Pilot Study: Characterizing Successful Beginning Reading in Indonesian

The investigation reported in this article aims to point out how the lexical and sub-lexical route are employed in normal beginning reading in Bahasa Indonesia (Indonesian) and to identify reading performance that may suggest the occurrence of impaired reading in Bahasa Indonesia which is possibly displayed by the children with the lowest reading performance. Ten typical developing third-grade students participated in the study. Error pattems of those ten students are analysed for the error analysis and for the analysis on the relationship between psycholinguistic variables and reading perforrnance. Five of those students were recorded during the reading part and the data were used in the latency analysis. The prelirninary findings reported here seem to show that beginning reading in Bahasa Indonesia is characterised by the utilization of the sub-lexical route and more skilled reading by lexical route. The development of the lexical route depends on the development of the sublexical route which is influenced by the complexity of the Grapheme Phoneme Correspondence. The lexical route for words with simple graphemes is developed first, the lexical route for words with consonant clusters are developed later. The last to be developed is the lexical route for words with digraphi. Furthermore, Late AoA, imageability, syllable number, and resemblance to words influence the lexical processing of the stimuli in the test. Impaired reading seems to be characterised by less developed sub-lexical route as evidenced by difliculties with words containing consonant clusters and digraphs and longer latencies for reading aloud words and pseudowords.Keywords: psycholinguistics, reading performance

Identifikasi Kesiapan dan Kebutuhan Pelatihan Profesional Guru Bahasa Inggris di Gorontalo dalam Mengajar Siswa Disleksia

Penelitian ini bertujuan untuk menginvestigasi kesiapan dan kebutuhan guru dalam meningkatkan profesionalitas mereka dalam mengajarkan Bahasa Inggris kepada siswa-siswa disleksia. Penelitian ini merupakan penelitian metode campuran. Instrumen yang digunakan adalah kuesioner yang didistribusikan secara daring. Temuan penelitian menunjukkan bahwa kesiapan guru dalam konteks pengetahuan dan keterampilan mengajar Bahasa Inggris kepada siswa disleksia. Selanjutnya, kebutuhan profesional guru menunjukkan bahwa mayoritas guru belum memiliki pengetahuan yang memadai tentang cara mengajar Bahasa Inggris untuk siswa disleksia karena mereka tidak memperoleh pengetahuan baik di perguruan tinggi, pelatihan profesional guru, atau mempelajarinya secara mandiri.  Para guru melaporkan preferensi format pelatihan profesional yang meliputi sumber belajar mandiri baik dalam bentuk bentuk cetak dan digital, pelatihan tatap maya dan tatap muka, dan panduan untuk orang tua di rumah. Selain itu, materi pelatihan yang dibutuhkan adalah karakteristik disleksia, kesulitan belajar lain yang berhubungan dengan disleksia, tantangan siswa disleksia dalam belajar bahasa asing, cara diagnosis disleksia, strategi mengajar siswa disleksia, dan tips dan manajemen kelas. Terakhir, terdapat beragam aktifitas yang dipandang mampu meningkatkan kemampuan guru yang diantaranya yaitu kuliah singkat, membaca artikel, membaca buku, membaca materi digital, menonton video pembelajaran dan wawancara terhadap siswa disleksia dan guru yang mengajar siswa disleksia, mengevaluasi materi ajar, merancang dan mengevaluasi rencana pembelajaran

Otak dan kemampuan berbahasa/ Anjarningsih

vi, 98 hal.; 21 cm

“Taking it for granted”: The utilization of pragmatic aspects in entertainment news reporting on Instagram

Instagram has been one of the main platforms for real-time information seeking for the last five years (Schroeder, 2018). The kind of information that people look for includes entertainment news. The present study aims to examine the way an entertainment news account presents its news content using different pragmatic techniques and how these techniques affect its brand image because minor attention has been paid to purpose-oriented accounts. To fulfill the aim, there are two research problems that are addressed: (1) what are the most common pragmatic techniques used in the captions? And (2) what significance does each technique have in presenting the news and shaping the brand image? Therefore, 36 sample captions from E! News Instagram account, as the most followed entertainment news account on Instagram, were taken, observed, and analyzed using a framework developed by Al-Hindawi and Mehdi (2017) in their article about a pragmatic analysis on American and British website-based entertainment news that focuses on three pragmatic pillars, namely presupposition, Grice’s conversational maxims, and allusion. The study found that in the case of E! News, presupposition, violation to Grice’s conversational maxims, and allusion are not merely used to keep the content interesting, but they respectively hold important roles in shaping the content of the news, engaging audience’s interest, and creating a good brand image

Time reference in standard Indonesian agrammatic aphasia

Agrammatische afasie is een ingewikkeld taalprobleem dat doorgaans veroorzaakt wordt door beschadiging van hersenweefsel in de linkerhemisfeer. In het geval van agrammatische afasie is het gebied van Broca dikwijls bij de beschadiging betrokken (Brodmanngebieden 44 en 45). Agrammatische sprekers hebben vaak moeite met zowel de productie als het begrip van grammaticale kenmerken van taal. Uit experimenteel onderzoek naar de (spontane) taalproductie door agrammatische sprekers van verschillende verbogen talen, zoals Nederlands, Engels, Duits, Grieks en Turks, is verwijzing naar tijd een zwak punt gebleken. Toch moeten er meer gegevens worden verzameld om na te gaan of problemen met tijdverwijzing worden veroorzaakt door problemen met het verbuigen van werkwoorden, door moeilijkheden met het verwijzen naar een bepaald moment in tijd (bijv. verleden tijd), of door andere, nog onbekende elementen. De tijdsverwijzing in Standaard Indonesisch (SI) is om drie redenen interessant om te onderzoeken. Ten eerste kan tijdsverwijzing in SI worden uitgedrukt op twee verschillende manieren, namelijk met woorden of met vrije morfemen die niet gebonden zijn als verbogen morfemen. In het eerste geval wordt tijd weergegeven met behulp van een syntactisch aspectueel bijwoord (bijvoorbeeld sudah, sedang of akan). In het tweede geval wordt een lexicaal bijwoord van tijd gebruikt (bijvoorbeeld baru saja of sekarang). Dankzij deze eigenschappen van SI zijn interfererende effecten door inflectie dan ook uitgesloten. Ten tweede kunnen we met dit onderzoek nagaan of er bij agrammatische sprekers sprake is van een centraal probleem bij verwijzing naar tijd. Met andere woorden: deze studie stelt ons in staat te onderzoeken of problemen met tijdverwijzing nog steeds bestaan als er geen linguïstische operaties worden toegepast. Ten derde gaat het om een taal die moeilijk te bestuderen is. SI behoort tot een andere taalfamilie dan de talen die tot dusver zijn beschreven in de afasiologie, neurolinguïstiek en psycholinguïstiek. Echter, omdat SI een groot aantal sprekers heeft, kan onderzoek naar deze taal op deze terreinen een belangrijke bijdrage leveren. Het onderwerp dat in dit proefschrift wordt behandeld staat centraal in een crosslinguïstisch project over tijdsverwijzing dat wordt uitgevoerd binnen de onderzoeksgroep Neurolinguïstiek in Groningen. Naast het bestuderen van tijdsverwijzing in SI, hebben we testen geëvalueerd die al in meer dan vijftien talen worden gebruikt. De resultaten van dit grootschalige onderzoek geven dan ook aan in hoeverre deze testen geschikt zijn voor bijvoorbeeld toepassing bij onderzoek naar tijdsverwijzing in SI. Hoofdstuk 1 geeft achtergrondinformatie over SI die nodig is om de volgende hoofdstukken te begrijpen. Hier wordt een aantal theoretische verklaringen gepresenteerd die verband houden met agrammatische afasie. Twee ervan werden geselecteerd om in dit project getest te worden. Aan het eind van dit hoofdstuk worden vier algemene onderzoeksvragen geformuleerd. 1. Zouden aspectuele bijwoorden van Standaard Indonesisch (SI) moeilijk zijn voor agrammatische sprekers? Het zwakke-syntaxis-model voorspelt dat alle aspectuele bijwoorden moeilijk zouden zijn omdat ze verbonden zijn met de context,terwijl de PADILIH voorspelt dat alleen de voltooid aspectuele bijwoorden moeilijk gevonden zouden worden. 2. Zouden lexicale bijwoorden moeilijk zijn voor agrammatische sprekers? Tot op heden zijn lexicale bijwoorden in de literatuur nog nooit gedocumenteerd als problematisch. Het feit dat ze gebruikt worden om naar tijd te verwijzen en dat ze verbonden zijn met de context, voorspelt echter dat ze moeilijk kunnen zijn voor agrammatische SI-sprekers. 3. Zijn de moeilijkheden die veroorzaakt worden door deze twee soorten bijwoorden hetzelfde of verschillend? 4. Als ze verschillend zijn, hebben de verschillen dan te maken met de modaliteit (spontane taal, begrip of productie)? Hoofdstuk 2 geeft kenmerken van agrammatische spraak in SI, omdat er tot op heden geen test of methode bestaat die kan worden toegepast om SI-sprekende deelnemers met agrammatische afasie te selecteren. Gebaseerd op een aantal variabelen die uitvoerig in de literatuur zijn besproken en een aantal variabelen die alleen in SI voorkomen, concluderen we dat SI agrammatische spraak wordt gekenmerkt door korte en syntactisch eenvoudige zinnen, een traag spraaktempo, een lage proportie van partikels in het algemeen en syntactische partikels in het bijzonder, problemen bij het realiseren van grammaticale objecten na accusatief-markeerders, mogelijke problemen met derivationele affixen en reduplicatie, maar geen problemen met werkwoordelijke gezegden en afgeleide woordvolgorden (bijvoorbeeld passieven). In hoofdstuk 3, 4 en 5 wordt het onderzoek naar tijdsverwijzing bij agrammatische sprekers in SI besproken Hoofdstuk 3 gaat over de relatie tussen de verscheidenheid van werkwoordelijk gezegden (zoals gemeten met de Type Token Ratio) en de aspectuele bijwoorden die gebruikt worden in de werkwoordelijk gezegden. Wanneer de taalproductie van de agrammatische deelnemers wordt vergeleken, valt er een zekere wisselwerking tussen de twee variabelen te ontdekken. Aan de ene kant produceren de agrammatische sprekers die een hoger Type Token Ratio hadden, aspectuele bijwoorden minder frequent. Aan de andere kant produceren de agrammatische sprekers die een lager Type Token Ratio hadden, aspectuele bijwoorden met een hogere frequentie. Door agrammatische sprekers die aspectuele bijwoorden minder frequent produceerden werden de lexicale bijwoorden niet als compensatie overdreven vaak gebruikt. Daarom kan de eerste onderzoeksvraag (de aspectuele bijwoorden zijn moeilijk) bevestigend worden beantwoord. Er is een wisselwerking tussen de variatie van werkwoordelijke gezegdes (zoals gemeten met de Type Token Ratio) en het percentage van aspectuele bijwoorden die gebruikt worden met de werkwoordelijke gezegdes, zonder een overproductie van lexicale bijwoorden van tijd om de noodzaak aan tijdsverwijzing te compenseren. Dit proefschrift gaat verder door met hoofdstuk 4 waarin een begripstudie wordt besproken. De deelnemers zonder hersensbeschadiging (NBD = non-brain-damaged) deden de het begripsonderdeel van de tijdsverwijzingstest TART (Test for Assessing Reference of Time) in zijn geheel, met een taak voor aspectuele en voor lexicale bijwoorden van tijd. De agrammatische deelnemers hadden op groepsniveau significant slechtere resultaten dan de NBD op zowel de taak met aspectuele bijwoorden als de taak met lexicale bijwoorden. Op individueel niveau scoorden vijf agrammatische deelnemers significant slechter dan de NBD op beide taken. Bij de agrammatische deelnemers was er een sterke onderlinge correlatie tussen de scores op beide taken. Met andere woorden: ze hebben in gelijke mate een stoornis in het begrijpen van zowel zinnen met aspectuele bijwoorden als van zinnen met lexicale bijwoorden van tijd. Op beide niveaus in beide taken was er geen tijdsraam selectief gestoord. We schrijven dit toe aan het feit dat het gebruik van bijwoorden in SI fakultatief is en dat deze bijwoorden worden gebruikt als de context niet genoeg tijdsinformatie verzorgt. Daarom zijn alle bijwoorden even kwetsbaar in begripskwesties. Gebaseerd op deze resultaten kunnen we de de eerste en tweede onderzoeksvraag beantwoorden. Bij begripskwesties beïnvloeden de tijdsverwijzingproblemen beide tijdsverwijzingsmanieren en er zijn geen statistisch significante verschillen tussen de aspectuele en lexicale bijwoorden van tijd. Het onderzoek naar productie van tijdsverwijzing wordt in hoofdstuk 5 behandeld. Met dit onderzoek beoogden we de vier bovenstaande vragen te beantwoorden, met name met betrekking tot de vergelijking van de resultaten met die van de begripstudie. Hier tonen de resultaten aan dat de agrammatische deelnemers ook problemen hebben met het produceren van zinnen die aspectuele en lexicale bijwoorden van tijd bevatten. Bij productie lijkt het of er een kwalitatief verschil is tussen de twee soorten bijwoorden waardoor er een grotere neiging is de lexicale bijwoorden te vervangen door aspectuele bijwoorden dan andersom. We suggereren dat dit wegens het verwijzende karakter van lexicale bijwoorden van tijd is, waardoor de deelnemers het linguïstische niveau en de context aan elkaar moeten koppelen. De niet-verwijzende aspectuele bijwoorden vereisen deze koppeling niet. Maar omdat de NBDs geen plafondeffect in hun scores vertonen, lijkt het zo te zijn dat de productietest niet optimaal is voor SI en trekken we verder geen conclusies. Hoofdstuk 6 behandelt een vergelijking tussen de vier in de vorige hoofdstukken besproken studies. Vijf agrammatische deelnemers namen deel aan de drie tijdsverwijzingsonderzoeken en drie van hen zijn zwak in alle onderzoeken. Dit betekent dat deze vijf agrammatische deelnemers de verschijnselen van compensatie van hoofdstuk 3 vertonen, maar slechts drie van hen zwak zijn in begrip en productie. In hoofdstuk 7 worden de resultaten besproken met betrekking tot de literatuur en er worden een paar suggesties voor aanpassing van de twee theorieën gedaan. 1. Er is een specifieke moeite in het verwijzen naar het verleden als de tijdsverwijzing verplicht is gemarkeerd (bijv. in het Engels, Nederlands). 2. Het verwijzen naar het verleden is niet bijzonder moeilijk als de tijdsverwijzing facultatief is gerealiseerd en wordt gebruikt om de gebeurtenis aan de context te koppelen. 3. In het geval van de facultatieve tijdsverwijzingmarkeerders, zouden de markeerders die meer integratie met het context-niveau vereisen problematischer zijn dan die markeerders die dat minder vereisen, tenminste in productie. Deze revisie zal eerst in andere talen getoetst moeten gaan worden. Wegens het belang om de kennis op het gebied van afasiologie te vergroten en afasietherapie te verbeteren, geloven we dat onze resultaten een stimulans kunnen zijn meer onderzoek te doen naar SI, andere Indonesische dialecten en andere Austronesische talen. Agrammatic aphasia is a complex of language problems that occurs after damage of the language areas of the brain’s left hemisphere. The areas usually are or include Broca’s area (Brodmann Areas 44 and 45). Generally, agrammatic speakers have problems with grammatical features of language in production and comprehension. In experimental production and spontaneous speech studies of agrammatic speakers of various inflectional languages, such as Dutch, English, German, Greek, and Turkish, time reference has been found to be a weak spot. However, more data are needed to see if the time reference problems are due to difficulties in inflecting the verbs, in referring to a certain time frame (e.g., past), or they are due to some other reasons not yet known. It is interesting to investigate time reference in Standard Indonesian (SI) for three main reasons. First, time reference in SI is done in two ways, both of which are words or free standing morphemes, not bound like inflectional morphemes. The first way is through the syntactic aspectual adverbs (e.g., sudah, sedang, and akan) and the second by lexical adverbs of time (e.g., baru saja, sekarang). By investigating them, we tease apart the confound of time reference and inflection. Second, related to the first reason, by studying SI we can see if there is a central problem faced by agrammatic speakers when they need to refer to time. In other words, we want to know if the problem arises regardless of how time reference is done linguistically. The third, less related, but not less important reason, is the fact that SI has hardly been studied. Belonging to a different language family than other languages reported so far in aphasiological, neurolinguistic, or psycholinguistic literature and having a large number of speakers make SI a language that can contribute considerably to the field(s). The work discussed here is a part of the cross-linguistic study on time reference in the Neurolinguistics group in Groningen. Apart from looking to time reference in SI, we also evaluated the test battery which is also used in more than fifteen languages. Thus, our results also informed this large scale study as to whether the test is valid to be used for investigating time reference in SI. Chapter 1 gives background information about SI that is needed to understand the following chapters. Some theoretical accounts related to time reference in agrammatic aphasia were presented, two of which were chosen to be tested in the current project. Four general research questions were formulated at the end of this chapter. Will the Standard Indonesian (SI) aspectual adverbs be difficult for the agrammatic speakers? The weak syntax model predicts that they should be difficult because they are discourselinked. Meanwhile, the PADILIH predicts that only the perfektif aspectual adverbs will be difficult. Will the lexical adverbs be difficult for the agrammatic speakers? Classically, these adverbs have never been documented as impaired in the literature. However, the fact that they are used to refer to time and are discourse-linked predicts that they can be difficult for the SI agrammatic speakers. Are the difficulties caused by these two kinds of adverbs similar or different? If they are different, are the differences related to the modality (spontaneous speech, comprehension, and production)? Chapter 2 aims to characterize agrammatic speech in SI because there was no test or method to screen SI-speaking participants with agrammatic aphasia who could participate in our time reference studies. Based on some variables that have been widely published in the literature and some variables that are unique to Standard Indonesian, we concluded that SI agrammatic speech is characterized by short and syntactically simple sentences, slow speech rate, low proportion of particles in general and syntactic particles in particular, problems in realizing grammatical objects after accusative markers, possible problems with derivational affixes and reduplication, and no problems with verbal predicates and derived word order (passives). The participants of this study, who had agrammatic speech, participated in the time reference studies discussed in chapters 3, 4, and 5. In chapter 3, the study investigating the relationship between the diversity of verbal predicates (as measured by Type Token Ratio) and the aspectual adverbs produced with the verbal predicates is presented. When the performance of the agrammatic participants was compared among one another, the results showed a trade-off between the two variables. On the one hand, the agrammatic speakers who had higher Type Token Ratios produced aspectual adverbs less frequently. On the other hand, the agrammatic participants who had lower Type Token Ratio produced aspectual adverbs more frequently. The agrammatic speakers who produced aspectual adverbs less frequently did not overuse lexical adverbs to compensate. Therefore, research question number 1 can be answered affirmatively (the SI aspectual adverbs are difficult) and there is a trade-off between the diversity of verbal predicates (as measured by Type Token Ratio) and the percentage of aspectual adverbs produced with the verbal predicates, without an overproduction of lexical adverbs of time to compensate the need to refer to time. The dissertation continues to chapter 4 which presents the comprehension study. The non-brain-damaged (NBD) participants performed at ceiling in the TART comprehension test. The agrammatic participants performed significantly worse than the NBDs at the group level in both the aspectual adverbs and lexical adverbs of time tasks. At the individual level, five agrammatic participants scored significantly worse than the NBDs in both tasks. For the scores of the agrammatic participants, there was a strong correlation between the scores on both tasks. In other words, they were similarly impaired in understanding sentences containing aspectual adverbs and sentences containing lexical adverbs of time. At both levels and both tasks, no time frame was selectively impaired. We attributed this to the fact that in SI the use of the adverbs is optional and these adverbs are used when context does not provide enough time reference information. Therefore, all the adverbs are equally vulnerable in comprehension. Based on these results, we can answer research questions 1 and 2. In comprehension, the time reference problems affect both ways of referring to time and there was no statistically attested difference posed by the aspectual adverbs and lexical adverbs of time. The production study is presented in chapter 5. With this study, we wanted to answer all four questions, especially regarding the comparison with the results of the comprehension study. Here, the results showed that the agrammatic participants also had problems producing sentences containing aspectual adverbs and lexical adverbs of time. In production, there seemed to be a qualitative difference between the two kinds of adverbs that made the lexical adverbs more susceptible to be substituted by aspectual adverbs than the other way around. We suggested that this was because of the referentiality of the lexical adverbs of time which made the agrammatic participants integrate between linguistic level and context. The non-referentiality of the aspectual adverbs did not necessitate this integration. However, since the NBDs did not perform at ceiling, suggesting that the production test is not the optimal means for SI, we did not draw further conclusions. Chapter 6 presents a comparison across the four studies discussed in the previous chapters. Five agrammatic participants participated in the three time reference studies and three of them were impaired in all those studies. This means that these five agrammatic participants showed the trade-off in chapter 3, but only 3 were impaired in comprehension and production. In chapter 7 the results were discussed in relation to the literature and some suggestions for adaptation of the two theories were suggested. There is a selective difficulty in referring to the past when time reference is obligatorily marked (e.g., in English, Dutch). 2. Referring to the past is not selectively difficult when time reference is optionally realized and is used to link the event to discourse. 3. In the case of optional time reference markers, the markers that need more integration with discourse level representations will be more impaired than the markers that require less of this, at least in production. This revision needs to be tested in other languages. In the interest to advance knowledge in aphasiology and to inform aphasia therapy, we believe our results encourage more research to be carried out in Standard Indonesian, other dialects of Indonesian, and other Austronesian languages.

“Such a good night”: Analyses of Korean-English code-switching and music video comments of Astro’s songs

To attract global multilingual audiences, English lyrics had been included in K-pop songs for decades as a strategy (Lauren, 2018; Sea, 2018). This paper analyzed the English usage of “All Night”, “Blue Flame”, and “Knock” by ASTRO, a third-generation K-pop group, from a non-mainstream agency to examine code-switching and the global recognition of K-Pop songs. All songs were examined by using code-switching theories from Poplack (1980) and Bullock and Toribio (2009) and were supported by other theories on function analysis by Lawrence (2010) and Lee (2004) and comment analysis by Fernandez-Martinez et al. (2014) and Kwon (2019). The results revealed that “All Night” and “Blue Flame” used the type of inter-sentential the most in their lyrics, yet “All Night” and “Knock” were more similar in utilizing English by having a new function (i.e., emphasizing a dialog from one’s perspective), an important addition to Lee’s (2004) functions. Furthermore, from the usage and function analysis and the comment analysis, the audience responses seemed to be influenced by the mispronunciations by the singers and the non-existence of a new function that failed to create uniqueness in English usage in “Blue Flame,” which may have led to the song’s failure to win awards. In conclusion, the research suggested that, in the near-absence of promotional support from the agency, the interplay among the number of switches, accurate pronunciations, and a new English-switching function played an important role in making “All Night” and “Knock” popular among multilingual audiences

Verbs and time reference in Standard Indonesian agrammatic speech

Background: It has been shown for a number of languages that verb retrieval and verb inflection are impaired in agrammatic speech. Several studies showed that, while some agrammatic speakers are relatively good in verb retrieval but poor in verb inflection, others show the inverse pattern (Dutch: Bastiaanse & Jonkers, 1998; Italian: Rossi & Bastiaanse, 2008, among others). However, not all languages use verb inflection to express sentence internal and external relationships, such as agreement, tense, and aspect; some use free-standing grammatical morphemes instead. Standard Indonesian (SI) is such a language. Aims: The aim of the current study is to find out whether the production of free-standing grammatical morphemes-which specify time frame and are thus comparable to tense and aspect inflection in other languages-is impaired in SI agrammatic spontaneous speech, and whether there is a similar inverse relationship between verb retrieval and the use of these morphemes, as suggested by findings on verb inflection in other languages. Methods & Procedures: A total of 21 adult speakers of SI (6 with Broca's aphasia with mild to moderate agrammatic speech and 15 without history of neurological problems) participated in the study. From the speech of each participant 300 words were extracted, and the occurrence of verbal predicates, aspectual adverbs, and lexical adverbs of time was counted. Type-token ratios (TTR) were used to express the diversity of lexical verbs produced, and the proportion of aspectual and temporal lexical adverbs per verbal predicate was calculated for all participants. Outcomes & Results: An inverse relationship was observed between the verb variability and the proportion of aspectual adverbs. The agrammatic participants who used a low proportion of aspectual adverbs did not compensate with over-production of lexical adverbs. Conclusions: Based on the results of the current study we propose that the inverse relationship between lexical diversity of the verbs and the use of aspectual adverbs reflects the same underlying deficit as the inverse relationship between lexical diversity of verbs and verb inflection observed in Dutch and Italian. Apparently it is difficult for agrammatic speakers to simultaneously retrieve verbs (names of the events) and specify the time frame in which the events take place. This has some important clinical implications