Efektywność kliniczna operacji Strassmana w leczeniu pacjentek z macica dwurożną

Summary Objective: To evaluate the impact of conventional metroplasty on the reproductive outcome of symmetric uterine anomalies and to determine the complications of this procedure. Material and methods: A prospective clinical analysis of 13 consecutive women who underwent classical abdominal metroplasty according to Strassman technique in II Dept. Obstet&Gynecol in Lublin from April 2001 till January 2008. Results: The fetal survival rate increased from 0% before surgery to 80% after the operation. No intraoperative and postoperative complications were observed as well as no uterine rupture and other intrapartum complications were noticed. Conclusions: Conventional transabdominal metroplasty seems to be a safe and efficient procedure in women with symmetric uterine anomalies – class IV AFS. Even in the era of operative hysteroscopy, transabdominal metroplasty remains the only approach in cases of bicornuate uterus.Streszczenie Cel pracy: Ocena wpływu klasycznej metroplastyki sposobem Strassmana u pacjentek z macica dwurożną w aspekcie jej bezpieczeństwa oraz efektywności klinicznej. Materiał i metodyka: Prospektywna analiza 13 pacjentek u których wykonano klasyczna przezbrzuszną metroplastykę sposobem Strassmana w okresie od kwietnia 2001 do stycznia 2008. Wyniki: Przeżywalność płodów wzrosła od 0% przed operacja do 80% po operacji. Nie stwierdzono żadnych istotnych powikłań śród- i pooperacyjnych. U żadnej z operowanych nie zaobserwowano pęknięcia macicy oraz innych powikłań śródporodowych. Wnioski: Klasyczna przezbrzuszna metroplastyka jest bezpieczna i wysoce efektywna klinicznie operacja u kobiet z macicą dwurożną – klasa IV AFS. Nawet obecnie, przy wysoce rozwiniętych technikach histeroskopowych, przezbrzuszna metroplastyka jest jedynym rozsądnym rozwiązaniem w przypadkach niepowodzeń położniczych u pacjentek z macica dwurożną

Czynniki ryzyka występowania adenomiozy u pacjentek z mięśniakami trzonu macicy

Summary Objective: The aim of the study was to evaluate the potential risk factors for adenomyosis in patients with symptomatic uterine leiomyomas. Material and methods: The medical charts and histopathology reports of 1499 women who underwent hysterectomy between 2003-2007 were retrospectively reviewed. The study group was composed of 135 patients with coexisting uterine leiomyoma and adenomyosis. The control group comprised 176 patients with uterine leiomyoma without adenomyosis. Results: Among 233 patients with adenomyosis 135 (57.9%) had associated uterine fibroids. Women who delivered twice or more were at increased risk for adenomyosis in relation to nulliparuos women: RR (95% CI) 2.44 (1.04-5.72), p=0.040. No relationship was found between adenomyosis and cesarean section rate, abortions, menorrhagia or dysmenorrhea. Conclusion: Results of our study indicate that multiparity is a risk factor for adenomyosis in women with symptomatic leiomyomas.Streszczenie Cel pracy: Celem badania była ocena potencjalnych czynników ryzyka występowania adenomiozy u pacjentek operowanych z powodu mięśniaków macicy. Materiał i metody: Retrospektywnej analizie poddano historie chorób oraz wyniki pooperacyjnych badań histopatologicznych 1499 pacjentek, u których wykonano histerektomię w latach 2003-2007. Badana grupa obejmowała 135 pacjentki, u których zdiagnozowano mięśniaki macicy oraz adenomiozę. Do grupy kontrolnej zakwalifikowywano pacjentki z rozpoznaną mięśniakowatością macicy, bez adenomiozy. Wyniki: Wśród 233 pacjentek ze zdiagnozowaną adenomiozą, u 135 (57,9%) zdiagnozowano mięśniaki macicy. Kobiety rodzące dwa bądź więcej razy były w grupie zwiększonego ryzyka występowania adenomiozy w porównaniu z nieródkami: RR (95% CI) 2.44 (1,04-5,72), p=0,040. Nie wykazano zależności pomiędzy występowaniem adenomiozy i ilością cięć cesarskich, poronieniami, nieprawidłowymi krwawieniami i bolesnym miesiączkowaniem. Wnioski: Wyniki naszego badania wskazują, że wielorództwo u kobiet z mięśniakami macicy jest czynnikiem ryzyka występowania adenomiozy

Vesicovaginal fistulas – current therapeutical strategy

Abstract Objectives: Clinical evaluation of Latzko operation in primary and recurrent vesicovaginal fistulas and an update on current therapeutical strategy. Material and methods: Evaluation of clinical efficacy has been performed in a group of 5 patients with confirmed vesicovaginal fistulas and in 1 woman with urethrovaginal fistula. Prior to the operation, four patients had undergone eight fistula operations in our department with unsuccessful outcome. Results: Fistula closure by Latzko operation has been achieved in 5 patients, including one patient who had surgery treatment repeated 3 months after the primary fistula operation. In total, additional Martius flap has been introduced twice. In patient, where fistula has been operated after 45 days since primary TVM and IVSO4 surgery, closure therapy failed. Conclusions: Surgical treatment by vaginal approach offers great therapeutical efficacy in the primary and recurrent vesicovaginal fistulas, even in cases when previous abdominal surgical treatment had failed

Czy założenie taśmy podcewkowej jednoczasowo z korekcją zaburzeń statyki dna miednicy zwiększa częstość występowania de novo OAB? – prospektywne badanie obserwacyjne

Objectives: Approximately 20% of women suffer from pelvic organ prolapse (POP) and stress urinary incontinence (SUI). Furthermore, POP and overactive bladder (OAB) symptoms often coexist. Midurethral slings and mesh surgeries are both considered to be risk factors for de novo OAB symptoms. The aim of our study was to determine whether simultaneous midurethral sling insertion at the time of pelvic organ prolapse mesh surgery further increases the risk of de novo OAB. Materials and methods: The study group consisted of 234 women who underwent surgery in our department between August 2007 and October 2009 (114 patients underwent surgery because of coexisting POP and SUI, and 120 underwent surgery because POP alone). The patients were evaluated at follow-up visits scheduled after 6-8 weeks and after 12 months. All women underwent surgery using the Gynecare Prolift® Pelvic Floor Repair System, whereas in women with additional overt or occult SUI after restoration of the pelvic anatomy, monofilament midurethral slings were simultaneously inserted. The chi-squared test was used to compare the study groups. Results: De novo OAB symptoms were significantly more pronounced among women in the Prolift® only surgery group (23.3%) compared to the Prolift® with IVS04M group (10.5%; p=0.0093). Conclusions: Midurethral sling insertion at the time of pelvic organ prolapse surgery significantly decreases the rate of postoperative de novo OAB symptoms. The lack of anatomical success of the mesh-based reconstructive surgery is a risk factor for the development of de novo OAB symptoms.Cel pracy: Około 20% kobiet uskarża się jednocześnie na zaburzenia statyki dna miednicy i nietrzymanie moczu. Wykazano również, że występowaniu objawów OAB towarzyszą istotne klinicznie zaburzenia statyki. Z drugiej strony zarówno slingi podcewkowe jak też operacje rekonstrukcyjne z użyciem siatek niosą ze sobą ryzyko wystąpienia de novo objawów OAB. Celem naszego badania było ustalenie, czy jednoczasowe zakładanie slingu podcewkowego podczas operacji rekonstrukcyjnej niesie ze sobą podwyższenie ryzyka wystąpienia de novo pooperacyjnych objawów OAB. Materiał i metody: Grupa badana obejmowała 234 pacjentki leczone w klinice pomiędzy sierpniem 2007 a październikiem 2009 (u 114 pacjentek wykonano operację korygującą statykę dna miednicy oraz wysiłkowe nietrzymanie moczu, a u 120 kobiet korygowano jedynie zaburzenia statyki). Pacjentki były oceniane 6-8 tygodni oraz 12 miesięcy po zabiegu. Wszystkie pacjentki operowano z użyciem monofilamentowych siatek polipropylenowych (Gynecare Prolift® Pelvic Floor Repair System), natomiast u pacjentek z objawowym bądź ukrytym nietrzymaniem moczu jednoczasowo zakładano sling podcewkowy. Obie grupy porównano wykorzystując test chi2. Wyniki: De novo objawy OAB wystąpiły częściej u pacjentek, u których korygowano jedynie statykę dna miednicy (23.3%) w porównaniu do pacjentek, u których dodatkowo zakładano sling podcewkowy (10,5%; p=0,0093). Wnioski: Jednoczasowe zakładanie slingu podcewkowego podczas operacji rekonstrukcyjnej dna miednicy nie zwiększa ryzyka wystąpienia pooperacyjnych objawów nadreaktywności mięśnia wypieracza. Jednocześnie niepowodzenie anatomiczne operacji rekonstrukcyjnej jest czynnikiem ryzyka wystąpienia de novo pooperacyjnych objawów OAB

Local estrogen therapy – clinical implications – 2012 update

With increasing longevity in Poland, women can now expect to live around 40% of their lives after menopause, and there is a growing desire for older women to preserve their vitality, sexual function and quality of life. The most common urogenital symptoms associated with menopause are dryness, followed by irritation or itching, and discharge, with a substantial number of post-menopausal women also being affected by dysuria. These symptoms are the result of vaginal atrophy, which is in turn caused by reduced transudation through the vaginal epithelium and reduced cervical gland secretions resulting from post-menopausal estrogen depletion. Vaginal atrophy generally occurs 4–5 years after the last menstrual period and progressively increases in prevalence in the subsequent years. Importantly, vaginal atrophy is strongly associated with sexual dysfunction, and lower urinary tract symptoms, such as frequency, urgency, nocturia and dysuria, as well as incontinence and recurrent infection are reported more frequently in the presence of vaginal atrophy. Those symptoms, apart from being bothersome for the patients also negatively impact their quality of life. Consequently, before irreversible changes occur, early detection and treatment of vaginal atrophy should be implemented. Estrogen therapy is the most commonly prescribed treatment. Estrogens restore the cytology, pH and vascularity of the vagina, resulting in symptom resolution for the majority of treated women. Because vaginal atrophy symptoms tend to occur later than vasomotor symptoms, many women do not necessarily require or wish to take systemic estrogen treatment if their symptoms are restricted to the urogenital tract. Vaginal estrogen products deliver estrogen locally to vaginal tissues with little or no systemic absorption and provide an effective alternative to systemic estrogen therapy for these women. Various vaginal estrogen preparations such as conjugated equine estrogens, estradiol and estriol vaginal creams, a sustained-release intra-vaginal estradiol ring and a low-dose estradiol and estriol tablets are useful therapeutic options in the treatment of this condition. Moreover, a low dose treatment with a minimised systemic absorption rate may be considered in women with a history of breast cancer and associated severe vulvovaginal atrophy. It should be mentioned that vaginal lubricants once applied on a regular basis may also be effective in alleviating the symptoms of vaginal atrophy and should be offered to women wishing to avoid the use of local vaginal estrogen preparations and in cases where local estrogen therapy is contraindicated. Vaginal dehydroepiandrosterone (DHEA), vaginal testosterone, and tissue selective estrogen complexes are new, emerging therapies; however, more clinical studies are necessary to confirm their efficacy and safety in the treatment of postmenopausal vulvovaginal atrophy

Efekt anatomiczny i czynnościowy laparoskopowej operacji sposobem Vecchiettiego

Summary Objective: To evaluate surgical: anatomical and functional effect of the laparoscopic Vecchietti procedure to treat women with vaginal agenesis. Methods: Retrospective analysis of 10 patients operated in the II-nd Department of Gynecology Medical University of Lublin, Poland. The length of vagina and macroscopic evaluation of it structure was assessed in each case. Sexually active women for more than 6 months answered the BISF-W questionnaire (Brief Index of Sexual Functioning for Women). The results were analyzed comparing health age-matched controls. Results: The mean age of operated women was 22.8+/-4.5 year whereas in the control group 22.9+/-3.3 year. In two operated patients the small areas of granulation were found in the vagina: in one woman on the side wall of vagina in the other in the apex. The mean length of neo-vagina was 8+/-2.1cm, whereas in the control group 10+/-1.0cm. The difference was statistically significant (U Mann-Whitney test, p=0.013). BISF-W scores were comparable in both groups. Conclusion: The laparoscopic Vecchietti operation allows to create shorter vagina in comparison to health women but the sexual life of this patients is as satisfying as the normal controls.Streszczenie Cel pracy: Porównanie długości i funkcjonalności pochwy u pacjentek z zespołem Rokitańskiego po operacji sposobem Vecchiettiego w stosunku do zdrowych, prowadzących współżycie płciowe kobiet. Materiały i metody: Do badania zaproszono 20 kobiet operowanych za pomocą metody Vecchietti’ego na drodze laparoskopowej. Dziesięć pacjentek zgłosiło się osobiście do Kliniki. Pacjentki zbadano ginekologicznie, zmierzono długość pochwy oraz makroskopowo oceniono jej budowę. Wszystkie pacjentki, które deklarowały aktywnoąć seksualną od minimum 6 miesięcy poproszono o wypełnienie kwestionariusza BISF-W (Brief Index of Sexual Functioning for Women) oceniającego ta sferę życia. Grupę kontrolną stworzono spośród zdrowych dziewcząt zgłaszających się na rutynową kontrolę ginekologiczną, odpowiednich wiekowo oraz o podobnej długości trwania ich aktywności seksualnej, które wyraziły zgodę na udział w badaniu. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej porównując je za pomocą testu U-Manna-Whitney’a. Wyniki: Z grupy badanej 8 dziewcząt spełniło kryteria włączenia do badania. Grupę kontrolna utworzyło 7 kobiet. Średnia wieku pacjentek badanych wynosiła 22,8+/-4,5 lat natomiast w grupie kontrolnej 22,+/-}3,3 lata. U dwóch operowanych sposobem Vecchiettiego pacjentek stwierdziliśmy ogniska ziarniny w pochwie o średnicy mniejszej niż 1cm: u jednej z kobiet na bocznej ścianie pochwy a u drugiej w szczycie pochwy. Średnia długość pochwy w grupie badanej wynosiła 8+/-2,1cm, podczas gdy w grupie kontrolnej 10+/-1,0cm. Różnica ta była istotna statystycznie (test U Mann-Whitney, p=0,013). Wyniki kwestionariusza BISF-W były porównywalne w obu badanych grupach. Wnioski: Operacja sposobem Vecchiettiego pozwala na odtworzenie nieco krótszej pochwy w porównaniu do zdrowej populacji dziewcząt, aczkolwiek nie zaburza to funkcji seksualnych tych kobiet

Wskazania ginekologiczne do hospitalizacji dziewczynek i młodych kobiet – postępowanie w wybranych przypadkach klinicznych

Objective: The aim of the study was to analyze the clinical reasons for hospitalization due to gynecological causes of adolescent girls and young women. Methods: We reviewed clinical data on reasons for hospitalization, treatment methods, and histopathological diagnosis in adolescent girls and young women hospitalized at the Second Department of Gynecology, Medical University of Lublin, between January 2003 and December 2012. Methods of conservative or surgical treatment, as well as their clinical effectiveness, have been discussed. Results: Over the analyzed period of time, we identified 334 patients at the age between 8 and 20 years, which accounted for 1.61% of all hospitalized women during that time. Rating these patients by age, we found the following: 1 patient < 9 years old, 2 patients aged 10-11 years, 38 patients aged 12-14 years, 128 patients aged 15-17 years and 165 patients aged 17-19 years old. The main clinical reasons for hospitalization of adolescents and young women due to gynecological causes were: ovarian cysts (138 cases; 41.3%), menstrual disorders (46 cases; 13.7% ), pregnancy complications (35 cases; 10.5%), and congenital Müllerian anomalies (33 cases; 9.9%). The remaining patients (24.6%) were admitted due to suspicion of ovarian cyst (22 cases; 6.6%), cervical erosion (15 cases; 4.5%), juvenile metrorrhagia (15 cases; 4.5%), and vulvar diseases (8 cases; 2.4%). Conclusions: Adolescent girls and young women are rarely admitted to gynecological departments. Nevertheless, they present a clinical challenge. Proper diagnosis using advanced visualization methods, along with modern pharmacotherapy, accounts for the final therapeutic success.Cel pracy: Celem pracy była analiza przyczyn hospitalizacji ze wskazań ginekologicznych dziewczynek i młodych kobiet. Materiał i metody: Przeanalizowano dane kliniczne, metody leczenia i rozpoznania histopatologiczne dziewcząt i młodych kobiet hospitalizowanych w II Katedrze i Klinice Ginekologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie od stycznia 2003 do grudnia 2012 roku. W pracy przedstawiono zarówno zachowawcze jak i chirurgiczne metody leczenia oraz przedyskutowano ich skuteczność. Wyniki: W ciągu ostatnich dziesięciu lat hospitalizowano 334 pacjentki w wieku od 8-20 lat, co stanowiło 1,61% wszystkich leczonych. Biorąc pod uwagę grupy wiekowe jedna pacjentka miała mniej niż 9 lat, dwie pacjentki 10-11 lat, 38 pacjentek w wieku 12-14 lat, 128 pacjentek w wieku 15-17 lat i 165 pacjentek w wieku 17-19 lat. Główną przyczyną hospitalizacji wśród dziewczynek i młodych kobiet były torbiele jajnika (138 przypadków; 41,3%), zaburzenia miesiączkowania (46 przypadków; 13,7%), ciąża i jej powikłania (35 przypadków; 10,5%), wrodzone wady rozwojowe narządu płciowego (33 przypadki; 9,9%). Pozostałe pacjentki (24,6 %) były hospitalizowane z powodu podejrzenia torbieli jajnika (22 przypadki; 6,6%), erytroplakii części pochwowej szyjki macicy (15 przypadków; 4,5%), krwawień młodocianych (15 przypadków; 4,5%), chorób sromu (8 przypadków; 2,4%). Wnioski: Dziewczynki i młode kobiety nie są częstymi pacjentkami hospitalizowanymi w oddziałach ginekologicznych. Jako pacjentki stanowią wyzwanie kliniczne szczególnej wagi. Właściwe rozpoznanie oparte na zastosowaniu zaawansowanych technik diagnostycznych oraz nowoczesne metody farmakoterapii warunkują końcowy sukces terapeutyczny

Risk factors of pelvic organ prolapsed in women qualified to reconstructive surgery – the Polish multicenter study

To evaluate the prevalence rate of various pelvic floor disorders among patients treated in 8 academic centers in Poland due to pelvic organ prolapse (POP). Results: The mean age of affected women with POP was 61,25 years (median 61), and mean BMI – 27.62 (median – 27.29). 80% of women were menopausal. Mean time of symptoms related to disease was 65,6 months; whereas the time relapsed from first doctor diagnosis of POP to hospital admission was 50.6 months. 97.4% affected women were multiparous. Only 1.21% women with POP were nulliparous. Family history of prolapse was found in 13.4% of patients, whereas familial positive history of urinary incontinence was 10%. Lower urinary tract symptoms (LUTS) among the analyzed group were as follows: frequency – almost 50%, urgency 32.2%, feeling of improper voiding – 29,6% and voiding difficulty – 17.7%. Functional disorders of lower bowel were found in 43% of patients and the most prevalent symptom was constipation (31%), followed by empting difficulty (12%), dyschesia (9%), and urge stool empting (7.7%). Cardiovascular diseases were found among 43% of respondents, whereas pulmonary diseases with chronic coughing were present in 20% of the analyzed population. Subjective POP symptoms reported by women were as follows: feeling of heaviness in lower abdomen – 37.8%, perineal pain – 27.8%, lumbosacral pain – 34.2%, and abdominal pain – 28.4%. Female sexual disorders were reported by 9,8% women and dyspareunia was found in 7.6% of responders. POP was the main reason for sexual abstinence only in 1 out of 10 patients. More than 30% of patients from the study group underwent previously pelvic surgery due to various reasons. POP related quality of life measured by VAS (Visual Analogue Scale) was 61.4 points (median – 60). The most common finding during gynecological examination was cystocele – 96.5%, followed by rectoenterocele – 92.7%, and central defect – 79%. Mean POP quantification was stage III in POP-Q scale. LUTS symptoms (urinary incontinence, urgency and voiding difficulties) were present among 81% of patients whereas lower gastrointestinal disorders (constipation, fecal incontinence, dyschesia) were found in 43% of women affected by POP

Odległe powikłania i częstości reoperacji po zabiegach rekonstrukcji dna miednicy z użyciem materialów syntetycznych

Objectives: Although the efficacy of Prolift® System exceeds 90%, prolapse recurrence and other late postsurgicalcomplications may occur. The aim of the study was to assess the reoperation rate in a group of patientswho underwent Prolift® System procedure due to advanced pelvic organ prolapse. Material and methods: One hundred and eighteen patients who underwent reconstructive surgery withProlift® System due to pelvic organ prolapse were included in the study. Follow-up visits took place 6 weeksand between 3 and 6 as well as 12 months after the primary surgery. Results: Twenty eight patients (23.7%)required an additional operation due to late post-surgical complications: 8 (6.8%) with de novo SUI, 4 (3.4%)with recurrence of SUI, 10 (8.5%) with recurrence of prolapse, 1 (0.8%) with granuloma and 6 (5.1%) with mesherosions. In 8 patients who developed SUI and in 4 with recurrence of SUI, the IVS 04M surgery was performed.Cervix amputation including posterior colporrhaphy was performed in 9 patients with prolapse recurrence andin one woman sacrocolpopexy was done. In the case of mesh erosion and granuloma formation, partial removal of prosthesis and granuloma tissue was done. Analysis of cases with prolapse recurrence revealed that decreaseof urogenital hiatus by additional posterior colporrhaphy can reduce cervix prolapse. Conclusions: Surgery treatment of genital prolapse with synthetic prostheses interposed by the vaginalroute is effective and characterized by a low rate of late post-surgical complications. However, our study showsa certain number of such complications and the majority of them were de novo SUI and apical prolapse recurrence.Concomitant sling SUI treatment with POP correction is not less effective than midurethral sling alone. Morecareful diagnosis of possible occult SUI before treatment and concomitant anti-incontinence procedure mayreduce the incidence of postoperative urinary incontinence