Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST (ASTD) ma charakter przejściowy i jest rozpoznawane głównie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u osób z chorobą wieńcową, później zwrócono również uwagę na występowanie ASTD u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez współistniejących klinicznych objawów choroby wieńcowej. Cel pracy: Ocena częstości ASTD u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz prześledzenie związku między występowaniem ASTD a dobowym rytmem ciśnienia, obecnością i rodzajem przerostu mięśnia sercowego oraz obecnością komorowych zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Badaniami objęto 77 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym bez współistniejących objawów choroby wieńcowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzną próbę wysiłkową. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecność horyzontalnego lub skośnego ku dołowi obniżenia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odstępie co najmniej 60 ms od punktu J), trwające co najmniej 60 s, rozpoczynające się nie wcześniej niż 60 s od poprzedniego obniżenia odcinka ST. Analizowano liczbę epizodów w ciągu doby, czas ich trwania, maksymalne obniżenie i rozkład w ciągu doby. Wyniki: Obecność ASTD stwierdzono u 14 osób (18% badanych). Grupa z ASTD w porównaniu z grupą bez ASTD charakteryzowała się wyższymi wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego w nocy: 130 ± 14 vs. 124 ± 12 mm Hg (p = 0,093), wyższymi wartościami średniego ciśnienia tętniczego w nocy: 98 ± 12 vs. 92 ± 10 mm Hg (p = 0,08), większym ładunkiem ciśnienia skurczowego w ciągu doby: 58% ± 29% vs. 44% ± 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie większym odsetkiem osób bez nocnego spadku ciśnienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie różniły się istotnie częstością przerostu mięśnia sercowego ani częstością typów geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST jest zjawiskiem dość częstym u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym nie wykazuje związku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Występowanie bezobjawowego obniżenia odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wysokością ciśnienia tętniczego oraz z brakiem nocnego spadku ciśnienia tętniczego

Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST (ASTD) ma charakter przejściowy i jest rozpoznawane głównie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u osób z chorobą wieńcową, później zwrócono również uwagę na występowanie ASTD u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez współistniejących klinicznych objawów choroby wieńcowej. Cel pracy: Ocena częstości ASTD u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz prześledzenie związku między występowaniem ASTD a dobowym rytmem ciśnienia, obecnością i rodzajem przerostu mięśnia sercowego oraz obecnością komorowych zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Badaniami objęto 77 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym bez współistniejących objawów choroby wieńcowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzną próbę wysiłkową. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecność horyzontalnego lub skośnego ku dołowi obniżenia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odstępie co najmniej 60 ms od punktu J), trwające co najmniej 60 s, rozpoczynające się nie wcześniej niż 60 s od poprzedniego obniżenia odcinka ST. Analizowano liczbę epizodów w ciągu doby, czas ich trwania, maksymalne obniżenie i rozkład w ciągu doby. Wyniki: Obecność ASTD stwierdzono u 14 osób (18% badanych). Grupa z ASTD w porównaniu z grupą bez ASTD charakteryzowała się wyższymi wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego w nocy: 130 ± 14 vs. 124 ± 12 mm Hg (p = 0,093), wyższymi wartościami średniego ciśnienia tętniczego w nocy: 98 ± 12 vs. 92 ± 10 mm Hg (p = 0,08), większym ładunkiem ciśnienia skurczowego w ciągu doby: 58% ± 29% vs. 44% ± 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie większym odsetkiem osób bez nocnego spadku ciśnienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie różniły się istotnie częstością przerostu mięśnia sercowego ani częstością typów geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST jest zjawiskiem dość częstym u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym nie wykazuje związku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Występowanie bezobjawowego obniżenia odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wysokością ciśnienia tętniczego oraz z brakiem nocnego spadku ciśnienia tętniczego

Późne potencjały komorowe u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Późne potencjały komorowe (LP) są potencjałami mikrowoltowymi, które znajdują się w końcowej fazie zespołu QRS. Mają one tak niską amplitudę, że nie są wykrywane w standardowym zapisie EKG (rejestracja sygnałów o amplitudzie 0,1&#8211;1 mV), a ujawniają się dopiero w elektrokardiogramie wysokiego wzmocnienia, który wykrywa sygnały 100 razy mniejsze). U osób z nadciśnieniem tętniczym bez klinicznych cech choroby wieńcowej, przeciążenie lewej komory i przerost mięśnia sercowego mogą prowadzić do zwolnienia przewodzenia śródkomorowego, rzadziej do powstania LP. Późne potencjały komorowe stwierdzane u osób z nadciśnieniem tętniczym różnią się kształtem i czasem trwania od LP stwierdzanych u chorych po zawale serca lub u osób z arytmogenną dysplazją prawej komory. Celem pracy była ocena częstości LP u osób z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym oraz prześledzenie związku z wartościami ciśnienia tętniczego krwi, geometrią i funkcją lewej komory, przerostem mięśnia sercowego oraz występowaniem komorowych zaburzeń rytmu serca. Materiał i metody: Badaniami objęto 58 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym, w wieku 25-53 lat (średnio 43 &plusmn; 7 lat), bez klinicznych cech choroby wieńcowej. W warunkach ambulatoryjnych wykonywano: elektrokardiogram spoczynkowy, elektrokardiogram wysokiego wzmocnienia, całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, badanie echokardiograficzne, całodobową ambulatoryjną rejestrację elektrokardiogramu metodą Holtera oraz elektrokardiograficzny test wysiłkowy. Jako kryterium rozpoznania LP przyjęto czas trwania zespołu QRS > 120 ms oraz wartość średniokwadratową amplitudy końcowych 40 ms uśrednionego zespołu QRS (RMS 40 ms) < 25 &#956;V lub czas trwania sygnału o niskiej amplitudzie, czyli czas trwania końcowej części zespołu QRS o amplitudzie poniżej 40 &#956;V (LAS 40 &#956;V) > 38 ms. Wyniki: Obecność LP rozpoznano u 10 z 58 osób (17% badanych). U pacjentów z LP w porównaniu z osobami bez LP stwierdzono tendencję do większego ładunku ciśnienia skurczowego w ciągu dnia - 63% vs. 48% (p = 0,067) oraz większą frakcję wyrzutową lewej komory ocenianą metodą echokardiograficzną - 73% vs. 68% (p < 0,05). Nie zaobserwowano znamiennej statystycznie różnicy w występowaniu nieprawidłowej geometrii lewej komory wśród pacjentów z LP w porównaniu z osobami bez LP. U większości chorych z nadciśnieniem tętniczym stwierdzono występowanie komorowych zaburzeń rytmu, przy czym grupy z LP i bez LP nie różniły się istotnie częstością ani rodzajem arytmii. Wnioski: Późne potencjały komorowe występują u 17% chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Występowanie późnych potencjałów komorowych u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wartością ciśnienia tętniczego w ciągu dnia. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym nie stwierdzono związku pomiędzy obecnością LP a występowaniem i nasileniem arytmii komorowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 655-665

Relationship between renal resistive index and target organ damage in patiens with treated primary hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena związku między wskaźnikiem oporu wewnątrznerkowego (RI) a wartościami ciśnienia tętniczego uzyskanymi w trakcie automatycznej całodobowej rejestracji ciśnienia i powikłaniami narządowymi u pacjentów z leczonym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 220 osób: 125 chorych z leczonym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz 95 zdrowych osób z prawidłowym ciśnieniem - grupa kontrolna. U każdego pacjenta wykonano badania biochemiczne, całodobowy ambulatoryjny pomiar ciśnienia tętniczego oraz badanie dopplerowskie tętnic szyjnych i tętnic nerkowych i badanie echokardiograficzne. Wyniki Wartości RI w grupie nadciśnienia tętniczego były znamiennie wyższe w porównaniu z wartościami RI w grupie kontrolnej (0,63 &#177; 0,07 vs. 0,59 &#177; 0,05; p < 0,01); powyższa różnica była również znamienna po uwzględnieniu podziału pod względem płci. Również wartości wskaźnika pulsacji (PI) były istotnie wyższe w grupie nadciśnienia tętniczego w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej (1,16 &#177; 0,26 vs. 1,05 &#177; 0,19; p < 0,01). W grupie nadciśnienia tętniczego w jednoczynnikowej liniowej analizie korelacji wykazano istotny związek między RI a wiekiem, wysokością ciśnienia tętna i ambulatoryjnego wskaźnika sztywności tętnic (AASI) oraz średnią wartością rozkurczowego ciśnienia z okresu doby, GFR, IMT, wskaźnikiem E/E&#8217; i RWT. W analizie wieloczynnikowej tylko korelacja między RI a IMT była niezależna statystycznie od innych zmiennych uwzględnionych w modelu. Wnioski Wyniki pracy wskazują na istnienie dodatniej korelacji RI z wczesnymi powikłaniami narządowymi nadciśnienia tętniczego, a zwłaszcza z IMT tętnicy szyjnej. Wykazano ponadto, że wartości RI są większe u pacjentów z leczonym hipotensyjnie nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z grupą osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym.Background The objective of the study was to evaluate renal resistive index (RI) value in patients with treated hypertension in relation to ABPM values and target organ damage. Material and methods The study included two groups. Group 1 consisted of 125 patients aged 51.2 &#177; 12.2 with treated essential hypertension (EH), group 2 consisted of 95 normotensive, healthy subjects aged 37.9 &#177; 10.4. In both groups biochemical evaluations, ABPM, echocardiography, carotid and renal arteries ultrasound and Doppler studies were performed. Results RI values in patients with treated EH were significantly higher as compared to RI values in the normotensive, control group (0.63 &#177; 0,07 vs. 0.59 &#177; 0.05; p < 0.01). This difference was still significant after dividing according to the sex. PI values in EH group were also significantly higher as compared with control group. In an univariate analysis, in the hypertensive group, RI values correlated with age, PP and AASI values, mean 24-h diastolic blood pressure values, GFR, carotid IMT and with echocardiographic parameters: E/E&#8217; ratio and RWT. In the multivariate analysis, RI values correlated independently only with carotid IMT. Conclusions In our study renal resistive values were positively correlated with early target organ damage. The resistive index was higher in those with a long-standing treated hypertension as compared to normotensive subjects

Evaluation of plasma adiponectine concentration in relation to selected cardiovascular risk factors in patients with essential hypertension

Wstęp W dostępnym piśmiennictwie istnieje niewielka liczba doniesień, w których oceniano stężenie adiponektyny w osoczu u chorych z łagodnym nadciśnieniem pierwotnym, bez współistniejących powikłań narządowych, zaburzeń metabolicznych oraz chorób układu sercowo-naczyniowego. Celem pracy była ocena stężenia adiponektyny w osoczu u chorych z nowo wykrytym niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym w odniesieniu do wybranych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Materiał i metody Do badania włączono 54 chorych w wieku 20-50 lat (śr. wieku 38 &#177; 8,5 roku), z nowo wykrytym, dotychczas nieleczonym hipotensyjnie nadciśnieniem tętniczym. Z badania wykluczono chorych z otyłością, zespołem metabolicznym, powikłaniami narządowymi nadciśnienia tętniczego oraz współistniejącymi chorobami, między innymi układu sercowo-naczyniowego. Grupę kontrolną stanowiły 53 zdrowe osoby w wieku 20&#8211;50 lat (śr. wieku 38 &#177; 9,5 roku), dobrane pod względem płci, wieku, wskaźnika masy ciała i zawartości tkanki tłuszczowej z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. U wszystkich chorych włączonych do badania wykonywano kliniczne pomiary ciśnienia tętniczego, ABPM, badania biochemiczne (w tym oznaczenie stężenia adiponektyny), badanie echokardiograficzne oraz badanie Doppler duplex tętnic nerkowych. Wyniki Porównywane grupy nie różniły się istotnie pod względem wieku, płci, ocenianych parametrów biochemicznych oraz pod względem wskaźnika masy ciała, procentowej zawartości tkanki tłuszczowej oraz obwodu talii. Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic w stężeniu adiponektyny w osoczu między chorymi z nadciśnieniem pierwotnym a grupą kontrolną (6,70 &#177; 3,79 &#181;g/ml vs. 5,70 &#177; 2,95 &#181;g/ml, NS). Stężenie adiponektyny w osoczu było istotnie wyższe u kobiet niż u mężczyzn, zarówno u chorych z nadciśnieniem tętniczym, jak i w grupie kontrolnej. W grupie chorych z nadciśnieniem pierwotnym oraz u osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym nie wykazano korelacji pomiędzy stężeniem adiponektyny w osoczu a wartościami ciśnienia skurczowego oraz rozkurczowego, ocenianymi w ABPM w ciągu całej doby, w czasie dnia oraz w godzinach nocnych. W całej grupie badanej, u chorych z nadciśnieniem pierwotnym oraz w grupie kontrolnej wykazano istnienie odwrotnej zależności między stężeniem adiponektyny w osoczu a obwodem talii (odpowiednio: r = -0,52, p < 0,0001, r = -0,61, p < 0,001 i r = -0,46, p < 0,0001). Wykazano również zależność między stężeniem adiponektyny w osoczu a stężeniem cholesterolu frakcji HDL i triglicerydów. Obserwowano ujemną korelację między stężeniem adiponektyny w osoczu a masą lewej komory. Nie stwierdzono korelacji między stężeniem adiponektyny w osoczu a wskaźnikiem masy lewej komory serca. Wnioski Uzyskane wyniki nie wskazują na istnienie prostej zależności między stężeniem adiponektyny w osoczu a wysokością ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. Uzyskane wyniki mogą wskazywać na związek między stężeniem adiponektyny i rozwojem zaburzeń metabolicznych u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez uchwytnych klinicznie zmian narządowych oraz bez zespołu metabolicznego i chorób współistniejących.Background Clinical trials have shown that adiponectin levels were significantly decreased in patients with severe hypertension, insulin resistance and other cardiovascular disorders eg coronary artery disease. The objective of our study was to evaluate the role of adiponectin in mild and moderate hypertension, and to estimate its relationship with metabolic risk factors in hypertensive patients. Material and methods The study included 2 groups. Group 1 consisted of 54 untreated persons aged 38 &#177; 8.5, with mild to moderate essential hypertension; group 2 - 53 healthy subjects aged 38 &#177; 9.5 with normal blood pressure. Patients with obesity, severe hypertension, organ damage due to hypertension and with other cardiovascular disorders were not included. In both groups antropometric (BMI, body mass index, waist circumference) and biochemical parametres including plasma adiponectin concentration were evaluated. ABPM, echocardiography and renal arteries ultrasound examination were also performed. Results There was no significant difference in concentration of adiponectin in plasma beetwen hypertensive patients (6.7 &#177; 3.79 &#181;g/ml) and control group (5.7 &#177; 2.95 &#181;g/ml). Both hypertensive and normotensive women were characterized by higher plasma adiponectin concentration as compared with respectively hypertensive and normotensive men. In both groups positive correlation between adiponectine and concentration of HDL-cholesterol (p < 0.0001; r = 0.56) was found. In both groups negative correlations between adiponectine plasma concentration and BMI, waist circumference, creatinine and triglicerides concentrations were also found. Conclusions In our study there was no significant difference between plasma adiponectin concentration. These data may suggest relationship between plasma adiponectin concentration and the development of metabolic abnormalities in patients with mild to moderate hypertension without organ damage or concomitant cardiovascular diseases and metabolic syndrome

Experimental Seaborne Passive Radar

Passive bistatic radar does not emit energy by itself but relies on the energy emitted by illuminators of opportunity, such as radio or television transmitters. Ground-based passive radars are relatively well-developed, as numerous demonstrators and operational systems are being built. Passive radar on a moving platform, however, is a relatively new field. In this paper, an experimental seaborne passive radar system is presented. The radar uses digital radio (DAB) and digital television (DVB-T) for target detection. Results of clutter analysis are presented, as well as detections of real-life targets

Beamforming of LOFAR Radio-Telescope for Passive Radiolocation Purposes

This paper presents the results of investigations on the beamforming of a low-frequency radio-telescope LOFAR which can be used as a receiver in passive coherent location (PCL) radars for aerial and space object detection and tracking. The use of a LOFAR radio-telescope for the passive tracking of space objects can be a highly cost-effective solution due to the fact that most of the necessary equipment needed for passive radiolocation already exists in the form of LOFAR stations. The capability of the radiolocation of planes by a single LOFAR station in Borowiec is considered to be ‘proof of concept’ for future research focused on the localization of space objects. Beam patterns of single sets of LOFAR antennas (known as tiles), as well as for the entire LOFAR station, are presented and thoroughly discussed in the paper. Issues related to grating lobes in LOFAR beam patterns are also highlighted. A beamforming algorithm used for passive radiolocation purposes, exploiting data collected by a LOFAR station, is also discussed. The results of preliminary experiments carried out with real signals collected by the LOFAR station in Borowiec, Poland confirm that the appropriate beamforming can significantly increase the radar’s detection range, as well as the detection’s certainty

Experimental Verification of the Concept of Using LOFAR Radio-Telescopes as Receivers in Passive Radiolocation Systems

The paper presents a new idea of using a low-frequency radio-telescope belonging to the LOFAR network as a receiver in a passive radar system. The structure of a LOFAR radio-telescope station is described in the context of applying this radio-telescope for detection of aerial (airplanes) and space (satellite) targets. The theoretical considerations and description of the proposed signal processing schema for the passive radar based on a LOFAR radio-telescope are outlined in the paper. The results of initial experiments verifying the concept of a LOFAR station use as a receiver and a commercial digital radio broadcasting (DAB) transmitters as illuminators of opportunity for aerial object detection are presented