Novel systemic treatment for hepatocellular carcinoma: a step-by-step review of current indications

Hepatocellular carcinoma (HCC) is the most common primary liver cancer and the main cause of cancer-related death worldwide. The available treatment options for HCC include liver transplant, locoregional therapy (such as ablation, embolization, and radiotherapy), and systemic treatment. The latter encompasses targeted therapy, immunotherapy, and angiogenesis inhibitors, alone or in combination. The introduction of immune checkpoint inhibitors and targeted drug therapy has been one of the most significant advances in HCC treatment. These therapies were shown to prolong overall survival and progression-free survival in clinical trials including patients with advanced HCC. In recent years, the systemic treatment of advanced HCC has vastly improved, with a median survival of 19.2 months in the IMbrave150 trial. However, further research is needed to determine the optimal sequence of treatment

Novel systemic treatment for hepatocellular carcinoma: a step-by-step review of current indications

Hepatocellular carcinoma (HCC) is the most common primary liver cancer and the main cause of cancer-related death worldwide. The available treatment options for HCC include liver transplant, locoregional therapy (such as ablation, embolization, and radiotherapy), and systemic treatment. The latter encompasses targeted therapy, immunotherapy, and angiogenesis inhibitors, alone or in combination. The introduction of immune checkpoint inhibitors and targeted drug therapy has been one of the most significant advances in HCC treatment. These therapies were shown to prolong overall survival and progression-free survival in clinical trials including patients with advanced HCC. In recent years, the systemic treatment of advanced HCC has vastly improved, with a median survival of 19.2 months in the IMbrave150 trial. However, further research is needed to determine the optimal sequence of treatment

Immunotherapy or targeted therapy as first-line treatment of patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation — a single-center analysis

Introduction. One of the most important achievements of contemporary oncology is the discovery of new therapeutic possibilities: targeted therapy and immunotherapy associated with checkpoint inhibitors. It has not been unequivocally determined so far which therapy should be used as first-line treatment in patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation. Material and methods. 137 patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation were analyzed. They received anti-PD1-1 therapy (IT) or molecularly targeted therapy iBRAF ± iMEK (TT) as first-line treatment in the scope of the national drug program. IT and TT therapies used as first-line treatment were compared. Results. Median OS and PFS in the group were 14.0 and 7.3 months. Unfavorable prognostic factors for OS and PFS were metastases to the central nervous system, increased LDH levels and performance status > 1. Metastatic sites in > 2 locations were only unfavorable prognostic factors for OS. A statistically significant difference was found between TT and IT for OS (p = 0.0011; median for TT was 12.6 months and was not reached for IT). It should be noted that the group treated with TT was characterized by a worse prognostic factors. No differences in PFS were observed (p = 0.292, medians 7.2 and 9.0 months, respectively). Conclusion. In patients with advanced/metastatic melanoma with a BRAF mutation without rapid progression, IT should be considered as first-line therapy.Introduction. One of the most important achievements of contemporary oncology is the discovery of new therapeutic possibilities: targeted therapy and immunotherapy associated with checkpoint inhibitors. It has not been unequivocally determined so far which therapy should be used as first-line treatment in patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation. Material and methods. 137 patients with advanced/metastatic melanoma with the BRAF mutation were analyzed. They received anti-PD1-1 therapy (IT) or molecularly targeted therapy iBRAF ± iMEK (TT) as first-line treatment in the scope of the national drug program. IT and TT therapies used as first-line treatment were compared. Results. Median OS and PFS in the group were 14.0 and 7.3 months. Unfavorable prognostic factors for OS and PFS were metastases to the central nervous system, increased LDH levels and performance status > 1. Metastatic sites in > 2 locations were only unfavorable prognostic factors for OS. A statistically significant difference was found between TT and IT for OS (p = 0.0011; median for TT was 12.6 months and was not reached for IT). It should be noted that the group treated with TT was characterized by a worse prognostic factors. No differences in PFS were observed (p = 0.292, medians 7.2 and 9.0 months, respectively). Conclusion. In patients with advanced/metastatic melanoma with a BRAF mutation without rapid progression, IT should be considered as first-line therapy

Real-life data of abiraterone acetate and enzalutamide treatment in post-chemotherapy metastatic castration-resistant prostate cancer in Poland

BackgroundAbiraterone acetate (ABI) and Enzalutamide (ENZA) are second-generation hormone drugs that show breakthrough activity in post-chemotherapy, metastatic castration-resistant prostate cancer (mCRPC). The leading oncological and urological guidelines indicate both drugs with the same strong recommendation. There is a lack of randomized trials which compare the efficacy of ABI and ENZA. The current study aimed to compare the effectiveness of the drugs with an analysis of prognostic factors related to those drugs.Patients and methodsThe study included 420 patients with docetaxel (DXL) pretreated mCRPC from seven Polish cancer centers. Patients were treated according to inclusion and exclusion criteria in the Polish national drug program (1000 mg ABI and 10 mg prednisone, n=76.2%; ENZA, 160 mg; n=23.8%). The study retrospectively analyzed the overall survival (OS), time to treatment failure (TTF), PSA 50% decline rate (PSA 50%) and selected clinic-pathological data.ResultsIn the study group, the median OS was 17 months (95% CI: 15.6-18.3). The median OS (26.1 vs. 15.7 mo.; p<0.001), TTF (14.2 vs. 7.6 mo.; p<0.001) and PSA 50% (87.5 vs. 56%; p<0.001) were higher in ENZA than in ABI treatment. Multivariate analysis shows that ENZA treatment and PSA nadir <17.35 ng/mL during or after DXL treatment were related to longer TTF. ENZA treatment, DXL dose ≥750 mg, PSA nadir <17.35 ng/mL during or after DXL treatment was related to longer OS.ConclusionsENZA treatment may be related to more favorable oncological outcomes than ABI treatment in the studied Polish population of patients. A 50% decline in PSA is an indicator of longer TTF and OS. Due to the non-randomized and retrospective nature of the analysis, the current results require prospective validation

Leczenie pierwszej linii przerzutowego raka brodawkowatego nerki z komponentą raka jasnokomórkowego z zastosowaniem kabozantynibu

W pracy przedstawiono przypadek 47-letniego chorego z rozpoznanym rakiem brodawkowatym nerki z komponentą raka jasnokomórkowego (do 30% utkania guza). U pacjenta, po 6 miesiącach od leczenia radykalnego, stwierdzono rozsiew raka nerki do płuc, węzłów chłonnych klatki piersiowej i jamy brzusznej, wszczepy do opłucnej oraz płyn w prawej jamie opłucnowej. W chwili rozpoznania choroby przerzutowej pacjent, z uwagi na wynik histopatologiczny, nie mógł otrzymać terapii inhibitorami kinaz tyrozynowych w ramach podstawowego finansowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ). Wobec powyższego wystąpiono i uzyskano zgodę Konsultanta Wojewódzkiego na terapię kabozantynibem jako ratunkowego dostępu do technologii lekowych (RDTL). W trakcie terapii u Pacjenta stwierdzono większość działań niepożądanych, które można zaobserwować podczas terapii kabozantynibem. Aktualnie są one skutecznie kontrolowane. W wyniku stosowanego leczenia celowanego uzyskano częściową remisję choroby. Pacjent dotychczas otrzymał 19 serii terapii

Risk factors of morbidity of malignant pleural mesothelioma

Międzybłoniak opłucnej należy do najczęściej występują- cych nowotworów opłucnej. Rozpoznaje się go przeważnie u mężczyzn od 50 do 74 roku życia. W Polsce w 2009 roku odnotowano 250 nowych zachorowań na międzybłoniaka. Najczęstszym i najlepiej poznanym czynnikiem wpływającym na rozwój międzybłoniaka opłucnej są włókna azbestu, a w szczególności włókna krokidolitu. Azbest to grupa 6 minerałów, które były dość powszechnie stosowane w przemyśle z uwagi na ich właściwości fiyczne i chemiczne. Wykazano, iż na rozwój międzybłoniaka opłucnej ma wpływ czas oraz intensywność narażenia na włókna azbestu. Szacuje się, że czas ten wynosi od 20 do 40 lat. Po ukazaniu się dowodów na związek między ekspozycją na azbest a rozwojem mię- dzybłoniaka opłucnej, Międzynarodowa Organizacja Pracy uchwaliła konwencję odnoszącą się do bezpieczeństwa przy stosowaniu i wykorzystywaniu wyrobów zawierających włókna azbestu. W Polsce od 2008 roku realizowane są programy dotyczące usuwania materiałów zawierających azbest, jak również profiaktykę oraz wczesne wykrywanie międzybłoniaka opłucnej u osób mających kontakt z azbestem. Innymi czynnikami o udowodnionym wpływie na rozwój międzybłoniaka opłucnej są infekcja Simon Virus 40, genetyczna podatność na szkodliwe działanie erionitu oraz narażenie na promieniowanie jonizujące. Międzybłoniak opłucnej charakteryzuje się stosunkowo niskim odsetkiem całkowitych wyleczeń. Radykalne leczenie chirurgiczne jest możliwe u około 10% pacjentów. Pozostali chorzy poddawani są leczeniu, które ma za zadanie przedłużyć i poprawić ich jakość życia.Malignant pleural mesothelioma is the most frequently occurring type of pleural neoplasm. It is mainly diagnosed in men between 50 and 74 years of age. In Poland was recorded 250 new cases of this neoplasm in 2009. Asbestos fire, especially crocidolite fire, is the most common and the best known factor predisposing to the development of pleural mesothelioma. Asbestos is a set of 6 minerals, which due to its physical and chemical properties, used to be commonly implemented by industry. It has been proven, that the time and intensity of exposure to asbestos are what affct the formation of pleural mesothelioma. This exposure time ranges between 20 and 40 years. When the correlation between asbestos exposure and development of mesothelioma was fist published, the International Labour Organization adopted a convention regulating safety in the use of products containing asbestos. As of year 2008, Poland implemented programs on asbestos removal as well as prevention and early mesothelioma diagnosis for individuals exposed to asbestos. Other provable factors, that predispose to the development of pleural mesothelioma are infection with Simon Virus 40, genetic susceptibility to erionite and exposure to ionizing radiation. The malignant pleural mesothelioma is characterized by relative low percentage of full recovery. Radical surgical treatment is possible in about 10% cases. Other patients are subjected to treatment aiming to prolong and improve the quality of life

Malignant lymphoma or Kikuchi-Fujimoto disease – case report

Pacjentka lat 70, została skierowana do Ośrodka Onkologicznego z podejrzeniem chłoniaka złośliwego. Po wykonaniu badań i ponownej ocenie preparatów histopatologicznych rozpoznano chorobę Kikuchi- Fujimoto. Następnie chora została przekazana pod opiekę Poradni Reumatologicznej. Choroba Kikuchi- Fujimoto znana jako histiocytarne, martwicze zapalenie węzłów chłonnych bez nacieków granulocytarnych jest limfadenopatią o nieznanej etiologii. Po raz pierwszy została opisana w 1972 roku w Japonii, przez niezależnych badaczy Kikuchi i Fujimoto. Podczas diagnostyki pod uwagę bierze się choroby infekcyjne, autoimmunologiczne, nowotworowe- głównie rozrosty układu chłonnego lub przerzuty guzów litych. Podstawą rozpoznania jest potwierdzenie cech klinicznych oraz histopatologicznych. W terapii stosuje się leczenie objawowe, ale w większości przypadków zmiany ulegają samoistnej regresji.The case is a 70-year-old female patient, who was directed to the Oncology Center with suspected malignant lymphoma. The evaluation and histopathological reexamination suggested Kikuchi-Fujimoto disease. The patient was then referred to a Rheumatology Clinic. The Kikuchi-Fujimoto disease or histiocytic, necrotizing lymphadenitis without granulocytic infiltration is a lymphadenopathy of unknown etiology. It was first described in Japan by independent researchers Kikuchi and Fujimoto in 1972. During the diagnostic workup infectious, autoimmune, or neoplastic diseases are taken into consideration. The diagnosis is confirmed both by clinical and histopathological features of the disease. Symptomatic treatment is administered, but the changes regress spontaneously in most cases

Role of peritonectomy in cytoreductive surgery of ovarian cancer

Background: Global statistics indicate continuously increasing incidence of ovarian cancer. As the outcome of surgery- and chemotherapy-based therapies of this condition are highly unsatisfactory, the search is underway for novel surgical techniques, more effective drugs and new treatment protocols. Peritonectomy is a technique enabling a more complete cytoreduction and better survival indices. The aim of this paper is to review current literature related to peritonectomy - a novel technique in cytoreductive surgery of ovarian cancer. Material and method: Internet-based search of medical libraries (Cochrane, PubMed and Medline) using such key words as: “ovarian”, “cancer”, “chemotherapy”, “peritonectomy”, “chemohyperthermia”, and various combinations thereof. The review encompassed papers published after 1990. Results: Literature data enable an insight into several techniques of peritonectomy, as well as its combination with intraperitoneal hyperthermic chemotherapy. Results of surgical treatment including peritonectomy and complications on the part of other organs as sequels of this procedure are reviewed. Conclusions: Peritonectomy is a novel surgical technique, which may contribute to improvement of outcome of ovarian cancer treatment. Although this type of procedure is associated with an increased risk of complications due to its greater invasiveness, in most authors’ opinion complication and mortality rates are acceptable. Based on available literature we may conclude that prospective studies are necessary in order to determine the role of this technique in the aspects of survival and postoperative complication rates.Wstęp: Światowe statystyki pokazują nieustanny wzrost zachorowalności na raka jajnika. Ponieważ rezultaty leczenia tego nowotworu oparte na procedurach chirurgicznych oraz chemioterapii są wciąż niezadowalające, konieczne jest opracowanie nowych technik chirurgicznych, skuteczniejszych leków oraz nowych metod leczenia. Peritonektomia to procedura, która pozwala na szerszą cytoredukcję i uzyskanie lepszych wskaźników przeżycia. Celem pracy jest przegląd literatury dotyczącej peritonektomii - nowej metody w operacjach cyto- redukcyjnych raka jajnika. Materiał i metodyka: Dokonano przeglądu piśmiennictwa w bibliotekach Cochrane, PubMed oraz Medline, używając podczas wyszukiwania słów kluczowych: ovarian, cancer, chemotherapy, peritonectomy procedures, chemohyperthermia oraz różnych kombinacji tych słów. Przeglądem objęto prace opublikowane po 1990 roku. Wyniki: Dane zawarte w literaturze pozwoliły przedstawić różne techniki peritonektomii oraz połączenia peritonektomii z hipertermiczną chemioterapią wewnątrzotrzewnową. Zaprezentowane są również wyniki leczenia operacyjnego z zastosowaniem peritonektomii, omówiono także komplikacje ze strony różnych układów związane z tym zabiegiem. Wnioski: Peritonektomia jest nową metodą chirurgiczną, która może poprawić rezultaty leczenia raka jajnika. Mimo iż ten rodzaj leczenia powoduje częstsze występowanie powikłań związanych z wysokim obciążeniem dla organizmu, większość autorów jest zdania, iż wskaźniki powikłań i umieralności są możliwe do zaakceptowania. Na podstawie istniejących prac wywnioskować można, iż potrzebne są badania prospektywne, które w pełni potwierdzą znaczenie tej metody w aspekcie przeżyć i komplikacji pooperacyjnych

Immunoterapia czy terapia celowana w pierwszej linii leczenia chorych na zaawansowane/rozsiane czerniaki z obecnością mutacji BRAF — analiza jednoośrodkowa

Wstęp. Jednym z najważniejszych osiągnięć współczesnej onkologii jest odkrycie nowych możliwości terapeutycznych: terapii celowanej oraz immunoterapii związanej z inhibitorami punktów kontrolnych. Dotychczas nie ustalono jednoznacznie, która terapia powinna być zastosowana jako leczenie pierwszej linii u chorych na zaawansowane/rozsiane czerniaki z obecnością mutacji BRAF.Materiał i metody. Analizą objęto 137 chorych na zaawansowane/przerzutowe czerniaki z obecną mutacją BRAF, otrzymujących w ramach programów lekowych immunoterapię anty-PD-1 (IT) lub terapię ukierunkowaną molekularnie iBRAF ± iMEK (TT) jako leczenie pierwszej linii. Porównano terapie IT i TT stosowane jako leczenie pierwszej linii.Wyniki. Mediany czasu przeżycia całkowitego (OS) i czasu wolnego od progresji choroby (PFS) w całej badanej grupie wyniosły odpowiednio 14,0 i 7,3 miesiąca. Niekorzystnymi czynnikami rokowniczymi w zakresie OS i PFS były przerzuty do ośrodkowego układu nerwowego, podwyższona aktywność dehydrogenazy mleczanowej oraz stan sprawności > 1. Obecność przerzutów w > 2 lokalizacjach była niekorzystnym czynnikiem rokowniczym tylko w zakresie OS. Wykazano znamiennie statystyczną różnicę pomiędzy terapiami TT i IT w zakresie OS (p = 0,0011; mediana dla TT wyniosła 12,6 miesiąca, nie osiągnięto mediany dla IT). Należy jednak zaznaczyć, że grupa leczona TT charakteryzowała się gorszymi czynnikami prognostycznymi. Nie wykazano różnicy w zakresie PFS (p = 0,292; mediana dla TT 7,2 miesiąca, mediana dla IT 9,0 miesięcy).Wnioski. U chorych na zaawansowane/przerzutowe czerniaki z obecną mutacją BRAF bez gwałtownej progresji IT powinna być rozważana jako leczenie pierwszej linii