Zespół Guillaina-Barrégo u chorego na stwardnienie rozsiane leczonego octanem glatirameru

Some observations suggest that in some patients with multiple sclerosis demyelination may affect the central and peripheral nervous systems at the same time. The influence of immunomodulatory therapy on peripheral nervous system damage in these patients is still unknown. We present a 43-year-old male patient with multiple sclerosis diagnosed at the age of 35 in whom flaccid tetraparesis with dysaesthesia preceded by paraesthesias of four limbs occurred one year after starting glatiramer acetate. The course of peripheral nervous system disease and results of cerebrospinal fluid examination and electromyography confirmed Guillain-Barré syndrome. Interfering in the immunological system, glatiramer acetate may have contributed to the development of the symptoms of Guillain-Barré syndrome in our patient. The final improvement of the patient's condition may have resulted not only from the applied treatment and the natural course of the disease, but may have also been associated with the discontinuation of glatiramer acetate.W ostatnich latach zaobserwowano, że u niektórych chorych na stwardnienie rozsiane demielinizacja dotyczy także obwodowego układu nerwowego. Wpływ leczenia immunomodu-lującego na ten typ uszkodzenia pozostaje niejasny. W pracy przedstawiono przypadek 43-letniego mężczyzny, u którego stwardnienie rozsiane rozpoznano w 35. roku życia i u którego rok po rozpoczęciu leczenia octanem glatirameru wystąpiła nagle wiotka tetrapareza z zaburzeniami czucia. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badanie elektromiograficzne potwierdziły rozpoznanie zespołu Guillaina-Barrégo. Leczenie octanem glatirameru mogło się przyczynić do wystąpienia tego zespołu u opisywanego pacjenta. Uzyskana poprawa stanu chorego mogła być wynikiem stosowanego leczenia i naturalnego przebiegu choroby, nie można też pominąć znaczenia odstawienia glatirameru

Reaktywność naczyń mózgowych w warunkach hipokapnii i hiperkapnii u chorych na cukrzycę typu 2 z nadciśnieniem tętniczym i bez nadciśnienia tętniczego

Background and purpose Diabetes mellitus (DM) is an independent risk factor for cardiovascular diseases. The origin of diabetic microangiopathy is multifactorial; it affects all layers of the artery wall, causing endothelial and vasoreactivity impairment. The incidence of cerebral vasoreactivity failure in diabetic patients without stroke history is not precisely determined yet. The aim of the study was to assess the cerebrovascular reactivity in hypocapnia and hypercapnia in patients with type 2 DM with or without arterial hypertension without artery stenosis and stroke history, with the use of transcranial Doppler examination. Material and methods The mean blood flow velocity, pulsatility index and parameters of cerebrovascular reactivity were measured in 53 patients with type 2 DM (aged 42–72 years, mean 59.5 ± 7.9) and in 27 healthy volunteers (aged 36–74 years, mean 57.0 ± 10.4). Diabetics were further divided into two subgroups according to the presence or absence of arterial hypertension. Results The index of cerebrovascular reactivity in hypocapnia and hypercapnia was significantly worse and time needed to normalization of blood flow velocity was significantly longer in patients with DM in comparison with healthy volunteers. Conclusions Most DM type 2 patients without stroke history had decreased values of cerebral vasoreactivity parameters, which suggests the presence of microangiopathy.Wstęp i cel pracy Cukrzyca to niezależny czynnik ryzyka rozwoju chorób układu naczyniowego. Pochodzenie cukrzycowej angiopatii jest wieloczynnikowe. Nie określono dotąd dokładnie częstości występowania upośledzenia reakcji wazoaktywnych u chorych na cukrzycę typu 2 bez incydentów udarowych w wywiadzie. Celem pracy było zbadanie przy użyciu przezczaszkowej ultrasonografii prędkości średniej przepływu krwi, współczynnika pulsacji oraz parametrów reaktywności naczyń mózgowych w warunkach hipokapnii i hiperkapnii u chorych na cukrzycę typu 2 z nadciśnieniem tętniczym lub bez nadciśnienia tętniczego bez ultrasonograficznych cech zwężeń tętnic szyjnych i mózgowych oraz nieobciążonych udarem mózgu. Materiał i metody Badania wykonano u 53 chorych (27 kobiet i 26 mężczyzn) w wieku od 42 do 72 lat (średnia wieku 59,5 ± 7,9 roku) z cukrzycą typu 2. Wśród chorych wydzielono podgrupy z nadciśnieniem tętniczym i bez nadciśnienia. Grupę kontrolną stanowiło 27 ochotników w wieku 36–74 lat (średnia wieku 57,0 ± 10,4 roku). U wszystkich przeprowadzono badanie dopplerowskie tętnic szyjnych i mózgowych oraz oznaczono współczynnik reaktywności naczyń mózgowych w warunkach hipokapnii i hiperkapnii. Wyniki W hipokapnii i hiperkapnii u chorych na cukrzycę typu 2 stwierdzono istotnie mniejsze współczynniki reaktywności naczyń mózgowych oraz znamiennie dłuższy czas normalizacji prędkości przepływu krwi w prawej tętnicy środkowej mózgu w stosunku do grupy kontrolnej. Wnioski U znacznej części chorych na cukrzycę typu 2 bez incydentów niedokrwienia mózgu w wywiadzie występują w hipokapnii i hiperkapnii mniejsze wartości parametrów reaktywności naczyń mózgowych, mogące sugerować obecność mikroangiopatii

Dynamics of blood flow velocity changes evaluated with Doppler method in cerebral arteries in acute phase of stroke

By ocenić dynamikę zmian prędkości przepływu krwi badanej metodą dopplerowską w obszarze unaczynienia ogniska chorobowego i poza nim u 41 chorych z udarem niedokrwiennym mózgu w obszarze unaczynienia tętnicy szyjnej wewnętrznej przyjętych do kliniki w 1. dobie choroby wykonano: rutynowe badania neurologiczne i internistyczne, 2-krotnie tomografię komputerową (CT, computed tomography), 5-krotnie badanie dopplerowskie. Wyłoniono 3 grupy pacjentów w zależności od charakteru zmian stwierdzanych w badaniu dopplerowskim: 10 chorych ze zmianami przepływu krwi sugerującymi zwężenie lub niedrożność tętnicy szyjnej wewnętrznej (ICA, internal caratoid artery) (grupa A), 13 pacjentów ze zmianami przemawiającymi za niedrożnością lub zwężeniem tętnicy środkowej mózgu (MCA, middle cerebral artery) (grupa B) oraz 18 pacjentów ze zmianami przepływu krwi w małych naczyniach mózgowych. Wyraźną dynamikę zmian prędkości przepływu krwi w MCA półkuli chorej odnotowano jedynie w grupie B. Sekwencyjne badania dopplerowskie służą do monitorowania zmian prędkości w tętnicach mózgowych w ostrym okresie udaru mózgu. Zmiany dynamiczne obrazu dopplerowskiego w przebiegu choroby obserwowano przede wszystkim w przypadkach niedrożności lub zwężenia dużych tętnic i odpowiadały one najpewniej wykształcaniu się krążenia obocznego lub rekanalizacji.To evaluate with Doppler method the dynamics of blood flow velocity changes within and outside the blood supply area of ischaemic focus forty-one patients admitted to hospital within 24 hours of tomographically confirmed ischaemic stroke confined to the common carotid artery territory were studied. All patients underwent: daily neurological and general physical examination, two computed tomography scans on day 1, and 10–14 days following accident, Doppler evaluation according on day 1, 2, 3, 4, and 14 from cerebrovascular event. The patients were classified into three groups according to Doppler findings. Group A included 10 patients with blood flow alterations suggestive of ICA stenosis or occlusion Thirteen patients with flow characteristics suggestive of occlusion or stenosis of MCA constituted group B. Those 18 patients with blood flow changes in small cerebral arteries were classified as group C. The measurable dynamics of blood flow velocity changes in MCA of affected hemisphere was observed only in group B. Sequential Doppler examination can be used to monitor blood flow velocity changes in cerebral arteries in acute phase of stroke and in some patients revealed the dynamic pattern. Dynamics of blood flow velocity changes in cerebral arteries in acute phase of stroke depends on the pattern of blood flow at the beginning of stroke and occurs mainly in patients with large artery lesion. In patients with internal carotid artery and middle cerebral artery lesion. Doppler examination reveals improvement in blood flow in these arteries and development of collateral blood supply in consecutive days

Twice repeated ischemic brain infarct in patient with primary antiphospholipid syndrome and S-protein deficiency

Nie ma jednolitej koncepcji dotyczącej roli dziedzicznego niedoboru naturalnych inhibitorów koagulacji (do których należy białko S) w występowaniu udarów niedokrwiennych u młodych osób. W pracy przedstawiono przypadek obecnie 50-letniego mężczyzny z obciążającym wywiadem rodzinnym (matka i ojciec) w kierunku choroby zakrzepowej, u którego 3-krotnie wystąpiło zapalenie żył kończyn dolnych, a w 46 i 47 roku życia kolejne udary niedokrwienne lewego, a następnie prawego płata skroniowego. Ponadto, w wieku 24 lat przebył kilka krótkotrwałych epizodów zaburzeń widzenia. Wykonane badania (przeciwciała antykardiolipinowe klasy IgG i IgM) pozwoliły na rozpoznanie pierwotnego zespołu antyfosfolipidowego. Analiza układu krzepnięcia ujawniła niedobór białka S (50- i 45-procentowy) najprawdopodobniej o charakterze dziedzicznym, gdyż wykluczono możliwe nabyte przyczyny obniżonego stężenia tego białka. Wydaje się, że, obok zespołu antyfosfolipidowego, niedobór białka S u wymienionego wyżej pacjenta był dodatkowym czynnikiem sprzyjającym zakrzepom.There is no uniform conception dealing with the role that hereditary deficit of natural coagulation inhibitors (to which belong S-protein) plays in cases of brain ischemic infarcts in young persons. We present the case of man (at present 50-years-old) with history of thrombotic disease in family (mother and father), who experienced triple inflammation of pelvic limbs veins and in his 46th and 47th years of life experienced in succeeding ischemic strokes of the left and next of the right temporal lobe. Moreover since his 24th year he had transitory episodes of sight disturbances. Examinations carried out (IgG and IgM class anticardiolipin antibodies) permitted to diagnose the primary antiphospholipid syndrome. Analysis of coagulation showed decreased serum concentration (50% and 45%) likely of hereditary nature because acquired causes of diminished serum S concentration of this protein were excluded. It seems, that S-protein deficiency in our patient was next to antiphospholipid syndrome and additional factor favouring thrombosis

Genius and epilepsy

Introduction: In 1896, in his work The Man of Genius, Lombroso presented a daring concept about key role of epilepsy in genesis of human genius. Aim of paper: The aim of this paper is to present the history of lives of some outstanding men and women afflicted by epilepsy and controversies associated with this diagnosis. Discussion: Mahomet most probably suffered partial seizures since his 4th decade and his visions were subsequently denoted by his followers. Some authors believe, that the heroic Jeanne d’Arc had epileptic seizures caused by an intracranial tuberculoma. A brain tumor might have been a cause of Julius Caesar’s epilepsy. Dostoyevsky had secondarily generalized seizures with ecstatic aura and used his epilepsy-associated experiences in his literary works. Personages of his books The Brothers Karamazov and The Idiot also suffered epilepsy. Based on an analysis of Dostoyevsky case, Freud suggested a neurotic background for his condition. Retrospective attempts at determining the nature of van Gogh’s illness include a dozen or so different diagnoses, of which epilepsy seems the most probable. Descriptions of partial complex seizures may be found in many letters by van Gogh to his brother Theo and are also reported by the artist’s doctor. Antiepileptic drugs available then and implemented by van Gogh (potassium bromide and digitalis) might have had an impact on his artistic output. Digitalis side-effects leading to visual disturbances are illustrated by his works Starry Night and Night Café. Flaubert, who suffered three types of epileptic seizures (partial simple, partial complex and secondary generalized), was considered by Sartre a hysteric. Flaubert’s epilepsy was probably caused by a congenital vascular malformation in the occipital lobe, which probably caused his death too.Wprowadzenie: W 1896 r. Lombroso w swoim dziele Człowiek – geniusz przedstawił śmiałą teorię o kluczowej roli padaczki w genezie geniuszu. Cel: Celem pracy jest przedstawienie historii niektórych wielkich ludzi chorujących na padaczkę oraz kontrowersji związanych z rozpoznaniem u nich tej choroby. Omówienie: Mahomet miał najpewniej napady częściowe złożone od 40. r.ż., a opisywane przez niego wizje były odnotowywane również przez jego zwolenników. Uważa się, że u bohaterskiej Joanny d’Arc występowały napady padaczkowe jako konsekwencja gruźliczaka mózgu. Guz mózgu mógł być przyczyną padaczki również Juliusza Cezara. Z kolei Dostojewski, mający napady wtórnie uogólnione z ekstatyczną aurą, wykorzystywał swoje doświadczenia związane z chorobą w twórczości literackiej. Bohaterowie jego książek Bracia Karamazow i Idiota także cierpią na padaczkę. Analizując przypadek Dostojewskiego, Freud sugerował tło nerwicowe choroby. Retrospektywne próby ustalenia, na co chorował van Gogh, obejmują kilkanaście rozpoznań, z których padaczka wydaje się najbardziej prawdopodobna. Opisy napadów częściowych złożonych van Gogha znane są z jego licznych listów do brata Thea, a także z relacji lekarza artysty. Stosowane przez van Gogha ówczesne leki przeciwpadaczkowe (bromek potasu i naparstnica) miały wpływ na jego twórczość artystyczną. Niepożądane działanie naparstnicy powodujące zaburzenia widzenia znalazło swój wyraz w dziełach Gwiaździsta noc i Nocna kawiarnia. Flauberta, który miał aż trzy rodzaje napadów (częściowe proste, częściowe złożone i wtórnie uogólnione), Sartre uważał za histeryka. Przyczyną napadów Flauberta była najpewniej wrodzona malformacja naczyniowa okolicy potylicznej, która najprawdopodobniej doprowadziła również do jego śmierci

Geniusz i padaczka

Wprowadzenie: W 1896 r. Lombroso w swoim dziele Człowiek – geniusz przedstawił śmiałą teorię o kluczowej roli padaczki w genezie geniuszu. Cel: Celem pracy jest przedstawienie historii niektórych wielkich ludzi chorujących na padaczkę oraz kontrowersji związanych z rozpoznaniem u nich tej choroby. Omówienie: Mahomet miał najpewniej napady częściowe zło- żone od 40. r.ż., a opisywane przez niego wizje były odnotowywane również przez jego zwolenników. Uważa się, że u bohaterskiej Joanny d’Arc występowały napady padaczkowe jako konsekwencja gruźliczaka mózgu. Guz mózgu mógł być przyczyną padaczki również Juliusza Cezara. Z kolei Dostojewski, mający napady wtórnie uogólnione z ekstatyczną aurą, wykorzystywał swoje doświadczenia związane z chorobą w twórczości literackiej. Bohaterowie jego książek Bracia Karamazow i Idiota także cierpią na padaczkę. Analizując przypadek Dostojewskiego, Freud sugerował tło nerwicowe choroby. Retrospektywne próby ustalenia, na co chorował van Gogh, obejmują kilkanaście rozpoznań, z których padaczka wydaje się najbardziej prawdopodobna. Opisy napadów częściowych złożonych van Gogha znane są z jego licznych listów do brata Thea, a także z relacji lekarza artysty. Stosowane przez van Gogha ówczesne leki przeciwpadaczkowe (bromek potasu i naparstnica) miały wpływ na jego twórczość artystyczną. Niepożądane działanie naparstnicy powodujące zaburzenia widzenia znalazło swój wyraz w dziełach Gwiaździsta noc i Nocna kawiarnia. Flauberta, który miał aż trzy rodzaje napadów (częściowe proste, częściowe złożone i wtórnie uogólnione), Sartre uważał za histeryka. Przyczyną napadów Flauberta była najpewniej wrodzona malformacja naczyniowa okolicy potylicznej, która najprawdopodobniej doprowadziła również do jego śmierci

Zapalenie mózgu z przeciwciałami przeciwko receptorowi NMDA – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek pacjentki z rozpoznanym w wieku 16,5 roku stwardnieniem rozsianym (dwa łagodne rzuty w wieku 16,5 i 18 lat), u której w 20. roku życia pojawiły się zaburzenia orientacji, zaburzenia psychiczne w postaci apatii, dziwnego zachowania oraz dziwaczne dyskinezy twarzy i kończyn. Po kilku dniach rozwinął się stan padaczkowy uogólnionych drgawek. Tomografia komputerowa głowy była prawidłowa. W badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego wykazano pleocytozę 20/3, która uległa normalizacji po antybio-tykoterapii i leczeniu przeciwwirusowym. Opanowano napady drgawek, ale utrzymywały się objawy psychiczne, które ustąpiły po kilkunastu tygodniach. Rezonans magnetyczny głowy i szyjnego odcinka rdzenia kręgowego nie wykazywały nowych zmian. Po kolejnych kilku miesiącach wszystkie objawy powróciły. W szeroko zaplanowanych badaniach laboratoryjnych nie zaobserwowano odchyleń. Również pozytono-wa tomografia emisyjna wypadła prawidłowo. Podejrzewając autoimmunologiczne zapalenie mózgu, wykonano badanie przeciwciał przeciwko receptorowi NMDA w surowicy, które potwierdziło ich obecność. Po zastosowanej immunoterapii uzyskano poprawę stanu pacjentki i skierowano ją do dalszej rehabilitacji

Chemical Composition of 21 Cultivars of Sour Cherry (Prunus cerasus) Fruit Cultivated in Poland

Sour cherry (Prunus cerasus L.) is a very important fruit crop for producers as well as consumers. To obtain information on sour cherry fruit, we determined the sugar and organic acid composition and phenolic compound contents of twenty-one cultivars and genotypes of Prunus cerasus L. by HPLC quantification. Antioxidant capacity was determined by DPPH radical scavenging, reducing power (FRAP) and determination of substances reacting with Folin–Ciocalteu reagent (FCRS). The main organic acids in sour cherries were malic and malonic acids, and the main sugars were glucose and fructose. The highest sugar content was found in the “Lucyna” cultivar and the highest organic acids in “Paraszt Meggy” and “Suda Hardy”. The richest in phenolic compounds were “Wieluń 17”, “Sokówka Nowotomyska”, “Grosenkirch” “Sokówka Nowotomyska” “Grosenkirch” (anthocyanins, flavanols and total phenolics), and “Meteor” (phenolic acids). Flavan 3-ols were not quantified in every cultivar. “Dradem, “Turgieniewka”, “Wróble”, and “Nana” contained the smallest amounts of phenolic compounds. Antioxidant capacity was highly correlated with phenolic compound composition. According to principal component analysis (PCA), it was concluded that cultivars whose harvest maturity was medium to late contained more flavonols and anthocyanins and were characterized by higher antioxidant capacity than those whose harvest maturity was classified as early or early to medium