات پس از عمل جراحی، بیماران درمان شده با روش آرتروسکوپی امتیاز بالاتری برای شدت علائم سندرم تونل کارپال، وضعیت عملکردی آن و رضایتمندی پس از عمل (3/63 در گروه آرتروسکوپی و 7/6 در گروه جراحی باز امتیاز عالی) کسب کردند (05/0

Evaluation results of the non-surgical treatment of Scheuermann’s kyphosis in patients that came to Alzahra(Isfahan) and Kashani(shahrekord)Clinics from 1994 to2001

بیماری گوژپشتی جوانان یاکیفوز شوئرمن (Scheuermann) به افزایش انحنای ستون فقرات توراسیک گفته می شود و در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع منجر به تغییرات ساختمانی غیرقابل برگشت ستون فقرات ، ظاهر زشت و آرتروز (Arthrosis) زود هنگام و کاهش کارایی فرد می شود. این بیماری در مراحل اولیه با روش های غیر جراحی قابل درمان است. از این رو این مطالعه برای بررسی نتایج درمان غیرجراحی و اثربخشی استفاده از بریس در این بیماری به هنگام تشخیص زودرس طراحی شد. پژوهش فوق یک کارآزمایی بالینی با روش نمونه گیری آسان بود که بر روی 267 بیمار طی سال های 1373 تا 1380 انجام شد. افراد مبتلا به بیماری شوئرمن برحسب گروه درمانی تحت درمان غیرجراحی با بریس میلواکی(Milwaukee brace) قرار گرفتند. بیماران با متوسط کیفوز(Kyphosis) 64درجه و بیماری شوئرمن نوع I , II , III و IV وارد مطالعه شدند. 29 بیمار به علت عدم استفاده صحیح و عدم پذیرش بریس از مطالعه خارج شدند ، 238 بیماردیگر از نظر بهبود علائم رادیوگرافیک و بالینی تحت نظر قرار گرفتند. داده ها پس از گردآوری با روش مشاهده و ابزار چک لیست جمع آوری و با مدل اندازه های مکرر چند متغیره (Multivariate repeated measures) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد 168نفر از بیماران (70) با بریس بهبود یافتند به گونه ای که انحناء ستون فقرات به کمتراز 40 درجه رسید. براساس مدل ا ندازه های مکرر چند متغیر روند معنی داری بر حسب زمان در درمان کیفوز و لوردوز درهمه گروههای درمانی دیده شد ومیزان این روند در گروههای مختلف با یکدیگر تفاوت معنی دار داشت( 001/0< pبه نظر می رسد تشخیص زود هنگام و استفاده از بریس در بیماران مبتلا به بیماری شوئرمن روش قابل اعتمادی دردرمان زود هنگام بیماری می باشد

Evaluation of scoliosis screening results in 10-14 years old students of Shahrekord

زمینه و هدف: اسکولیوز Scoliosis)) به انحنای جانبی غیر طبیعی و بیش از ده درجه ای ستون فقرات اطلاق می شود و شایع ترین نوع آن، اسکولیوز با علت نامشخص بالغین یا بزرگسالان Adolescent idiopathic)) است. ساده ترین و اقتصادی ترین روش تشخیص اسکولیوز، غربالگری این بیماری در مدارس به هنگام جهش رشد کودکان که مرحله شروع به پیشرفت آن است، می باشد. لذا این پژوهش به منظور غربالگری بیماران مبتلا به اسکولیوز بزگسالان در مدارس شهرستان شهرکرد در محدوده سنی 14-10 سال انجام شد. روش بررسی: 936 دانش آموز 14-10 ساله از مدارس شهرکرد که با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند در یک مطالعه توصیفی مورد بررسی قرار گرفتند. بررسی بر اساس مشاهده نواحی آناتومیک نامتقارن، مانند زوائد خاری، لگن و شانه ها و انجام تست معاینه ستون فقرات پس از خم شدن به جلو (Adam’s forward bending test) و اندازه گیری رادیوگرافیک زاویه انحناء ستون فقرات (Cobb’s angle) بود. یافته ها: از 936 دانش آموز معاینه شده 86 نفر به درمانگاه ارتوپدی ارجاع داده شدند که از آنها 7 نفر(7/.) اسکولیوز با علت نامشخص داشتند. 5 نفر از بیماران مؤنث (71) و 2 نفر (29) مذکر بودند. 2 نفر (29) از بیماران دارای انحنای توراسیک، 4 نفر (57) انحنای توراکولومبار و یک نفر (14) انحنای لومبار داشتندکه انحنای لومبار از نوع مادرزادی بود. 2 نفر از بیماران (29) سابقه خانوادگی مثبت از بیماری داشتند. بطور کلی شیوع اسکولیوز با علت نامشخص 7/0 بود. هر هفت نفر زودتر از همکلاسی های خود در فعالیت های ورزشی خسته می شدند و شیوع کمر درد در آنها بیشتر بود. پنج نفر از بیماران به سن بلوغ رسیده بودند و دو نفر دیگر شامل یک دختر و یک پسر زیر سن بلوغ بودند. دو نفر از دخترها و یک نفر از پسرها نیاز به جراحی و سه نفر از دخترها و یک نفر از پسرها نیاز به درمان با بریس داشتند. نتیجه گیری: با این روش بیماران به سرعت و به سادگی تشخیص داده می شوند. در نتیجه از پیشرفت انحناء ستون فقرات (Curve progression) و اختلال عملکرد تنه و اندام ها جلوگیری شده نمائیم و نیاز به جراحی کاسته می شود

Analysis of the etiology and mortality in the ICU of Kashani General Hospital of Shahrekord between 1998 until 2001

زمینه و هدف: مهم ترین شاخص در ارزیابی توانائی های درمانی بخش مراقبت های ویژه بیمارستان ها بررسی میزان مرگ و میر بیماران است. در بسیاری از مراکز درمانی سعی شده است تا عواملی را که باعث تغییر میزان مرگ و میر در بخش مراقبت های ویژه می شوند را مشخص کنند. زیرا از این اطلاعات می توان در جهت سازماندهی وضعیت بهداشتی و درمانی استفاده کرد و از میزان مرگ و میر کم نمود. هدف از این مطالعه تعیین علل بستری و مرگ و میر بیماران بستری در بخش مراقبت های بیمارستان آیت ا… کاشانی شهرکرد است. روش مطالعه: این مطالعه بصورت مقطعی و با سرشماری کامل کلیه بیماران بخش مراقبت های ویژه بیمارستان آیت ا… کاشانی شهرکرد از مهر ماه 1376 لغایت آخر شهریور ماه 1379 انجام گرفت. نتایج: طی این دوره 296 بیمار بستری شدند که از این تعداد 79 بیمار (4/37) فوت کردند. شایع ترین علت فوت بیماران نارسائی تنفسی (9/37)، تروماهای مغزی (8/27) بود.تفاوتی در زمان مرگ و میر بیماران در طول شبانه روز وجود نداشت و اکثر بیماران (8/12) در چهار روز اول بستری فوت نمودند. نتیجه گیری: اصلی ترین فاکتورهایی که باعث افزایش مرگ و میر بیماران در بخش مراقبت ویژه می شد نارسایی تنفسی، ترومای مغزی با کاهش سطح هوشیاری GCS پائین تر از 8 و گروههای سنی بالاتر از 55 سال و نوزادان بود. تفاوتی در ساعات مرگ و میر در طول 24 ساعت وجود نداشت و اکثریت بیماران (38 بیمار) در روز اول تا چهارم فوت کرده یا در همین زمان از ICU با حال عمومی مناسب مرخص شدند. بنابراین مراقبت جدی تر در این زمان بسیار مهم است. نارسایی تنفسی با 30 مورد و نوزادان با 90 مرگ و میر لزوم بازنگری در بخش های مراقبت ویژه داخلی و نوزادان را ایجاب می کند

Nausea and vomiting after general anesthesia with halothane or isoflurane A double blind randomized trial

Background: Postoperative nausea and vomiting (PONV) is potentially dangerous and causes morbidity and excessive costs to the patients. Prior investigators have reported controversies about halothane- and isoflurane-induced PONV, thus, the present study was conducted to compare these two drugs. Materials and methods: 80 candidates for elective minor orthopedic surgery were randomly allocated into two groups, halothane (n= 40) and isoflurane (n=40). Confounding factors including sex, age, duration of surgery, NPO, history of general anesthesia, history of PONV, drugs, and history of disease were recorded in a questionnaire. PONV was assessed at three occasions (recovery, 3- and 6-hour post operative). Results: PONV was reported in 4 (10%) and 3 (7.5%) patients in halothane and isoflurane groups, respectively (NS). None of the patients suffered PONV 3- or 6-hour post operative. Conclusions: Results revealed that the incidence of PONV can be hold low, with an aggressive control of risk factors, in addition, halothane or isoflurane seems to have no preference from this aspect to each other

Comparison the effect of corticosteroid injection with physiotherapy in treatment of painful arch of shoulder

زمینه و هدف: سندرم قوس دردناک شانه به دو صورت جراحی و غیر جراحی درمان می شود. درمان غیر جراحی شامل استفاده از داروهای ضد التهابی استروئیدی و غیر استروئیدی و یا فیزیوتراپی است. لذا هدف این مطالعه بررسی مقایسه میزان اثربخشی تزریق کورتیکواستروئید و فیزیوتراپی در درمان این بیماری می باشد. روش بررسی: در یک کار آزمایی بالینی دو سویه کور 124 بیمار که با شکایت درد یا محدودیت حرکت شانه به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان آیت اله کاشانی شهرکرد مراجعه و برای آنها بیماری قوس دردناک شانه تشخیص داده شد بطور تصادفی به دو گروه 62 نفری تقسیم شدند. در گروه اول 40 میلی گرم متیل پردنیزولون در محل حداکثر حساسیت درد تزریق و در گروه دوم، بیماران تحت 10 جلسه فیزیوتراپی طی 2 هفته قرار گرفتند. نتیجه درمان بر اساس پرسشنامه ناتوانی شانه و میزان درد بیماران در هفته های 2، 6 و 11 جمع آوری و با استفاده از آزمون های آماری کای دو، t و آزمون مشاهدات تکرار شده تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 5/9±3/42 سال بود. از نظر جنس و سن تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. در یک بیمار گروه فیزیوتراپی و سه نفر از گروه تزریق کورتیکواستروئید عود بیماری مشاهده شد. روند کاهش معنی داری در میزان شاخص ناتوانی شانه و درد در هر دو گروه مشاهده شد (05/0