Wyniki atrioseptostomii balonowej i aortografii okluzyjnej w przełożeniu wielkich pni tętniczych

Wstęp: Utrzymanie drożności przewodu tętniczego, atrioseptostomia balonowa i diagnostyka anatomii tętnic wieńcowych są elementami przedoperacyjnego postępowania diagnostyczno-zabiegowego w przełożeniu wielkich pni tętniczych. Materiał i metody: Od marca 2002 do sierpnia 2005 r. u 61 pacjentów w wieku 1–47 dni (śr. 2,7 ± 6,3 dnia, mediana 1 dzień) z przełożeniem wielkich pni tętniczych wykonano przezskórną atrioseptostomię balonową oraz aortografię okluzyjną w celu wykazania anatomii tętnic wieńcowych zgodnie z klasyfikacją Yacouba i Radley-Smitha. Wyniki: Po atrioseptostomii saturacja tętnicza wzrosła ze średnio 68,6 ± 15,8% HbO2, mediana 75% HbO2 (zakres 30–90% HbO2) do średnio 87,2 ± 7,8% HbO2, mediana 90% HbO2 (zakres 64–98% HbO2). U 6 noworodków saturacja tętnicza po atrioseptostomii wynosiła poniżej 75% HbO2 mimo dobrego efektu anatomicznego zabiegu. Aortografia okluzyjna wykazała odejście i przebieg tętnic wieńcowych u wszystkich pacjentów; typ A - u 48 osób (78,7%), typ B - u 2 (3,3%), typ D - u 10 (16,4%) i typ E - u 1 chorego (1,6%). Nie stwierdzono typu C anatomii tętnic wieńcowych u żadnego pacjenta. Rozpoznania potwierdzono śródoperacyjnie we wszystkich przypadkach. Wnioski: Atrioseptostomia balonowa umożliwia poprawę utlenowania krwi tętniczej u noworodków z przełożeniem wielkich pni tętniczych. Aortografia okluzyjna wykazuje jednoznacznie anatomię odejścia i przebiegu tętnic wieńcowych u noworodków z przełożeniem wielkich pni tętniczych

Wczesne zabiegi interwencyjne po korekcji anatomicznej przełożenia wielkich pni tętniczych

Wstęp: Powikłania we wczesnym okresie po anatomicznej korekcji przełożenia wielkich pni tętniczych (TGA) najczęściej dotyczą tętnic wieńcowych i wymagają leczenia operacyjnego. Pooperacyjne zwężenia prawej tętnicy płucnej, kolaterale aortalno-płucne i wrodzone zwężenie aorty mogą być skutecznie leczone interwencyjnie we wczesnym okresie pooperacyjnym, skracając czas wentylacji mechanicznej. Materiał i metody: W okresie od marca 2002 do sierpnia 2005 r. ze względu na przedłużoną mechaniczną wentylację 9 pacjentów w wieku 12-42 dni (śr. 24,6 ± 10,6 dnia) we wczesnym okresie po anatomicznej korekcji TGA zakwalifikowano do diagnostycznego cewnikowania serca, a następnie leczenia interwencyjnego wykazanych zmian anatomicznych - przezskórnej embolizacji kolaterali aortalno-płucnych (8 pacjentów), angioplastyki balonowej prawej tętnicy płucnej (3) i wrodzonej koarktacji aorty (1). Wyniki: Skuteczna embolizacja kolaterali aortalno-płucnych umożliwiła odłączenie od respiratora 5 pacjentów z izolowanymi kolateralami w czasie 1-2 dni po zabiegu. U 3 osób ze zwężeniem prawej tętnicy płucnej i kolateralami aortalno-płucnymi zabiegi angioplastyki balonowej i embolizacji umożliwiły przerwanie mechanicznej wentylacji średnio 3 dni po zabiegu. Chory z wrodzoną koarktacją aorty następnego dnia po angioplastyce nie wymagał mechanicznej wentylacji. Wnioski: Diagnostyczne cewnikowanie serca w bezpośrednim okresie po korekcji anatomicznej TGA może wykazać przyczynę powikłanego przebiegu pooperacyjnego. Kolaterale aortalnopłucne i zwężenia dużych tętnic powinno się rozpoznawać i leczyć interwencyjnie w bezpośrednim okresie pooperacyjnym u pacjentów z powikłanym przebiegiem po korekcji. Skuteczne leczenie interwencyjne kolaterali aortalno-płucnych i zwężeń tętniczych w bezpośrednim okresie pooperacyjnym po korekcji anatomicznej TGA skraca okres mechanicznej wentylacji

Wyniki atrioseptostomii balonowej i aortografii okluzyjnej w przełożeniu wielkich pni tętniczych

Wstęp: Utrzymanie drożności przewodu tętniczego, atrioseptostomia balonowa i diagnostyka anatomii tętnic wieńcowych są elementami przedoperacyjnego postępowania diagnostyczno-zabiegowego w przełożeniu wielkich pni tętniczych. Materiał i metody: Od marca 2002 do sierpnia 2005 r. u 61 pacjentów w wieku 1–47 dni (śr. 2,7 ± 6,3 dnia, mediana 1 dzień) z przełożeniem wielkich pni tętniczych wykonano przezskórną atrioseptostomię balonową oraz aortografię okluzyjną w celu wykazania anatomii tętnic wieńcowych zgodnie z klasyfikacją Yacouba i Radley-Smitha. Wyniki: Po atrioseptostomii saturacja tętnicza wzrosła ze średnio 68,6 ± 15,8% HbO2, mediana 75% HbO2 (zakres 30–90% HbO2) do średnio 87,2 ± 7,8% HbO2, mediana 90% HbO2 (zakres 64–98% HbO2). U 6 noworodków saturacja tętnicza po atrioseptostomii wynosiła poniżej 75% HbO2 mimo dobrego efektu anatomicznego zabiegu. Aortografia okluzyjna wykazała odejście i przebieg tętnic wieńcowych u wszystkich pacjentów; typ A - u 48 osób (78,7%), typ B - u 2 (3,3%), typ D - u 10 (16,4%) i typ E - u 1 chorego (1,6%). Nie stwierdzono typu C anatomii tętnic wieńcowych u żadnego pacjenta. Rozpoznania potwierdzono śródoperacyjnie we wszystkich przypadkach. Wnioski: Atrioseptostomia balonowa umożliwia poprawę utlenowania krwi tętniczej u noworodków z przełożeniem wielkich pni tętniczych. Aortografia okluzyjna wykazuje jednoznacznie anatomię odejścia i przebiegu tętnic wieńcowych u noworodków z przełożeniem wielkich pni tętniczych

Napadowy częstoskurcz nadkomorowy u dzieci z zespołem Ebsteina

Wstęp: Zespół Ebsteina jest stosunkowo rzadką wadą wrodzoną serca (< 1%). Celem pracy była analiza częstoskurczów u dzieci z zespołem Ebsteina. Materiał i metody: Badaniami objęto 30 dzieci (20 dziewczynek, 10 chłopców) w wieku od 1 doby życia do 12 lat (śr. 16 miesięcy) w chwili postawienia diagnozy. U 23 dzieci stwierdzono inne wady serca: ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu drugiego (12 pacjentów), atrezja, hipoplazja, bądź zwężenia pnia i tętnic płucnych (7 osób), ubytki w przegrodzie międzykomorowej (2 chorych), skorygowane przełożenie wielkich pni tętniczych (1 pacjent), niedomykalność tętnicy płucnej (1 osoba). U 11 chorych stwierdzono zespół preekscytacji Wolffa-Parkinsona- White&#8217;a (WPW), u 10 - blok przedsionkowo-komorowy I°. Wyniki: Czas obserwacji wynosił od 5 dób do 18 lat (śr. 8 lat). U 2 osób wykonano plastykę balonową tętnicy płucnej lub tętnic płucnych. Jednemu pacjentowi założono stent do tętnic płucnych. U pozostałych chorych wykonano następujące typy operacji kardiochirugicznych: zespolenie systemowo płucne typu Blalock-Taussig, plastykę tętnic płucnych, zespolenie Glena, plastykę zastawki trójdzielnej z wszczepieniem homograftu aortalnego, dwukierunkowe zespolenie Glena, zamknięcie ubytków w przegrodzie międzykomorowej i międzyprzedsionkowej. Częstoskurcz nadkomorowy występował u 10 pacjentów: u 8 chorych częstoskurcz ortodromowy, u 2 osób częstoskurcze orto- i antydromowe. U wszystkich dzieci napadom częstoskurczu towarzyszyły zaburzenia hemodynamiczne z obniżeniem ciśnienia parcjalnego tlenu we krwi. W leczeniu profilaktycznym częstoskurczów stosowano propafenon, sotalol i amiodaron. Dwóch pacjentów poddano zabiegowi ablacji dodatkowych dróg przewodzenia z bardzo dobrym wynikiem końcowym. Wnioski: Z zespołem Ebsteina często współistnieje zespół WPW, a napady częstoskurczu leczy się trudno. Zespołowi WPW w zespole Ebsteina zazwyczaj towarzyszy blok przedsionkowo-komorowy I°. (Folia Cardiol. 2003; 10: 683-688

Identity formation in unstable times

The process of adolescence, including identity formation, differs significantly from what it was in previous generations. This is a consequence, among other things, of the demographic and economic changes that have taken place in recent years, locally as well as globally. This introduction is devoted to a review of these problems, and the current issue comprises texts addressing selected questions in detail. Some scholars identify groups of young people characterized by a tendency to consciously avoid making commitments typical of adults. However, research results point to the positive impact of taking on adult roles on perceiving oneself as an adult. The person’s identity develops from childhood, encompassing various domains. During the transition from childhood to adolescence, the increase in self-awareness is accompanied by an intensification of seeking information about oneself and one’s own functioning and of making plans for the future. The stage of adulthood involves the verification of previously made choices by resuming exploratory activities, whose intensity is in proportion to the amount of significant changes in the individual’s environmen

Wspomaganie rozwoju dzieci w wieku od 5 do 7 lat a ich gotowość do radzenia sobie z wyzwaniami szkoły

Dyskurs publiczny dotyczący obniżenia wieku szkolnego prowokuje do refleksji na temat gotowości dziecka do nauki w szkole oraz gotowości szkoły do przyjęcia najmłodszych uczniów. Gotowość dziecka zdefiniowano w kategoriach współczesnej psychologii zdrowia, koncentrując się nie na deficytach, ale na zasobach dziecka, zarówno w ramach strefy aktualnego, jak i najbliższego rozwoju. Zwrócono uwagę na zróżnicowanie gotowości szkolnej dzieci w pierwszej klasie, wynikające z różnego tempa i dynamiki dojrzewania funkcji psychicznych, odmiennych doświadczeń i różnej jakości treningu w zakresie kompetencji kluczowych dla podjęcia nauki w szkole. Celem artykułu jest opis specyfiki rozwoju dzieci przechodzących z przedszkola do szkoły, szczególnie w zakresie kompetencji kluczowych dla nauki w szkole, oraz refleksja na temat możliwości wspierania gotowości szkolnej dziecka

Adaptacja dziecka trzyletniego do środowiska przedszkolnego

Artykuł prezentuje wyniki badania, którego celem było zweryfikowanie hipotez dotyczących związków między wybranymi czynnikami podmiotowymi i kontekstowymi a strategią adaptacji dziecka trzyletniego do przedszkola. W badaniu wzięło udział 40 dzieci, które we wrześniu 2010 r. rozpoczęły naukę w przedszkolu. Zostały one zbadane Orientacyjnym testem rozwoju psychoruchowego (test Denver) oraz Kwestionariuszem strategii adaptacji (KSA) stworzonym na potrzeby tego badania. Wyniki wskazują na występowanie trzech strategii, które są jednocześnie kryteriami poziomu przystosowania dziecka do środowiska przedszkolnego: pozytywnej (twórczej adaptacji) oraz negatywnych (lękowej i indyferentnej). Zaobserwowano istotne statystycznie związki pomiędzy wiekiem, rozwojem psychoruchowym dziecka i wykształceniem matki a strategią adaptacji dziecka. Dzieci matek z wykształceniem wyższym, starsze, o wyższym poziomie rozwoju psychoruchowego częściej prezentowały pozytywną strategię adaptacji. Stwierdzono jednak, iż jedynie 15 spośród 40 badanych dzieci stosowało strategię twórczej adaptacji. Jest to wynik niepokojący, wymagający prowadzenia dalszych badań w celu rozpoznania czynników determinujących taki stan rzeczy