107 research outputs found
Historia Domu Rekolekcyjnego Konferencji Episkopatu Polski „Księżówka” w Zakopanem w latach 1945–1990
The article is continuation of the history of “Księżówka” – the retreat house of the Polish Bishops Conference in Zakopane. The author shows the functioning of the house during the time of the Polish People’s Republic and the struggleswith the administrative-political authorities for existence under conditions imposed by the Communist regime.Artykuł jest kontynuacją historii „Księżówki” – Domu Rekolekcyjnego Konferencji Episkopatu Polski w Zakopanem. Autor ukazuje w nim funkcjonowanie domu w peerelowskim okresie zmagań z władzami administracyjno-politycznymi o byt w warunkach narzucanych przez totalitarny ustrój
Historia Domu Rekolekcyjnego Konferencji Episkopatu Polski „Księżówka” w Zakopanem w latach 1910–1945
The article depicts the way in which the house for priests in Zakopane was formed. It starts from the decision adopted by the Health House for Priests Association in 1891 to build it and up to the completion of the works including the creation of a medical establishment. The house served different purposes: it was a health and tourist house for priests, and, more recently, a retreat house. Its services were addressed exclusively to clergy, or encompassed a wider range of lay people. The paper describes the climate in “Księżówka” in the days of the Austrian partition, in the Second Polish Republic, and during the Nazi occupation.W artykule została przedstawiona droga do zrealizowania, podjętego w 1891 r., przez Stowarzyszenie Domu Zdrowia dla Kapłanów w Zakopanem założenia, budowy domu wspólnoty, z uwzględnieniem bazy zakładu leczniczego. Obiekt przyjmował różną formułę: od domu dla księży w celach zdrowotnych, turystycznych po współczesne funkcje rekolekcyjno-szkoleniowe; od przeznaczenia dla osób wyłącznie duchownych, po szeroką ofertę korzystania z domu przez osoby świeckie. Tekst wprowadza w atmosferę panującą w „Księżówce” w czasach zaboru austriackiego, w II Rzeczypospolitej oraz w okresie okupacji hitlerowskiej
Midostauryna w połączeniu ze standardową chemioterapią w leczeniu ostrej białaczki szpikowej FLT3-dodatniej
Acute myeloid leukemia (AML) is a complex disease with a dynamic course associated with a series of acquired and cumulative genetic changes. In recent years, significant advances have been made in understanding of its pathogenesis. Moreover, diagnostic and therapeutic options have expanded. The current classifications take into account cytogenetic and molecular disorders, including the presence of, among others, mutations within FLT3 transmembrane tyrosine kinase, regulating the proliferation and differentiation of hematopoietic cells at an early development stage. FLT3 mutation is detected in approximately 30% of newly diagnosed AML cases and concerns mutations: ITD (internal tandem duplication) or TKD (tyrosine kinase domain) gene. The high ratio of FLT3-ITD. mutation is associated with an unfavorable prognosis. The patients should be included into clinical trials due to insufficient standard therapy effects. The new AML treatment strategies include tyrosine kinase inhibitors, 1st and 2nd generation. Midostaurin is a non-specific kinase inhibitor registered for the treatment of newly diagnosed AML patients in 2017. The paper presents the experience of the Department of Hematology and Bone Marrow Transplantation in Poznan in the use of FLT3 tyrosine kinase inhibitors based on a case report of two patients with newly diagnosed AML.Ostra białaczka szpikowa (AML) to złożona choroba o dynamicznym przebiegu, związana z szeregiem nabytych, kumulujących się zmian genetycznych. W ostatnich latach dokonano znaczących postępów w zakresie zrozumienia patogenezy oraz możliwości diagnostycznych i terapeutycznych. Aktualne klasyfikacje uwzględniają zaburzenia cytogenetyczno-molekularne, wśród nich obecność między innymi mutacji w obrębie FLT3 — transbłonowej kinazy tyrozynowej, regulującej proliferację i różnicowanie się komórek krwiotwórczych na wczesnym etapie rozwoju. Mutacja FLT3 jest wykrywana w około 30% przypadków nowo rozpoznanej AML. Wyróżnia się dwa podtypy mutacji: wewnętrzną tandemową duplikację ITD (internal tandem duplication) lub mutacje punktowe domeny kinazowej TKD (tyrosine kinase domain). Obecność mutacji FLT3-ITD high ratio wiąże się z niekorzystnym rokowaniem. Efekty standardowej terapii są niesatysfakcjonujące, dlatego rekomenduje się włączanie tej grupy chorych do badań klinicznych. Do nowych strategii leczenia pacjentów z AML zalicza się inhibitory kinaz tyrozynowych, wśród których wyróżnia się inhibitory I i II generacji. Midostaurynę, niespecyficzny inhibitor kinaz, jako pierwszą zarejestrowano do leczenia skojarzonego pacjentów z nowo rozpoznaną AML FLT3-dodatnią w 2017 roku. W pracy przedstawiono doświadczenia Kliniki Hematologii i Transplantacji Szpiku w Poznaniu w stosowaniu inhibitorów kinazy tyrozynowej FLT3 na podstawie opisu dwóch przypadków chorych z nowo rozpoznaną AML
Therapeutic decisions in the management of arterial hypertension in Poland - results of the DETENT study
stęp Właściwa normalizacja wartości ciśnienia
tętniczego pozostaje problemem w leczeniu nadciśnienia.
W dotychczasowych badaniach osób z nadciśnieniem
tętniczym odpowiednią kontrolę nadciśnienia
osiągano u 10-15% pacjentów w populacji polskiej. Konieczna
jest ocena jakości i skuteczności aktualnie stosowanego
leczenia hipotensyjnego celem opracowania
strategii terapeutycznych na przyszłość.
Celem badania DETENT była ocena wyboru leków
w terapii nadciśnienia tętniczego oraz różnic w zachowaniach
terapeutycznych między kardiologami a lekarzami
podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) w Polsce.
Materiał i metody Przeprowadzono ogólnopolskie
badanie epidemiologiczne, w którym wzięło udział
177 kardiologów i 434 lekarzy POZ, z których każdy
miał za zadanie wypełnić ankietę dla 40 kolejno przyjmowanych
pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
konsultowanych we własnej praktyce lekarskiej.
Wyniki Zebrano informacje na temat leczenia 24 451
chorych na nadciśnienie tętnicze (50,2% kobiet, 49,8% mężczyzn) - 7088 osób (29%) będących pod
opieką lekarzy kardiologów (grupa A) i 17 363 osób
(71%) będących pod opieką lekarzy POZ (grupa B).
Średnia wieku wyniosła 60,4 roku. Częstość stosowania
poszczególnych grup leków w terapii hipotensyjnej:
inhibitory konwertazy angiotensyny
(ACE-I) - 82,2%, β-adrenolityki - 81,2%, diuretyki
- 53,6%, antagoniści wapnia - 31,4%, sartany
- 24,5%, α-adrenolityki - 9,7%, inne grupy leków
- 17,7%. Monoterapię stosowano u 9,7% chorych,
a politerapię u 90,3%. Docelowe wartości ciśnienia
tętniczego osiągnięto u 11,2% pacjentów z nadciśnieniem.
Wnioski U ponad 50% chorych z nadciśnieniem tętniczym
w farmakoterapii nadciśnienia tętniczego stosowano
leki z grup ACE-I, β-adrenolityków i diuretyków.
Monoterapię stosowano u 9,7% chorych, najczęściej
z zastosowaniem β-adrenolityków i ACE-I.
Terapię I rzutu rozpoczynano w ponad 50% przypadków
od ACE-I. Beta-adrenolityki były lekami zwykle
I lub II rzutu, a diuretyki i antagoniści wapnia -
II lub III rzutu. Normalizację ciśnienia tętniczego
osiągnięto w populacji badanej u 11,2% pacjentów.Background Appropriate control of arterial blood pressure
remains a problem in patients with systemic hypertension.
According to recent studies normalization of blood pressure
has been achieved in case of 10-15% of hypertensive
patients in Polish population. There is a need for assessment
of the quality and effectiveness of antihypertensive
treatment in order to establish successful therapeutic strategies
for the future.
The aim of the DETENT study was to assess the choices
made in the antihypertensive pharmacotherapy in Polish
population and potential differences between therapeutic
regimens used by cardiologists and primary care physicians.
Material and methods The DETENT study was designed
as an all-Poland epidemiological survey in which 177 cardiologists
and 434 primary care physicians took part. Every
participant was expected to fill in a form for 40 consecutive
patients with arterial hypertension taken care in physician’s
clinical practice.
Results Data concerning antihypertensive treatment in
case of 24 451 patients (50.2% women, 49.8% men) -
7088 (29%) from cardiologists (group A) and 17 363 (71%)
from primary care physicians (group B) was collected.
Mean age was 60.4 years. Incidence of treatment with specified
groups of antihypertensive drugs were as follows: ACE-I
- 82.2%, β-blockers - 81.2%, diuretics - 53.6%, calcium
channel blockers - 31.4%, angiotensin receptor blockers -
24.5%, α-blockers - 9.7%, other antihypertensives - 17.7%.
Monotherapy was a treatment in case of 9.7% patients and at least 2 drugs at a time were used in 90.3% of patients.
Target values of blood pressure were achieved in 11.2% of
hypertensive patients.
Conclusions ACE-I, β-blockers and diuretics were used in
case of more than 50% of patients. Monotherapy was
a treatment in case of 9.7% patients, mostly with the use of
β-blockers or ACE-I. ACE-I were a first line therapy in
more than 50% of cases. Beta-blockers were used usually
as a first or second line treatment. Diuretics and calcium
channel blockers were implemented mainly as a second or
third line antihypertensive treatment. Normalization of
blood pressure in the DETENT study was achieved in
case of 11,2% patients with hypertension
Therapeutic decisions in the management of arterial hypertension in Poland - comparison of treatment in primary care and by cardiologists - results of the DETENT study
Wstęp Celem badania DETENT była ocena wyboru
leków hipotensyjnych i postępowania w nadciśnieniu
tętniczym w przypadku kardiologów i lekarzy
podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) w Polsce.
Materiał i metody Badanie DETENT zostało zaprojektowane
jako ogólnopolskie badanie epidemiologiczne,
w którym wzięło udział 177 kardiologów
i 434 lekarzy POZ. Każdy uczestnik badania miał za
zadanie wypełnić formularz dotyczący stanu zdrowia
i stosowanej farmakoterapii u 40 kolejno przez
siebie przyjmowanych pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym.
Wyniki Zebrano dane na temat farmakoterapii nadciśnienia
u 24 451 chorych [50,2% kobiet (K), 49,8%
mężczyzn (M)] - 29% z nich (7088; 46,9% K, 53,1% M) było leczonych przez lekarzy kardiologów (grupa
A), a 71% (17 363; 51,6% K, 48,4% M) przez
lekarzy POZ (grupa B). Średnia wieku wyniosła
61,3 roku w grupie A i 60,1 roku w grupie B. Najczęściej
stosowaną grupą leków były inhibitory konwertazy
angiotensyny (ACE-I) (84,6% w gr. A vs. 81,2%
w gr. B), beta-adrenolityki (84,5% vs. 79,9%) i diuretyki
(56,4% vs. 52,4%). Różnice między grupami badanymi
w zakresie częstości stosowania poszczególnych
badanych 7 grup leków były istotne statystycznie
(p < 0,05). W obu badanych grupach przeważała
politerapia (gr. A - 93,4%, gr. B - 89,1%), natomiast
monoterapia była stosowana częściej w grupie
leczonej przez lekarzy POZ (10,9% vs. 6,6%).
Najczęściej stosowanymi lekami w monoterapii
były beta-adrenolityki i ACE-I. W przypadku leczenia
skojarzonego wszystkie podstawowe grupy
leków były istotnie częściej stosowane przez kardiologów
niż lekarzy POZ (p < 0,05). W leczeniu I
rzutu w obu grupach badanych najczęściej były stosowane
ACE-I i beta-adrenolityki, natomiast w terapii
II rzutu lekarze POZ najchętniej stosowali
beta-adrenolityki i diuretyki, a kardiolodzy beta-adrenolityki
i ACE-I. Jako lek III rzutu zazwyczaj
włączano diuretyk lub antagonistę wapnia w przypadku
pacjentów leczonych przez kardiologów,
a diuretyki i beta-adrenolityki w POZ. Docelowe
wartości ciśnienia tętniczego osiągnięto w przypadku
10,6% pacjentów z grupy A i 11,5% pacjentów
z grupy B (p = 0,051).
Wnioski Rozkład częstości stosowania poszczególnych
grup leków był podobny w obu badanych
grupach. W znacznej większości przypadków
w obu badanych grupach stosowano politerapię,
nieco częściej w przypadku opieki kardiologicznej.
Kardiolodzy częściej stosowali i szybciej włączali
do schematu terapii nowsze grupy leków hipotensyjnych:
ACE-I, antagonistów wapnia i sartany,
jak również beta-adrenolityki, a lekarze POZ
starsze leki - diuretyki oraz inne leki - nienależące
do podstawowych grup leków hipotensyjnych.
Mimo teoretycznie większej wiedzy kardiologów
na temat nadciśnienia tętniczego stwierdzono
tendencję w kierunku lepszej kontroli
nadciśnienia w przypadku chorych leczonych
przez lekarzy POZ. Należałoby przeanalizować
dane badania DETENT pod kątem współwystępowania
innych chorób i powikłań nadciśnienia,
które mogą być przyczyną większego ryzyka sercowo-naczyniowego i przez to gorszej kontroli
ciśnienia tętniczego w grupie A.Background Aim of the DETENT study was to assess
choices made in antihypertensive pharmacotherapy in Polish
population by cardiologists and primary care physicians.
Material and methods The DETENT study was designed
as an all-Poland epidemiological survey in which 177 cardiologists
and 434 primary care physicians took part. Every
participant was supposed to fill in a form for 40 consecutive
patients with hypertension taken care of in participant’s
own medical practice.
Results Data concerning antihypertensive treatment was
collected for 24 451 patients (50.2% W, 49.8% M) - 29%
(7088; 46.9% W, 53.1% M) treated by cardiologists (group A)
and 71% (17 363; 51.6% W, 48.4% M) treated by primary
care physicians (group B). Mean age was 61,3 years in group A
and 60,1 in group B. Most often used in antihypertensive
treatment were ACE-Is (84.6% in gr. A vs. 81.2% in gr. B),
beta-blockers (84.5% vs. 79.9%) and diuretics (56.4% vs.
52.4%). Differences between groups in the incidence of treatment
with specified drugs in general were found to be statistically
significant in every case (p < 0.05). Monotherapy was
more often found in group B (10.9%) than in group A (6.6%)
but in both of them in vast majority of cases polytherapy was implemented (gr. A 93.4%, gr. B 89.1%). Most often used
groups of drugs in monotherapy were beta-blockers and
ACR-Is. In polytherapy all six basic groups of antihypertensive
drugs were more often used by cardiologists and ‘other
drugs’ in primary care (p < 0.05). In the first-line treatment
in both groups ACE-I and beta-blockers were most often
used. In case of second-line treatment beta-blockers and
diuretics were most often used by primary care physicians
while beta-blockers and ACE-Is by cardiologists. As a third-line treatment diuretics and calcium channel blockers were
preferred by specialists, and diuretics and beta-blockers in primary
care. Control of BP was achieved in 10.6% of patients in
group A and 11.5% of patients in group B (p = 0.051).
Conclusions The pattern of most often used antihypertensive
drugs in the treatment regimen was similar in both
groups. Polytherapy was preferred in vast majority of hypertensive
patients in both groups but particularly in specialist
care. Cardiologists seemed to use earlier and more readily
‘newer drugs’ like ACE-Is, Ca-blockers and ARBs, as well as
beta-blockers, and primary care physicians ‘older’ ones like
diuretics and other from main groups of antihypertensives
drugs. Despite that and theoretically wider knowledge of
a specialist, a trend towards a better control of BP was found
in group treated by primary care physicians. Profile of patients
from the DETENT study according to presence of
concomitant disorders or hypertensive complications needs
to be analyzed to assess whether the higher risk in patients
from group A is not responsible for that finding
Gender-related differences in the management of arterial hypertension in women
Choroby układu sercowo-naczyniowego u kobiet pojawiają
się, w porównaniu z mężczyznami, ze średnio
10-letnim opóźnieniem - jest to związane
ochronnym wpływem estrogenów utrzymującym się
do czasu menopauzy. Problem nadciśnienia tętniczego
u osób młodych i w średnim wieku również
dotyczy w większym stopniu mężczyzn niż kobiet.
Po wygaśnięciu czynności hormonalnej jajników
częstość występowania nadciśnienia tętniczego u kobiet
szybko wzrasta i w populacji osób po 60. roku
życia jest ona większa niż ma to miejsce u mężczyzn
w tym samym wieku. Ogólne wytyczne dotyczące
postępowania w nadciśnieniu tętniczym u kobiet nie
różnią się od obowiązujących dla populacji ogólnej.
Dla kobiet nieciężarnych obowiązuje ta sama klasyfikacja,
cele terapeutyczne oraz wytyczne leczenia
niefarmakologicznego i farmakologicznego nadciśnienia
tętniczego, jak dla ogółu populacji. Według
zaleceń, jako lek pierwszego rzutu w leczeniu
nadciśnienia tętniczego u kobiet można zastosować
preparat z pięciu podstawowych grup leków hipotensyjnych,
z uwzględnieniem ewentualnych chorób
lub stanów współistniejących u pacjentki. W metaanalizach
i większości dużych badań klinicznych nie
stwierdzono istotnych różnic między płciami w zakresie
efektywności hipotensyjnej oraz stopnia redukcji
ryzyka powikłań nadciśnienia dla poszczególnych
grup leków stosowanych w nadciśnieniu tętniczym.
Niemniej, różnice anatomiczne i fizjologiczne
między płciami mogą się przekładać na różnice
w patofizjologii nadciśnienia tętniczego i w związku
z tym wpływać na efektywność i bezpieczeństwo stosowanego
leczenia hipotensyjnego. Istotną kwestią
jest również wiek pacjentki. Istnieją przesłanki teoretyczne,
potwierdzone pojedynczymi doniesieniami
z badań klinicznych, że u kobiet w okresie rozrodczym
najwłaściwszą grupą leków wydają się leki
z grupy antagonistów wapnia - ze względu na ich
dużą skuteczność hipotensyjną, większą u płci żeńskiej
niż męskiej, lub β-adrenolityki - ze względu na istotną komponentę układu współczulnego w patofizjologii
nadciśnienia u osób młodych. Leki blokujące
układ renina-angiotensyna-aldosteron
(RAA) można bezpiecznie stosować tylko w przypadku
jednocześnie stosowanej skutecznej metody
antykoncepcji. U kobiet w wieku około i pomenopauzalnym
bardziej uzasadnione wydaje się stosowanie
w pierwszej kolejności (pojedynczo lub w politerapii):
inhibitorów konwertazy angiotensyny
(ACE-I) lub sartanów (leki niemające negatywnego
oddziaływania na metabolizm węglowodanów i lipidów,
korzystnie wpływające na przebudowę ściany
naczyń i serca, zmniejszające ryzyko powikłań), diuretyków
(ze względu na często występującą retencję
płynów) lub antagonistów wapnia (dobra odpowiedź
hipotensyjna u kobiet, lepsza niż u mężczyzn). Należy
też pamiętać, że u kobiet większe jest ryzyko
wystąpienia udaru mózgu niż ostrego zespołu wieńcowego
w porównaniu z mężczyznami. Nadal brakuje
dużych badań klinicznych zaprojektowanych
w celu oceny różnic między płciami w efektywności
i bezpieczeństwie stosowanego leczenia hipotensyjnego,
dostępne dane pochodzą w większości z metaanaliz
i subanaliz badań, w których wśród badanych
zdecydowanie przeważają mężczyźni.In case of female patients, because of estrogens’ protective
influence, cardiovascular complications appear in average
10 years later than in case of men. Appropriately, problem
of arterial hypertension in case of young and middle-aged
population is also more pronounced in men than women.
Nevertheless, after the menopause number of hypertensive
women quickly rises and in the population of patients above
60 years old arterial hypertension is even more frequent in
case of female than male gender. Guidelines for the nonpharmacological
and pharmacological management of arterial
hypertension, its classification and therapeutic goals are
the same for the non-pregnant women as for the general
population. According to the guidelines, each drug from the
five main groups of antihypertensives can be used as a first
choice treatment, the individual health status and concomitant
disorders should be taken into consideration while deciding.
In recent metaanalyses and most of the up to date
large clinical trials no significant differences were found between
sexes in the strength of hypotensive effect, neither in
the risk reduction achieved with specified antihypertensive
agents. Still the obvious anatomic and physiological differences
between sexes cannot be disdained as they may have
an impact on effectiveness and safety of the antihypertensive
treatment. An important issue is also the age of a woman
with hypertension. Theoretical premises exist, confirmed by
results from singular clinical studies, that in case of women
in their childbearing age the optimal treatment would be
with the use of calcium channel blockers (because of their
stronger in women than in men hypotensive effect) or β-blockers (influencing the symphathetic activity - an important
patophysiological pathway in case of young patients).
Agents influencing the renin-angiotensin-aldosteron system such as angiotensin converting enzyme
inhibitors (ACE-I) or angiotensin II receptor blockers (ARB)
can be used safely only together with effective contraceptive
methods. In case of women after the menopause the best
option seems to be monotherapy or polytherapy with: ACE-I
or ARB (no negative impact on glucose or cholesterol level,
positive influence on the heart and vessel wall remodeling,
significant decrease in the number of complications), diuretics
(to overcome the problem of fluid retention) and calcium
channel blockers (good hypotensive effect, stronger in
women than men). In women the risk of stroke is bigger
than the risk of ischemic cardiac complications compared
with the male population, though also mainly those three
groups of drugs are indicated. There is a lack of properly
designed, large clinical trials focused on the problem of gender-
related differences in the effectiveness and safety of antihypertensive
treatment. Accessible data origin mainly from
metaanalyses and post-hoc analyses of the studies in which
women are largely outnumbered by male patients
Therapeutic decisions in the management of arterial hypertension in Poland - coexistence of complications and other chosen compelling indications and their influence on therapeutic decisions. Results of the DETENT study
Wstęp Celem badania DETENT była ocena wyboru
leków hipotensyjnych i postępowania kardiologów
i lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (POZ)
w nadciśnieniu tętniczym w Polsce z uwzględnieniem
wpływu powikłań i chorób towarzyszących na
podejmowane decyzje terapeutyczne.
Materiał i metody Badanie DETENT zostało zaprojektowane
jako ogólnopolskie badanie epidemiologiczne,
w którym wzięło udział 177 kardiologów
i 434 lekarzy POZ. Każdy uczestnik badania miał za
zadanie wypełnić formularz dotyczący stanu zdrowia
i stosowanej farmakoterapii u 40 kolejno przez
siebie przyjmowanych pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym.
Wyniki Zebrano dane na temat farmakoterapii nadciśnienia
u 24 451 chorych (50,2% K, 49,8% M) -
29% z nich (7088; 46,9% K, 53,1% M) było leczonych
przez lekarzy kardiologów, a 71% (17 363;
51,6% K, 48,4% M) przez lekarzy POZ. Średnia wieku
wyniosła 60,4 ± 12 lat. Najczęstszym stanem
współistniejącym była hipercholesterolemia (63,4%).
Współistnienie cukrzycy raportowano dla 27,4% pacjentów,
otyłość (BMI ≥ 30 kg/m2) u 29,5% chorych,
chorobę niedokrwienną serca u 40,9%, przebyty
zawał serca u 21,4%, przebyty udar mózgu u 6,4%,
niewydolność serca u 17,8%, a dysfunkcję nerek
i przewlekłą chorobę nerek u 7,5% i 4,8% pacjentów.
Łagodny przerost prostaty i nadczynność tarczycy
dotyczyły 10,1% i 4,7% chorych. Pacjenci z nadciśnieniem
tętniczym niepowikłanym stanowili 8,5%
badanej populacji. Najczęściej stosowanymi grupami
leków w całej populacji badania DETENT były
inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I)
(80,8%), β-adrenolityki (75,2%) i diuretyki (51,3%).
W badaniu oceniono częstość stosowania podstawowych
grup leków hipotensyjnych, kolejność ich zastosowania
w schemacie terapii oraz zakres dawek
(minimalna, średnia i maksymalna) w zależności od
współistnienia z nadciśnieniem tętniczym innych
chorób i powikłań, a także stopień kontroli ciśnienia
z uwzględnieniem wartości docelowych zalecanych
przez aktualne wytyczne ESC/ESH.
Wnioski W populacji badania DETENT trzema
najczęściej stosowanymi grupami leków hipotensyjnych
były ACE-I, β-adrenolityki i diuretyki, niezależnie
od rodzaju powikłań i chorób współistniejących.
Wyjątek stanowili pacjenci z przerostem prostaty,
u których trzecią grupę leków stanowiły
α-adrenolityki, a także pacjenci z nadczynnością tarczycy
oraz pacjenci z nadciśnieniem niepowikłanym,
u których najczęściej stosowano β-adrenolityki. Zaobserwowane
tendencje w wyborze leków wydają się
być zgodne z aktualnymi wytycznymi, ale nadal zbyt
duży odsetek pacjentów nie otrzymywał leków hipotensyjnych
podstawowych z punktu widzenia terapii
schorzenia współistniejącego. Odsetek pacjentów,
u których leki hipotensyjne stosowano w dużych
dawkach był niewielki. W całej populacji badania
DETENT zgodne z wytycznymi wartości docelowe
uzyskano tylko u 11,2% chorych. Stopień kontroli
ciśnienia tętniczego u pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym powikłanym jest niezadowalający. Wartości
poniżej 130/80 mm Hg zalecane w przypadku
powikłań i chorób współistniejących determinujących
wysokie i bardzo wysokie ryzyko sercowo-naczyniowe
osiągnięto u mniej niż 6% chorych. Wraz
ze wzrostem liczby powikłań i chorób współistniejących
malał odsetek pacjentów osiągających wartości
ciśnienia poniżej 140/90 mm Hg.Background The aim of the DETENT study was to assess
the influence of concomitant diseases and hypertensive
complications on the choices made by cardiologists and
primary care physicians in antihypertensive pharmacotherapy
in Polish population.
Material and methods The DETENT study was designed
as an all-Poland epidemiological survey in which 177 cardiologists
and 434 primary care physicians took part. Every
participant was supposed to fill in a form for 40 consecutive
patients with hypertension taken care in participant’s
own medical practice.
Results Data concerning antihypertensive treatment was
collected for 24 451 patients (50.2% W, 49.8% M) - 29%
(7088; 46.9% W, 53.1% M) treated by cardiologists and
71% (17 363; 51.6% W, 48.4% M) treated by primary care
physicians. Mean age was 60.4 ± 12 years. The commonest
coexisting state was hypercholesterolemia (63.4%). Diabetes
was present in 27.4% of patients, obesity (BMI ≥
30 kg/m2) in 29.5%, ischemic heart disease in 40,9%, previous myocardial infarction in 21.4%, previous stroke in 6.4%
and heart failure in 17.8%. Kidney dysfunction and chronic
kidney disease were present in case of 7.5% and 4.8% of
patients, benign prostate hyperplasia in 10.1% and hyperthyroidism
in 4.7%. 8.5% of patients had uncomplicated
arterial hypertension. Most often used groups of antihypertensive
drugs in the whole study population were ACE-Is
(80.8%), β-blockers (75.2%) and diuretics (51.3%). Not
only the incidence of treatment with main groups of antihypertensive
drugs was assessed, but also the sequence of
their implementation in the treatment regimen, range of
doses used (minimal, medium, maximal) and achieved
control of blood pressure values depending on the type
and number of coexisting diseases, in accordance with the
recent guidelines of the ESC/ESH for the management of
arterial hypertension.
Conclusions In the DETENT study the 3 most often used
groups of antihypertensive drugs were ACE-I, β-blockers
and diuretics regardless of the type of coexisting diseases.
Only the patients with prostate hyperplasia (α-blockers
were the third group), with hyperthyroidism and with uncomplicated
hypertension (β-blockers were most often
used) were the exception. Observed trends in the choices
done in the antihypertensive therapy seem to follow the
guidelines, but still too high percentage of patients is not
given as a part of the antihypertensive treatment drugs basic for important concomitant diseases. Relatively small
number of patients is given antihypertensive drugs in maximal
doses. Goal values of blood pressure were achieved
only in case of 11.2% of patients in the whole DETENT
population. Blood pressure control in patients with complicated
hypertension is highly unsatisfactory. Values of BP
< 130/80 mm Hg in case of concomitant diseases bound
up with high and very high cardiovascular risk were
achieved in less than 6% of patients. Increasing number of
complications and concomitant diseases lowered the percentage
of patients with blood pressure control
Candesartan in the treatment of arterial hypertension and its cardiovascular complications
Kandesartan, wybiórczy antagonista receptora AT1dla angiotensyny II, jest stosowany w nadciśnieniutętniczym w monoterapii lub w terapii skojarzonej.W przeciwieństwie do inhibitorów konwertazy angiotensyny(ACE) nie wpływa na rozpad bradykininy,co zmniejsza częstość takich działań niepożądanych,jak kaszel czy obrzęk naczynioruchowy. Przy długotrwałym stosowaniu kandesartanu większośćsiły działania hipotensyjnego jest widoczna po 2 tygodniach,pełen efekt po 4–6 tygodniach regularnejfarmakoterapii i nie ustępuje w długoterminowej,rocznej obserwacji przy stałym przyjmowaniu preparatu.Publikacja omawia pokrótce skutecznośćkandesartanu w leczeniu nadciśnienia tętniczegow porównaniu lub w połączeniu z innymi grupamileków oraz jego wpływ na przerost lewej komory serca,niewydolność serca, ryzyko incydentów mózgowo-naczyniowych oraz wystąpienie cukrzycy typu 2,z przytoczeniem najważniejszych danych z dostępnychdużych badań klinicznych.Candesartan, a selective angiotensin II AT1 receptorblocker is used in arterial hypertension in monotherapy orin combined treatment. On the contrary to ACE inhibitorscandesartan does not influence the bradykinine levelshence incidence of dry cough and angioedema is muchlower. Majority of the hypotensive effect of the drug isbeing observed after the first two weeks of chronic therapyand full influence after 4–6 weeks of regular pharmacotherapyand does not diminish in longitudinal annual observation.The publication aims at brief description, in thelight of data from available large clinical trials, of thecandesartan’s hypotensive effectiveness in comparison withother hypotensive agents or in combination with them, itsinfluence on left ventricle hypertrophy, heart failure, cerebrovascularrisk and new-onset diabetes incidence
- …