Complications in recipients of cardioverter-defibrillator or cardiac resynchronization therapy: Insights from Silesian Center Defibrillator registry

Background: Current real-life information from all-comers registries from middle and east Europe about the incidence and type of complications during long-term follow-up of patients with cardioverters-defibrillators (ICD) and cardiac resynchronization devices-defibrillators (CRT-D) is still insufficient. The aim of the study was to assess the incidence and determinants of short- and long-term complications related to implantable ICD and CRT-D. Methods: We studied 1,105 recipients hospitalized in our center in 2009–2013, followed for a mean of 2.4 years (total of 2,652 patient-years). The independent association between ICD and CRT-D recipients’ and implantation-procedures’ characteristics with the incidence of complications was analyzed using multivariable Cox regression analysis. Results: In 2-month post-procedural period, 124 (11.2%) patients developed complications. Independent predictors of short-term complications (within 2 months) were: atrial fibrillation, dual chamber ICD implantation, and use of antiplatelet therapy or coumarin. Twenty-seven (2.44%) patients experienced complications, mostly lead-related (n = 21). Independent predictors of long-term complications (2–12 months after implantation) were atrial fibrillation and dual chamber ICD implantation. Conclusions: Despite significant technological progress and operators’ experience, the occurrence of complications in ICD and CRT-D recipients is still substantial. Majority of complications are recorded in the early post-implantation phase. Analysis of independent predictors of complications seem to be essential in helping to reduce adverse events in the future and strongly supports the need for routine follow-up.  

Charakterystyka kliniczna, wewnątrzszpitalne i odległe wyniki leczenia stabilnej choroby wieńcowej u chorych poniżej i powyżej 40. roku życia (na podstawie rejestru PRESAGE)

Background: There is a paucity of data concerning young patients with stable angina (SA). Aim: The study aimed to compare the characteristics, as well as in-hospital one-, two-, and five-year outcomes of patients aged ≤ 40 and > 40 years with SA. Methods: The analysis involved 80 patients aged ≤ 40 years and 9299 patients aged > 40 years with SA treated in the 3rd Department of Cardiology in Zabrze between 2006 and 2014, and enrolled in the ongoing PRESAGE Registry. Propensity scores matching was used to adjust for differences in patients’ baseline characteristics. The composite endpoint involved death, non-fatal myocardial infarction, and acute coronary syndrome (ACS) or ACS-driven unplanned revascularisation within one-, two-, and five-year follow-up periods. Results: In comparison to older patients, the younger ones had a higher incidence of smoking (58.3% vs. 35.2%, p < 0.0001) and previous percutaneous angioplasty (45% vs. 33.7%, p = 0.033). There was no significant difference in in-hospital outcomes. The composite endpoint incidence did not differ significantly between the young and old group within one year (1.3% vs. 8.1%, p = 0.068), two years (5.8% vs. 12.9%, p = 0.08), and five years (23.1% vs. 25.7%, p = 0.71) after discharge. Young patients had a borderline lower mortality rate (0% vs. 4.5%, p = 0.053) after a one-year follow-up and a significantly lower mortality rate within two and five years after index hospitalisation (0% vs. 7.8%, p = 0.02 and 5.1% vs. 17.1%, p = 0.04, respectively). After propensity score matching analysis, a significantly lower two-year mortality was observed in the ≤ 40 age group (0% vs. 8.1%; p = 0.016), without significant difference during five-year follow-up (5.1% vs. 13.5%; p = 0.21). Conclusions: The younger and older groups of patients with SA differed in clinical characteristics, with no significant difference in the in-hospital outcomes and composite endpoint incidence in the follow-up period. However, younger patients had a borderline lower mortality rate one year after discharge and a significantly lower mortality rate two and five years after the index hospitalisation.Wstęp: Niewiele jest prac dotyczących młodych chorych ze stabilną dławicą piersiową (SA). Cel: Celem niniejszej pracy było porównanie charakterystyki klinicznej, przebiegu wewnątrzszpitalnego oraz jedno-, dwu i pięcioletnich wyników leczenia chorych ze SA w wieku ≤ 40 lat i starszych. Metody: Analizą objęto 80 chorych w wieku ≤ 40 lat i 9299 w wieku > 40 lat ze SA leczonych w III Katedrze i Oddziale Klinicznym Kardiologii w Zabrzu w latach 2006–2014 oraz włączonych do Rejestru PRESAGE. Ponadto w celu oceny postępowania i leczenia w obu grupach przeprowadzono analizę propensity score matching. Złożony punkt końcowy obejmował zgon, zawał serca niezakończony zgonem, ostry zespół wieńcowy (ACS) lub nieplanowaną rewaskularyzację wynikającą z ACS w okresie roku oraz 2 i 5 lat obserwacji. Wyniki: Młodzi chorzy w porównaniu ze starszymi częściej palili tytoń (58,3% vs. 35,2%; p < 0,0001) i przebyli zabieg przezskórnej angioplastyki wieńcowej (45% vs. 33,7%; p = 0,03). Nie stwierdzono istotnej różnicy w wynikach wewnątrzszpitalnych. Nie odnotowano znamiennej różnicy w częstości wystąpienia złożonego punktu końcowego w okresie roku (1,3% vs. 8,1%; p = 0,068), 2 (5,8% vs. 12,9%; p = 0,08) i 5 lat (23,1% vs. 25,7%; p = 0,71) po hospitalizacji. Młodzi chorzy charakteryzowali się granicznie niższą śmiertelnością (0% vs. 4,5%; p = 0,05) po pierwszym roku i istotnie niższą po 2 i 5 latach po wypisaniu ze szpitala, odpowiednio: 0% vs. 7,8%; p = 0,02 i 5,1% vs. 17,1%; p = 0,04. Po przeprowadzeniu analizy techniką propensity score matching wykazano istotnie niższą śmiertelność 2-letnią w grupie osób w wieku ≤ 40 lat (0% vs. 8,1%; p = 0,016), bez istotnych różnic w obserwacji 5-letniej (5,1% vs. 13,5%; p = 0,21). Wnioski: Chorzy w wieku 40 lat i młodsi ze SA różnili się od pacjentów starszych pod względem charakterystyki klinicznej przy braku różnic w wynikach wewnątrzszpitalnych i częstości wystąpienia złożonego punktu końcowego w okresie obserwacji odległej. Młodzi chorzy charakteryzowali się granicznie niższą śmiertelnością po roku i istotnie niższą po 2 i 5 latach od wypisania ze szpitala

Funkcja nerek przy przyjęciu wpływa na strategię leczenia i wyniki długoterminowe pacjentów z zawałem serca (dane z Polskiego Rejestru Ostrych Zespołów Wieńcowych)

Background: Impairment of renal function (IRF) is an independent risk factor of myocardial infarction (MI). Aim: The aim of study was to determine if the presence of IRF affects the choice of treatment strategy in patients with MI, and if long-term mortality rates are influenced by the use of an invasive strategy in patients with MI according to the grade of IRF. Methods: Data from the PL-ACS Registry of 22,431 patients hospitalised for MI during 2007–2008 with an available estimated glomerular filtration rate (eGFR) with 2009 Chronic Kidney Disease Epidemiology Collaboration (CKD-EPI) formula were included. Patients were stratified based on eGFR: ≥ 90 (normal); 60–89 (mild IRF); 30–59 (moderate IRF); 15–29 (severe IRF); and &lt; 15 mL/min/1.73 m2 (end-stage IRF). Results: After adjustment, each increase in IRF grade reduced the likelihood of percutaneous coronary intervention by 19% (odds ratio [OR] 0.81; 95% confidence interval [CI] 0.78–0.85; p &lt; 0.001). A higher IRF grade was independently associated with mortality (OR 2.01; 95% CI 1.86–2.18; p &lt; 0.001) and major bleeding (OR 1.42; 95% CI 1.22–1.66; p &lt; 0.001) during hospitalisation, and mortality at 12 (hazard ratio [HR] 1.55; 95% CI 1.49–1.62; p &lt; 0.001) and 36 months (HR 1.50; 95% CI 1.45–1.55; p &lt; 0.001). Invasive treatment was independently associated with improved 12-month prognosis in non-ST-segment elevation MI (NSTEMI) patients with mild-to-severe IRF and in ST-elevation MI (STEMI) patients at all IRF grades. Conclusions: Invasive procedures were less frequent with worsening renal dysfunction. Invasive treatment was associ­ated with improved 12-month prognosis in STEMI patients regardless of renal function and in NSTEMI patients with eGFR ≥ 15 mL/min/1.73 m2.Wstęp: Upośledzenie funkcji nerek (IRF) jest niezależnym czynnikiem ryzyka u pacjentów z zawałem serca (MI). Najczęstszą manifestacją IRF jest zredukowana wartość wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR), którą obserwuje się u 30–50% chorych z MI. Cel: Celem pracy było określenie wpływu IRF na wybór strategii leczenia pacjentów z MI oraz związku między rokowaniem wewnątrzszpitalnym i długoterminowym a wdrożeniem strategii inwazyjnej w zależności od stopnia IRF. Metody: Przeanalizowano dane kolejnych pacjentów z rejestru PL-ACS hospitalizowanych z powodu MI w latach 2007–2008 z dostępnym wynikiem eGFR przy przyjęciu. Pacjentów podzielono na podstawie eGFR: ≥ 90 (prawidłowa funkcja nerek); 60–89 (łagodne IRF); 30–59 (umiarkowane IRF); 15–29 (ciężkie IRF); i &lt; 15 ml/min/1,73 m2 (schyłkowe IRF). Wartość eGFR obliczono z użyciem formuły 2009 CKD-EPI (Chronic Kidney Disease Epidemiology Collaboration). Dane dotyczące śmiertelności odległej, włączając daty zgonów, zostały uzyskane z oficjalnych danych Narodowego Funduszu Zdrowia. Dane z obserwacji odległej były dostępne dla wszystkich włączonych do badania pacjentów. Wyniki: W badanej populacji obejmującej 22 431 chorych, u 11 014 rozpoznano MI bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI), natomiast u 11 417 pacjentów MI z uniesieniem odcinka ST (STEMI). Wraz z nasileniem upośledzenia filtracji kłębuszkowej obserwowano mniej korzystną charakterystykę kliniczną i angiograficzną. Odsetek osób z NSTEMI leczonych inwazyjnie spadał z 71,8% w grupie z eGFR ≥ 90 ml/min/1,73 m2 do 35,1% w grupie z ciężkim IRF (p &lt; 0,001). Podobną zależność stwierdzono u pacjentów ze STEMI, wśród których odsetek pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) spadał z 85,9% w grupie z prawidłową wartością eGFR do 52,5% u chorych ze schyłkowym IRF (p &lt; 0,001). Po skorygowaniu wzrost stopnia IRF powodował redukcję prawdopodobieństwa przeprowadzenia PCI o 19% (iloraz szans [OR] 0,81; 95% przedział ufności [CI] 0,78–0,85; p &lt; 0,001). Większy stopień IRF był niezależnie związany z wyższym ryzykiem zgonu wewnątrzszpitalnego (OR 2,01; 95% CI 1,86–2,18; p &lt; 0,001), dużego krwawienia (OR 1,42; 95% CI 1,22–1,66; p &lt; 0,001), śmiertelności 12-miesięcznej (współczynnik ryzyka [HR] 1,55; 95% CI 1,49–1,62; p &lt; 0.001) oraz 36-miesięcznej (HR 1,50; 95% CI 1,45–1,55; p &lt; 0,001). Leczenie inwazyjne było niezależnie związane z poprawą rokowania 12-miesięcznego pacjentów z NSTEMI z łagodnym do ciężkiego IRF oraz ze STEMI niezależnie od IRF. Wnioski: Wraz z gorszą funkcją nerek obserwuje się rzadsze przeprowadzanie procedur inwazyjnych. Leczenie inwazyjne wiąże się z lepszym rokowaniem 12-miesięcznym wśród pacjentów ze STEMI niezależnie od funkcji nerek oraz z NSTEMI z eGFR ≥ 15 ml/min/1,73 m2

Prediction of early death after myocardial infarction in patients with reduced left ventricular ejection fraction. The search for new indications for cardioverter-defibrillator implantation (ICD)

Background: The highest rate of death is in the first few weeks after myocardial infarction (MI). However, the assessment of indications for primary prevention implantable cardioverter-defibrillator (ICD) implantation should be postponed until at least 40 days after MI.Aims: Our aim was to identify the subgroup of high-risk patients with reduced left ventricular ejection fraction (LVEF) who would benefit from primary prevention ICD implantation within 40 days of MI.Methods: Out of 205 606 patients with MI, in this study, we included 18 736 patients treated invasively, with LVEF &lt;40%, who survived until hospital discharge. Patients were divided into two groups according to the survival status at 40 days — patients who died within this period (n = 1331) and patients who survived (n = 17405).Results: Among all patients who died within 12-months after MI, 37.7% did die during the first 40 days. Patients with cardiac arrest before hospital admission or within the first 48 hours of hospitalization (hazard ratio [HR], 3.35; 95% confidence interval [CI], 2.82–3.98; P &lt;0.0001], cardiogenic shock before admission or during hospitalization (HR, 3.06; 95% CI, 2.62–3.59; P &lt;0.0001), unsuccessful percutaneous coronary interventions (PCI; HR, 2.42; 95% CI, 2.11–2.84; P &lt;0.0001), LVEF &lt;20% (ref. LVEF ≥30%; HR, 2.75; 95% CI, 2.25–3.36; P &lt;0.0001) had approximately threefold and patients with chronic kidney disease almost 1.5-times (HR, 1.25; 95% CI, 1.47–3.59; P = 0.0053) higher 40-day mortality compared to patients without these risk factors. The most striking differences in mortality between these subgroups were observed shortly after discharge.Conclusions: The highest risk of death in patients with reduced LVEF who survived until hospital discharge occurred within the first 40 days after MI. There is a possibility to select patients with the worst prognosis and treat them more aggressively

Prognostic implications of mean platelet volume on short- and long-term outcomes among patients with non-ST-segment elevation myocardial infarction treated with percutaneous coronary intervention: A single-center large observational study

<p><b>Background</b>: Mean platelet volume (MPV) is a simple and reliable indicator of platelet size that correlates with platelet activation and their ability to aggregate. We studied the predictive value of MPV in patients with non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI) treated with percutaneous coronary intervention (PCI).</p> <p><b>Methods</b>: We analyzed the consecutive records of 1001 patients who were hospitalized due to NSTEMI at our center. The primary end point was a composite end point that included the rates of all-cause death, non-fatal myocardial infarction, and acute coronary syndrome (ACS) driven revascularization at 12 months. The enrolled patients were stratified according to the quartile of the MPV level at admission.</p> <p><b>Results</b>: Along with the increasing quartile of MPV, the 12-month composite end point increased significantly (<i>p</i> = 0.010), and this association remained significant after the risk-adjusted analyses (per 1 fL higher MPV; adjusted hazard ratio [HR] 1.13; 95% confidence interval [CI] 1.02–1.27; <i>p</i> = 0.026). In the multivariate analysis, the MPV was also an independent factor of all-cause mortality (per 1 fL increase; adjusted HR 1.34; 95% CI 1.12–1.61; <i>p</i> = 0.0014) and death or non-fatal myocardial infarction (per 1 fL increase; adjusted HR 1.16; 95% CI 1.03–1.31; <i>p</i> = 0.017).</p> <p><b>Conclusion</b>: In patients with NSTEMI treated with PCI, a high MPV value was associated with a significantly increased incidence of long-term adverse events, particularly for all-cause mortality.</p