Ανατομικές παραλλαγές της Αριστερής Υποκλειδίου Αρτηρίας και η σημασία τους στην κλινική πράξη

Το δεξιό αορτικό τόξο και οι παραλλαγές της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας αποτελούν σπάνιες οντότητες οι οποίες ενδέχεται να παρουσιάσουν συμπτώματα στα αρχικά στάδια της ζωής ή έπειτα στην ενήλικη ζωή και ενδέχεται να χρήζουν χειρουργικής επέμβασης. Έχουν συσχετισθεί με άλλες καρδιαγγειακές ανωμαλίες, όπως η τετραλογία του Fallot, η μετάθεση μεγάλων αγγείων και με γενετικά σύνδρομα όπως το Di George (γνωστό επίσης και ως 22q11.2 deletion syndrome ή CATCH 22). Ακόμη και αν αυτές οι παραλλαγές παραμένουν ασυμπτωματικές στη διάρκεια της ζωής, ενδέχεται να αποτελέσουν τυχαίο εύρημα σε απεικονιστικές εξετάσεις ή σε χειρουργικές επεμβάσεις στην περιοχή του τραχήλου και του θώρακα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο σχεδιασμός μιας χειρουργικής ή ενδαγγειακής επέμβασης μπορεί να αποτελέσει σημαντική πρόκληση και πιθανές επιπλοκές οφείλουν να ληφθούν υπ’όψιν. Η μελέτη αυτή επιχείρησε να αποσαφηνίσει τον παθογενετικό μηχανισμό της εμφάνισης των παραλλαγών της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας βάσει του μοντέλου του Edwards και να αναδείξει τη σημασία της αναγνώρισης αυτών των παραλλαγών στην κλινική πράξη. Οι παραλλαγές της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας είναι η έκτοπη αριστερή υποκλείδιος αρτηρία, το δεξιό αορτικό τόξο με κατοπτρική διακλάδωση των αγγείων και η μεμονωμένη αριστερή υποκλείδιος αρτηρία. Έπειτα από ενδελεχή αναζήτηση της διεθνούς βιβλιογραφίας των τελευταίων 20 χρόνων πάνω στο αντικείμενο των παραλλαγών της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας, τα αποτελέσματα κατηγοριοποιήθηκαν και συγκρίθηκαν βάσει του τύπου της παραλλαγής, του τύπου της μελέτης, του φύλου και της χώρας προέλευσης της μελέτης. Έγινε προσπάθεια καταγραφής της συχνότητας της κάθε παραλλαγής της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας με διάφορα κριτήρια – λαμβάνοντας υπ’όψιν μόνο τις αναδρομικές μελέτες και τις αναφορές σειρών ή λαμβάνοντας υπ’όψιν μόνο τις μελέτες που περιγράφουν περισσότερα από 5 περιστατικά. Από την παρούσα μελέτη φάνηκε ότι η πιό συχνά καταγεγραμμένη παραλλαγή της ΑΥΑ τα τελευταία 20 χρόνια είναι το δεξιό αορτικό τόξο με κατοπτρική διακλάδωση (58.1% και 61.5%), ακολουθούμενη από την έκτοπη αριστερή υποκλείδιο αρτηρία (33.8% και 36.3%) και έπειτα την μεμονωμένη αριστερή υποκλείδιο αρτηρία (8.1% και 2.2%).Objective: The various patterns of the aortic arch and vascular rings, as described by Edwards, may result in variations of the first branches, namely the brachiocephalic trunk, the common carotid and the subclavian artery - the vessels that supply the head, neck, upper thoracic and upper limb regions. Variations of the aortic arch branching patterns have been studied profoundly. The objective of the current study is to describe the left subclavian artery variants and their significance in clinical practice. These variations are most commonly associated with cases of a right aortic arch and other congenital anomalies of the aortic arch and/or the great vessels. Methods: A systematic search of the online database PubMed was conducted including the literature of the last 20 years describing cases of the left subclavian artery variations and right aortic arch in patients or cadavers. Results: A total of 73 articles (3 studies and 10 case series and 60 cases reports) were included in the current systematic investigation (N=258 cases). Three of the most common variants were noted; the right aortic arch with mirror image branching (58.1%), the aberrant (33.8%) and the isolated (8.1%) left subclavian arteries. Conclusions: Although the right aortic arch and the left subclavian artery variants are rare entities, they may cause symptoms in the early stages of life or later in adult life and may or may not require surgical repair. Even if they remain asymptomatic throughout life, they can be an incidental finding on imaging studies or surgical interventions in the neck or thoracic area. In such cases, the surgical planning may be rather challenging and possible implications should be anticipated

Variation of Marginal Mandibular Nerve in a Caucasian Male Cadaver: A Study Using the Anatomage Table

Anatomage (Anatomage, Inc., San Jose, CA) is a modem method for studying anatomy. It is a state-of-the-art method used for the representation of the structure of the human body. In our study, we examined the seventh cranial nerve of a male Caucasian cadaver using an Anatomage Table in the Anatomy Department of the School of Medicine, National and Kapodistrian University, Athens, Greece. After exiting the skull from the stylomastoid foramen, the facial nerve divided into the temporofacial and cervicofacial main branches. The cervicofacial branch divided into its own branches, including the marginal mandibular nerve (MMN), which ran within the investing (superficial) layer of the deep cervical fascia. We found a variation of the course of the marginal mandibular branch of the facial nerve. In the area of the lower border of the mandible, where the MMN actually crossed the facial artery and vein, it appeared to run deeper than both of those vessels, rather than running superficially. This seemed to be a rare variation of the location of the MMN relative to the facial vessels, which suggested that extra care is essential in surgical approaches within this area