Cardiac defibrillator implantation via persistent left superior vena cava – sometimes this approach is facile. A case report

We report a case of persistent left superior vena cava (PLSVC) incidentally recognized during the implantation of a cardioverter-defibrillator. PLSVC is the most common venous anomaly of the thorax and drains into the right atrium. There are a lot of publications reporting success of pacemaker or defibrillator lead implantations via PLSVC. In this article we present the technique of approaching the right ventricle and right atrium via PLSVC; sometimes this method can be as straightforward as the classical way. Therefore, if PLSVC is recognized intra-operatively, we suggest continuing left-sided implantation, and considering a right venous access only in case of failure

Disturbances of blood pressure and spectral heart rate variability during orthostatic stress in patients with type 1 diabetes mellitus

Background: Orthostatic hypotension in diabetes patients is a sign of autonomic dysfunction. Heart rate variability (HRV) analysis is one of the methods for cardiac autonomic neuropathy assessment. The aim of this study was to assess blood pressure and HRV during 5 minute upright tilting in patients with type 1 diabetes. Methods: We studied 48 normotensive diabetes patients aged 18-28 years, with diabetes lasting 9-23 years. Matched control group consisted of 32 healthy persons. We performed 24 h Holter ECG monitoring (SUPRIMA 12, DMS, USA) and ambulatory blood pressure monitoring (Spacelab 90207, Datex-Ohmeda, USA). Manual measurements were initialized every minute during 5 minute standing, preceded by 15 min rest in supine position. Spectral HRV parameters were analyzed: total power (TP), very low frequency (VLF), low frequency (LF) and high frequency (HF) -in 5-min periods in supine and standing position. Results: Systolic blood pressure fall was noted in 19% of diabetes patients and 3% of the controls (p = 0.001) and DBP fall in 23% of diabetes patients and 0% of the controls (p = 0.001). During rest diabetes patients with orthostatic hypotension showed significantly lower TP and VLF spectra (p = 0.001). After tilting lower TP, VLF, LF and HF in diabetes patients with orthostatic hypotension was observed (p = 0.001). In standing position LF (NU, normalized units) decreased in diabetes patients in contrast to healthy people, in which LF spectrum increased. Conclusions: Diabetes patients with orthostatic hypotension have more advanced autonomic dysfunction than diabetes patients without orthostatic hypotension, which manifests as lower spectral HRV components during tilting. Diabetes patients show pathological fall of LF (NU) component during orthostatic stress

Zmienność dobowa dyspersji QT u pacjentów z chorobą wieńcową

Wstęp: Występowanie ostrych zespołów wieńcowych i nagłego zgonu sercowego cechuje rytm dobowy, ze szczytowym występowaniem w godzinach porannych. Równocześnie wiadomo, że ostre niedokrwienie jest silnym bodźcem nasilającym niejednorodność repolaryzacji i sprzyjającym złośliwym arytmiom. Dyspersja QT (QTd) jest wykorzystywana jako wskaźnik heterogenności repolaryzacji komór; ulega ona nasileniu w chorobie niedokrwiennej serca. Celem badania była ocena dobowej zmienności QTd. Materiał i metody: Przebadano 48 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (CAD) hospitalizowanych w celu wykonania koronarografii; u 29 chorych stwierdzono krytyczne zmiany 1-naczyniowe, u 10 - 2-naczyniowe, a u 10 - 3-naczyniowe. Z badania wykluczono pacjentów po przebytym zawale serca, przyjmujących leki wpływające na odstęp QT, chorych na cukrzycę oraz osoby ze zmianami w EKG uniemożliwiającymi ocenę odstępu QT. Pomiary QTd wykonywano półautomatycznie w każdej godzinie całodobowego monitorowania 12 doprowadzeń EKG metodą Holtera (system SUPRIMA 12). Poprawność pomiarów weryfikowało niezależnie 3 badaczy. Wyniki: Rejestrowane wartości QTd były znamiennie statystycznie wyższe w godzinach porannych (6.00-9.00) niż w pozostałych godzinach monitorowania (p < 0,01). Najkrótsze wartości QTd stwierdzano w godzinach nocnych między 22.00 a 1.00.Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników wykazano, że u pacjentów z CAD QTd wykazuje rytm dobowy. Najwyższe wartości QTd występują w godzinach porannych, wkrótce po przebudzeniu

Zmienność dobowa dyspersji QT u pacjentów z chorobą wieńcową

Wstęp: Występowanie ostrych zespołów wieńcowych i nagłego zgonu sercowego cechuje rytm dobowy, ze szczytowym występowaniem w godzinach porannych. Równocześnie wiadomo, że ostre niedokrwienie jest silnym bodźcem nasilającym niejednorodność repolaryzacji i sprzyjającym złośliwym arytmiom. Dyspersja QT (QTd) jest wykorzystywana jako wskaźnik heterogenności repolaryzacji komór; ulega ona nasileniu w chorobie niedokrwiennej serca. Celem badania była ocena dobowej zmienności QTd. Materiał i metody: Przebadano 48 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (CAD) hospitalizowanych w celu wykonania koronarografii; u 29 chorych stwierdzono krytyczne zmiany 1-naczyniowe, u 10 - 2-naczyniowe, a u 10 - 3-naczyniowe. Z badania wykluczono pacjentów po przebytym zawale serca, przyjmujących leki wpływające na odstęp QT, chorych na cukrzycę oraz osoby ze zmianami w EKG uniemożliwiającymi ocenę odstępu QT. Pomiary QTd wykonywano półautomatycznie w każdej godzinie całodobowego monitorowania 12 doprowadzeń EKG metodą Holtera (system SUPRIMA 12). Poprawność pomiarów weryfikowało niezależnie 3 badaczy. Wyniki: Rejestrowane wartości QTd były znamiennie statystycznie wyższe w godzinach porannych (6.00-9.00) niż w pozostałych godzinach monitorowania (p < 0,01). Najkrótsze wartości QTd stwierdzano w godzinach nocnych między 22.00 a 1.00.Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników wykazano, że u pacjentów z CAD QTd wykazuje rytm dobowy. Najwyższe wartości QTd występują w godzinach porannych, wkrótce po przebudzeniu

Les manuscrits trouvés sur eBay. La découverte de Robert Louis Vesque, écrivain algérien pied-noir inédit d’avant l’exode

Wstęp: Zanikanie zmienności rytmu serca (HRV) uznaje się za najwcześniejszy parametr neuropatii autonomicznej układu sercowo-naczyniowego. Wiadomo, że cukrzyca powoduje zaburzenia fizjologicznej dobowej zmienności napięcia układu autonomicznego. Celem niniejszej pracy była ocena zachowania się HRV w poszczególnych godzinach doby u chorych na cukrzycę typu 1. Materiał i metody: Przebadano 43 chorych na cukrzycę typu 1 w wieku 18-28 lat, chorujących na cukrzycę 9-23 lat (śr. 16,3 &#177; 3,8 roku) bez jawnych klinicznie powikłań tego schorzenia. Grupę kontrolną stanowiły 32 zdrowe osoby dobrane pod względem płci i wieku. W obu grupach przeprowadzono 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera (rejstrator DMS 300-6, system SUPRIMA 12, DMS, Stany Zjednoczone). Wykonano analizę HRV w dziedzinie czasu w zakresie całej doby oraz oddzielnie dla każdej z godzin monitorowania. Wyniki: W analizie całodobowej nie stwierdzono znamiennych statystycznie różnic między wartościami SDNN, rMSSD, pNN50 oraz częstości rytmu między chorymi na cukrzycę typu 1 a osobami zdrowymi. U chorych na cukrzycę typu 1 zarejestrowano znamienne statystycznie niższe wartości ocenianych parametrów HRV w każdej godzinie doby oraz zniesienie zmienności dobowej rytmu. Wnioski: U chorych na cukrzycę typu 1 w porównaniu z osobami zdrowymi występuje zniesienie dobowej zmienności SDNN, rMSSD i pNN50 mimo braku różnic w wartościach całodobowych tych parametrów. Ocena trendów dobowych parametrów czasowej analizy HRV u chorych na cukrzycę typu 1 okazała się bardziej czułą metodą w wykrywaniu wczesnych, subklinicznych zaburzeń układu autonomicznego niż badanie wartości całodobowych

Zaburzenia ciśnienia tętniczego i parametrów spektralnej analizy zmienności rytmu serca w odpowiedzi na pionizację u chorych na cukrzycę typu 1

Wstęp: U chorych na cukrzycę stwierdza się zaburzenia regulacji autonomicznej. Hipotonia ortostatyczna jest jednym z objawów dysfunkcji układu autonomicznego. Analiza zmienności rytmu serca (HRV) jest uznaną metodą wykorzystywaną w diagnostyce neuropatii sercowonaczyniowej. Celem niniejszej pracy była ocena zachowania się ciśnienia tętniczego i parametrów widmowej analizy HRV podczas 5-minutowej pionizacji u chorych na cukrzycę typu 1. Metody: Przebadano 48 chorych na cukrzycę typu 1 bez nadciśnienia tętniczego w wieku 18-28 lat, chorujących na cukrzycę typu 1 od 9 do 23 lat. Grupę porównawczą stanowiły 32 zdrowe osoby odpowiednio dobrane do badanej grupy. U wszystkich osób wykonano 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera (SUPRIMA 12, DMS, USA) i ciśnienia tętniczego (Spacelab 90207, Datek-Ohmeda, USA). W czasie rejestracji wykonano test 5-minutowej pionizacji poprzedzonej 15-minutowym odpoczynkiem w pozycji leżącej. Podczas testu inicjowano ręcznie pomiary ciśnienia tętniczego w odstępach minutowych. Ponadto analizowano parametry widma HRV: całkowitą moc widma (TP), widmo bardzo niskich częstotliwości (VLF), niskich częstotliwości (LF) i wysokich częstotliwości (LF) w okresach 5-minutowych w pozycji leżącej i stojącej.Wyniki: Zgodnie z przyjętymi kryteriami rozpoznawania hipotonii ortostatycznej zarejestrowano spadek wartości ciśnienia skurczowego u 19% chorych na cukrzycę typu 1 i u 3% osób z grupy porównawczej (p = 0,001). Zmniejszenie ciśnienia rozkurczowego zanotowano u 23% chorych na cukrzycę typu 1 i u 0% osób z grupy porównawczej (p = 0,001). W warunkach spoczynkowych (pozycja leżąca) u chorych na cukrzycę i pacjentów z hipotonią ortostatyczną, w porównaniu z grupą kontrolną i z chorymi na cukrzycę bez hipotonii, stwierdzono znacząco niższe wartości TP i VLF (p = 0,001). Po pionizacji obserwowano mniejsze wartości TP, VLF, LF i HF w grupie chorych na cukrzycę z hipotonią w porównaniu z grupą kontrolną. Ponadto po przyjęciu pozycji stojącej rejestrowano obniżanie się składowej LF mierzonej w jednostkach znormalizowanych w grupie chorych na cukrzycę (z hipotonią lub bez niej), w przeciwieństwie do zdrowych osób, u których w odpowiedzi na pionizację następował wzrost LF. Wnioski: Hipotonia ortostatyczna jest częstą patologią występującą u młodych pacjentów z wieloletnią cukrzycą typu 1. Chorzy na cukrzycę z hipotonią mają bardziej zaawansowaną dysfunkcję autonomiczną niż pacjenci z cukrzycą bez hipotonii, co przejawia się mniejszymi wartościami wszystkich składowych widma HRV podczas pionizacji. W grupie chorych na cukrzycę występuje patologiczny spadek LF podczas pionizacji

Clinical Characteristics, Treatment, and Short-Term Outcome in Patients with Heart Failure and Cancer.

(1) Our study aimed to look at the clinical characteristics, treatment and short-term outcomes of patients hospitalized due to heart failure with coexisting cancer. (2) Methods: Seventy one cancer (Ca) patients and a randomly selected 70 patients without Ca, hospitalized due to heart failure exacerbation in the same time period constituted the study group (Ca patient group) and controls (non-Ca group), respectively. Data on clinical characteristics were collected retrospectively for both groups. (3) Results: Cancer patients presented with a less advanced NYHA class, had more frequent HFpEF, a higher peak troponin T level, and smaller left atrium size, as compared with controls. The in-hospital deaths of Ca patients were associated with: a higher New York Heart Association (NYHA) class, lower HgB level, worse renal function, higher K and AST levels, presence of diabetes mellitus, and HFpEF. By multivariate logistic regression analysis, impaired renal function was the only independent predictor of in-hospital death in Ca patients (OR-1.15; CI 1.05; 1.27); p = 0.017). The following covariates entered the regression: NYHA class, HgB, GFR, K+, AST, diabetes mellitus t.2, and HFpEF. (4) Conclusions: The clinical picture and the course of heart failure in patients with and without cancer are different

Morfologia zatoki wieńcowej - badania z zastosowaniem echokardiografii wewnątrzsercowej

Wstęp: Ujście zatoki wieńcowej (CSo) stanowi podstawę tzw. trójkąta Kocha, w którego obrębie przebiega droga wolna węzła przedsionkowo-komorowego, będąca celem aplikacji prądu o częstotliwości radiowej w trakcie ablacji. Celem pracy było porównanie wielkości CSo przy zastosowaniu echokardiografii wewnątrzsercowej (ICE) u pacjentów z AVNRT, chorych z AVRT oraz u osób bez wywiadu tachyarytmii. Materiał i metody: Badaniem objęto 14 chorych z AVNRT (w wieku śr. 41,2 &plusmn; 11,3 roku) i 11 pacjentów z AVRT (w wieku śr. 45,8 &plusmn; 13,2 roku). Grupę kontrolną stanowiło 16 osób poddanych zabiegowi implantacji układu stymulującego z użyciem ICE (w wieku śr. 57,8 &plusmn; 17,8 roku). Pole powierzchni oraz wymiar podłużny CSo określano, stosując ICE. Wyniki: Odpowiednio u chorych z AVNRT, AVRT i w grupie kontrolnej oceniono: pole powierzchni CSo (Me: 126,5 vs. 100,5 vs. 104 mm2) i wymiar poprzeczny CSo (śr. &plusmn; SD: 20,7 &plusmn; 7,3 vs. 16,3 &plusmn; 4,4 vs. 17,1 &plusmn; 5,2 mm). U pacjentów z AVNRT CSo miało istotnie większe pole powierzchni niż u osób z AVRT (p = 0,01), a także w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej (p = 0,04). Wymiar podłużny CSo był istotnie dłuższy u pacjentów z AVNRT niż u chorych z AVRT (p = 0,03). Nie stwierdzono korelacji (&#964;Kendall) między polem powierzchni CSo a wiekiem, płcią, powierzchnią ciała oraz maksymalnym odstępem AH (atrium-His). Wnioski: Pacjenci z AVNRT charakteryzują się większym CSo w porównaniu z osóbami bez tej formy częstoskurczu. Różnice w wielkości CSo mogą stanowić element anatomicznego substratu niezbędnego do wystąpienia podwójnej elektrofizjologii węzła przedsionkowo-komorowego