Frequency of Gly972Arg polymorphism of the insulin receptor substrate 1 (IRS-1) gene in essential hypertension

Wstęp Ocenę genetycznego podłoża nadciśnienia tętniczego komplikuje fakt, że jest ono częścią złożonego zespołu metabolicznego, obejmującego otyłość, cukrzycę typu 2 i dyslipidemię. U podłoża tych aterogennych zaburzeń leży insulinooporność, której częstość w populacji chorych z nadciśnieniem wynosi około 50%. Celem niniejszej pracy była ocena częstości polimorfizmu Gly972Arg genu cytoplazmatycznego substratu receptora insulinowego-1 (IRS-1) w dobrze scharakteryzowanej, jednorodnej grupie chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Grupę badaną stanowiło 115 chorych na pierwotne, niepowikłane nadciśnienie tętnicze w wieku 27,48 ± 5,15 roku, bez otyłości (wskaźnik masy ciała [BMI] 24,72 ± 1,93 kg/m2) i 46 zdrowych osób w wieku 28,0 ± 4,39 roku (BMI 22,6 ± 2,16 kg/m2). U badanych osób nie występowały cukrzyca ani zaburzenia lipidowe. Od każdego badanego pobrano jednorazowo 5 ml krwi żylnej w celu izolacji genomowego DNA. Genotypy w zakresie badanego polimorfizmu identyfikowano przy użyciu łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR), według protokołu opisanego przez Yamadę i wsp. [18]. Wyniki Wśród 115 chorych z nadciśnieniem tętniczym obecność heterozygotycznej formy mutacji (GA) stwierdzono u 16 osób (13,9%), zaś u 46 zdrowych osób genotyp GA wystąpił tylko w 2 przypadkach (4,3%), przy czym 1 osoba była homozygotą AA (2,2%). Za pomocą testu χ2 nie stwierdzono znamiennej różnicy w częstości polimorfizmu Gly972Arg u chorych z nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z osobami z prawidłowymi wartościami ciśnienia. Wnioski Polimorfizm Gly972Arg genu IRS-1 występuje z taką samą częstością u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym i u osób z prawidłowymi wartościami ciśnienia w badanej populacji, co sugeruje, że nie ma on bezpośredniego wpływu na rozwój nadciśnienia tętniczego.Introduction Difficulties in studies on the genetic background of arterial hypertension are compounded when hypertension is part of the complex polymetabolic syndrome together with obesity, type 2 diabetes, and dyslipidemia. Atherogenicity in this case is fuelled by insulin resistance present in some 50% of patients with hypertension. The present study was undertaken to determine the frequency of Gly972Arg polymorphism of the cytoplasmic insulin receptor substrate-1 (IRS-1) gene in a well-defined, homogenous group of patients with essential hypertension. Material and methods The study group comprised 115 nonobese (BMI 24.72 ± 1.93 kg/m2) patients, aged 27.48 ± 5.15 years, with essential and uncomplicated arterial hypertension, while 46 healthy persons aged 28.0 ± 4.39 years (BMI 22.6 ± 2.16 kg/m2) formed the control group. There were no cases of diabetes or dyslipidemia in the groups. A single sample of 5 ml venous blood was drawn and genomic DNA was isolated for genotyping with the polymerase chain reaction as described by Yamade et al. Results The GA genotype was disclosed in 16 (13.9%) patients and in just 2 controls (4.3%), one of them (2.2%) being AA homozygote. The χ2 test did not disclose significant differences between both groups in the distribution of genotypes. Conclusion The distribution of Gly972Arg polymorphism of the IRS-1 gene appears to be similar in hypertensives and normotensives suggesting that this polymorphism is not directly involved in the pathogenesis of arterial hypertension

Ocena częstości występowania mutacji genów BRAF, KRas oraz metylacji genu RASSF1A w wolu guzkowym na podstawie badania materiału cytologicznego uzyskanego drogą biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej

  Introduction: Standard pre-operative diagnosis of nodular goitre is not always conclusive. The decision about nodular goitre surgery is increasingly based on molecular methods. The aim of the study was to determine BRAF T1799A mutation and KRas proto-oncogene mutation, and the analysis of RASSF1A promoter methylation level in cytological material obtained from FNAB specimens of thyroid nodules. Material and methods: The study population consisted of 85 women and 12 men. The study material was genomic DNA isolated from peripheral blood and thyroid bioptates. Pyrosequencing was used for the evaluation of RASSF1 methylation level. KRas mutation was investigated with Sanger sequencing. BRAF mutation was analysed by standard methods of real-time amplification detection (real-time PCR) with the use of specific starters surrounding the mutated site. Results: A significant positive correlation was demonstrated between mean methylation of four CpG islands of RASSF1A gene and thyroid tumour volume and its largest diameter (p < 0.05). KRas mutation was not detected in any of the 97 patients. In 7/85 subjects (8.2%) BRAF mutation was observed. In 6/7 patients with BRAF mutation, FNAB of thyroid nodules confirmed a benign nature of the lesions; the material was non-diagnostic in one patient, and papillary thyroid cancer was diagnosed on the basis of postoperative histopathology assessment. Conclusions: The results of genetic tests reported in our study indicate that the presence of BRAF mutation or higher RASSF1A methylation levels in FNAB cytology specimens of benign lesions may be useful in the assessment of oncological risk, while the evaluation of KRas proto-oncogene mutation is not a valuable test in pre-operative diagnosis of nodular goitre. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 384–393)    Wstęp: Na podstawie standardowej przedoperacyjnej diagnostyki wola guzkowego nie zawsze uzyskuje się jednoznaczne rozpoznanie. Coraz częściej w kwalifikacji wola guzkowego do zabiegu operacyjnego wykorzystywane są metody badań molekularnych. Celem pracy było oznaczenie mutacji T1799A genu BRAF i mutacji protoonkogenu KRas oraz analiza stopnia metylacji promotora genu RASSF1A w materiale komórkowym uzyskanym z guzków tarczycy na drodze biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej. Materiały i metody: Badaniami objęto 85 kobiet i 12 mężczyzn. Materiał do badań stanowił genomowy DNA wyizolowany z krwi obwodowej pacjentów oraz z bioptatów tarczycy. Do oceny stopnia metylacji genu RASSF1 wykorzystano metodę pirosekwencjonowania. Mutacje genu KRas badano metodą sekwencjonowania Sangera. Do oznaczania mutacji BRAF użyto standardowej metodologii detekcji amplifikacji w czasie rzeczywistym (real-time PCR) z zastosowaniem specyficznych starterów otaczających miejsce zmutowane. Wyniki: Wykazano, że średnia metylacji czterech wysp CpG w genie RASSF1A znamiennie, dodatnio koreluje z objętością guza tarczycy i największym wymiarem guza (p < 0,05). U żadnej z 97 osób nie stwierdzono mutacji Kras. U 7/85 badanych (8,2%) stwierdzono obecność mutacji genu BRAF. U 6/7 osób z obecnością mutacji BRAF, BAC guzków tarczycy wykazała łagodny charakter tych zmian, u jednej osoby otrzymano materiał niediagnostyczny, a na podstawie pooperacyjnego badania histopatologicznego rozpoznano raka brodawkowatego tarczycy. Wnioski: Otrzymane wyniki badań genetycznych wskazują, że obecność mutacji genu BRAF lub wyższego odsetka metylacji genu RASSF1A w materiale cytologicznym z biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej zmiany cytologicznie łagodnej może mieć znaczenie w ocenie zagrożenia onkologicznego, podczas gdy ocena mutacji protonkogenu KRas nie jest przydatna w diagnostyce przedoperacyjnej wola guzkowego. (Endokrynol Pol 2015; 66 (5): 384–393)

The I/D ACE gene polymorphism and antihypertensive efficacy of losartan in patients with primary hypertension

Wstęp Polimorfizm insercyjno/delecyjny (I/D) genu ACE kodującego konwertazę angiotensyny I jest najchętniej analizowanym i najlepiej przebadanym wariantem sekwencji w genomie. Jego istotne znaczenie czynnościowe sprawia, że jest częstym obiektem badań typu analizy związku w odniesieniu do praktycznie wszystkich chorób układu sercowo-naczyniowego i ich powikłań. Trwają badania dotyczące związku polimorfizmu I/D genu ACE z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym oraz farmakogenetyką leków hipotensyjnych, w tym antagonistów receptora angiotensyny II (ARB). Celem niniejszej pracy była ocena związku pomiędzy polimorfizmem I/D genu ACE a działaniem hipotensyjnym losartanu (podawanego przez 8 tygodni) u chorych na pierwotne nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody Do badania włączono 50 osób (40 mężczyzn i 10 kobiet) w wieku średnio 47 &plusmn; 8 lat, z nadciśnieniem tętniczym (stopień I-II wg ESH/ /ESC, 2007). Wszyscy chorzy przez 8 tygodni byli poddawani leczeniu antagonistą receptora angiotensyny II - losartanem w dawce 50 mg raz na dobę. W przypadku braku normalizacji ciśnienia (< 140/90 mm Hg) po 4 tygodniach zwiększano dawkę leku do 100 mg raz na dobę. U wszystkich osób włączonych do badania wykonywano pomiary ciśnienia tętniczego metodą tradycyjną (przed oraz po 4 i 8 tygodniach leczenia), całodobową rejestrację ciśnienia tętniczego (ABPM) i podstawowe badania biochemiczne przed i po 8 tygodniach leczenia; oznaczano też stężenia angiotensyny II w osoczu i aktywność reninową osocza (ARO) w warunkach podstawowych oraz po 8 tygodniach terapii. Genotypy I/D ACE określano metodą łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR). Wyniki W badanej grupie chorych stwierdzono: 10 homozygot II (20%), 25 heterozygot ID (50%) oraz 15 homozygot DD (30%). Częstość występowania allelu I wynosiła 45%, a allelu D - 55%. Pomiędzy pacjentami o różnych genotypach nie stwierdzono istotnych różnic w zakresie wieku, płci, wskaźnika masy ciała, parametrów przemiany lipidowej oraz wyjściowych wartości skurczowego (SBP) i rozkurczowego (DBP) ciśnienia tętniczego. Po 8 tygodniach leczenia u wszystkich pacjentów stwierdzono istotne obniżenie zarówno SBP, jak i DBP w pomiarach tradycyjnych oraz ABPM. Dawkę losartanu zwiększono do 100 mg u 23 osób, w tym u 7 (70%) z genotypem II, 12 z genotypem ID (48%) i 4 z genotypem DD (27%). Po 8 tygodniach leczenia wartość DBP poniżej 90 mm Hg osiągnięto u wszystkich chorych z genotypem DD. Zarówno wartości SBP,jak i DBP po 8 tygodniach leczenia były istotnie niższe u osób z genotypem DD niż u pacjentów z allelem I (ID lub II). Wnioski Wyniki badania wskazują na związek pomiędzy polimorfizmem I/D genu ACE a działaniem hipotensyjnym wywieranym przez antagonistę receptora angiotensyny II - losartan. Nadciśnienie Tętnicze 2007, tom 11, nr 6, strony 498-504.Background The insertion/deletion (I/D) ACE gene polymorphism seems the most widely studied sequence variant of human genome. Although evidence implicates the linkage of ACE locus and the risk for arterial hypertension, there are confounding data regarding association of ACE gene polymorphism with blood pressure (BP) response to antihypertensive therapy in patients with essential hypertension. Therefore the aim of our study was to evaluate the association between I/D ACE polymorphism and antihypertensive efficacy of an angiotensin II receptor blocker - losartan. Material and methods Fifty patients (mean age 47 &plusmn; 8 years) with essential hypertension (stage I-II , ESH/ESC, 2007) were included into the study. The patients were treated with losartan starting from dose of 50 mg once daily. The dose could be increased up to 100 mg once daily if there was no normalization of blood pressure after 4 weeks of treatment. The ambulatory BP measurements (ABPM), clinic BP measurements as well as evaluation of plasma renin activity and serum angiotensin II concentration measurements were performed before and after 8 weeks of treatment. The ACE genotypes were identified by PCR method. Results The frequency distribution of ACE genotypes were as follows: 20% II homozygotes, 50% ID heterozygotes and 30% DD homozygotes. There were no significant differences in clinic characteristics and baseline BP levels among II, ID or DD patients. After 8 weeks of treatment significant decrease of BP levels both in clinic measurements and ABPM was noted regardless of ACE genotype. Losartan dose was titrated in 7 patients with II genotype (70%), 12 patients with ID genotype (48%) and in 4 patients with DD genotype (27%). Patients with DD genotype were characterized by lower systolic and diastolic BP levels after 8 weeks of treatment as compared with carriers of the I allele (ID or II). Conclusions Our results suggest the association between I/D ACE gene polymorphism and the hypotensive effect of losartan.Arterial Hypertension 2007, vol. 11, no 6, pages 498-504

Possible association of ABCB1:c.3435T>C polymorphism with high-density-lipoprotein-cholesterol response to statin treatment - a pilot study.

The gene product ABCB1 (formerly MDR1 or P-glycoprotein) is hypothesized to be involved in cholesterol cellular trafficking, redistribution and intestinal re-absorption. Carriers of the ABCB1:3435T allele have previously been associated with decreases in ABCB1 mRNA and protein concentrations and have been correlated with changes in serum lipid concentrations. The aim of this study was to investigate possible association between the ABCB1:3435T>C polymorphism and changes in lipids in patients following statin treatment. Outpatients (n=130) were examined: 43 men (33%), 87 women (67%): treated with atorvastatin or simvastatin (all patients with equivalent dose of 20 or 40 mg/d simvastatin). Blood was taken for ABCB1:3435T>C genotyping, and before and after statin treatment for lipid concentration determination (total cholesterol, high-density-lipoprotein-cholesterol (HDL-C), triglycerides). Change (Δ) in lipid parameters, calculated as differences between measurements before and after treatment, were analyzed with multiple regression adjustments: gender, diabetes, age, body mass index, equivalent statin dose, length of treatment. Univariate and multivariate analyses showed significant differences in ΔHDL-C (univariate p=0.029; multivariate p=0.036) and %ΔHDL-C (univariate p=0.021; multivariate p=0.023) between patients with TT (-0.05 ± 0.13 g/l; -6.8% ± 20%; respectively) and CC+CT genotypes (0.004 ± 0.15 g/l; 4.1 ± 26%; respectively). Reduction of HDL-C in homozygous ABCB1:3435TT patients suggests this genotype could be associated with a reduction in the benefits of statin treatment

Missense splice variant (g.20746A>G, p.Ile183Val) of interferon gamma receptor 1 (IFNGR1) coincidental with mycobacterial osteomyelitis - a screen of osteoarticular lesions

Previously, dominant partial interferon-gamma receptor 1 (IFN-g-R1) susceptibility to environmental mycobacteria was found with IFNGR1 deletions or premature stop. Our aim was to search for IFNGR1 variants in patients with mycobacterial osteoarticular lesions. Biopsies from the patients were examined for acid-fast bacilli, inflammatory cell infiltration, and mycobacterial niacin. Mycobacterial rRNA was analyzed using a target-amplified rRNA probe test. Peripheral-blood-leukocyte genomic DNA was isolated from 19 patients using the QIAamp DNA Mini Kit, and all IFNGR1 exons were sequenced using an ABIPRISM 3130 device. After the discovery of an exon 5 variant, a Polish newborn population sample (n = 100) was assayed for the discovered variant. Splice sites and putative amino acid interactions were analyzed. All patients tested were positive for mycobacteria; one was heterozygous for the IFNGR1 exon 5 single-nucleotide-missense substitution (g.20746A>G, p.Ile183Val). No other variant was found. The splice analysis indicated the creation of an exonic splicing silencer, and alternatively, molecular graphics indicated that the p.Ile183Val might alter beta-strand packing (loss of van der Waals contacts; Val183/Pro205), possibly altering the IFN-g-R1/IFN-g-R2 interaction. The probability of non-deleterious variant was estimated as <10%. Heterozygous IFNGR1:p.Ile183Val (frequency 0.003%) was found to be coincidental with mycobacterial osteomyelitis. The small amount of variation detected in the patients with osteoarticular lesions indicates that screens should not yet be restricted: Intronic variants should be analyzed as well as the other genes affecting Type 1 T-helper-cell-mediated immunity

Retrospective mutational analysis of NPHS1, NPHS2, WT1 and LAMB2 in children with steroid-resistant focal segmental glomerulosclerosis – a single-centre experience

The aim of our study was to examine NPHS1, NPHS2, WT1 and LAMB2 mutations, previously reported in two thirds of patients with nephrotic syndrome with onset before the age of one year old. Genomic DNA samples from Polish children (n=33) with Steroid-ResistantNephrotic Syndrome (SRNS) due to focal segmental glomerulosclerosis (FSGS), manifesting before the age of 13 years old, underwent retrospective analysis of NPHS1, NPHS2, WT1 (exons 8, 9 and adjacent exon/intron boundaries) and LAMB2. No pathogenic NPHS1 or LAMB2 mutations were found in our FSGS cohort. SRNS-causing mutations of NPHS2 and WT1 were detected in 7 of 33 patients (21%), including those with nephrotic syndrome manifesting before one year old: five of seven patients. Four patients had homozygous c.413G>A (p.Arg138Gln) NPHS2 mutations; one subject was homozygous for c.868G>A (p.Val290Met) NPHS2. A phenotypic female had C>T transition at position +4 of the WT1 intron 9 (c.1432+4C>T) splice-donor site, and another phenotypic female was heterozygous for G>A transition at position +5 (c.1432+5G>A). Genotyping revealed a female genotypic gender (46, XX) for the first subject and male (46, XY) for the latter. In addition, one patient was heterozygous for c.104dup (p.Arg36Profs*34) NPHS2; two patients carried a c.686G>A (p.Arg229Gln) NPHS2 non-neutral variant. Results indicate possible clustering of causative NPHS2 mutations in FSGS-proven SRNS with onset before age one year old, and provide additional evidence that patients with childhood steroid-resistant nephrotic syndrome due to focal segmentalglomerulosclerosis should first undergo analysis of NPHS2 coding sequence and WT1 exons 8 and 9 and surrounding exon/intron boundary sequences, followed by gender genotyping

The Common C49620T Polymorphism in the Sulfonylurea Receptor Gene SUR1 (ABCC8) in Patients with Gestational Diabetes and Subsequent Glucose Metabolism Abnormalities

Aim. The aim of this study is to investigate the relationship between the common C49620T polymorphism in the sulfonylurea receptor (SUR1) gene and glucose metabolism, β-cell secretory function and insulin resistance in women with a history of gestational diabetes (GDM). Material and Methods. Study group included 199 women, diagnosed GDM within the last 5–12 years and control group of comparable 50 women in whom GDM was excluded during pregnancy. Blood glucose and insulin levels were measured during oral glucose tolerance test. Indices of insulin resistance (HOMA-IR) and β-cell function (HOMA %B) were calculated. In all patients, the C49620T polymorphism in intron 15 of the SUR1 gene was determined. Results. The distribution of the studied polymorphism in the two groups did not differ from each other (χ2 = 0.34, P=0.8425). No association between the distribution of polymorphisms and coexisting glucose metabolism disorders (χ2 = 7,13, P=0,3043) was found. No association was also observed between the polymorphism and HOMA %B or HOMA-IR. Conclusions. The polymorphism C49620T in the SUR1 gene is not associated with insulin resistance and/or insulin secretion in women with a history of GDM and does not affect the development of GDM, or the development of glucose intolerance in the studied population