Effectiveness of cidofovir intralesional treatment in recurrent respiratory papillomatosis

To present the results of recurrent respiratory papillomatosis (RRP) treatment with surgical excision and adjuvant anti-viral cidofovir intralesional use and to examine the correlation between the cidofovir effectiveness and the patient previous history of multiple larynx procedures, age, extension of lesion and dose. 32 patients with laryngeal papillomas were treated with cidofovir in our Department between I.2009 and I.2011. The number of previous RRP debulking procedures ranged from 1 to 100. The intensity of papillomatosis differed from one anatomic site and moderate growth to four or five localizations with heavy extension. The number of injections per patient varied from 1 to 7, and the total volume of 5 mg/ml solution varied from 2 to 33 ml. The injections were combined with laser debulking of the lesions. In disperse papillomata, the injections were administered in particular anatomical sites in 4–6 weeks intervals, in massive lesions injections were repeated in the same anatomical site in 2–4 weeks. Complete remission was observed in 18 out of 32 patients. 13 patients showed remission in a place of cidofovir injection. One patient did not react to the drug. In four patients, new changes in injection places appeared. In two patients, hepatic toxic side effects were observed. Intralesional cidofovir injection has been shown to be an effective and safe therapy for laryngeal papillomatosis and should be considered in those patients who experienced disease relapse

Analiza efektów leczenia chirurgicznego pourazowego porażenia nerwu twarzowego

Wstęp: Do pourazowych uszkodzeń nerwu VII najczęściej dochodzi podczas wypadków komunikacyjnych oraz upadków z wysokości. Wybór sposobu leczenia oraz czasu interwencji chirurgicznej wciąż budzi wśród klinicystów wiele kontrowersji. Cel: Celem pracy była analiza efektów leczenia chirurgicznego pacjentów z pourazowym uszkodzeniem nerwu twarzowego i ich zależności od: czynników epidemiologicznych, mechanizmu urazu, miejsca uszkodzenia nerwu, a także czasu podjęcia leczenia oraz rozległości zabiegu. Materiał i metody: Analizą objęto 9 pacjentów z porażeniem nerwu twarzowego po urazie czaszkowo-mózgowym. U wszystkich chorych pełne porażenie wystąpiło bezpośrednio po urazie. U 5 pacjentów do uszkodzenia nerwu doszło w przebiegu podłużnego złamania kości skroniowej, u 3 chorych na skutek jej złamania poprzecznego, u 1 chorej nie stwierdzono ewidentnej szczeliny złamania. We wszystkich przypadkach zastosowano leczenie operacyjne. Czas od urazu do podjęcia chirurgicznej interwencji wahał się od 4 dni do 13 tygodni. Wszystkich pacjentów operowano z dojścia przez wyrostek sutkowaty. U 6 chorych dominowały zmiany obrzękowe nerwu, w związku z czym wykonano jego dekompresję, u 2 pacjentów uwidoczniono częściowe zmiażdżenie nerwu przez odłam kostny, który usunięto, u jednej z osób stwierdzono przerwanie ciągłości nerwu; nie udało się go pierwotnie zrekonstruować, dlatego pacjenta wykluczono z dalszej analizy. Wyniki leczenia oceniano za pomocą skali House’a-Brackmanna (HB) po 12 miesiącach od zabiegu. Wyniki: Pełny powrót czynności nerwu twarzowego (HBI) uzyskano u dwóch pacjentów, satysfakcjonujący (HBII) u kolejnych czterech. Czas podjęcia leczenia oraz jego zakres, podobnie jak wiek chorego, mechanizm urazu oraz miejsce uszkodzenia nerwu pozostawały bez wpływu na ostateczny rezultat terapii. Wnioski: Postępowanie w przypadku pourazowego porażenia nerwu twarzowego powinno być ustalane w każdym przypadku indywidualnie. Powszechnie akceptowanym wskazaniem do leczenia zabiegowego jest uszkodzenie nerwu VII występujące bezpośrednio po urazie oraz jego całkowite porażenie. Pacjenci, u których ze względu na ciężki stan ogólny nie ma możliwości wczesnego przeprowadzenia zabiegu odbarczającego nerw twarzowy, mogą odnieść korzyść z odroczonego leczenia w okresie nawet do 3 miesięcy od urazu

Efficacy of surgical treatment in patients with post-traumatic facial nerve palsy

Introduction: The most common mechanism of post-traumatic facial nerve palsy are road accidents and falls. Treatment schemes as well as proper timing of surgery are still controversial. Aim: The aim of the study was the evaluation of the effects of surgical treatment in patients with post-traumatic facial nerve palsy. Treatment results were correlated with epidemiological factors, mechanism of injury, level of nerve damage, time of surgery and its extent. Material and methods: 9 patients with facial nerve palsy after head trauma were analyzed. In all patients complete paresis of the VII nerve occurred immediately after the injury. In 5 patients the nerve was damaged in the course of the longitudinal fracture of the temporal bone, in 3 as a result of its transverse fracture while in one woman there was no evident fracture line. In all cases, surgical treatment was performed between 4 days and 13 weeks after the trauma. In all cases transmastoid approach was used. Edema lesions of the nerve dominated in 6 patients, in two cases a bone fragment was noted along its course, in one person nerve was disrupted but primary reconstruction was not possible – the man was excluded from further analysis. The results of treatment were assessed by House-Brackmann (HB) scale 12 months after the procedure. Results: Very good (HBI) or good (HBII) recovery of facial nerve function was achieved in 2 and 4 out of 8 patients respectively. Surgical timing, the extent of surgery, patient’s age, mechanism of injury and level of nerve damage had no effect on the final outcome. Conclusions: The management of post-traumatic facial nerve palsy should be individual. The commonly accepted recommendation on surgical treatment is to undertake it in patients with immediate-onset and complete paralysis. Patients who, due to their severe general condition, cannot undergo early facial nerve decompression may benefit from delayed treatment for up to 3 months after the injury

Perforacje przełyku i gardła dolnego po operacjach szyjnego odcinka kręgosłupa z dostępu przedniego – rekonstrukcja z wykorzystaniem płatów regionalnych i odległych

Background and purpose The object of the study was to present our own experience in the management of cervical oesophageal and hypopharyngeal perforations after anterior cervical spine surgery. Material and methods The study group consists of 5 patients treated in Department of Otolaryngology Poznan University of Medical Sciences in 2009–2011. Different materials and techniques were used to repair the perforations: infrahyoid flap, primary sutures supported by sternocleidomastoid muscle flap, thigh flap and forearm flap in two cases. Results Four out of 5 patients were referred to our department in a poor general condition, with infected neck fistulas, three patients after prolonged conservative treatment, and three patients after initial attempts to repair the perforation outside our institution. One-stage reconstructive surgery was successful in three cases, while in two others secondary interventions were necessary. Total hospital stay ranged in the analysed group from 23 to 191 days, hospital stay in our department from 1 to 62 days, hospital stay from the final procedure from 18 to 26 days. Swallowing function was within normal limits in all cases 12–14 days after the surgery. Conclusions The authors’ experience shows that in long-lasting and infected cervical oesophageal and hypopharyngeal perforations following anterior cervical spine surgery distant flaps should be primarily used as a source of a well-vascular-ized and unchanged tissue. It seems to be crucial to repair the perforations immediately after the first symptoms appear – such an approach significantly reduces total hospital stay and improves the prognosis.Wstęp i cel pracy Przedmiotem pracy było zaprezentowanie własnych doświadczeń w leczeniu perforacji przełyku i gardła dolnego stanowiących powikłanie po zabiegach stabilizacji szyjnego odcinka kręgosłupa z dostępu przedniego. Materiał i metody Materiał obejmuje 5 pacjentów leczonych operacyjnie w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu w latach 2009–2011. Do rekonstrukcji ubytków zastosowano z powodzeniem kolejno płat podgnykowy, mięsień mostkowo-oboj-czykowo-sutkowy, płat udowy i, w dwóch przypadkach, uszy-pułowany płat z przedramienia. Wyniki Spośród 5 pacjentów, 4 zostało przekazanych do ośrodka autorów w ciężkim stanie ogólnym, z zakażoną przetoką na szyi, 3 – po długotrwałym leczeniu zachowawczym, 3 – po próbach pierwotnego zaopatrzenia ubytków przełyku i gardła dolnego poza kliniką autorów. Jednoetapowe leczenie rekonstrukcyjne zastosowano z powodzeniem u 3 pacjentów, u 2 kolejnych istniała konieczność wtórnych interwencji na szyi. Całkowity czas hospitalizacji wahał się w badanej grupie od 23 do 191 dni, okres pobytu w ośrodku autorów – od 1 do 62 dni, czas hospitalizacji od finalnej procedury – od 18 do 26 dni. Funkcja połykania była we wszystkich przypadkach w granicach normy po 12–14 dniach po zabiegu. Wnioski Doświadczenia autorów pokazują, że w długotrwałych i zakażonych perforacjach przełyku i gardła dolnego, stanowiących powikłanie po operacjach stabilizacji szyjnego odcinka kręgosłupa z dostępu przedniego, w zabiegach naprawczych zastosowanie powinny znaleźć płaty odległe jako źródło dobrze unaczynionej i niezmienionej tkanki. Kluczowe wydaje się podjęcie leczenia chirurgicznego niezwłocznie po wystąpieniu pierwszych objawów perforacji – takie postępowanie istotnie skraca czas hospitalizacji i poprawia rokowanie

Development of intracranial sinusogenic complications in the period of increased incidence of influenza infections – analysis of 6 patients hospitalized in the Department of Otolaryngology, Head and Neck Surgery of Poznan University of Medical Sciences in the year 2013

W okresie od stycznia 2000 r. do końca grudnia 2013 r. w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu leczono 21 chorych z zatokopochodnymi powikłaniami wewnątrzczaszkowymi. Podkreślenia wymaga fakt, że aż 6 pacjentów z tej grupy hospitalizowano w 2013 r. We wcześniejszych analizowanych latach było od 1 do 2 pacjentów rocznie. Skłoniło to autorów do szczegółowego przedstawienia każdego chorego leczonego w 2013 r.In the period from January 2000 to the end of December 2013 in the Department of Otolaryngology, Head and Neck Surgery of Poznan University of Medical Sciences 21 patients with sinusogenic intracranial complications were treated. It should be emphasized that 6 patients in this group were hospitalized in 2013. In the previous analyzed years there were from 1 to 2 patients per year. This prompted the authors to a detailed presentation of all patients treated in 2013

Niedosłuch przewodzeniowy po operacyjnym leczeniu otosklerozy – wieloletnie obserwacje

Wstęp: Leczenie chirurgiczne otosklerozy od wielu lat stanowi powszechnie przyjęty sposób postępowania. Poprawa słuchu po operacji jest czasami wręcz spektakularna, a dobre wyniki uzyskuje się w wielu ośrodkach w ponad 90% całej operowanej populacji chorych. Jednakże w kolejnych latach po zabiegu u części pacjentów obserwowany jest stały lub postępujący niedosłuch przewodzeniowy. Cel: Celem pracy jest przedstawienie grupy chorych z niedosłuchem przewodzeniowym, który pojawił się po pierwszej operacji otosklerozy, oraz analiza przyczyn jego wystąpienia. Materiał i Metody: Analizie retrospektywnej poddano pacjentów operowanych pierwszorazowo w latach 2000–2009. Przeanalizowano ich dokumentację medyczną do końca 2019 roku, co umożliwiło uzyskanie wyników co najmniej 10-letnich obserwacji pooperacyjnych. Była to grupa 1118 chorych w wieku 14–82 lat, w tym 802 kobiet i 316 mężczyzn. Wyniki: Reoperacje z powodu niedosłuchu przewodzeniowego wykonano u 93 chorych, co stanowiło 8,3% pierwotnie operowanych. Zdecydowanie częściej wykonywano je u pacjentów po stapedektomiach (19,7%) niż po stapedotomii (5,5%). Śródoperacyjnie najczęściej stwierdzano przemieszczenie się protezki (44,1%), często związane z erozją lub nekrozą odnogi długiej kowadełka (28%). Rzadziej występowały: zrosty wokół protezki (10,8%), za mały otwór w płytce strzemiączka (8,6%), za krótka protezka (8,6%), progresja otosklerozy (7,5%), za długa protezka (6,4%), obecność ziarniniaka wokół protezki (5,4%) oraz przemieszczone kowadełko (4,3%). Wnioski: W przypadku otosklerozy leczenie operacyjne stanowi uznaną i dobrą metodę. Pozwala ono na uzyskanie poprawy słuchu u zdecydowanej większości leczonych w ten sposób chorych. Niestety na przestrzeni lat u części pacjentów ponownie rozwija się niedosłuch przewodzeniowy. Reoperacja daje szansę na ustalenie przyczyny i poprawę słuchu w większości takich przypadków

Conductive hearing loss after surgical treatment of otosclerosis – long-term observations

Introduction: For many years, surgical treatment of otosclerosis has been a widely accepted approach. Hearing improvement following stapes surgery is sometimes spectacular, and good treatment results are obtained in many centers in over 90% of patients. However, in the subsequent years after the treatment, some patients develop permanent or progressive conductive hearing loss. Aim: The aim of the study is to present a group of patients with conductive hearing loss after the first otosclerosis surgery and to analyze the causes of its occurrence. Materials and Methods: The retrospective review covered patients who underwent the initial surgery in the years 2000–2009. We analyzed the patients’ medical records from before the end of 2019, which provided results of at least 10 years of postoperative follow-up. The group consisted of 1118 patients aged 14–82, including 802 women and 316 men. Results: Reoperations due to conductive hearing loss were performed on 93 patients, who accounted for 8.3% of the originally operated patients. They were much more common in patients after stapedectomies (19.7%) than in patients after stapedotomy (5.5%). Prosthesis dislocation was found to be the most frequent intraoperative observation (44.1%) and was often associated with erosion or necrosis of the long process of incus (28%). Less frequent reasons for hearing loss were: adhesions around the prosthesis (10.8%), too small hole in the stapes footplate (8.6%), too short prosthesis (8.6%), progression of otosclerosis (7.5%), too long prosthesis (6.4%), presence of a granuloma around the prosthesis (5.4 %), and displacement of incus (4.3%). Conclusions: Surgical treatment of otosclerosis is a widely accepted and good method. It allows to achieve an improvement in hearing in the vast majority of patients treated in this way. Unfortunately, over the years some patients develop recurrent conductive hearing loss. Reoperation creates an opportunity for finding the cause and improving hearing in the majority of cases

The Knowledge of the Role of Papillomavirus-Related Head and Neck Pathologies among General Practitioners, Otolaryngologists and Trainees. A Survey-Based Study.

The aim of the survey was to introduce knowledge of HPV's role in head and neck pathologies to general physicians (GPs), otorhinolaryngologists (ENTs) and newly graduated doctors, as well as to promote HPV-related diseases prevention.Cross-sectional study.Self-designed questionnaire was sent to 2100 doctors. A total of 404 doctors, including 144 ENTs, 192 GPs and 68 trainees, responded.The majority of ENTs (86.8%) had contact with recurrent respiratory papillomatosis (RRP) and oropharyngeal cancers (OPCs) patients; in contrast, the majority of GPs (55.7%) did not (p = 0.00). The knowledge of HPV aetiology of cervical cancer versus OPCs and RRP was statistically higher. 7% of ENTs, 20% of GPs and 10% of trainees had not heard about HPV in oropharyngeal diseases. Women had greater knowledge than men. Both in the group of GPs and ENTs, 100% of respondents had heard about the impact of vaccination on the reduction of cervical cancer incidence. Only 39.11% of respondents had heard about the possibility of using vaccination against HPV in RRP-ENT doctors significantly more often than GPs and trainees (p = 0.00). Only 28.96% of physicians had heard about the potential value of HPV vaccination in preventing OPCs, including 44.44% of ENT doctors, 23.44% of GPs and 11.76% of trainees (p = 0.00). The doctors from district hospitals showed lower level of knowledge compared with clinicians (p = 0.04).The different levels of knowledge and awareness of HPV issues highlight the need for targeted awareness strategies in Poland with implementation of HPV testing and vaccination. The information should be accessible especially to those with lower education levels: ENTs from small, provincial wards, GPs from cities of < 200,000 inhabitants and older physicians. The incorporation of HPV issues into the studies curriculum would be fruitful in terms of improving the knowledge of trainees