Dlaczego warto stosować walsartan i jego skojarzenia u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym?

The most recent guidelines for the treatment of arterial hypertension have set blood pressure targets of below 130/80 mm Hg in most patients, recommending a single-pill combination (SPC) consisting of two drugs for treatment initiation. In addition to its strong antihypertensive effect, the use of valsartan is associated with a reduction in metabolic risk and in the incidence of hypertension-mediated organ damage and cardiovascular events. Valsartan is the only angiotensin receptor blocker of choice both in patients with hypertension and concomitant coronary artery disease, and in patients with heart failure. The combination of valsartan with amlodipine or hydrochlorothiazide is associated with a proven stronger hypotensive effect due to the synergistic effect of both molecules on the one hand, and a reduction in the frequency of side effects (such as peripheral oedema with amlodipine monotherapy or hypokalemia with hydrochlorothiazide monotherapy) on the other.W najnowszych wytycznych dotyczących leczenia nadciśnienia tętniczego określono docelowe wartości ciśnienia na poniżej 130/80 mm Hg u większości pacjentów z zaleceniem, aby terapia hipotensyjna rozpoczynała się od preparatu złożonego (SPC) dwuskładnikowego. Oprócz silnego działania hipotensyjnego stosowanie walsartanu wiąże się z obniżeniem ryzyka metabolicznego oraz zmniejszeniem częstości występowania powikłań narządowych i zdarzeń sercowo-naczyniowych. Walsartan jest jedynym sartanem preferowanym zarówno u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i współistniejącą chorobą wieńcową, jak i u chorych z niewydolnością serca. Zastosowanie skojarzenia walsartanu z amlodipiną lub hydrochlorotiazydem wiąże się z jednej strony z udowodnionym, silniejszym efektem hipotensyjnym, wynikającym z synergistycznego działania obu molekuł, a z drugiej strony z ograniczeniem częstości działań niepożądanych (takich jak obrzęki obwodowe w przypadku monoterapii amlodipiną czy hipokaliemia w przypadku monoterapii hydrochlorotiazydem)

Wiek naczyń — u kogo i jak go oceniać? Czy możemy „odmłodzić” naczynia naszych pacjentów?

Total cardiovascular risk assessment plays a key role in the prevention of cardiovascular disease (CVD). It facilitates identification of patients with increased CVD risk and allows to plan appropriate actions to reduce or eliminate risk factors. The SCORE chart is a practical tool for estimation of individual 10-year risk of fatal CVD. However, in young patients with risk factors, the absolute risk calculated with the SCORE chart may be low despite significantly elevated relative risk. In this group of patients, assessment of cardiovascular risk age (heart age, vascular age) may be useful for identification of individuals in whom intensive preventive measures should be implemented. These measures should focus on reducing existing risk factors, which in some patients might require the use of pharmacotherapy. Statins were proven to be effective in CVD risk reduction, including primary prevention. Statins significantly lower concentrations of low-density lipoproteins, which are crucial for the development of atherosclerosis. Moreover, beyond their cholesterol- -lowering properties, statins exert pleiotropic effects, leading to inhibition or even partial reversal of unfavorable changes within the vessel wall, and to a reduction of cardiovascular risk age.Kluczową rolę w prewencji chorób układu sercowo-naczyniowego (CVD) odgrywa ocena całkowitego ryzyka sercowo-naczyniowego. Po- zwala ona wyodrębnić pacjentów zagrożonych wystąpieniem CVD i zaplanować odpowiednie działania w celu ograniczenia lub eliminacji czynników ryzyka. Karta SCORE jest praktycznym narzędziem umożliwiającym oszacowanie 10-letniego ryzyka zgonu z powodu CVD. U młodych pacjentów, u których występują czynniki ryzyka, ryzyko bezwzględne wyliczone na pod- stawie karty SCORE może być jednak niskie mimo istotnie podwyższonego ryzyka względnego. W tej grupie chorych ocena tak zwanego wieku ryzyka sercowo-naczyniowego (inaczej: wieku serca, wieku naczyń) może być przydatna w identyfikacji osób, u których należy wdrożyć intensywne działania prewencyjne. Jednocześnie zastosowanie pojęcia „wiek ryzyka” ułatwia komunikację z pacjentem poprzez obrazowe przedstawienie mu oczekiwanego skrócenia długości życia w przypadku niepodjęcia działań prewencyjnych. Działania te powinny się koncentrować na ograniczeniu istniejących czynników ryzyka, co u części pacjentów będzie wymagać zastosowania farmakoterapii. Lekami o udowodnionej skuteczności w obniżaniu ryzyka CVD, tak- że w ramach prewencji pierwotnej, są statyny. Istotnie obniżają one stężenie lipoprotein o małej gęstości, które mają kluczowe znaczenie dla rozwoju miażdżycy. Jednocześnie leki te wyka- zują pozalipidowe działania plejotropowe, dzięki czemu mogą zahamować lub nawet częściowo odwrócić niekorzystne zmiany w obrębie ściany naczyń i doprowadzić do obniżenia wieku ryzyka sercowo-naczyniowego.

Inhibitory peptydazy dipeptydylowej 4 w leczeniu cukrzycy typu 2

Inhibitory peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP-4) należą do leków inkretynowych, charakteryzujących się odmiennym od dotychczas stosowanych preparatów mechanizmem działania. W wyniku zwiększenia stężeń endogennych inkretyn gliptyny powodują wzrost zależnego od glikemii wydzielania insuliny i zmniejszenie zależnej od glikemii sekrecji glukagonu, dzięki czemu ich stosowanie - zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym - prowadzi do redukcji odsetka hemoglobiny glikowanej (porównywalnej do terapii innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi), bez wzrostu ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Inhibitory DPP-4 wykazują również ochronny wpływ na komórki β wysp trzustkowych. Gliptyny nie powodują przyrostu masy ciała, charakteryzuje je także niska częstość występowania działań niepożądanych. W Europie dostępne są cztery inhibitory DPP-4: sitagliptyna, wildagliptyna, saksagliptyna i linagliptyna. Preparaty te różnią się między sobą właściwościami farmakologicznymi, co pozwala na indywidualizację terapii

Eplerenon - co wiadomo o tym leku na początku 2009 roku?

Eplerenon jest nowym selektywnym antagonistą receptorów aldosteronowych. W porównaniu ze swoim nieselektywnym prekursorem - spironolaktonem - charakteryzuje się brakiem działań niepożądanych związanych z wpływem na receptory dla hormonów płciowych (ginekomastia i zaburzenia wzwodu u mężczyzn, zaburzenia miesiączkowania u kobiet). Stosowanie eplerenonu wiąże się również ze zmniejszoną (w porównaniu ze spironolaktonem) częstością innych działań niepożądanych (hiperkaliemia, wzrost stężenia kreatyniny) i interakcji lekowych. Wyniki badań klinicznych i doświadczalnych sugerują, że eplerenon przewyższa spironolakton także pod względem innych niż selektywność względem receptora mineralokortykoidowego właściwości farmakodynamicznych, co wynika między innymi z hamowania pozagenomowych efektów działania aldosteronu. Eplerenon jest skutecznym lekiem hipotensyjnym, ograniczającym powikłania narządowe nadciśnienia tętniczego. Ponadto wykazano, że dołączenie eplerenonu do standardowej terapii u pacjentów z pozawałową niewydolnością serca poprawia rokowanie

Miejsce statyn w leczeniu zespołu metabolicznego

Leczenie statynami wiąże się z istotnym zmniejszeniem śmiertelności całkowitej i z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz z obniżeniem ryzyka występowania ostrych zespołów wieńcowych, udarów mózgu i miażdżycy tętnic obwodowych. W dużych randomizowanych badaniach klinicznych udowodniono skuteczność statyn, zarówno w pierwotnej, jak i we wtórnej prewencji chorób układu krążenia [1]. Podwyższone stężenie lipoprotein o małej gęstości (LDL, low-density lipoprotein) jest udowodnionym czynnikiem ryzyka rozwoju miażdżycy i jej powikłań, a statyny są najsilniejszymi lekami zmniejszającymi stężenie cholesterolu frakcji LDL. Redukcję częstości zdarzeń sercowo-naczyniowych pod wpływem statyn obserwowano jednak również u chorych z prawidłowymi stężeniami cholesterolu frakcji LDL, co pośrednio wskazuje, że korzystne działanie tych leków na układ sercowo-naczyniowy wykracza poza efekt hipolipemizujący [2]. Tematem niniejszego artykułu jest ewentualny wpływ statyn na zespół metaboliczny i korzyści z ich przyjmowania w tej populacji osób