Influence of exposure to high pressure conditions on diver's shooting ability

Pobyt w warunkach podwyższonego ciśnienia powoduje zakłócenia w sprawności manualnej oraz koordynacji sensomotorycznej. Proces ten jest wieloczynnikowy. Od poziomu sprawności manualnych i koordynacji sensomotorycznej (strzelanie) będzie zależało nie tylko wykonywanie czynności pod wodą, ale również powodzenie operacji po wynurzeniu się nurka. Celem pracy jest określenie, czy ewentualne zakłócenia w sprawności manualnej i koordynacji sensomotorycznej nurka pojawiające się w wyniku działania ciśnienia hiperbarycznego utrzymują się po powrocie do warunków normobarii. W badaniach wzięła udział grupa 19 płetwonurków. Wszystkie symulowane nurkowania odbywały się w komorze hiperbarycznej. Badani przebywali dwukrotnie w komorze hiperbarycznej podczas symulacji ciśnienia panującego na głębokości 10 oraz 20 metrów. Czas pobytu wynosił 20 minut. W celu określenia sprawności strzeleckiej badanych osób wykorzystano przenośny zestaw do treningu strzeleckiego BEAMHIT 190 PMTS (MPRI, USA). Uzyskane wyniki badań wskazują, że 20 minutowy pobyt tylko w warunkach hiperbarii, imitujący nurkowania na głębokość 10 i 20 metrów, nie wpływa zakłócająco na sprawność strzelecką badanych osób. Zaobserwowano również nieistotną statystycznie poprawę w badaniach wykonywanych po pobycie w komorze hiperbarycznej. Niewielkie zmiany ciśnienia oraz zbyt krótki czas pobytu, powodują, że ewentualne niekorzystne zmiany w zakresie kontroli motorycznej i integracji sensorycznej zanikają natychmiast po powrocie do warunków spoczynkowych. Poprawa w zakresie badanych parametrów, obserwowana w czasie strzelania wykonanego po pobycie w komorze hiperbarycznej, może być wywołana przez niewielkie zwiększenie stanu pobudzenia i/lub rozluźnienie, poprawę samopoczucia, wzrost emocji pozytywnych i zmniejszenie negatywnych.Exposure to high pressure conditions causes disruptions to manual dexterity and sensorimotor coordination. This is a multi-factor process. Not only will the level of manual dexterity and sensorimotor coordination (shooting) affect tasks performed when submerged, but also operations conducted well after surfacing. The purpose of this study is to determine whether potential disturbances in a diver's manual dexterity and sensorimotor coordination that may result from exposure to hyperbaric pressure continue to exist after a diver returns to normal pressure conditions. Nineteen scuba divers were examined in the course of the study. All simulated diving sessions took place in a hyperbaric chamber. The subjects spent twenty minutes during each of the two sessions that simulated pressure conditions present at 10 and 20 meters underwater. BEAMHIT 190 PMTS (MPRI, USA), a portable shooting training set, was used to determine the subjects' shooting ability. The findings indicate that a 20-minute stay in hyperbaric conditions imitating divings at 10 and 20 meter depths do not disrupt shooting ability. In fact, a statistically insignificant improvement was observed in the performance measured after the simulated diving sessions. Relatively small pressure changes as well as a short time spent in a hyperbaric chamber cause the potentially negative changes in motor coordination and sensorimotor integration to decrease as soon as a diver returns to normal pressure conditions. The improvement observed during the shooting test that took place after the diving session can be explained by the occurrence of a slight state of arousal and/or relaxation, improvement of mental state, as well as an increase of positive and a reduction of negative emotions

Divers' pulmonary function following air hyperbaric exposures

W czasie nurkowania na układ oddechowy nurka zaczyna oddziaływać szereg czynników mogących modyfikować pracę płuc. Te czynniki są wskazywane jako zaburzające prawidłową pracę płuc w czasie nurkowania, a także po wynurzeniu. Nieprawidłowości utrzymujące się po pobycie w warunkach podwyższonego ciśnienia i działania pozostałych czynników stresowych, mogą przyczyniać się do zmniejszenia efektywności działania nurka po powrocie do warunków normobarii. Istotne jest więc określenie czy, i ewentualnie jak długo takie zmiany się utrzymują oraz jakie są możliwości ich minimalizowania. W badaniach uczestniczyło 19 osób w wieku 22,1š1,3 lat. Wszystkie ekspozycje hiperbaryczne odbywały się w komorze hiperbarycznej Zakładu Technologii Nurkowania i Prac Podwodnych Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni. Badane osoby były sprężane w komorze hiperbarycznej dwukrotnie: do ciśnienia 2 atmosfer (10 metrów) oraz do ciśnienia 3 atmosfer (20 metrów). Czas pobytu na zadanych głębokościach wynosił 20 minut. W przypadku obu ekspozycji jako mieszaninę oddechową wykorzystano sprężone powietrze. Sprawność układu oddechowego, określano wykonując badanie spirometryczne z wykorzystaniem spirometru MicroLab ML3500 (Micro Medical, Wielka Brytania). Przed każdym pobytem w komorze hiperbarycznej wykonywano badanie spoczynkowe oraz badanie po ekspozycji hiperbarycznej. Analizując wyniki, można zauważyć, że wyższe wartości prawie wszystkich parametrów zostały uzyskane w pomiarach wykonanych po pobycie w komorze hiperbarycznej. Potwierdza to brak negatywnych zmian w funkcji płuc po jednorazowej ekspozycji hiperbarycznej. Porównanie wartości badanych parametrów spirometrycznych z wartościami należnymi wskazuje, że pozostają one poniżej lub na granicy norm, co świadczy o występowaniu umiarkowanych zmian obturacyjnych w obrębie średnich i małych oskrzeli. Potwierdza to, że nieistotne zmiany w pracy płuc obserwowane po jednorazowym nurkowaniu, mogą w wyniku częstych i wielokrotnych nurkowań ulegać pogłębianiu i utrwalaniu, prowadząc do uszkodzeń obturacyjnych dolnych dróg oddechowychDuring diving a number of factors capable of affecting pulmonary function begin to influence a diver's respiratory system. These factors are shown as disrupting the proper functioning of lungs during diving as well as after surfacing. The negative effects that extend their influence beyond the stay in an increased pressure environment and other stress factors may contribute to lowering the effectiveness of a diver's functioning after that person returns to normal pressure conditions. It is, therefore, imperative to determine whether and for how long such changes endure, and to seek ways to minimize their effects. Nineteen subjects participated in the study, with a mean age of 22.1 š 1.3 years. All of the hyperbaric exposures took place in a hyperbaric chamber at The Department of Diving Technology and Underwater Works at the Naval Academy in Gdynia, Poland. The subjects were exposed to increased pressure twice: in one session to the pressure of 2 atmospheres (10 meters), and in the other session to the pressure of 3 atmospheres (20 meters). The stay lasted 20 minutes. In both cases, compressed air was used as respiratory substance. The efficiency of the respiratory system was evaluated through a spirometric examination with a MicroLab ML3500 (Micro Medical, Great Britain) spirometer. Before each session in the hyperbaric chamber, a control examination was performed. Another examination was conducted after an increased pressure exposure. It can be observed from the results that the higher values of virtually every parameter were obtained during the examination performed after the hyperbaric chamber sessions. This confirms the fact that there are no negative changes in pulmonary function after a single hyperbaric exposure. The juxtaposition of the examined spirometric parameters with the due values indicates that they remain below or at normal level. This, in turn, suggests the presence of moderate constrictions in the medium and small bronchi. These results confirm that insignificant changes in pulmonary function observed after a single diving may increase and become more permanent as a result of frequent divings, leading to constriction damage of the lower respiratory tract

The diving influence on the autonomic nervous system of the paraplegics measured by the heart rate variability time domain analysis. Preliminary results

Nurkowanie staje się coraz powszechniej dostępne, również dla niepełnosprawnych. Za pomocą analizy zmienności rytmu zatokowego serca można określić jak nurkowanie wpływa na autonomiczny układ nerwowy. Przebadano 19 mężczyzn z paraplegią podczas nurkowania rekreacyjnego i z zadaniami. Oba rodzaje nurkowania powodują wzrost aktywności cześci współczulnej, inaczej niż u pełnosprawnych. Nie jest to korzystna zmiana dla osób z uszkodzeniem rdzenia kregowego.The diving is becoming very popular, also for disabled persons. Heart Rate Variability can define how diving influence on autonomic nervous system. 19 men with paraplegia has been examined during 2 dives: recreational and task. Both kinds of dives induce sympathetic nervous system hyperactivity, otherwise than among healthy divers. It's not good for divers with spinal cord injur

Spectral analysis of heart rate variability used to measure influence of diving on autonomic nervous system of the paraplegics

Nurkowanie jest coraz powszechniej dostępne dla niepełnosprawnych. Za pomocą analizy zmienności rytmu zatokowego serca można określić jak nurkowanie wpływa na autonomiczny układ nerwowy. Zbadano 19 mężczyzn z paraplegią pod- czas nurkowania rekreacyjnego i z zadaniami. Oba rodzaje nurkowania powodują nieznaczny wzrost aktywności części współczulnej, inaczej niż u pełnosprawnych.The diving is becoming more accessible for disabled persons. Heart Rate Variability can define how diving flow on autonomic nervous system. 19 men with parap- legia has been examined during 2 dives: recreational and task. Both kinds of dives induce insignificant hiperactivity of sympathetic nervous system, otherwise than among healthly divers

Comparison of the bactericidal efficacy and in vitro cytotoxicity of Lavasept® and Prontosan®

Lavasept® and Prontosan® were compared using identical concentrations of the active agent polihexanide contained in both preparations regarding their bactericidal effectiveness in the quantitative suspension test and their cytotoxicity on mice fibroblasts, to obtain a statement regarding the coergism of polihexanide with the additives Macrogolum resp. undecylenamidopropyl betaine that are different in both preparations. In higher polihexanide concentrations the addition of undecylenamidopropyl betaine leads to a better bactericidal effectiveness of the preparation Prontosan®, against P. aeruginosa, but at the same time to a decrease of the in vitro cytotoxicity of up to 50% depending on the concentration-time relationship. Comparing the IC50 there is a difference of approximately 28%. With lower concentration and longer exposure time this effect is reduced and with exposure times >1 min there is partly even the tendency towards a better effectiveness of the combination preparation consisting of polihexanide and Macrogolum. As a cause for this phenomenon, an interaction among the constituents polihexanide with undecylenamidopropyl betaine resp. Macrogolum can be discussed. The effectiveness of both preparations towards S. aureus is not different from each other. Because Lavasept® is used in a maximum application concentration of 0.04% polihexanide, and for chronic wounds the reduced application concentration of 0.02% is recommended, but the application concentration of polihexanide in Prontosan® is 0.1%, regarding the use solutions the combination of polihexanide and Macrogolum is to be appraised as being less cytotoxic and therefore more compatible with wounds than undiluted Prontosan®. For experimental support of this assumption further investigations are necessary.Lavasept® und Prontosan® wurden auf der Basis vergleichbarer Konzentrationen des in beiden Zubereitungen enthaltenen Wirkstoffs Polihexanid bezüglich bakteriozider Wirksamkeit im quantitativen Suspensionstest und der Zytotoxizität an Mäusefibroblasten verglichen, um eine Aussage zum Koergismus von Polihexanid mit dem sich in beiden Zubereitungen unterscheidenden Zusatzes Macrogolum bzw. Undecylenamidopropylbetain zu erhalten. Der Zusatz von Undecylenamidopropylbetain im Präparat Prontosan® führt bei hoher Polihexanidkonzentration gegenüber P. aeruginosa zu einer Wirkungsverstärkung bei gleichzeitiger Abschwächung der In-vitro-Zytotoxizität in Abhängigkeit von der Konzentrations-Zeit-Relation um bis zu 50%. Beim Vergleich der IC50 ergibt sich ein Abstand von etwa 28%. Bei niedrigerer Konzentration und längerer Einwirkzeit reduziert sich dieser Effekt, und es zeichnet sich bei Einwirkungszeiten >1 min z.T. sogar die Tendenz einer besseren Wirksamkeit des Kombinationspräparats aus Polihexanid und Macrogolum ab. Als Ursache für dieses Phänomen kann eine Wechselwirkung der Inhaltsstoffe Polihexanid mit Undecylenamidopropylbetain bzw. Macrogolum diskutiert werden. Gegenüber S. aureus unterscheiden sich die Wirksamkeiten beider Präparate nicht voneinander. Da Lavasept® maximal in der Anwendungskonzentration von 0,04% Polihexanid verwendet und für chronische Wunden die reduzierte Anwendungskonzentration von 0,02% empfohlen wird, die Anwendungskonzentration von Polihexanid im Prontosan® jedoch 0,1% beträgt, ist bezüglich der Anwendungslösungen die Kombination von Polihexanid und Macrogolum gegenüber unverdünntem Protosan® als weniger zytotoxisch und damit besser wundverträglich einzuschätzen. Zur experimentellen Manifestierung dieser Vermutung sind weitere Untersuchungen angezeigt

Minimale Hemm-Konzentration (MHK) und minimale bakterizide Konzentration (MBK) von Polihexanid und Triclosan gegen Antibiotika-empfindliche und resistente Staphylococcus aureus- und Escherichia coli-Stämme

Background: An in-vitro study was conducted investigating the antim icrob ial efficacy of polihexanide and triclosan against clinical isola tes and reference laboratory strains of Staphylococcus aureus and E scherich ia coli .Methods: The minimal inhibitory concentration (MIC) and the minimal microbicidal concentration (MMC) were determined following DIN 58940-81 using a micro-dilution assay and a quantitative suspension test following EN 1040. Polihexanide was tested in polyethylene glycol 4000, triclosan in aqueous solutions.Results: Against all tested strains the MIC of polihexanide ranged between 1-2 µg/mL. For triclosan the MICs varied depending on strains ranging between 0.5 µg/mL for the reference strains and 64 µg/mL for two clinical isolates. A logRF >5 without and logRF >3 with 0.2% album in burden was achieved at 0.6 µg/mL triclosan. One exception was S. aureus strain H-5-24, where a triclosan concentration of 0.6 µg/mL required 1 minute without and 10 minutes with albumin burden to achieve the same logRFs. Polihexanide achieved a logRF >5 without and logRF >3 with albumin burden at a concentration of 0.6 µg/mL within 30 sec. The exception was the North-German epidemic MRSA strain, were an application time of 5 minutes was required. Conclusion: The clinical isolates of E. coli generally showed higher MICs against triclosan, both in the micro-dilution assay as well in the quantit ativ e suspension test than comparable reference laboratory strains. For polihexanide and triclosan strain dependant susceptibility was shown. However, both antimicrobial compounds are effective when used in concentrations common in practice.Hintergrund: In einer quantitativen in-vitro Studie wurde der antimikrobielle Effekt von Polihexanid und Triclosan unter identischen Verhältnissen gegen Referenzstämme sowie klinische Isolate von Staphylococcus aureus und Escherichia coli bestimmt.Methoden: Die minimale Hemmkonzentration (MHK) und die minimale mikrobiozide Konzentration (MMK) wurden gemäß DIN 58940-81 mittels Mikro-Verdünnungs-Essay und eines quantitativen Verdünnungstests gemäß EN 1040 bestimmt. Polihexanid wurde in einer Polyethylene-Glykol 4000 Lösung, Triclosan in wässriger Lösung angesetzt. Ergebnisse: Die MHK von Polihexanid gegen alle getesteten Stämme lag zwischen 1-2 µg/mL. Die MHK von Triclosan war stammabhängig und lag bei 0,5 µg/mL für die getesteten Referenzstämme und bei 64 µg/mL für zwei klinischen Isolate. Gegen alle Stämme erreichte Triclosan bei einer Konzentration von 0,6 µg/mL einen logRF >5 ohne und logRF >3 mit 0,2% Albuminbelastung. Als Ausnahme erwies sich S. aureus -Stamm H-5-24, für den eine Triclosan-Konzentration von 0,6 µg/mL bei einer Einwirkungszeit von 1 min ohne bzw. 10 min mit Albuminbelastung erforderlich war, um dieselben logRF zu erreichen. Polihexanid erreichte bei einer Konzentration von 0,6 µg/mL einen logRF >5 ohne und logRF >3 mit Belastung bei einer Einwirkungszeit von 30 s . Hier erwies sich als Ausnahme der Norddeutsche MRSA Epidemiestamm, gegen den bei selber Konzentration eine Einwirkungszeit von 5 min erforderlich war. Schlussfolgerungen: Die klinischen E. coli -Isolate erforderten höhere MHKs bei Triclosan als die untersuchten Referenzstämme. Für Polih exan id und Triclosan konnte eine stammabhängige Empfindlichkeit gezeigt werden. Beide Antiseptika werden im klinischen Einsatz jedoch regelhaft bei weit höheren Konzentrationen eingesetzt, womit die unterschiedlichen Empfindlichkeiten klinisch keine Rolle spielen sollten

Exercise-induced apoptosis in rat kidney is mediated by both angiotensin II AT1 and AT2 receptors

Histol Histopathol. 2006 May;21(5):459-66. Exercise-induced apoptosis in rat kidney is mediated by both angiotensin II AT1 and AT2 receptors. Podhorska-Okolow M, Dziegiel P, Gomulkiewicz A, Kisiela D, Dolinska-Krajewska B, Jethon Z, Carraro U, Zabel M. Source Department of Histology and Embryology, Medical University of Wroclaw, Wroclaw, Poland. [email protected] Abstract Excessive physical exercise may lead to disturbance of the entire homeostasis in the body, including damage not only in skeletal muscles but also in many distant organs. The mechanisms responsible for the exercise-induced changes could include oxidative stress or angiotensin II. We previously showed that acute exercise led to apoptosis in kidney but not as a result of oxidative stress. In this study, we examined the role of angiotensin II and its AT1 and AT2 receptors in mediation of exercise-induced apoptosis in kidney. We clearly demonstrated that acute physical exercise induced apoptosis in renal cells of distal convoluted tubuli and cortical and medullary collecting ducts. Moreover, the cells displayed an increased expression of both AT1 and AT2 angiotensin II receptors and of p53 protein. The results suggest that angiotensin II could upregulate p53 expression in renal distal convoluted tubular cells and in the cells collecting ducts via both AT1 and AT2 receptors, which might be the crucial apoptosis-mediating mechanism in kidneys after excessive exercise. PMID: 16493576 [PubMed - indexed for MEDLINE