Illegal residence and public safety in the Netherlands

Making illegal residence unattractive is a way for Western governments to limit migration from non-Western countries. Focusing on Dutch neighbourhoods with substantial levels of unauthorised migrants, Illegal Residence and Public Safety in the Netherlands examines how restrictive immigration policy influences immigrant crime and perceived neighborhood security. Salient questions arise. To what extent, and under which conditions, do illegal residence and illegal migration impact public safety? Does having illegal residence status influence how people observe or break the law and other social rules? Do their ties with established groups, such as legal migrants, employers and partners, have any sway? Answers to these issues begin surfacing in this rich combination of quantitative information, comprising police figures and surveys on victimisation, and qualitative sources, including interviews at the Dutch Aliens Custody and urban field research.Illegal Residence and Public Safety in the Netherlands is een onderzoek naar de gevolgen van de steeds drastischere maatregelen om illegaal verblijf in Nederland tegen te gaan. EU-lidstaten als Nederland hanteren steeds zwaardere voorwaarden voor immigratie vanuit niet-westerse landen en niet-Europese landen. Arjen Leerkes onderzocht in hoeverre het verblijf en de migratie van illegale immigranten gevolgen hebben voor de publieke veiligheid en criminaliteit in Nederland. Zijn illegale immigranten eerder geneigd tot criminaliteit of weerhoudt hun juridische status hen er juist van

Embedded crimes? On the overlapping patterns of delinquency among legal and illegal immigrants in the Netherlands

Abstract The prevalence of crime among illegal immigrants in the Netherlands appears to have risen. Primary and secondary analyses of police data showed that the involvement in crime among illegal immigrants (aged 12 to 25) reflects the patterns of delinquency among legal migrants of comparable age and country of origin. At present, the (rising) crime rate among illegal immigrants is perceived as (an increase of) „survival crime. that is caused by „marginalization., i.e., a lack of „social capital.. The evidence presented in this study indicates that the relation between „social capital. and „delinquency. is not unambiguous, and suggests that additional explanatory variables should be taken into consideration besides social capital in the Netherlands

(Dis)functies van illegaal verblijf in Amsterdam en Rotterdam

Er woedt in de sociale wetenschappen al geruime tijd een debat over de macht van de staat in een tijd van geïntensiveerde mondialisering. Daarin doet zich onder meer de vraag voor in hoeverre lokale overheden aan invloed winnen (Borja & Castells, 1997) en of nationale overheden internationale migratiestromen nog wel kunnen sturen (Andreas & Snyder, 2000). De stadssociologische blik van waaruit dit artikel is geschreven vergroot het inzicht in de (in)effecitiviteit van nationaal immigratiebeleid

Het lot van het inreisverbod. Een onderzoek naar de uitvoeringspraktijk en gepercipieerde effecten van de Terugkeerrichtlijn in Nederland.

__Abstract__ In 2008 hebben de Raad van de Europese Unie en het Europees Parlement een Terugkeerrichtlijn vastgesteld (nr. 2008/115/EG).1 Deze richtlijn betreft gemeen-schappelijke normen en procedures in EU-lidstaten over de terugkeer van onder-danen van derde landen – ook wel ‘derdelanders’ genoemd – die illegaal op het grondgebied verblijven. Ten behoeve van de implementatie van de richtlijn in Nederland op 31 december 2011 is de Vreemdelingenwet 2000 gewijzigd, waarmee het terugkeerbesluit en het inreisverbod zijn geïntroduceerd. De voormalige Minister voor Immigratie en Asiel heeft op 6 december 2011 aan de Eerste Kamer toegezegd om drie jaar na de inwerkingtreding van de wetswijziging de uitvoeringspraktijk en werking van de richtlijn in Nederland te onderzoeken.2 De Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie heeft op 14 februari 2013 toegezegd de evaluatie eerder te laten plaatsvinden en de rapportage zo spoedig mogelijk in 2014 te verzenden. De reden om de evaluatie eerder te houden was dat de resultaten meegenomen zouden kunnen worden bij de (toen nog geplande) beslissing over een eventuele strafbaar-stelling van illegaal verblijf. De onderhavige rapportage vormt de neerslag van de toegezegde evaluatie. Cen-traal staat ten eerste de vraag hoe relevante partijen in de Vreemdelingenketen (Immigratie- en Naturalisatiedienst, vreemdelingenpolitie, Koninklijke Marechaus-see) en Strafrechtketen (Centraal Justitieel Incassobureau, Openbaar Ministerie en strafrechters) gebruikmaken van de mogelijkheid om terugkeerbesluiten uit te vaardigen, inreisverboden op te leggen en de eventuele overtreding van inreisver-boden te bestraffen. Omdat deze processen vrij complex verlopen, wordt in box 1.een beschrijving gegeven van de belangrijkste taken van instanties in de Vreem-delingen- en Strafrechtketen. Ten tweede zal worden nagegaan wat volgens sleutel-informanten de effecten zijn van de Terugkeerrichtlijn en met name het inreisver-bod. In dit hoofdstuk worden de Europese Terugkeerrichtlijn en de implementatie daar-van in Nederland kort toegelicht, evenals de discussie die rondom de richtlijn heeft plaatsgevonden. Daarna wordt de centrale vraagstelling van dit onderzoek weerge-geven en wordt een korte beschrijving van de onderzoeksmethoden gegeven. Tot slot volgt een leeswijzer voor de overige hoofdstukken van dit rapport

Vissza a szegényházhoz?

A nyolcvanas évek vége felé és a kilencvenes évek elején a történetszociológus De Swaan még azt föltételezte, hogy a globális kapcsolatrendszerek erősbödő egymásrautaltsága, majd a nemzetközi migráció ennek okán bekövetkező intenzívebbé válása végül transznacionális szociálpolitikai gyakorlatok kialakulásához vezet. E felfogás szerint a tehetősebb országokban az állam egyre erőteljesebben érdekeltté válik abban, hogy anyagilag támogassa a szociálpolitikát a szegényebb országokban, egyszerűen azért, hogy az ott lakó szegények ne érezzék szükségét annak, hogy vándorútra keljenek. Összességében azt láthatjuk, hogy ilyen transznacionális szociálpolitikák nem alakultak ki. Jelen tanulmányban – mely középpontjában a „holland eset” áll – amellett érvelünk, hogy a nemzetközi migráció fölerősödése, s ezzel párhuzamosan az államok azon óhaja, hogy szelektíven korlátozzák ezt a migrációt, ha az útnak indulókat kibocsátó országokban nem teremtette is meg a szegénység enyhítését lehetővé tevő, illetve a hatalom által gyakorolni kívánt kontrollt biztosító újfajta programokat, de az úgynevezett célországokban hozzájárult létrejöttükhöz. A nyugati jóléti államok árnyékában az illegális bevándorlók egyes csoportjait célzó kezdetleges, sok esetben meglehetősen archaikus szegénysegélyező és szegénységkezelő gyakorlatok alakultak ki. A migráció, illetve a szociális állampolgáriság problémáival foglalkozó tudományos elemzések azt mutatják, hogy – s ez különösen az átfogó jóléti államok esetében bizonyul igaznak – a bevándorlókat megillető jogok egyre inkább közelítenek az állampolgárokat megillető jogokhoz. E trend azonban kiegészül azzal, hogy egyre erősebb különbségek tapasztalhatók az országba formálisan befogadottak (azaz állampolgárságot kapottak és tartózkodási engedéllyel rendelkezők) és a hivatalosság szerint „illegálisnak”, „nem-odavalónak” minősítettek szociális jogai között

Tegen de wetten van de staat, tegen de wetten van de straat?

In grote steden zijn wijken met concentraties van illegale immigranten. De bewoners voelen zich er relatief onveilig, en worden vaker slachtoffer van criminaliteit. Komt dat door de aanwezigheid van illegalen? De auteurs belichten de relaties tussen illegaal verblijf en veiligheid door statistische analyses en veldwerk in twee stadswijken in Rotterdam en Den Haag

Met de schrik vrij?

__Abstract__ In de afgelopen jaren hebben diverse instanties en wetenschappers kritiek geuit op de Nederlandse praktijk van vreemdelingendetentie (zie bijvoorbeeld Amnesty International, 2011, 2010; Van Kalmthout, 2011, 2007; Cornelisse, 2011; Ist, 2010). Die kritiek richt zich op diverse aspecten van vreemdelingendetentie, waaronder de detentieduur, de detentieomstandigheden en de rechterlijke toetsing van de inbewaringstelling. Dit heeft geleid tot een kleinschalige heroriëntatie van vreemdelingendetentie in 2010 (Kamerstukken II 2009/10, 19 637, nr. 1353) en enkele pilots met alternatieven voor vreemdelingendetentie zoals een meldplicht en vrijheidsbeperking in 2012 (Kamerstukken II 2011/12, 19 637, nr. 1483). De kritiek is sindsdien echter niet verstomd, getuige de kritische rapporten die sinds deze aanpassingen verschenen zijn. Zo stelde de Nationale ombudsman in de zomer van 2012 (2012: 37) nog dat ‘vreemdelingen in vreemdelingenbewaring verblijven onder een niet passend regime waardoor de eerbiediging van grondrechten ernstig onder druk komt te staan. (…) Het huidige regime doet geen recht aan het karakter van een bestuursrechtelijke maatregel. Het enige doel van de bewaring is te voorkomen dat een vreemdeling zich onttrekt aan uitzetting. De maatregel is niet bedoeld als bestraffing. De uitvoering van de vreemdelingenbewaring is echter in een aantal opzichten soberder dan het regime voor strafrechtelijk gedetineerden.’ (Zie ook CPT, 2012; Ist, 2012.

Morele verontrusting en wetenschappelijke bijziendheid

In de tweede AGORA van dit jaar werd in de recensierubriek de studie ‘Wijken voor Illegalen. Over ruimtelijke spreiding, huisvesting en leefbaarheid’ (2004) van Arjen Leerkes e.a. kritisch besproken. AGORA-redacteur Maarten Loopmans meent dat de onderzoekers zich blindelings hebben laten inzetten binnen het heersende discours van repressie en uitwijzing van illegalen. Hij uit bovendien onderzoekstechnische kritiek. Arjen Leerkes en Marion van San, de belangrijkste auteurs van het onderzoek, leggen uit waarom Loopmans’ zienswijze onjuist is