Evaluation of CD40, its ligand CD40L and Bcl-2 in psoriatic patients

Psoriasis is a chronic, recurrent, inflammatory disease. Recent investigations indicate an autoimmune pathogenesis of the disease. Apoptosis plays an important role in the regulation of immune mechanisms in many autoimmune diseases. Although CD40, CD40L, and Bcl-2 have already been studied in psoriatic skin lesions, little is known about their circulating forms. The aim of the present study was to evaluate the serum concentrations of Bcl-2, soluble CD40 and CD40L in psoriatic patients. The study was performed using ELISA kits in 39 psoriatic patients before treatment and after two weeks of topical ointment. Data was analyzed with respect to severity of psoriasis, duration of the disease, and coexisting psoriatic arthritis. Our results revealed that serum concentrations of soluble CD40 and CD40L before and after treatment were significantly higher (p < 0.01 and p < 0.001) in patients with psoriasis compared to the control group. Topical treatment of psoriatic lesions with dithranol ointment failed to decrease serum of CD40 and CD40L, which has not been described until now. There was no significant difference in serum Bcl-2 concentration between the compared groups. We did not find significant differences in serum concentrations of Bcl-2, CD40 or CD40L between patients with mild or severe psoriasis, nor any correlation between disease duration and the presence of psoriatic arthritis symptoms. Our data indicates upregulation of the CD40/CD40L system in psoriatic patients despite topical treatment and suggests their possible role in the pathogenesis of psoriasis

Markery ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 u krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę typu 1

Introduction: The aim of this study was to evaluate beta-cell function and insulin resistance in relation to the occurrence of anti-islet antibodies in first degree relatives of patients with type 1 diabetes (T1D).Material and methods: The group studied consisted of 90 relatives and 60 healthy individuals without a family history of diabetes. An intravenous glucose tolerance test (IVGTT) was performed in all participants and the first phase insulin response index (FPIR) was calculated. Serum concentrations of GADA, IAA and IA-2A were measured by RIA. HOMA-IR and HOMA%B indices were calculated usinga computer calculator from website.Results: At least one positive antibody was found in 28 relatives (31.1%) but in none of the controls. The most frequently detected antibodieswere IAA (22.2%). The relatives of diabetic patients had significantly higher fasting insulin level (p), significantly lower FPIR index(p), as well as higher HOMA-IR (p) and lower HOMA%B (p) compared to the controls. A positive correlation between IAA concentration and HOMA-IR (r = 0.287, p < 0.005) and a negative correlation between IAA level and HOMA%B (r = –0.226, p < 0.05) were also shown.Conclusions: Our results confirmed that more than 30% of the first-degree relatives of diabetic patients have positive markers of autoimmunebeta-cell destruction. The study showed also that these individuals, in spite of normal glucose tolerance, have markedly decreased beta-cell secretory reserve and decreased sensitivity to insulin action, strongly suggesting an increased risk for developing diabetes laterin life.Wstęp: Celem pracy była ocena funkcji komórek beta i wrażliwości na insulinę w zależności od obecności przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom wysp trzustkowych, u krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę typu 1 (T1D).Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 90 krewnych I stopnia oraz 60 osób z ujemnym wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy (grupa kontrolna). U wszystkich badanych dokonano pomiaru przeciwciał GADA, IAA i IA-2A (RIA), a następnie wykonano dożylny test tolerancji glukozy z oceną pierwszej fazy wydzielania insuliny oraz obliczono wskaźniki HOMA-IR i HOMA%B.Wyniki: Podwyższone stężenie przynajmniej jednego przeciwciała stwierdzono u 28 krewnych (31,1%), przy czym najwyższy odsetek dotyczył przeciwciał IAA (22,2%). Obecności przeciwciał przeciwwyspowych nie obserwowano w grupie kontrolnej. W grupie krewnych wykazano ponadto istotnie wyższe stężenie insuliny na czczo (p < 0,005), istotnie obniżony wskaźnik pierwszej fazy wydzielania insuliny (p < 0,005), jak również znamiennie wyższy wskaźnik HOMA-IR (p < 0,005) i niższy wskaźnik HOMA%B (p < 0,05) w porównaniu z grupą kontrolną. Stwierdzono także dodatnią korelację pomiędzy stężeniem IAA i HOMA-IR (r = 0,287, p < 0,005) oraz ujemną pomiędzy stężeniem IAA i HOMA%B (r = –0,226, p < 0,05).Wnioski: Wyniki potwierdzają obecność markerów autoimmunologicznej destrukcji komórek beta u ponad jednej trzeciej krewnych pacjentów z cukrzycą typu 1. Krewni I stopnia, pomimo prawidłowej tolerancji glukozy, charakteryzują się zaburzeniami pierwszej fazy wydzielania insuliny oraz zmniejszoną wrażliwością na insulinę, co może wskazywać na podwyższone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 w przyszłości

Markers of endothelial dysfunction in patients with iodine induced hyperthyroidism

Introduction: It has been reported that hyperthyroidism is associated with an altered endothelial function and increased risk of arterial thromboembolism. The aim of our study was to estimate chosen markers of endothelial dysfunction in iodine-induced thyrotoxicosis (IIT). Materials and methods: The groups studied consisted of 41 hyperthyroid subjects, who had been treated with amiodarone (n = 6) or vitamin preparations supplemented with iodine (n = 35) and 40 persons with normal thyroid function. The following parameters were measured: thyroglobulin antibodies (TG Ab), thyroid peroxidase antibodies (TPO Ab), THS receptor antibodies (TR Ab), soluble adhesion molecules: sVCAM-1 and sICAM-1, von Willebrand factor (vWF), plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1), C-reactive protein (CRP), fibrinogen and urine iodine concentration. Results: Patients with IIT had significantly higher levels of sVCAM-1 (p < 0.01), IL-6 (p < 0.005), fibrinogen (p < 0.005) and CRP (p < 0.05) in comparison to healthy subjects, whereas sICAM-1, PAI-1 and vWF concentrations did not differ between the groups studied. The highest sVCAM-1 levels were observed in patients with amiodarone induced thyrotoxicosis, and fibrinogen and CRP - in subjects receiving vitamin preparations. There were significant correlations between sVCAM-1 concentration and the levels of sICAM-1 (r = 0.341; p = 0.029) and PAI-1 (r = 0.347; p = 0.026), as well as with urine iodine concentration (r = 0.448; p = 0.004). IL-6 concentration correlated with vWF (r = 0.456; p = 0.003), TPO Ab (r = 0.328; p = 0.036) and PAI-1 level (r = 0.319; p = 0.042). Conclusion: Iodine induced thyrotoxicosis is associated with an increase of sVCAM-1 and IL-6 levels, possibly reflecting inflammatory and destructive processes in the thyroid gland. However, increased procoagulant activity was not found in patients with IIT.Wstęp: Istnieją doniesienia na temat dysfunkcji śródbłonka i podwyższonego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych w przebiegu nadczynności tarczycy. Celem naszej pracy była ocena wybranych wskaźników funkcji śródbłonka w nadczynności tarczycy indukowanej jodem (IIT, iodine-induced thyrotoxicosis). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 41 pacjentów z nadczynnością tarczycy, które stosowały długotrwale amiodaron (n = 6) lub preparaty witaminowe zawierające jod (n = 35) oraz 40 osób z prawidłową funkcją tarczycy. Oznaczono stężenia przeciwciał antytyreoglobulinowych (TG Ab, thyroglobulin antibodies), antyperoksydazowych (TPO Ab, thyroid peroxidase antibodies) i przeciwreceptorowych (TR Ab, THS receptor antibodies), rozpuszczalnych form cząsteczek adhezyjnych: naczyniowej cząsteczki adhezyjnej-1 (sVCAM-1, vascular cell adhesion molecule-1) i międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej 1 (sICAM-1, anti-intercellular adhesion molecule-1), czynnika von Willebranda (vWF, von Willebrand factor), inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1, plasminogen activator inhibitor-1), białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein) i fibrynogenu, oraz stężenie jodu w moczu. Wyniki: U pacjentów z IIT wykazano istotnie wyższe stężenia sVCAM-1 (p < 0,01), interleukiny-6 (IL-6, interleukin-6) (p < 0,005), fibrynogenu (p < 0,005) i CRP (p < 0,05) w porównaniu z grupą kontrolną, natomiast stężenia sICAM-1, PAI-1 i vWF nie różniły się znamiennie między grupami. Najwyższe stężenia sVCAM-1 obserwowano u pacjentów przyjmujących amiodaron, natomiast fibrynogenu i CRP - u osób stosujących preparaty witaminowe. Stwierdzono istotne korelacje między stężeniem sVCAM-1 a sICAM-1 (r = 0,341; p = 0,029), PAI-1 (r = 0,347; p = 0,026) i jodurią (r = 0,448; p = 0,004). Stężenie IL-6 korelowało ze stężeniem vWF (r = 0,456; p = 0,003), aTPO (r = 0,328; p = 0,036) i PAI-1 (r = 0,319; p = 0,042). Wnioski: Nadczynność tarczycy indukowana jodem wiąże się ze wzrostem stężeń sVCAM-1 i IL-6, co może świadczyć o zmianach zapalnych i destrukcyjnych w tarczycy. U pacjentów z IIT nie obserwuje się natomiast zwiększonej aktywności prozakrzepowej

Selected markers of endothelial dysfunction in patients with subclinical and overt hyperthyroidism

Introduction: There are many factors causing endothelial dysfunction. The aim was to observe chosen markers of endothelial function in patients with subclinical and overt hyperthyroidism. Material and methods: We studied 97 patients with hyperthyroidism: 51 with subclinical (44 F/7 M; mean age 49.3 &plusmn; 15.9 y) and 46 patients with overt (39 F/7 M, mean age 50.4 &plusmn; 13.2 y). The control comprised of 39 healthy volunteers (26 F/13 M, mean age 47.5 &plusmn; 11.8 y). Concentration of TSH, FT3, FT4 were measured by MEIA, TPO Ab, TG Ab, E-selectin, interleukin 6, VCAM-1, ICAM-1 by ELISA. Results: The goiter was found in 71 persons 63F/8M, mean age 49.9 &plusmn; 15.3 y, (42-subclinical, 29-overt). Morbus Graves-Basedow was diagnosed in 26 persons, 20 F/6 M, mean age 49.5 &plusmn; 12.8 y (9-subclinical, 17-overt). There were no significant differences serum concentration of E-selectin, IL-6, ICAM-1 in patients with subclinical and overt hyperthyroidism compared to the control. Statistically significant differences were shown between concentration of IL-6 in patients with Graves-Basedow compared with the control (p < 0.05). Significance of VCAM-1 values were found in the patients with subclinical and overt hyperthyroidism compared to the control (p < 0.001; p < 0.001, respectively). Conclusions: Among persons with overt and subclinical hyperthyroidism occurs endothelial dysfunction which doesn&#8217;t depends on exciting cause of thyrotoxicosis but on degree of hyperthyroidism. Elevated concentrations of endothelial markers may confirm that persons with thyroid disorders are extremely exposed to the occurrence of the cardiovascular diseases.Wstęp: Istnieje wiele czynników, które powodują dysfunkcję śródbłonka. Celem niniejszej pracy była analiza wybranych wskaźników uszkodzenia śródbłonka u pacjentów z jawną i subkliniczną nadczynnością tarczycy. Materiał i metody: Badaniu poddano 97 pacjentów z nadczynnością tarczycy: 51 z subkliniczną (SNT; 44 K/7 M; śr. wieku 49,3 &plusmn; 15,9 roku) oraz 46 z jawną nadczynnością tarczycy (JNT; 39 K/7 M; śr. wieku 50,4 &plusmn; 13,2 roku). Grupa kontrolna składała się z 39 zdrowych ochotników (26 K/13 M; śr. wieku 47,5 &plusmn; 11,8 roku). Stężenie fT3, fT4 oraz TSH oznaczono za pomocą metody MEIA, natomiast stężenia antyTPO, antyTG, E-selektyny, interleukiny 6, VCAM-1 i ICAM-1 - przy użyciu metody ELISA. Wyniki: Wole guzkowe stwierdzono u 71 osób (63 K/8 M), a średnia wieku wynosiła 49,9 &plusmn; 15,3 roku (42 - SNT, 29 - JNT). Chorobę Graves-Basedowa rozpoznano u 26 osób (20 K/6 M), a średnia wieku wynosiła 49,5 &plusmn; 12,8 roku (9 - SNT, 17 - JNT). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w stężeniach E-selektyny, IL-6, ICAM-1 u pacjentów z SNT i JNT w porównaniu z grupą kontrolną. Istotnie wyższe stężenie IL-6 obserwowano u pacjentów z chorobą Graves-Basedowa w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05). Natomiast istotnie statystycznie wyższe stężenia VCAM-1 stwierdzono u pacjentów z JNT i SNT w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio: p < 0,001; p < 0,001). Wnioski: U osób z jawną i subkliniczną nadczynnością tarczycy występują zaburzenia funkcji komórek śródbłonka naczyń, które nie zależą od przyczyny, ale od stopnia nasilenia tyreotoksykozy. Wzrost stężenia wskaźników uszkodzenia śródbłonka może świadczyć o zwiększonym ryzyku wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego u osób z zaburzoną funkcją tarczycy

Trudności diagnostyki pierwotnego aldosteronizmu - analiza materiału własnego

Introduction: During the last few years, increasing evidence suggests that primary aldosteronism is the cause of over 10% of arterial hypertension (AH). There are no "gold standard" methods for PA screening. The aim of study was plasma renin activity (PRA), plasma aldosterone concentration (PAC), and ARR assessment as criteria for diagnosis of PA and their usefulness in clinical practice. Material and methods: Eighty-one consecutive patients were admitted for diagnosis of primary aldosteronism: 51 women and 30 men, aged 31-69 years. In each patient, PAC and PRA were evaluated by radioimmunoassay. In 65 patients, urine concentration of catecholamine metabolites was assayed, and in 51 patients, diagnostics for hypercortisolaemia was carried out. In patients with adrenal incidentaloma, 16-row computer tomography was performed. Results: The proportion of patients with PAC over 150 pg/ml was 35% (n = 28). The number of patients with PRA under 0.07 ng/ml/h was 19 (n = 15). The ratio of patients whose values of ARR exceeded over 20, 30, 40, 50, and 180 were 55, 47, 37, 28, and 15%, respectively. Conclusions: The most common indication for primary screening was the presence of incidentally found adrenal mass. The quotient of plasma aldosterone concentration/plasma renin activity at whichever cut-off point is not effective enough for the selection of patients for further diagnostics or its cessation. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 2-5)Wstęp: W kilku ostatnich latach pojawiła się znaczna liczba doniesień sugerujących, że pierwotny aldosteronizm stanowi przyczynę ponad 10% przypadków nadciśnienia tętniczego (AH, arterial hypertension). Nie dysponujemy obecnie metodami skriningowymi pierwotnego aldosteronizmu (PA, primary aldosteronism), które można uznać za "złoty standard". Celem pracy była ocena reninowej aktywności osocza (PRA, plasma renin activity), stężenia aldosteronu w osoczu (PAC, plasma aldosterone concentration), wskaźnika aldosteron&#8211;renina (ARR, aldosterone&#8211;renin ratio) jako kryteriów rozpoznania PA i określenie ich przydatności w praktyce klinicznej. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 81 kolejnych pacjentów przyjetych w celu diagostyki PA: 51 kobiet i 30 mężczyzn w wieku 31-69 lat. U każdego chorego oznaczono PAC i PRA metodą radioimmunologiczną. U 65 pacjentów określono stężenie metabolitów katecholamin w moczu. U 51 przeprowadzono diagnostykę w kierunku hiperkortyzolemii. U pacjentów z incidentaloma nadnerczy wykonano 16-rzędową tomografię komputerową. Wyniki: Odsetek pacjentów z PAC > 150 pg/ml wynosił 35% (n = 28), zaś z PRA < 0,07 ng/ml/h 19% (n = 15). Wartości ARR przekraczające kolejne punkty odcięcia 20, 30, 40, 50 i 180 stwierdzono u odpowiednio 55, 47, 37, 28 i 15% badanych. Wnioski: Najczęstszym wskazaniem do skriningu w kierunku pierwotnego aldosteronizmu stanowiła obecność przypadkowo wykrytego guza nadnerczy. Iloraz aldosteronemii do aktywności reninowej osocza, bez względu na przyjęty punkt odcięcia, nie stanowi wystarczającego kryterium, będącego podstawą do prowadzenia dalszej diagnostyki lub jej zaniechania. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 2-5

Możliwości prewencji cukrzycy typu 2

Introduction: The aim of this study was to examine usefulness of oral glucose tolerance test (OGTT) in clinical evaluation of different glucose metabolism disturbances in subjects with at least one risk factor of type 2 diabetes. We compared the effectiveness of non-pharmacological and pharmacological prevention and treatment regiments on metabolic control in these individuals. Material and methods: The study involved 130 patients, with the following characteristics: age between 18 to 76 years, mean body mass index (BMI) - 31.82 &#177; 7.24 kg/m2, and presence of at least one of the risk factor of type 2 diabetes. Glucose metabolism disturbances were diagnosed according to World Health Organization (WHO) criteria. Non-pharmacological regiments were applied for 3 months for patients with impaired glucose tolerance (IGT) and type 2 diabetes. Patients, whose still met criteria for type 2 diabetes during OGTT after non-pharmacological treatment were scheduled for pharmacological interventions. These patients were assigned at random to two groups, that were treated with either metformin or acarbose. The measurements of total cholesterol (TC), HDL&#8211;cholesterol , LDL-cholesterol, trigliceryde (TG), glucose, HbA1c and/or OGGT were performed during each visit. We also assessed risk factors for type 2 diabetes in these subjects. Results: The prevalence of abnormal glucose tolerance in subjects with at least one of the risk factor of diabetes type 2 was near 40%. OGTT in these subjects increased the possibility of diagnosis diabetes type 2 and IGT. Hypertension (81%), hypercholesterolemia (71.4%), hypertriglicerydemia (71.4%) and obesity (66.7%) were the most frequent risk factors observed. There were no differences in biochemical measurements between these groups of patients. Conclusions: Individuals with at least one risk factor of type 2 diabetes should have screening test to diagnose glucose intolerance. Both non-pharmacological and pharmacological intervention was effective in normalization of glucose OGTT in patients with diabetes type 2 and IGT in newly diagnosed with disease patients. Pol J Endocrinol 2008; 59 (1): 6-12Wstęp: Celem niniejszej pracy była ocena przydatności doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT, oral glucose tolerance test) do rozpoznania zaburzeń metabolizmu węglowodanów u osób z czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 oraz ocena wpływu leczenia niefarmakologicznego i farmakologicznego na parametry metabolizmu węglowodanów w tej grupie pacjentów. Materiał i metody: Badaniem objęto 130 pacjentów w wieku 18-76 lat ze wskaźnikiem masy ciała (BMI, body mass index) - 31,82 &#177; 7,24 kg/m&#178; oraz z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2. Zaburzenia metabolizmu wćglowodanów rozpoznawano na podstawie OGTT według kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization). Osoby, u których stwierdzono upośledzoną tolerancję glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) lub cukrzycę poddano 3-miesięcznej interwencji niefarmakologicznej. U pacjentów, którzy po okresie leczenia niefarmakologicznego nadal spełniali kryteria rozpoznania cukrzycy na podstawie OGTT, zastosowano 3-miesięczne leczenie farmakologiczne (metformina lub akarboza). U wszystkich osób podczas poszczególnych wizyt oznaczano w osoczu krwi żylnej glikemię na czczo i/lub wykonywano OGTT, a w surowicy stężenia cholesterolu całkowitego (TC, total cholesterol), cholesterolu frakcji HDL, cholesterolu frakcji LDL, triglicerydów (TG, trigliceryde) i odsetek HbA1c. Oceniano również występowanie czynników ryzyka cukrzycy typu 2. Wyniki: U około 40% pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 występują zaburzenia metabolizmu węglowodanów. Wykonanie OGTT u tych osób istotnie zwiększa możliwość rozpoznania cukrzycy i/lub IGT. Najczęstszymi czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 są: nadciśnienie tętnicze (81%), hipercholesterolemia (71,4%), hipertriglicerydemia (71,4%) oraz otyłość (66,7%). Nie wykazano istotnych różnic w zachowaniu się wybranych parametrów biochemicznych pomiędzy poszczególnymi grupami. Wnioski: U osób z czynnikami ryzyka cukrzycy typu 2 koniecznie należy wykonać badania przesiewowe w kierunku zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Zarówno leczenie niefarmakologiczne, jak i farmakologiczne są skuteczne w przywracaniu prawidłowej tolerancji węglowodanów u chorych na cukrzycę typu 2, jak i IGT. Endokrynol Pol 2008; 59 (1): 6-1

The C-peptide as a risk factor of development of type 1 diabetes in the first degree relatives of the autoimmunological diabetic patients

Wstęp: Osoby z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 1, do których zalicza się krewnych I stopnia, mogą posiadać we krwi charakterystyczne dla cukrzycy autoimmunologicznej markery immunologiczne i/lub metaboliczne, i/lub genetyczne. Ich obecność zwiększa ryzyko rozwoju klinicznych objawów choroby. Celem niniejszej pracy była ocena wielkości stężenia peptydu C w zależności od występowania markerów immunologicznych (anty- GAD, IAA i anty-IA2) oraz przydatności tego parametru w ocenie ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 w grupie krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę autoimmunologiczną. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 90 krewnych I stopnia, w wieku 13-65 lat (śr. wieku 33,1 &#177; 15,48 roku) i ze średnim BMI 24,6 &#177; 4,95 kg/m2 (17-38 kg/m2). Stężenie peptydu C na czczo oznaczono metodą ELISA, a miana anty-GAD i IAA oraz anty-IA2 metodą RIA. Wyniki: U żadnej osoby nie zaobserwowano obniżonych stężeń peptydu C na czczo, natomiast u 22 badanych (24,44%) odnotowano podwyższone jego wartości (> 2,9 ng/ml). Spośród nich, u 7 krewnych (31,8%) wykazano obecność przynajmniej jednego przeciwciała. Zaobserwowano też dodatnią korelację pomiędzy stężeniem peptydu C i IAA (r = 0,282; p < 0,002). U żadnej osoby badanej nie rozwinęła się pełnoobjawowa cukrzyca typu 1. Wnioski: Wzrost stężenia peptydu C na czczo może świadczyć o kompensacyjnym wzroście czynności wydzielniczej komórek b trzustki w badanej grupie krewnych I stopnia i pośrednio może dowodzić istnienia insulinooporności u tych osób. Obecność podwyższonego stężenia peptydu C oraz dodatniego miana przeciwciał IAA, przy braku klinicznych objawów cukrzycy typu 1, wydaje się stanowić czynnik prognostyczny mogący opóźniać ujawnienie się klinicznych objawów choroby.Introduction: People with a high risk of development of type 1 diabetes, like first degree relatives, have characteristics for diabetes immunological/ or metabolic/or genetic markers. Presence of these markers in the blood increase the risk of development of clinically symptoms of the disease. The aim of the study was to evaluate the fasting level of the C-peptide, depending on immunological markers presence (anti-GAD, IAA and anti-IA2 antibodies) and usefulness of this parameter in the risk assessment of development of type 1 diabetes in the first degree relatives of autoimmunological diabetic patients. Material and methods: The study was carried out in the group of 90 relatives in age from 13 to 65 (an average of age 33.1 &#177; 15.48 years old) and an average BMI 24.6 &#177; 4.95 kg/m2 (17-38 kg/m2). The fasting level of C-peptide was marked by ELISA method, anti-GAD, IAA, anti-IA2 antibodies titres by RIA method. Results: Lowered level of the C-peptide secretion was not observed in our study. In 22 persons (24.44%) increased of the fasting C-peptide secretion was assessed (> 2.9 ng/ml). Within this group, 7 relatives (31.8%) was positive titre of at least one of antibodies. We observed the positive correlation between C-peptide secretion and IAA (r = 0.282; p < 0.002). Until present moment no clinical symptoms of diabetes were observed in none of the persons. Conclusions: The increase of fasting level of C-peptide can indicate compensatory increase of &#946; cell secretion. It can indirectly prove the presence of insulin resistance in this group of people. The presence of higher level of C-peptide and positive IAA titre with no clinical symptoms of type 1 diabetes, seems to be the prognostic factor to retard of clinical symptoms of diabetes

The usefulness of CD203c expression measurement on basophils after activation with grass pollen and Dermatophagoides pteronyssinus antigens. Preliminary study

Wstęp: "Złotym standardem" w diagnostyce chorób atopowych są testy skórne i oznaczanie poziomu swoistego IgE. Obecnie możliwa jest również cytometryczna ocena aktywacji bazofilów jako komórek efektorowych w reakcjach atopowych. Celem pracy była ocena przydatności testu in vitro wykorzystującego ekspresję CD203c jako markera aktywacji bazofilów w diagnostyce atopii. Materiał i metody: Przebadano 22 osoby, w tym 13 chorych na astmę atopową, potwierdzoną wynikami punktowych testów skórnych, zakwalifikowanych do immunoterapii swoistej, oraz 9 osób zdrowych, z ujemnymi wynikami testów skórnych. Ekspresję antygenu CD203c oceniano z wykorzystaniem cytometru przepływowego Cytomics FC500 (Beckman Coulter) za pomocą testu Allergenicity Kit (Beckman Coulter). Wyniki: Za wynik dodatni uznano aktywację bazofilów na poziomie > 15% w stosunku do kontroli negatywnej. U wszystkich chorych na astmę atopową wykazano podwyższony poziom aktywacji bazofilów powyżej poziomu odcięcia. Średni poziom aktywacji bazofilów pod wpływem antygenów pyłków traw dla osób uczulonych wyniósł 50,95 &#177; 15,7% (mediana 49,7%, zakres 1,91-72,42%) w stosunku do 1,91% (0,00-7,96%) dla osób zdrowych (p = 0,002). Z kolei poziom aktywacji bazofilów pod wpływem antygenów D. pteronyssinus wyniósł 40,6 &#177; 25,2% u osób uczulonych, zaś u osób nieuczulonych - 2,51 &#177; 1,96% (p = 0,0003). Bazofile 21 badanych osób odpowiadały na stymulator kontrolny (anty-IgE) (44,1 &#177; 18,9%). W żadnej z badanych próbek nie uzyskano pobudzenia pod wpływem kontroli negatywnej (2,03 &#177; 1,19%, p < 0,0001). Czułość i swoistość zastosowanego testu wyniosły odpowiednio 92,3 i 100%. Wnioski: Test z wykorzystaniem detekcji antygenu CD203c może być bardzo użyteczny w diagnostyce alergii i - być może - w monitorowaniu immunoterapii swoistej.Introduction: 'Gold standard' in the diagnosis of atopic disease are skin prick tests and specific IgE evaluation. Well-established in vitro tests, such as the histamine release test, the leukotriens release test and the flow cytometric basophil activation test can be very helpful in diagnostics, especially when the skin prick test is contraindicated. The aim of this study was to evaluate the usefulness of antigen CD203c expression, as a marker of basophil activation by grass pollen or D. pteronyssinus antigens. Material and methods: Peripheral blood from 13 allergic patients and nine healthy volunteers was analysed. Basophils activation was measured by the breakdown of antigen CD203c expression with Allergenicity Kit (Beckman Coulter), using Cytomics FC 500 flow cytometer (Beckman Coulter). Results: The sensitivity was 92,3% and specificity of test was 100%. 50.95 &#177; 15.7% of basophils (median 49.7%, 1.91-72.42%) were activated after grass pollen stimulation in atopic patients sensitised to this allergen, in comparison to 1.91% (0.00-7.96%) in control patients (p = 0.002). The percentage of activated basophils after D. pteronyssinus antigens stimulation was 40.6 &#177; 25.2% in allergic patients, compared to only 2.51 &#177; 1 96% of basophils from non-atopic controls (p = 0.0003). Basophils from 21 patients responded after anti-IgE stimulation (44.1 &#177; 18.9%), and none of the analysed samples was activated after PBS stimulation (2.03 &#177; 1.19%, p < 0.0001). Conclusions: These results demonstrate that basophil activation test based on antigen CD203c expression is very accurate in the diagnosis of atopic diseases

The mRNA expression of pro- and anti-inflammatory cytokines in T regulatory cells in children with type 1 diabetes.

Type 1 diabetes mellitus (T1DM) is caused by the autoimmune-mediated destruction of insulin-producing beta cells in the pancreas. T regulatory cells (Tregs) represent an active mechanism of suppressing autoreactive T cells that escape central tolerance. The aim of our study was to test the hypothesis that T regulatory cells express pro- and anti-inflammatory cytokines, elements of cytotoxicity and OX40/4-1BB molecules. The examined group consisted of 50 children with T1DM. Fifty two healthy individuals (control group) were enrolled into the study. A flow cytometric analysis of T-cell subpopulations was performed using the following markers: anti-CD3, anti-CD4, anti-CD25, anti-CD127, anti-CD134 and anti-CD137. Concurrently with the flow cytometric assessment of Tregs we separated CD4+CD25+CD127dim/- cells for further mRNA analysis. mRNA levels for transcription factor FoxP3, pro- and anti-inflammatory cytokines (interferon gamma, interleukin-2, interleukin-4, interleukin-10, transforming growth factor beta1 and tumor necrosis factor alpha), activatory molecules (OX40, 4-1BB) and elements of cytotoxicity (granzyme B, perforin 1) were determined by real-time PCR technique. We found no alterations in the frequency of CD4+CD25highCD127low cells between diabetic and control children. Treg cells expressed mRNA for pro- and anti-inflammatory cytokines. Lower OX40 and higher 4-1BB mRNA but not protein levels in Treg cells in diabetic patients compared to the healthy children were noted. Our observations confirm the presence of mRNA for pro- and anti-inflammatory cytokines in CD4+CD25+CD127dim/- cells in the peripheral blood of children with T1DM. Further studies with the goal of developing new strategies to potentiate Treg function in autoimmune diseases are warranted