Osteoid osteoma of the ethmoid bone associated with dacryocystitis

BACKGROUND: Osteoid osteomas (OO) are small, benign osteoblastic lesions. Ethmoid bone OO has been very rarely reported so far. CASE PRESENTATION: We report a case of a 16-year-old boy suffering from persistent epiphora and a mild pain in the area of median canthus, due to a bone density mass within the right ethmoid air cells extending to the ipsilateral right orbit. The mass was removed via an external ethmoidectomy approach. Histopathologic examination of the specimen set the diagnosis of OO. One year after the operation the patient is free of symptoms, while no recurrence occurred. CONCLUSION: A case of ethmoid bone OO associated with dacryocystitis is reported. Although benign and rare, OO should be considered in differential diagnosis of the ethmoid bone osteoblastic lesions

Acute fibrinous and organising pneumonia: a case report and review of the literature

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>Organising pneumonia is a distinct histopathological entity characterized by intra-alveolar buds of granulation tissue, called Masson bodies, which mainly comprise of activated fibroblasts and loose connective tissue. This histopathologic pattern has been described in idiopathic cases, characterizing cryptogenic organising pneumonia as well as in the context of pulmonary infection, drug-induced pneumonitis and following lung transplantation. Although distinct as a clinical and pathological entity, community organising pneumonia may present with atypical clinical and pathological features, such as intra-alveolar fillings of fibrin balls and organising tissue that resembles acute respiratory distress syndrome or diffuse alveolar damage. The latter characteristics constitute a recently described anatomoclinical entity called acute fibrinous and organising pneumonia.</p> <p>Case presentation</p> <p>Here, we describe a rare case of acute fibrinous and organising pneumonia, in an otherwise healthy 65-year-old Greek woman who complained of dry cough, fever, weight loss and progressive dyspnoea. She had never been a smoker. Her clinical symptoms showed a rapid deterioration in the two weeks before admission, despite a course of oral antibiotics. After excluding infection and malignancy with routine laboratory tests and flexible bronchoscopy, high resolution computed tomography and video assisted thoracoscopic lung biopsy were performed. Diagnosis was based on radiological features typical of community organising pneumonia coupled with pathologic features characteristic of acute fibrinous and organising pneumonia. The patient was treated with corticosteroids and showed excellent clinical and radiological response three months after treatment initiation.</p> <p>Conclusion</p> <p>Acute fibrinous and organising pneumonia is an extremely rare pathologic entity, often misdiagnosed as typical community organising pneumonia. To our knowledge, this is the seventh case of acute fibrinous and organising pneumonia in the literature, with no identifiable cause or association in a female patient, with no underlying lung disease or known exposures and with an unremarkable previous medical history. We highlight the need for careful review of lung biopsies from patients with clinical and radiologic characteristics typical of community organising pneumonia. Although it remains uncertain whether fibrin alters the favourable prognosis and treatment response of community organising pneumonia, it becomes obvious that a thorough pathologic review, apart from establishing the diagnosis of acute fibrinous and organising pneumonia, may predict a more unfavorable outcome therefore alerting the clinician to administer more aggressive and prolonged therapeutic regimens.</p

Tumor BRCA1, RRM1 and RRM2 mRNA Expression Levels and Clinical Response to First-Line Gemcitabine plus Docetaxel in Non-Small-Cell Lung Cancer Patients

Overexpression of RRM1 and RRM2 has been associated with gemcitabine resistance. BRCA1 overexpression increases sensitivity to paclitaxel and docetaxel. We have retrospectively examined the effect of RRM1, RRM2 and BRCA1 expression on outcome to gemcitabine plus docetaxel in advanced non-small-cell lung cancer (NSCLC) patients. = 0.001). Low BRCA1 expression was the only factor significantly associated with longer time to progression in 31 patients receiving cisplatin-based second-line therapy.The mRNA expression of BRCA1, RRM1 and RRM2 is potentially a useful tool for selecting NSCLC patients for individualized chemotherapy and warrants further investigation in prospective studies

The role and the prognostic significance of type I tyrosine kinase receptors in non - small cell lung carcinomas (NSCLC)

Lung cancer, and in particular non-small-cell lung cancer (NSCLC), remains the leading cause of cancer death throughout the world. The overall five-year survival is less than 15%. Lung cancer mortality is higher than the sum of mortality of breast, prostate and colon cancer together. Despite the diagnostic improvements and the new therapeutic agents, in the last decades, the percentage of the five-year survival has not been improved. Smoking cessation remains the best method for prevention and reduction of disease incidence. Patients are usually symptomatic (94%) by the time of diagnosis. The most common presenting symptoms are coughing, weight loss, dyspnea, thoracic pain, and hemoptysis. Squamous cell carcinoma and adenocarcinoma comprise the major histological subtypes. The TNM staging system is currently in use for the disease staging. There are three therapeutic approaches in use: surgery, radiotherapy and combination chemotherapy. Third line chemotherapy with EGFR (epidermal growth factor receptor) inhibitors is currently recommended in the advanced disease or when patients do not respond to the second line chemotherapy. However, in the future, novel targeted therapies could offer a wider range of therapeutic options for lung cancer patients. Recently, the progress on biology and genetics has contributed to a better understanding of lung cancer pathogenesis, implicating that lung cancer is the result of several genetic and epigenetic alterations. The latter are due to chronic exposure to a variety of carcinogens that result in the progressive transformation of a normal cell to neoplastic. The multicellular organisms’ homeostasis substantially depends on the proper presentation of a plethora of signals that cells are exposed to, during their lifetime. Various soluble agents regulate the activation status of the cellular receptors, connected via a complex signal transduction network, which generates further signals regulating a certain biological response. These cellular receptors include also the family of epidermal growth factor tyrosine kinase receptors. The epidermal growth factor receptor tyrosine kinase family consists of four members: the EGFR/c-erbB-1, the HER2/c-erbB-2/c-neu, the HER3/cerbB-3 and the HER4/c-erbB-4. All members of the EGFR family are characterized by an articulate structure, which consists of an extracellular component, where the ligand binds, a hydrophobic transmembrane component and an intracellular component with tyrosine kinase activity. A family of ligands, the EGF-related peptide growth factors, binds to the extracellular domain of ErbB receptors leading to the formation of both homo and heterodimers. Subsequently dimerization triggers the intrinsic tyrosine kinase activity of the receptors and autophosphorylation of specific tyrosine residues within the cytoplasmic domain. These phosphorylated residues serve as docking sites for a variety of signal transducers (mediators), which regulate the membrane to nucleus complex network of signal transmission, leading to the modification of a biological response according to a certain signal. The deregulation of this strictly controlled system due to protein overexpression, or mutations of important components of this pathway, and/or the autocrine stimulation through ectopic loops of growth factors, has been correlated with the development of cancer. There are extensive studies on the role of the EGFR family receptors in the pathogenesis of NSCLC. The most studied receptors are the c-erbB-1 (EGFR) and the c-erbB-2 (HER-2 or c-neu). It has been supported that these receptors are involved in lung cancer pathogenesis, development of metastasis, resistance to treatment, and overall prognosis. However contradictory results have also been reported. At present, targeted therapies are clinically implemented against these receptors. Nevertheless, it remains unknown who are the patients particularly prone to benefit from such a treatment. Based on the current literature, we embarked on an investigation of the immunohistochemical expression of all four EGFR family members (EGFR, c138 erbB-2, c-erbB-3 and c-erbB-4) in paraffin blocks from 209 patients with NSCLC. We also studied their co-expression, the expression of the potential receptors pairs and we correlated our findings with patients’ demographic parameters, tumor histological types, degree of differentiation, disease stage, disease-free interval, and patients’ overall survival. Additionally, we investigated whether the expression or the co-expression of the above receptors represent an independent prognostic factor in NSCLC patients. The study material consisted of 209 lung cancer tissue specimens, 129 of which were obtained by open surgery. Five serial sections, 4-μm thick, were cut from each, paraffin-embedded, lung tissue block. Four of the serial sections of each patient were used for the immunohistochemical study. A standardized quantification method was employed for the evaluation of the results of immunostaining, for each one of the c-erbB receptors. Briefly, when more than 10% of the cancer cells presented mild to moderate complete membrane staining, the section was graded as weakly positive (2+), while when more than 10% of the cancer cells presented intense complete membrane staining, it was graded as strongly positive (3+). All the other patterns of staining were considered negative (0 or 1+). We detected overexpression of the receptors c-erbB-1, c-erbB-2, c-erbB-3 and c-erbB-4 in 47.7%, 23.7%, 6.5% and 25.2% of NSCLC patients, respectively. Twenty-nine percent of all the samples studied were negative for all the receptors of the c-erbB family, while only one of the receptors was overexpressed in 43.7% of cases. The co-expression of two and three receptors was 22.6% and 4%, respectively, while only one sample (0.5%) expressed all four receptors. The c-erbB-1 receptor was overexpressed in older patients, in squamous cell carcinomas and in tumors with poor differentiation. The c-erbB-2 receptor was overexpressed in adenocarcinomas and in poorly differentiated tumors. The c-erbB-3 receptor was overexpressed mainly in poorly differentiated tumors. The c-erbB-4 receptor was overexpressed in females and in patients with advanced disease. Considering the heterodimeric properties of c-erbB receptors and the fact that different heterodimeric patterns may promote different biological activities (activation of different biological pathways), we studied the protein expression levels of the six potential receptor pairs. The c-erbB-1 and c-erbB-2 receptor pair was co-overexpressed in elderly patients. The c-erbB-1 and cerbB-4 receptor pair was co-overexpressed in the female patients. For the cerbB-1/c-erbB-3, c-erbB-2/c-erbB-3, c-erbB-2/c-erbB-4 and c-erbB-3/ c-erbB-4 receptor pairs no statistically significant correlations were found in regards to age, sex, histological tumor type, differentiation or disease stage. The overexpression of the c-erbB-1 receptor and the c-erbB-1/c-erbB-2 and c-erbB-3/c-erbB-4 receptors pairs showed a statistically significant correlation with the disease control rate. The overexpression of c-erbB-3 receptor and the co-overexpression of c-erbB-1 and c-erbB-4 receptors showed a statistically significant correlation with low median overall survival. The multivariate analysis failed to reveal any independent statistically significant correlation between the protein overexpression or co-overexpression of the c-erbB receptors and overall survival. The above findings suggest that the overexpression of a single receptor or the co-overexpression of the receptors pairs correlate with certain demographic parameters, disease control rate and disease outcome. Our results also support the concept of developing and using small molecules to inhibit the c-erbB receptors in carefully selected patients. The simultaneous inhibition of more than one receptors may enhance the anti-neoplastic activity of these agents. Further studies on the expression of the c-erbB family heterodimers are needed in order to develop predictive markers for the response to targeted molecular therapies.Το καρκίνωμα του πνεύμονα αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου από καρκίνωμα σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Η συνολική 5-ετής επιβίωση των ασθενών είναι μικρότερη του 15%. Η θνητότητα από καρκίνωμα του πνεύμονα είναι μεγαλύτερη από το σύνολο της θνητότητας τουκαρκινώματος του μαστού, του προστάτη και του παχέος εντέρου. Το ποσοστό της πενταετούς επιβίωσης δεν έχει ουσιαστικά μεταβληθεί στις τελευταίες δεκαετίες, παρά την βελτίωση των διαγνωστικών μέσων και την εφαρμογή νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων. Η εξάλειψη της καπνιστικής συνήθειας με την επιβολή κατάλληλων μέτρων αποτελεί την καλύτερη μέθοδοπρόληψης και μείωσης της επίπτωσης της νόσου. Το 94% των ασθενών είναι συμπτωματικοί κατά τη στιγμή της διάγνωσης και τα συνηθέστερα συμπτώματα είναι ο βήχας, η απώλεια βάρους, η δύσπνοια, ο θωρακικός πόνος και η αιμόπτυση. Κυρίως λόγω της διαφορετικής θεραπευτικής αντιμετώπισης, τα καρκινώματα του πνεύμονα διακρίνονται σε μικροκυτταρικά και μη-μικροκυτταρικά (ΜΜΚΠ). Οι συχνότερα απαντώμενοι ιστολογικοί τύποι των τελευταίων είναι το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα και το αδενοκαρκίνωμα. Για την σταδιοποίηση ακολουθείται το σύστημα TNM και για τη θεραπεία τρεις μέθοδοι: η χειρουργική, η ακτινοθεραπεία και η συνδυασμένη χημειοθεραπεία. Στο προχωρημένο στάδιο της νόσου και εφόσον οι ασθενείςδεν ανταποκριθούν στη χημειοθεραπεία της δεύτερης γραμμής, τότε προτείνεται η τρίτης γραμμής θεραπεία με αναστολείς του υποδοχέα του επιδερμιδικού αυξητικού παράγοντα (EGFR). Πιστεύεται ότι μέσα στα επόμενα χρόνια περισσότερες στοχευμένες θεραπείες θα γίνουν αποδεκτές διευρύνοντας έτσι τις επιλογές για τη θεραπεία του καρκινώματος του πνεύμονα. Η σημαντική πρόοδος των τελευταίων ετών στους τομείς της βιολογίας και της γενετικής έχει συμβάλει ώστε να είναι γενικά παραδεκτή η άποψη ότι το καρκίνωμα του πνεύμονα αποτελεί την τελική έκφραση μιας πολυσταδιακής εξελικτικής διαδικασίας, η οποία οφείλεται σε γενετικές και επιγενετικές αλλοιώσεις που προκαλούνται από την χρόνια έκθεση στα διάφορα καρκινογόνα, με συνέπεια την προοδευτική μετάπτωση (εξαλλαγή) του φυσιολογικού κυττάρου σε νεοπλασματικό. Η ομοιοστασία των πολυκύτταρων οργανισμών εξαρτάται σημαντικά από τη σωστή παρουσίαση πληθώρας σημάτων, στα οποία τα κύτταρα εκτίθενται κατά τη διάρκεια της ζωής. Ποικίλοι διαλυτοί παράγοντες, οι οποίοι είναι συζευγμένοι με ένα σύνθετο δίκτυο μετάδοσης του σήματος, ρυθμίζουν το επίπεδο ενεργοποίησης των κυτταρικών υποδοχέων. Το δίκτυο αυτό τελικά, δημιουργεί σήματα που καθορίζουν την κατάλληλη βιολογική απάντηση. Σε αυτούς τους κυτταρικούς υποδοχείς ανήκουν και οι υποδοχείς τυροσινικής κινάσης, μία από τις οικογένειες των οποίων είναι η οικογένεια των υποδοχέων τυροσινικής κινάσης του επιδερμιδικού αυξητικού παράγοντα. Η οικογένεια των υποδοχέων τυροσινικής κινάσης του επιδερμιδικού αυξητικού παράγοντα αποτελείται από τέσσερα μέλη: τον EGFR/c-erbB-1, τον HER2/c-erbB-2/c-neu, τον HER3/c-erbB-3 και τον HER4/c-erbB-4. Όλα τα μέλη της οικογένειας του επιδερμιδικού αυξητικού παράγοντα χαρακτηρίζονται από αρθρωτή δομή, η οποία αποτελείται από ένα εξωκυττάριο τμήμα στο οποίο συνδέεται ο προσδέτης (ligand-binding domain), ένα υδρόφοβο διαμεμβρανικό και ένα ενδοκυττάριο τμήμα με δραστηριότητα τυροσινικής κινάσης. Η σύνδεση του προσδέτη προάγει την δημιουργία ομο- ή ετεροδιμερών, τα οποία με τη σειρά τους πυροδοτούν την αυτοφωσφορυλίωση κυτταροπλασματικών περιοχών με ενεργότητα κινάσης της τυροσίνης. Τα φωσφορυλιωμένα αυτά αμινοξέα παριστούν θέσεις πρόσδεσης για ποικιλία μεταβιβαστών σήματος και ρυθμίζουν τα εγγύς της μεμβράνης βήματα ενός σύνθετου δικτύου σηματοδότησης με τελικό αποτέλεσμα την κατάλληλη κυτταρική απάντηση σε ένα δεδομένο σήμα. Η απορρύθμιση αυτού του αυστηρά ελεγχόμενου συστήματος μεταγωγής του σήματος από πρωτεϊνική υπερέκφραση ή γονιδιακή επέκταση (ενίσχυση, amplification) του υποδοχέα ή μεταλλάξεις σε ζωτικής σημασίας στοιχεία της οδού και/ή αυτοκρινής διέγερση μέσω έκτοπων αγκυλών αυξητικών παραγόντων είναι συχνά συνδεδεμένη με την ανάπτυξη Καρκινωμάτων. Εκτεταμένες είναι οι μελέτες σε σχέση με τον ρόλο των υποδοχέων της οικογένειας του EGFR στο ΜΜΚΠ. Οι περισσότερο μελετημένοι υποδοχείς είναι οι c-erbB-1 (EGFR) και c-erbB-2 (HER-2 ή c-neu). Έχει υποστηριχθεί ότι οι υποδοχείς αυτοί εμπλέκονται στην ανάπτυξη, τη μετάσταση, την αντίσταση στη θεραπεία και την πρόγνωση του καρκινώματος του πνεύμονα, ενώ σε άλλες μελέτες δεν βρέθηκαν τέτοιες συσχετίσεις. Σήμερα αποτελούν γεγονός οι στοχευμένες θεραπείες έναντι των υποδοχέων αυτών, χωρίς όμως να είναι γνωστή πλήρως η ομάδα των ασθενών η οποία θα μπορούσε να ωφεληθεί από μια τέτοια θεραπεία. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω αποφασίσαμε να διεξαγάγουμε την παρούσα μελέτη, η οποία έχει ως στόχο τον καθορισμό, με τη βοήθεια της ανοσοϊστοχημείας, του επιπέδου έκφρασης όλων των μελών της οικογένειας των υποδοχέων του επιδερμιδικού αυξητικού παράγοντα (EGF-R, c-erbB-2, cerbB-3 και c-erbB-4) σε 209 μη μικροκυτταρικά καρκινώματα του πνεύμονα (ΜΜΚΠ). Ζητούμενο επίσης της μελέτης αποτελεί ο προσδιορισμός της τυχόν συνέκφρασης των ανωτέρω υποδοχέων, η ενδεχόμενη συνέκφραση ζευγών υποδοχέων, καθώς επίσης και ο συσχετισμός των ευρημάτων με τα δημογραφικά δεδομένα των ασθενών, τον ιστολογικό τύπο του καρκινώματος, τον βαθμό διαφοροποίησης, το στάδιο της νόσου, το ελεύθερο νόσου διάστημα και την επιβίωση των ασθενών. Τέλος, ένα ακόμη στόχο αυτής της μελέτης αποτελεί η απάντηση στο ερώτημα αν η έκφραση ή η συνέκφραση των ανωτέρω υποδοχέων αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα για την κλινική έκβαση των ασθενών. Το υλικό αποτέλεσαν 209 παρασκευάσματα μη-μικροκυτταρικού καρκινώματος πνεύμονα, 129 από τα οποία ήταν χειρουργικά. Με την βοήθεια μικροτόμου κόπηκαν, από τους επιλεγμένους κύβους παραφίνης, 5 διαδοχικές τομές πάχους 4-μm, οι τέσσερις από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν για την εφαρμογή ανοσοϊστοχημικής τεχνικής. Για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της ανοσοϊστοχημικής χρώσης, για όλα τα μέλη της οικογένειας του c-erbB, η ανοσοαντίδραση θεωρήθηκε ως ασθενώς θετική (2+) όταν περισσότερα από το 10% των καρκινικών κυττάρων έδειξαν ασθενή έως μέτρια, πλήρη μεμβρανική χρώση και ως έντονα θετική (3+) όταν παρατηρήθηκε έντονη, πλήρης μεμβρανική χρώση σε περισσότερα από το 10% των κυττάρων του καρκινώματος. Όλα τα άλλα πρότυπα χρώσης θεωρήθηκαν αρνητικά (0 ή 1+). Παρατηρήθηκε υπερέκφραση των υποδοχέων c-erbB-1, c-erbB-2, c-erbB-3 και c-erbB-4 στο 47,7%, 23,7%, 6,5% και 25,2% των περιπτώσεων, αντίστοιχα. Όσον αφορά τον αριθμό των θετικών υποδοχέων στα περιστατικά που μελετήθηκαν, περίπου το 29% των περιπτώσεων ήταν αρνητικό και για τους τέσσερις c-erbB υποδοχείς, υπερέκφραση ενός μόνον υποδοχέα βρέθηκε στο 43,7% των περιπτώσεων, ενώ η συνέκφραση δύο και τριών υποδοχέων ήταν 22,6 και 4%, αντίστοιχα. Σε μία περίπτωση (0,5%) βρέθηκε να υπερεκφράζονται και οι τέσσερις υποδοχείς. Ο υποδοχέας c-erbB-1 βρέθηκε να υπερεκφράζεται σε ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας, στο ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα και σε όγκους με χαμηλή διαφοροποίηση. Ο υποδοχέας c-erbB-2 βρέθηκε να υπερεκφράζεται σε αδενοκαρκινώματα και όγκους με χαμηλή διαφοροποίηση. Ο υποδοχέας c-erbB-3 βρέθηκε να υπερεκφράζεται περισσότερο σε χαμηλής διαφοροποίησης καρκινώματα του πνεύμονα. Τέλος, ο υποδοχέας c-erbB-4 βρέθηκε να υπερεκφράζεται στο γυναικείο φύλο και σε προχωρημένα στάδια της νόσου. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον ετεροδιμερισμό των c-erbB υποδοχέων, καθώς και το ότι διαφορετικά πρότυπα ετεροδιμερισμού μπορεί να προάγουν διαφορετικές βιολογικές ενέργειες (υπό την έννοια της ενεργοποίησης διαφορετικών βιολογικών μονοπατιών), εξετάστηκαν τα επίπεδα της πρωτεϊνικής έκφρασης των έξι πιθανών ζευγών υποδοχέων. Το ζεύγος των υποδοχέων c-erbB-1 και c-erbB-2 βρέθηκε να συν-υπερεκφράζεται σε ηλικιωμένα άτομα. Το ζεύγος των υποδοχέων c-erbB-1 και c-erbB-4 βρέθηκε να συν-υπερεκφράζεται στο γυναικείο φύλο. Για τα ζεύγη c-erbB-1/c-erbB-3, c-erbB-2/c-erbB-3, c-erbB-2/c-erbB-4 και c-erbB-3/c-erbB-4 δεν βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές συσχετίσεις με την ηλικία, το φύλο, τον τύπο του καρκινώματος, την διαφοροποίηση και το στάδιο της νόσου. Η έντονη υπερέκφραση του υποδοχέα c-erbB-1 και των ζευγών υποδοχέων c-erbB-1/cerbB-2 και c-erbB-3/c-erbB-4 βρέθηκε να παρουσιάζουν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με μικρότερη ανταπόκριση της νόσου στην χημειοθεραπεία. Η υπερέκφραση του c-erbB-3 υποδοχέα και η συν-υπερέκφραση των υποδοχέων c-erbB-1 και c-erbB-4 παρουσίαζε στατιστικά σημαντική συσχέτιση με μειωμένη μέση συνολική επιβίωση. Η πολυπαραγοντική ανάλυση απέτυχε να αναδείξει στατιστικά σημαντική συσχέτιση της πρωτεϊνικής υπερέκφρασης ή της συν-υπερέκφρασης των cerbB υποδοχέων με τη συνολική επιβίωση. Τα ανωτέρω ευρήματα υποδηλώνουν ότι η υπερέκφραση μεμονωμένων ή η συν-υπερέκφραση ορισμένων υποδοχέων c-erbB συσχετίζεται με κάποιους από τους δημογραφικούς παράγοντες, το ποσοστό ελέγχου της νόσου και την έκβαση της νόσου των ασθενών. Τα ευρήματά μας υποστηρίζουν επίσης τη σκοπιμότητα της ανάπτυξης και χρήσης μικρών μορίων τα οποία αναστέλλουν τους υποδοχείς αυτούς, ιδιαίτερα σε μια ομάδα επιλεγμένων ασθενών. Η ταυτόχρονη αναστολή περισσότερων του ενός υποδοχέων πιθανά να ενισχύσει την αντι-νεοπλασματική δράση αυτών των φαρμάκων. Η περαιτέρω κατανόηση της υπερέκφρασης των ετεροδιμερισμένων ζευγών της οικογένειας των υποδοχέων του c-erbB μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο προβλεπτικό δείκτη της ανταπόκρισης σε στοχευμένες μοριακές θεραπείες με αναστολείς των μορίων αυτής της οικογένειας υποδοχέων

A rare case of "switch on and off" multi-system Langerhans cell histiocytosis in an adult patient

Abstract Introduction We report the case of a 24-year-old Greek woman with histologically proven osseous and pulmonary Langerhans cell histiocytosis whose lesions had progressively regressed with a "switch on and off" mode. This is the first report in the literature of this mode of presentation of Langerhans cell histiocytosis. Case presentation The patient had first presented at the age of 20 years with a solitary lesion of the humerus which spontaneously regressed. At that time, no therapy or smoking cessation was indicated. Four years later she presented with bilateral pneumothorax and pulmonary lesions of Langerhans cell histiocytosis. She had pleurodesis for this disease-related complication, and no further systemic treatment was applied, except with regard to smoking cessation. During the follow-up period, her pulmonary lesions regressed without recurrence six years after the initial lung involvement. Conclusion This uncommon case of remission of multi-system Langerhans cell histiocytosis indicates the unpredictable evolution of the disease, raising the question of conservative management in such a patient.</p

Low-Grade Uterine Epithelioid Hemangioendothelioma Presented as a Submucosal Leiomyoma during Labor

With the exception of leiomyomas, soft tissue tumors of the uterine corpus are not common. This is particularly true for vascular neoplasms, with the epithelioid hemangioendothelioma being a curiosity; not more than twenty-two cases of malignant hemangioendotheliomas have been reported in the literature so far, all of which were high-grade hemangioendotheliomas (hemangiosarcomas). We present herewith a unique case of low-grade epithelioid hemangioendothelioma of the uterus in a pregnant woman aged 29 years. The clinical, histological, and immunohistochemical characteristics of this entity, together with its differential diagnosis, are discussed

Acute aortic occlusion due to tumor embolism in a patient with lung malignancy

Objectives: Acute lower limb ischemia caused by tumor embolization is rare, despite the fact that cancer is a common cause of hypercoagulability predisposing to venous thrombosis. Arterial embolization is mostly associated with intracardiac tumors while lung malignancies are the second most common cause of tumor embolism. Methods: In this report, we present a male patient who developed acute bilateral lower limb ischemia in the immediate postoperative period after a thoracotomy for attempted left upper lobe resection for lung cancer. Results: The patient was treated with a subclavian-bifemoral bypass, since an initial attempted embolectomy was unsuccessful. Histopathological characteristics of thrombus obtained during embolectomy were consistent with the histopathology of the primary tumor. Conclusion: Acute ischemia is an emergency that should be diagnosed and treated immediately. Interestingly, in this case, the presence of epidural anesthesia masked the initial symptoms and delayed diagnosis. Preoperative assessment with transesophageal echocardiography may reveal patients at high risk for tumor embolism

Bladder Leiomyoma with Synchronous Solitary Fibrous Tumor of the Pleura

Bladder leiomyomas (BLs) are extremely rare benign tumors of mesenchymal origin. The exact pathophysiological mechanisms that lead to their appearance remain unclear including hormonal disorders, chromosomal abnormalities, and fetal remnants in the bladder. They usually remain asymptomatic for a long period of time. Solitary fibrous tumors (SFTs) are also rare neoplasms of mesenchymal origin with malignant potential usually affecting the pleura. The pathogenesis of SFTs remains unclear. We report the case of a 28-year-old male presenting with SFT of the pleura and synchronous BL. The patient presented with persistent cough as a sole symptom. Computed tomography (CT) of the thorax revealed a pleural mass, which was surgically removed and proved to be a SFT. At an early follow-up, abdominal CT scan revealed a bladder wall mass that proved to be a BL. This is the first report of BL with synchronous SFT of the pleura. Synchronous BLs and SFTs may be incidental, but the coexistence of two mesenchymal tumors at different sites, in a young patient, may raise the suspicion of a new clinical syndrome that warrants further investigation