Mięsaki tkanek miękkich u dorosłych

x

Nowy schemat dawkowania niwolumabu — profil skuteczności i bezpieczeństwa terapii

Wyjściowy schemat dawkowania niwolumabu w leczeniu czerniaka to 3 mg/kg mc. we wlewie dożylnym trwającym 60 minut co 2 tygodnie. Po przeprowadzeniu analiz statystycznych wykazano, iż nie ma istotnych klinicznie różnic w zakresie skuteczności i bezpieczeństwa między niwolumabem podawanym w dawce 3 mg/kg mc. a w dawce stałej 240 mg, kiedy lek podawany jest co 14 dni. Dawka 240 mg została ustalona jako dawka stała na podstawie mediany masy ciała ponad 3000 pacjentów z badań klinicznych faz I–III z zastosowaniem niwolumabu (80 kg). Najnowsze analizy matematyczne wskazują także, iż nie ma istotnych klinicznie różnic w zakresie skuteczności leczenia u chorych otrzymujących niwolumab w dawce 3 mg/kg mc. co 2 tygodnie i w dawce stałej 480 mg co 4 tygodnie. W zakresie bezpieczeństwa niwolumabu maksymalna tolerowana dawka niwolumabu nie została dotychczas ustalona, a profil bezpieczeństwa jest podobny u chorych ze wszystkimi typami nowotworów i we wszystkich dawkach (0,1–10 mg/kg mc.). Obiektywne wskaźniki odpowiedzi są podobne przy stosowaniu wszystkich dawek w leczeniu chorych na czerniaka i raka nerki, podczas gdy wyższe obserwowano u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) przy dawkowaniu 3 mg/kg mc. i 10 mg/kg mc. w porównaniu z 1 mg/kg mc. Maksymalne wiązanie receptora obwodowego PD-1 przez niwolumab jest osiągane przy stosowaniu dawek wynoszących co najmniej 0,3 mg/kg mc. W analizach skuteczności leczenia dodatni trend zależności od dawki obserwowano dla każdego typu nowotworu, ale plateau osiągano przy dawce niwolumabu równej lub większej niż 1 mg/kg mc. dla czerniaka i raka nerki oraz przy dawce równej lub większej 3 mg/kg mc. dla NSCLC. Dzięki ugruntowanej wiedzy na temat farmakologii niwolumabu, wiarygodnym danym klinicznym chorych z wieloma typami nowotworów i dobrze scharakteryzowanych skuteczności i bezpieczeństwie niwolumabu można wnioskować, iż różnice w ekspozycji wywołane leczeniem niwolumabem w schemacie 480 mg co 4 tygodnie w stosunku do dawkowania 3 mg/kg mc. co 2 tygodnie nie wydają się istotne

Skuteczność regorafenibu w nowotworach podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST) — opis przypadku

Leczenie systemowe chorych na nowotwory podścieliska przewodu pokarmowego opiera się na zastosowaniu leków ukierunkowanych molekularnie, takich jak imatynib, sunitynib, sorafenib czy regorafenib. Jedną z ważniejszych opcji leczenia chorych jest także udział w badaniach klinicznych. Praca przedstawia 62-letnią chorą na GIST żołądka. W 2008 roku po gastrektomii została zakwalifikowana do leczenia w badaniu klinicznym EORTC 62024. Losowo przydzielono chorą do ramienia obserwacyjnego, ale ze względu na nieoperacyjny nawrót choroby w 2009 roku rozpoczęto leczenie imatynibem, kontynuowane do 2014 roku. Z uwagi na progresję choroby początkowo podwojono dawkę imatynibu, a następnie zastosowano sunitynib. Tolerancja leczenia imatynibem była zadowalająca, ze względu na powikłania po sunitynibie w stopniu CTC3 konieczna była modyfikacja dawkowania. W 2015 roku z powodu dalszej progresji chorą zakwalifikowano do leczenia sorafenibem, które po 12 miesiącach zakończono. Z uwagi na brak dostępnych badań klinicznych oraz dobry stan ogólny chorej ponownie powrócono do leczenia imatynibem, uzupełnionym o chemioterapię wg programu doksorubicyna z dakarbazyną (odpowiedź na leczenie trwała 4 miesiące). Z względu na dalszą progresję choroby zdecydowano o zastosowaniu regorafenibu. Po pierwszym kursie regorafenibu odnotowano zdecydowaną poprawę stanu ogólnego chorej przy dobrej tolerancji leczenia. Głównymi powikłaniami były zespół ręka–stopa i biegunki (w stopniu CTC2). W czasie leczenia regorafenibem uzyskano częściową odpowiedź, przy zadowalającej tolerancji. W przypadku dalszej progresji pacjentka zostanie zakwalifikowana do leczenia w badaniu klinicznym. Zastosowanie regorefenibu u chorych na GIST w stadium rozsiewu po progresji przy wcześniejszym leczeniu imatynibem, sunitynibem i sorafenibem może się wiązać z odpowiedzią kliniczną i radiologiczną

Opening Access To Practice-based Evidence in Clinical Decision Support Systems with Natural Query Language

Evidence-based medicine can be effective only if constantly tested against errors in medical practice. Clinical record database summarization supported by a machine allows allow to detect anomalies and therefore help detect the errors in early phases of care. Summarization system is a part of Clinical Decision Support Systems however it cannot be used directly by the stakeholder as long as s/he is not able to query the clinical record database. Natural Query Languages allow opening access to data for clinical practitioners, that usually do not have knowledge about articial query languages. Results: We have developed general purpose reporting system called Ask Data Anything (ADA) that we applied to a particular CDSS implementation. As a result, we obtained summarization system that opens the access for these of clinical researchers that were excluded from the meaningful summary of clinical records stored in a given clinical database. The most significant part of the component - NQL parser - is a hybrid of Controlled Natural Language (CNL) and pattern matching with a prior error repair phase. Equipped with reasoning capabilities due to the intensive use of semantic technologies, our hybrid approach allows one to use very simple, keyword-based (even erroneous) queries as well as complex CNL ones with the support of a predictive editor. By using ADA sophisticated summarizations of clinical data are produced as a result of NQL query execution. In this paper, we will present the main ideas underlying ADA component in the context of CDSS

Recommendations in management of head and neck sarcomas

Sarcomas of the head and neck are rare malignant tumours with incidence 2% of head and neck cancers, 30% of all sarcomas in children and 4–10% of sarcomas in adults. The most common sarcoma in children is rhabdomyosarcoma (RMS) and Ewing sarcoma (ES), in contrary in elderlies there is angiosarcoma; osteosarcoma and chondrosarcoma are the most common bone tumours in head and neck. The typical symptoms are: painless tumour in the head and neck region, difficulty with speaking, hoarseness, dysphagia, nasal obturation, or dysfunction of cranial nerves. The key point of diagnostics is magnetic resonance and computed tomography of the primary tumour. The treatment of patients with sarcoma should be carried out in referral centers, where experienced multidisciplinary team proceed the surgical removal of a primary tumour with reconstructive surgery as well as perioperative systemic therapy (in selected cases). The recommendations were developed by the Head and Neck Sarcoma Group of the Polish Registry of Bone Tumors

Zalecenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w mięsakach głowy i szyi

Mięsaki głowy i szyi (MGSz) należą do rzadko występujących nowotworów złośliwych, stanowiąc około 2% wszystkich nowotworów głowy i szyi, 30% wszystkich mięsaków u dzieci oraz 4–10% mięsaków u dorosłych. U dzieci najczęściej występują mięsaki wywodzące się z mięśni poprzecznie prążkowanych rhabdomyosarcoma (RMS) oraz mięsak Ewinga, u osób w wieku podeszłym najczęściej występuje angiosarcoma. Do najczęstszych mięsaków kości należą: osteosarcoma (mięsak kościopochodny) i chondrosarcoma (chrzęstniakomięsak). Najczęściej obserwowanym objawem MGSz jest niebolesny guz w regionie głowy i szyi, trudności w mówieniu, chrypka, dysfagia, niedrożność nosa lub ubytki w zakresie nerwów czaszkowych. Podstawę diagnostyki obrazowej stanowi wykonanie rezonansu magnetycznego oraz tomografii komputerowej zajętej okolicy. Leczenie chorych na MGSz powinno być prowadzone w ośrodkach referencyjnych ze względu na konieczność zastosowania wielospecjalistycznego podejścia, opartego na chirurgicznym usunięciu ogniska pierwotnego, często z zabiegiem rekonstrukcyjnym oraz pooperacyjnym leczeniem uzupełniającym. Zalecenia zostały opracowane przez Grupę ds. Mięsaków Regionu Głowy i Szyi przy Polskim Rejestrze Guzów Kości

Zalecenia Polskiej Grupy Mięsakowej w odniesieniu do postępowania diagnostyczno-terapeutycznego oraz kontroli u chorych na neurofibromatozę typu 1 (NF1) oraz związanego z nią złośliwego nowotworu osłonek nerwów obwodowych

Type 1 neurofibromatosis (NF1 syndrome in von Recklinghausen’s disease) is inherited as an autosomal dominant disease, caused by mutations in the NF1 gene encoding the neurofibromin protein. NF1 patients are at an increased risk of the develop­ment of a malignant neoplasm and their life span is shorter by 20 years than that of the general population. National Institute of Health (NIH) criteria make a diagnosis possible from about 4 years of age. Examination of children and adults should encom­pass a physical and a subjective component, but also next-generation sequencing (NGS) genetic analysis, histopathological examination of skin lesions, neurological, ophthalmological and radiological examination. If a malignant peripheral nerve sheath tumor (MNPST) is diagnosed in a patient with NF1, the therapeutic procedure should not differ from the general principles of treating soft tissue sarcomas. Patients from the high risk group should be monitored at least once a year, the remaining patients once every 2–3 years by a specialized medical team, and every year by their primary physicians, internal medicine specialists and dermatologists. Patients should have access to genetic counselling.Neurofibromatoza typu 1 (zespół NF1 w chorobie Recklinghausena, nerwiakowłókniakowatość typu 1), jest dziedziczona au­tosomalnie dominująco, a odpowiadają za nią mutacje genu NF1 kodującego białko neurofibrominy. Pacjenci z NF1 są naraże­ni na zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu złośliwego i żyją około 20 lat krócej niż populacja ogólna. Kryteria National Insti­tute of Health (NIH) umożliwiają postawienie diagnozy już około 4 roku życia. Badanie dzieci i dorosłych powinno objąć bada­nie przedmiotowe i podmiotowe, ale też badanie genetyczne techniką sekwencjonowania nowej generacji (NGS), badanie histopatologiczne zmian skóry, badanie neurologiczne, okulistyczne i radiologiczne. W przypadku postawienia roz­poznania złośliwego nowotworu osłonek nerwów obwodowych (malignant peripheral nerve sheath tumor – MPNST) u chorego na NF1 postępowanie terapeutyczne nie powinno odbiegać od ogólnych zasad leczenia mięsaków tkanek miękkich. Pacjenci z grupy wysokiego ryzyka powinni być monitorowani przynajmniej raz w roku, pozostali – raz na 2–3 lata – przez zespół lekarzy specjalistów, a co roku przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), chorób wewnętrznych i dermatologów. Pacjentom należy zapewnić poradnictwo genetyczne