Znaczenie procesów epigenetycznych w medycznie wspomaganej prokreacji

Problem niepłodności dotyka około 10–16% osób w wieku rozrodczym. Dla niektórych par jedyną możliwością posiadania własnego potomstwa jest skorzystanie z technik wspomaganego rozrodu (ARTs). Istnieją jednak doniesienia, że procedury te mogą wywoływać zmiany epigenetyczne w gametach i zarodku i wpływać na stan zdrowia dziecka. Procesy epigenetyczne polegają na zmianach w ekspresji genów bez równoczesnych zmian w kolejności zasad w DNA. Celem pracy jest przedstawienie możliwego wpływu ARTs na stan epigenetyczny zarodka i łożyska, a w konsekwencji na stan zdrowia przyszłego pokolenia. Rozległe zmiany epigenetyczne zachodzą podczas produkcji gamet oraz na wczesnym etapie rozwoju zarodka. Techniki wspomaganego rozrodu są przeprowadzane tym samym czasie. Być może wykorzystywanie niedojrzałych gamet, stymulacja hormonalna jajników oraz warunki chemiczne i parametry fizyczne występujące podczas tych procedur mogą powodować nieprawidłowy profil zmian epigenetycznych w zarodku i łożysku. Istnieją doniesienia sugerujące, że w konsekwencji może to prowadzić nie tylko do wystąpienia typowych chorób związanych z zaburzeniami piętnowania genomowego (np. zespół Angelmana czy zespół Pradera–Williego), ale także do zwiększonego ryzyka rozwoju takich chorób, jak otyłość, cukrzyca, choroby układu sercowo-naczyniowego czy pewne zaburzenia neurologiczne. Zmiany epigenetyczne mogą być przyczyną niepłodności, ale mogą również powstać w czasie stosowania ARTs. W przyszłości należy udoskonalić procedury wspomaganego rozrodu, tak aby nie powodowały zmian epigenetycznych w gametach i zarodku. Trzeba także odpowiedzieć na pytanie, w jakim stopniu zmiany epigenetyczne są dziedziczone i wpływają na ryzyko rozwoju chorób w późniejszym życiu

Mechanizmy regulacji odpowiedzi immunologicznej w zwierzęcym modelu alergicznego kontaktowego zapalenia skóry [Mechanisms involved in the regulation of immune response in animal model of allergic contact dermatitis]

Streszczenie Alergiczne kontaktowe zapalenie skóry jest klasycznym przykładem późnej reakcji nadwrażliwości typu IV, którą mediują limfocyty efektorowe CD4+ Th1. Rozwój alergicznego kontaktowego zapalenia skóry (ACD) jest następstwem ekspozycji na działanie małocząsteczkowych substancji (hapteny). Obecnie ACD jest jedną z najczęstszych chorób zawodowych. Występowanie alergii kontaktowej na co najmniej jeden czynnik w krajach Europy Zachodniej i Ameryki Północnej dochodzi do 19,5% dla różnych grup wiekowych. Klasyczna egzematyczna postać ACD manifestuje się jako rumień, naciek, nadmierne rogowacenie, obrzęk i pęcherze, którym towarzyszy świąd. Modelem zwierzęcym ACD jest reakcja nadwrażliwości kontaktowej (CS). Składa się ona z dwóch następujących po sobie etapów: indukcja (faza aferentna) i wywołanie (faza eferentna). W trakcie pierwszego kontaktu z haptenem powstają swoiste limfocyty efektorowe (Tef), które są rekrutowane do miejsca ponownej ekspozycji na hapten. W tym artykule przedstawiono mechanizmy immunologiczne leżące u podstaw ACD, opierając się na modelu CS

Broad spectrum antibiotic enrofloxacin modulates contact sensitivity through gut microbiota in a murine model

Background: Medical advances in the field of infection therapy have led to an increasing use of antibiotics, which, apart from eliminating pathogens, also partially eliminate naturally existing commensal bacteria. It has become increasingly clear that less exposure to microbiota early in life may contribute to the observed rise in ‘‘immune-mediated’’ diseases, including autoimmunity and allergy. Objective: We sought to test whether the change of gut microbiota with the broad spectrum antibiotic enrofloxacin will modulate contact sensitivity (CS) in mice. Methods: Natural gut microbiota were modified by oral treatment with enrofloxacin prior to sensitization with trinitrophenyl chloride followed by CS testing. Finally, adoptive cell transfers were performed to characterize the regulatory cells that are induced by microbiota modification. Results: Oral treatment with enrofloxacin suppresses CS and production of anti–trinitrophenyl chloride IgG1 antibodies. Adoptive transfer experiments show that antibiotic administration favors induction of regulatory cells that suppress CS. Flow cytometry and adoptive transfer of purified cells show that antibiotic-induced suppression of CS is mediated by TCR ab1CD41CD251FoxP31 Treg, CD191B2201CD51 IL-101, IL101 Tr1, and IL-101 TCR gd1 cells. Treatment with the antibiotic induces dysbiosis characterized by increased proportion of Clostridium coccoides (cluster XIVa), C coccoides– Eubacterium rectale (cluster XIVab), Bacteroidetes, and Bifidobacterium spp, but decreased segmented filamentous bacteria. Transfer of antibiotic-modified gut microbiota inhibits CS, but this response can be restored through oral transfer of control gut bacteria to antibiotic-treated animals. Conclusions: Oral treatment with a broad spectrum antibiotic modifies gut microbiota composition and promotes antiinflammatory response, suggesting that manipulation of gut microbiota can be a powerful tool to modulate the course of CS