The impact of combined oral contraception and hormone replacement therapy on breast cancer development

The assessment of breast cancer relative morbidity risk in women taking oral contraceptives (OC) or hormone replacement therapy (HRT) — currently known as menopausal hormone therapy — is still a challenge. The analysed groups of women vary widely depending on the type, route of application and doses of hormones, the duration of administration, and the time from therapy cessation. Moreover, the risk of breast cancer depends on the patient’s genetic predisposition, and for this reason the analyses of OC and HRT should be performed separately in the group of healthy women, in BRCA1/2 mutation carriers, and in breast cancer survivors. This paper was aimed to analyse the safety of OC and HRT in three groups of women depending on the risk of breast cancer development (healthy women) or breast cancer recurrence (breast cancer survivors)

Leptomeningeal metastases in breast cancer patients — current rules of diagnosis and treatment

Leptomeningeal metastases (LM) presents a challenge because of the difficulty in determining the diagnosis and lack of optimal therapy. Nowadays, LM are more frequently diagnosed as a consequence of the long survival of patients with breast cancer and the improvement in image analysis. LM is a deleterious complication of breast cancer leading to death of patients within less than 3–6 months from the diagnosis. No generally accepted standard of care in the treatment of breast cancer LM exists. The treatment of patients with breast cancer and LM is of limited efficacy and substantial toxicity. Usually it requires focal radiotherapy to symptomatic sites or areas of bulky disease, intra-cerebrospinal fluid chemotherapy, or systemic intravenous/oral therapy, but the data regarding the sequence and efficacy of particular types of treatment are disputable. The management of breast cancer patients with LM was reviewed based on the data from literature. Additionally, the results of randomised clinical trials were reviewed

Ryzyko powikłań po mastektomii, rekonstrukcji piersi i radioterapii w zależności od techniki rekonstrukcyjnej

Improvements in the recently observed breast reconstruction surgery techniques have changed the clinical practice in patients with breast cancer. Nowadays, every patient diagnosed with breast cancer clinical stage I, II and III, except for inflammatory breast cancer, should have the opportunity to undergo breast reconstruction. Radiation therapy increases the risk of complications following reconstruction. The aim of this paper is to review the current literature in an attempt to select the safest and most convenient reconstruction technique in patients requiring radiation therapy. Immediate autologous breast reconstruction seems to be the best option, but everyday clinical practice seems to contradict the conclusions from these data. The choice of the reconstruction type depends not only on the rate of complications but on the surgeon’s skills, the patient’s preference and the hospital’s equipment.Postępy w technikach rekonstrukcyjnych obserwowane w ostatnich latach zmieniły standardy postępowania z chorymi na raka piersi. Obecnie, każda chora w I, II i III stopniu klinicznego zaawansowania, z wyjątkiem zapalnego raka piersi, ma możliwość odtworzenia piersi. Radioterapia zwiększa ryzyko powikłań po zabiegach rekonstrukcyjnych. Dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego typów rekonstrukcji piersi i radioterapii w aspekcie ryzyka powikłań, aby wyselekcjonować najbezpieczniejszą metodę odtwórczą piersi. Wyniki wskazują na rekonstrukcję natychmiastową z tkanek własnych jako najmniej obciążoną powikłaniami u pacjentek napromienianych. Codzienna praktyka kliniczna potwierdza jednak różno­rodność stosowanych metod rekonstrukcji z radioterapią, gdyż – poza udokumentowanymi działaniami niepożądanymi – każda z metod rekonstrukcyjnych ma swoje zalety i wady

Komu zlecić doustną antykoncepcję i hormonalną terapię zastępczą w aspekcie ryzyka zachorowania na raka piersi?

Oszacowanie względnego ryzyka zachorowania na raka piersi w następstwie stosowania doustnej antykoncepcji hormonalnej (OC) i hormonalnej terapii zastępczej (HRT) stanowi trudne wyzwanie, gdyż analizowane grupy kobiet różnią się pod względem rodzaju zastosowanych preparatów hormonalnych (same estrogeny vs. estrogeny z progestagenami), sposobu ich aplikacji, dawek hormonów, czasu trwania terapii i czasu, jaki upłynął od ich odstawienia. Ponadto, ryzyko raka piersi zależy od predyspozycji genetycznych, dlatego ocena ryzyka stosowania OC i HRT powinna być dokonywana osobno w grupie kobiet zdrowych, u zdrowych nosicielek mutacji w genie BRCA1/2 oraz u kobiet chorych na raka piersi. Celem pracy jest przedstawienie wskazań do stosowania OC i HRT w aspekcie ryzyka zachorowania lub nawrotu raka piersi. W pracy przedstawiono zalecenia dotyczące obu typów terapii odpowiednio w grupie kobiet zdrowych, zdrowych nosicielek mutacji w genie BRCA1/2 oraz u kobiet chorych na raka piersi

Przerzuty w oponach mózgowo-rdzeniowych u chorych na raka piersi — aktualne zasady rozpoznawania i leczenia

Przerzuty w oponach mózgowo-rdzeniowych (nowotworowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych) stanowią problem kliniczny z powodu trudności w rozpoznaniu oraz ze względu na brak skutecznego leczenia. Coraz częstsze rozpoznawanie przerzutów w przestrzeni podpajęczynówkowej u chorych na raka piersi wynika z ich długiego przeżycia oraz z postępu w diagnostyce obrazowej. Przeżycie chorych leczonych dostępnymi metodami wynosi 3–6 miesięcy od rozpoznania przerzutów w tej lokalizacji. Obecnie nie istnieją ściśle określone zasady leczenia chorych z przerzutami raka piersi w oponach mózgowo-rdzeniowych. Dostępne metody leczenia nie są zbyt skuteczne, a niektóre z nich wykazują znaczną toksyczność. Zwykle stosuje się leczenie do przestrzeni podpajęczynówkowej (leczenie dokanałowe, dokomorowe), radioterapię na obszary nacieków nowotworowych oraz leczenie systemowe, jednakże sekwencja i skuteczność poszczególnych metod stanowią przedmiot dyskusji. Przedstawiono przegląd piśmiennictwa dotyczącego postępowania w chorych z przerzutami raka piersi w oponach mózgowo-rdzeniowych. Przedstawiono także krytyczną ocenę wyników badań klinicznych z losowym doborem chorych

Trastuzumab podawany podskórnie — najnowsze doniesienia dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa leczenia chorych na HER2-dodatniego raka piersi

Trastuzumab represented a breakthrough in the treatment of patients with HER2-positive breast cancer. Numerous clinical trials have shown its efficacy in patients with early, locally advanced and metastatic breast cancer. A more convenient formulation of subcutaneous (s.c.) trastuzumab has been developed. Based on the HannaH trial, which compared s.c. trastuzumab with the intravenous (i.v.) formulation, the European Medicines Agency has registered s.c. trastuzumab. The study showed that pathologic complete response and serum trough concentration at predose cycle 8, were non-interior to i.v. administration. Recently, the results of the HannaH study were presented with a median follow-up of 40 months. Event-free survival (no recurrence, progression or death due to any cause) rates at 3 years were similar in two arms (76% in trastuzumab s.c. and 73% in trastuzumab i.v. arm). In the PrefHer study most patients, as well as health-care professionals, preferred trastuzumab s.c. Injection-site reactions were mild and observed only in patients with trastuzumab s.c. Large SafeHer trial evaluating safety and tolerability of this drug formulation is ongoing. Preliminary results confirm the previous reports and safety of this therapy. Additionally, s.c. administration of trastuzumab reduces time of injection, patient time in care unit, risk of errors in drug dosage (fixed dose) and allows the performance of other duties within existing health-care resources.Wprowadzenie trastuzumabu do praktyki klinicznej stanowiło przełom w leczeniu chorych na HER2-dodatniego raka piersi. W licznych badaniach klinicznych wykazano jego skuteczność u chorych na wczesnego, miejscowo zaawansowanego i przerzutowego raka piersi. Niedawno opracowano bardziej wygodną do podawania formę podskórną (s.c.) tego leku. Na podstawie wyników badania HannaH, w którym porównano postać dożylną (i.v.) z s.c., European Medicines Agency zarejestrowała formę s.c. trastuzumabu. W badaniu wykazano, że odsetek patologicznych odpowiedzi całkowitych, a także minimalne stężenie leku przed 8. cyklem terapii nie były gorsze w przypadku stosowania trastuzumabu s.c. w porównaniu z formą i.v. Ostatnio przedstawiono wyniki badania HannaH dotyczące skuteczności terapii po medianie czasu obserwacji wynoszącej 40 miesięcy. Odsetki chorych bez niekorzystnych zdarzeń (nawrotu, progresji lub zgonu z każdej przyczyny) po 3 latach były porównywalne w obu ramionach badania (76% trastuzumab s.c. vs. 73% trastuzumab we wlewie i.v.). Z kolei w badaniu PrefHer zdecydowana większość chorych oraz przedstawicieli personelu medycznego preferowała postać s.c. leku. Reakcje związane z podaniem leku wystąpiły tylko u chorych stosujących formę s.c., niemniej ich nasilenie było niewielkie. Obecnie trwa duże badanie SafeHer oceniające bezpieczeństwo i tolerancję trastuzumabu s.c. Wstępne wyniki tego badania potwierdzają dotychczasowe doniesienia i bezpieczeństwo terapii. Dodatkowo stosowanie formy s.c. skraca czas podawania leku i pobytu chorych w przychodni, zmniejsza ryzyko błędu w dawkowaniu leku dzięki zastosowaniu stałej dawki i stwarza możliwość wykonywania innych obowiązków w ramach istniejących zasobów personelu medycznego

Motherhood after treatment for breast cancer

W ostatnich latach obserwuje się tendencje do opóźniania macierzyństwa i jednocześnie coraz częściej rozpoznaje się raka piersi u pacjentek w wieku przedmenopauzalnym. Wzrasta więc liczba pacjentek, które leczy się cytostatykami w okresie rozrodczym i które później mają problemy z płodnością. Ciąża u pacjentek leczonych wcześniej z powodu raka piersi nie wpływa negatywnie na przeżycie. Niektóre wyniki badań wskazują nawet na możliwość zmniejszania ryzyka nawrotu choroby. Prawdopodobnie jest to efekt odpowiedniego doboru pacjentek, nie jest jednak wykluczone korzystne oddziaływanie biologiczne. Pacjentki po leczeniu wczesnego raka piersi, które chcą zajść w ciążę, powinny być informowane o braku dowodów na negatywny wpływ ciąży na przeżycie. Przeważnie zaleca się, aby odczekać 2–3 lata od czasu zakończenia terapii. Poważnym problemem jest ryzyko bezpłodności po leczeniu, ponieważ u większości młodych pacjentek stosuje się chemioterapię uzupełniającą, która może trwale uszkodzić gonady. Ryzyko niepłodności zależy od wieku pacjentki, rodzaju zastosowanych leków i ich łącznej dawki. W celu ochrony funkcji jajników proponuje się, aby podczas chemioterapii stosować analogi GnRH. Jednak rekomendacje ASCO uznają takie postępowanie za kontrowersyjne. W ostatnich latach rozwinęły się metody medycznie wspomaganego rozrodu. Można je stosować u kobiet leczonych z powodu raka piersi. Najpowszechniejszą metodą jest zamrażanie embrionów (po zapłodnieniu in vitro). Inną możliwością jest krioprezerwacja oocytów. Obydwie metody wymagają stymulacji jajników. U pacjentek po leczeniu raka piersi można w tym celu stosować tamoksyfen i inhibitory aromatazy. Inną potencjalną metodą jest przeszczepianie tkanki jajnika zamrożonej przed leczeniem. Onkolog przed leczeniem pacjentki w wieku rozrodczym powinien omówić z nią problemy związane z płodnością.In recent years, the number of women who delay their pregnancies until later in life has increased. At the same time, the number of premenopausal women with breast cancer is also on the increase. Consequently, the percentage of breast cancer patients at reproductive age with fertility problems resulting from chemotherapy is growing. Pregnancy after treatment for breast cancer has no adverse effects on the prognosis of patients with early-stage disease. Some studies show a decreased risk of distant dissemination. Women wishing to have children after breast cancer treatment should be reassured that there is not evidence that pregnancy will affect their survival. Usually it is recommended that pregnancy be delayed until 2 to 3 years after the completion of the treatment. The adjuvant chemotherapy used in the treatment commonly affects fertility and causes premature ovarian failure. The risk of amenorrhea and infertility after chemotherapy is related to the patient’s age, the specific chemotherapeutic agents used, and the total dose administered. Recent advances in the field of fertility preservation may help many of breast cancer survivors to have children in the future. The most established option is embryo cryopreservation. Another technique includes oocyte cryopreservation. However, these two approaches require ovarian stimulation. For ovarian stimulation in women with breast cancer, protocols using tamoxifen or aromatase inhibitors have been reported. Ovarian tissue cryopreservation is another option. The use of gonadotropin-releasing hormone (GnRH) agonists to protect the ovarian function is controversial. Oncologists should discuss possible fertility options with the patients undergoing therapy

Aktualne wskazania i metody radioterapii pooperacyjnej raka piersi — powtórka przed egzaminem z onkologii

Radioterapia jest stosowana we wszystkich stopniach klinicznego zaawansowania raka piersi. Znajduje miejsce w leczeniu raka przedinwazyjnego, wczesnych i miejscowo zaawansowanych postaci raka inwazyjnego, leczeniu nawrotu lokoregionalnego oraz rozsiewu choroby do kości i ośrodkowego układu nerwowego. Jakkolwiek jest to metoda stosowana od dziesięcioleci, obecne sposoby konturowania obszarów napromieniania i techniki napromie­niania oraz dawkowanie uległy istotnym zmianom. Mimo postępów technologicznych nadal problemem pozostaje ryzyko późnych powikłań popromiennych ze strony serca i płuc, zwłaszcza w obliczu stale powiększającego się arsenału skutecznego, ale kardiotoksycznego leczenia systemowego. W pracy przedstawiono wskazania i me­tody napromieniania radykalnego chorych na raka piersi po operacji oszczędzającej i mastektomii potwierdzone najnowszymi rekomendacjami towarzystw naukowych ESMO, ESTRO, ASTRO, NCCN i zaleceniami konferencji St Gallen 2015. Praca kierowana jest szczególnie do onkologów nie-radioterapeutów, przygotowujących się do egzaminów specjalizacyjnych z onkologii

Adjuvant chemotherapy in patients with early breast cancer — the current state of knowledge

Uzupełniająca chemioterapia jest jednym z elementów skojarzonego leczenia chorych na niezaawansowanego raka piersi. Decyzja o jej zastosowaniu i dobór odpowiedniego schematu powinny mieć indywidualny charakter w zależności od czynników związanych z nowotworem (stopień zaawansowania, stan receptorów hormonalnych i HER2, stopień złośliwości guza, wskaźnik proliferacji Ki-67), stanem chorej (wiek biologiczny, choroby współistniejące) i jej preferencjami. Dotychczas przeprowadzono wiele badań klinicznych oceniających skuteczność różnych schematów uzupełniającej chemioterapii. W artykule omówiono wyniki najważniejszych badań z uwzględnieniem ich ostatnio opublikowanych aktualizacji po dłuższym czasie obserwacji oraz przedstawiono obecne zasady postępowania u chorych poddanych uzupełniającej terapii z powodu raka piersi. Ponadto przedstawiono zagadnienia wymagające dalszych badań (np. ocena skuteczności konkretnych schematów w zależności od biologicznego podtypu raka piersi).Adjuvant chemotherapy is one of the elements used in combined treatment of patients with early breast cancer. The decision if chemotherapy should be given and the choice of regimen must be individualized depending on the nature of the tumor (stage, hormonal receptor and HER2 status, grade, Ki-67 expression) and patient’s characteristic (biological age, comorbidities) and the patient’s preference. A number of clinical trials evaluating the effectiveness of different regimens in adjuvant setting were performed. We discuss the results of the most important studies including their recently published updates which have a longer follow-up period. We present the current management of breast cancer patients receiving adjuvant therapy. We also discuss the issues requiring further research (e.g. the assessment of specific regimens’ efficacy depending on biological subtype of breast cancer)