Obesity and adiponectin in acute myocardial infarction

Background: Low plasma concentration of adiponectin, a hormone-like peptide secreted by adipose tissue, is detected in obesity and in coronary artery disease. The aim of the study was to assess the impact of obesity on adiponectin and the relation of adiponectin to the anthropometric parameters and cardiovascular risk factors in men with acute myocardial infarction. Methods: Two groups of patients with first acute myocardial infarction were analyzed: 40 obese and 40 non-obese men. Waist and hip circumferences and waist-to-hip ratio, C-reactive protein (CRP), uric acid, fasting glucose, lipid profile and adiponectin were measured. Results: Mean level of adiponectin was significantly lower in obese than non-obese patients (6.80 &#956;g/ml &plusmn; 4.31 vs. 11.18 &#956;g/ml &plusmn; 7.19; p < 0.01). Adiponectin levels correlated negatively with all anthropometric measurements, the most significantly with waist circumference, with systolic blood pressure, fasting glucose, triglyceride levels, CRP, uric acid and positively with age and HDL-cholesterol. Adiponectin level was significantly associated with HDL-cholesterol, waist circumference and with trigliceryde levels and these independent variables explained 39% of the plasma adiponectin variability. Conclusions: In patients with acute myocardial infarction obesity is related to decreased adiponectin. Low adiponectin level is associated with atherogenic lipid profile and higher levels of inflammatory markers. (Cardiol J 2007; 14: 29&#8211;36

Przydatność doplerowskiego wskaźnika pracy serca oraz skurczowej amplitudy ruchu pierścienia trójdzielnego w ocenie czynności prawej komory u chorych z ostrym zawałem ściany dolnej lewej komory

Wstęp: Zawał prawej komory (RVI) towarzyszy zawałowi ściany dolnej lewej komory (IMI) w 30-55% przypadków, a tętnicą odpowiedzialną za zawał (IRA) jest zazwyczaj proksymalny odcinek prawej tętnicy wieńcowej (RCA). Skuteczna reperfuzja uzyskiwana metodą pierwotnej interwencji wieńcowej (pPCI) poprawia niekorzystne, wczesne rokowanie u chorych z RVI. Ocena echokardiograficzna (TTE) prawej komory (RV) jest cennym uzupełnieniem badania elektrokardiograficznego (EKG). Amplituda ruchu pierścienia trójdzielnego (TAM) oraz wskaźnik pracy serca (MPIR) opisują czynność RV bez konieczności odnoszenia się do zasad geometrycznych. Celem pracy była ocena przydatności MPIR i TAM w rozpoznaniu zaburzeń czynności RV u chorych z pierwszym IMI. Metody: W 2.-3. dobie IMI wykonano TTE u 111 chorych z IMI. Oceniano funkcję skurczową lewej komory oraz zaburzenia czynności RV z określeniem obecności odcinkowych zaburzeń kurczliwości (w jakiejkolwiek dostępnej projekcji), wskaźnika kurczliwości wolnej ściany RV (WMSIR), MPIR i TAM. Na podstawie kryteriów elektrokardiograficznych chorych podzielono na dwie grupy: grupa I - 33 osób z RVI i grupa II - 78 pacjentów bez RVI. Wydzielono również dwie podgrupy, w zależności od IRA: grupa A - IRA w proksymalnym odcinku RCA (proxRCA) i grupa B - IRA w dalszym odcinku RCA lub w tętnicy okalającej. W grupie kontrolnej liczącej 24 zdrowych osób określono prawidłowe wartości wskaźnika TAM i MPIR. W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej stwierdzono, że MPIR i TAM w podobnym stopniu zwiększają prawdopodobieństwo rozpoznania RVI. Wyniki: Grupy I i II nie różniły się istotnie pod względem wieku, płci, występowaniem choroby wielonaczyniowej i stopniem dysfunkcji skurczowej lewej komory. W grupie I częściej rejestrowano odcinkowe zaburzenia kurczliwości RV niż w grupie II (88% vs. 11%, p < 0,001) oraz stwierdzano istotne różnice w zakresie: WMSIR (1,42 &plusmn; 0,28 vs. 1,04 &plusmn; 0,21, p < 0,0001), TAM (16,9 &plusmn; 1,5 vs. 21,4 &plusmn; 1,8, p < 0,001) i MPIR (0,42 &plusmn; 0,05 vs. 0,29 &plusmn; 0,06, p < 0,0001). Wskaźniki TAM i MPIR istotnie różniły się między grupą kontrolną a grupami I i II (p < 0,01). Zarówno w grupie I, jak i w grupie II średnia wartość TAM była istotnie niższa, a MPIR wyższa w podgrupie A niż w podgrupie B. Wykazano, że MPIR &#8805; 0,36 i TAM &#8804; 19,5 mm wskazują na RVI. W grupie I przynajmniej jeden z wymienionych nieprawidłowych wyników rejestrowano u wszystkich chorych z RVI, a współistnienie obu istotnie częściej w grupie IA niż w grupie IB (91% vs. 73%, p < 0,05). Podobnie, w grupie chorych bez RVI (grupie II) nieprawidłowe wartości MPIR i TAM wiązały się z lokalizacją IRA w proksymalnym odcinku RCA. W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej stwierdzono, że MPIR i TAM w podobnym stopniu zwiększają prawdopodobieństwo rozpoznania RVI (odpowiednio 15,3- i 15,6-krotnie). Wnioski: U chorych z zawałem ściany dolnej MPIR i TAM są łatwymi do określenia, niegeometrycznymi wskaźnikami oceny funkcji RV i stanowią cenne uzupełnienie danych klinicznych i elektrokardiograficznych. U pacjentów z IMI zaburzenia czynności RV zależą od lokalizacji IRA. (TAM (16,9 &plusmn; 1,5 vs. 21,4 &plusmn; 1,8, p < 0,001) i MPIR (0,42 &plusmn; 0,05 vs. 0,29 &plusmn; 0,06, p < 0,0001). Wskaźniki TAM i MPIR istotnie różniły się między grupą kontrolną a grupami I i II (p < 0,01). Zarówno w grupie I, jak i w grupie II średnia wartość TAM była istotnie niższa, a MPIR wyższa w podgrupie A niż w podgrupie B. Wykazano, że MPIR &#8805; 0,36 i TAM &#8804; 19,5 mm wskazują na RVI. W grupie I przynajmniej jeden z wymienionych nieprawidłowych wyników rejestrowano u wszystkich chorych z RVI, a współistnienie obu istotnie częściej w grupie IA niż w grupie IB (91% vs. 73%, p < 0,05). Podobnie, w grupie chorych bez RVI (grupie II) nieprawidłowe wartości MPIR i TAM wiązały się z lokalizacją IRA w proksymalnym odcinku RCA. W modelu wieloczynnikowej regresji logistycznej stwierdzono, że MPIR i TAM w podobnym stopniu zwiększają prawdopodobieństwo rozpoznania RVI (odpowiednio 15,3- i 15,6-krotnie). Wnioski: U chorych z zawałem ściany dolnej MPIR i TAM są łatwymi do określenia, niegeometrycznymi wskaźnikami oceny funkcji RV i stanowią cenne uzupełnienie danych klinicznych i elektrokardiograficznych. U pacjentów z IMI zaburzenia czynności RV zależą od lokalizacji IRA

Zależność między leptyną a otyłością i czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego u mężczyzn z ostrym zawałem serca

Wstęp: Leptyna jest hormonopodobnym białkiem wydzielanym przez tkankę tłuszczową, które ściśle wiąże się z otyłością. Rola leptyny jako niezależnego czynnika ryzyka choroby wieńcowej jest kontrowersyjna. Celem pracy była ocena zależności między leptyną a otyłością i czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego u mężczyzn z ostrym zawałem serca. Metody: Przebadano dwie grupy osób, 40 otyłych i 40 szczupłych, z pierwszym ostrym zawałem serca. Wszystkim pacjentom zmierzono obwody talii i bioder oraz wskaźniki talia&#8211;biodra, a także stężenie białka C-reaktywnego, kwasu moczowego, glukozy na czczo, leptyny oraz oceniono profil lipidowy. Wyniki: Średnie stężenie leptyny było istotnie wyższe w grupie pacjentów otyłych niż w grupie chorych szczupłych (46,7 &#177; 18,7 ng/ml vs. 15,6 &#177; 11,9 ng/ml; p < 0,01). Stężenie leptyny wykazywało dodatni związek ze wskaźnikami antropometrycznymi, stężeniem glukozy na czczo, triglicerydów, białka C-reaktywnego i kwasu moczowego, natomiast ujemny związek ze stężeniem cholesterolu frakcji HDL. Wnioski: U pacjentów z ostrym zawałem serca otyłość wiąże się z podwyższonym stężeniem leptyny. Na stężenie leptyny w osoczu wpływa zarówno podskórna, jak i trzewna tkanka tłuszczowa. Leptynemia ściśle wiąże się z wieloma zaburzeniami biochemicznymi, co sugeruje, że leptyna może uczestniczyć w rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 468&#8211;476

Rozbieżności klinicznej i holterowskiej oceny skuteczności leczenia pacjentów z niestabilną chorobą wieńcową

Wstęp: Badano przydatność badania holterowskiego w ocenie skuteczności leczenia niestabilnej choroby wieńcowej i wartości prognostycznej wybranych parametrów tego badania. Materiał i metody: U 223 chorych z niestabilną chorobą wieńcową: 148 osób zaliczonych do III klasy według klasyfikacji CCS (66,4%) oraz 75 pacjentów w klasie IV (33,6%) porównano kliniczne i holterowskie wskaźniki skuteczności leczenia oraz ich związek z rokowaniem w 3-miesięcznej obserwacji. Wyniki: W ocenie klinicznej wykazano skuteczność terapii w 71,3%. W badaniu holterowskim epizody niedokrwienia nie występowały w 51,6%. Wykazano rozbieżność klinicznej i holterowskiej oceny skuteczności leczenia w 50,3%. U 35% chorych stwierdzono utrzymywanie się niemego niedokrwienia, a u 15,3% występowały nadal bóle dławicowe przy braku cech niedokrwienia w badaniu holterowskim. Skuteczność terapii, definiowaną jako ustąpienie niedokrwienia w 7. dobie, stwierdzono u 52% chorych. U 42% osób niedokrwienie utrzymywało się mimo leczenia, a u 6% niedokrwienie rejestrowano jedynie w 7. dobie. Nie wykazano związku między ustąpieniem bólów wieńcowych a rokowaniem w 3-miesięcznej obserwacji. Analiza wieloczynnikowa wskazała na obecność ponad 2 epizodów niedokrwienia w badaniu holterowskim przy średniej częstości rytmu serca wynoszącej poniżej 60/min jako niezależnego czynnika obciążającego rokowanie, zwłaszcza u pacjentów leczonych metoprololem; p < 0,05). Wnioski: Badanie holterowskie jest dokładniejszą metodą oceny wyników leczenia chorych z niestabilną chorobą wieńcową niż ocena kliniczna. Stwierdzono rozbieżność wyników klinicznej i holterowskiej oceny skuteczności leczenia u 50,3% chorych. Wskaźnik wynoszącypowyżej 2 epizody niedokrwienia w badaniu holterowskim przy średniej częstości rytmu serca poniżej 60/min umożliwił wyodrębnienie chorych z 2-krotnie gorszym rokowaniem. U pacjentów z niestabilną chorobą wieńcową metoda oceny holterowskich wskaźników niedokrwienia ma większe znaczenie prognostyczne niż wnioskowanie na podstawie ustąpienia bólów wieńcowych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 33-40

Rozbieżności klinicznej i holterowskiej oceny skuteczności leczenia pacjentów z niestabilną chorobą wieńcową

Wstęp: Badano przydatność badania holterowskiego w ocenie skuteczności leczenia niestabilnej choroby wieńcowej i wartości prognostycznej wybranych parametrów tego badania. Materiał i metody: U 223 chorych z niestabilną chorobą wieńcową: 148 osób zaliczonych do III klasy według klasyfikacji CCS (66,4%) oraz 75 pacjentów w klasie IV (33,6%) porównano kliniczne i holterowskie wskaźniki skuteczności leczenia oraz ich związek z rokowaniem w 3-miesięcznej obserwacji. Wyniki: W ocenie klinicznej wykazano skuteczność terapii w 71,3%. W badaniu holterowskim epizody niedokrwienia nie występowały w 51,6%. Wykazano rozbieżność klinicznej i holterowskiej oceny skuteczności leczenia w 50,3%. U 35% chorych stwierdzono utrzymywanie się niemego niedokrwienia, a u 15,3% występowały nadal bóle dławicowe przy braku cech niedokrwienia w badaniu holterowskim. Skuteczność terapii, definiowaną jako ustąpienie niedokrwienia w 7. dobie, stwierdzono u 52% chorych. U 42% osób niedokrwienie utrzymywało się mimo leczenia, a u 6% niedokrwienie rejestrowano jedynie w 7. dobie. Nie wykazano związku między ustąpieniem bólów wieńcowych a rokowaniem w 3-miesięcznej obserwacji. Analiza wieloczynnikowa wskazała na obecność ponad 2 epizodów niedokrwienia w badaniu holterowskim przy średniej częstości rytmu serca wynoszącej poniżej 60/min jako niezależnego czynnika obciążającego rokowanie, zwłaszcza u pacjentów leczonych metoprololem; p < 0,05). Wnioski: Badanie holterowskie jest dokładniejszą metodą oceny wyników leczenia chorych z niestabilną chorobą wieńcową niż ocena kliniczna. Stwierdzono rozbieżność wyników klinicznej i holterowskiej oceny skuteczności leczenia u 50,3% chorych. Wskaźnik wynoszącypowyżej 2 epizody niedokrwienia w badaniu holterowskim przy średniej częstości rytmu serca poniżej 60/min umożliwił wyodrębnienie chorych z 2-krotnie gorszym rokowaniem. U pacjentów z niestabilną chorobą wieńcową metoda oceny holterowskich wskaźników niedokrwienia ma większe znaczenie prognostyczne niż wnioskowanie na podstawie ustąpienia bólów wieńcowych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 33-40

Wpływ otyłości na zmienność rytmu serca u mężczyzn z zawałem serca

Wstęp: Wykazano, że otyłość wpływa na zmienność rytmu serca (HRV). Adipokiny (hormonopodobne peptydy wydzielane przez tkankę tłuszczową) są aktywne biologicznie i oddziałują na układ sercowo-naczyniowy. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu otyłości (BMI &#8805; 30) i stężenia adipokin (leptyna, adiponektyna i rezystyna) na HRV. Metody: Stężenie adipokin oznaczono w osoczu chorych z ostrym zawałem serca - u 43 otyłych mężczyzn oraz 38 mężczyzn o prawidłowej masie ciała. Przeprowadzono 24-godzinny zapis EKG metodą Holtera wraz z analizą czasową i częstotliwościową HRV. Wyniki: Pomiary antropometryczne, stężenie leptyny i rezystyny były istotnie wyższe, zaś stężenie adiponektyny niższe w grupie otyłych mężczyzn w porównaniu z grupą mężczyzn o prawidłowej masie ciała. Parametry analizy czasowej (SDNN, SDANN, SDNN-i, rMSSD, p-NN50 i HF) były obniżone u chorych otyłych, podczas gdy wskaźnik LF/HF był podwyższony. Obwód pasa korelował z parametrami HRV silniej niż wskaźnik masy ciała. Zaobserwowano zależności między parametrami HRV i adipokinami: pomiędzy SDNN i leptyną (r= -0,32; p < 0,001) oraz rezystyną (r= -0,26; p < 0,05); SDANN i leptyną (r= &#8211;0,26; p < 0,05) oraz rezystyną (r= &#8211;0,29; p < 0,001); SDNN-i i rezystyną (r = -0,40; p < 0,001); LF i leptyną (r = 0,22; p < 0.05); HF i rezystyną (r = &#8211;0,22; p < 0,05); LF/HF i leptyną (r = 0,46; p < 0,001) oraz rezystyną (r = 0,44; p < 0,001). Wnioski: Otyłość wiąże się z zaburzeniami równowagi współczulno-przywspółczulnej - z obniżoną aktywnością układu przywspółczulnego i zwiększoną aktywnością układu współczulnego. Zależność między osoczowym stężeniem leptyny oraz rezystyny i parametrami HRV może wskazywać na istnienie związku między stężeniem adipokin i występowaniem zaburzeń autonomicznego układu nerwowego

Formowanie skrzeplin w trakcie przezskórnej ablacji prądem o wysokiej częstotliwości, oceniane za pomocą przezprzełykowego lub wewnątrzsercowego badania echokardiograficznego

Wstęp: Występowanie powikłań zatorowych po przezskórnych zabiegach ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFCA) szacuje się na 0,4%. Objawem zapowiadającym te komplikacje mogą być kontrast samoistny i skrzepliny rejestrowane w badaniu echokardiograficznym przezprzełykowym (TEE) lub wewnątrzsercowym (ICE) w trakcie zabiegów RFCA. Materiał i metody: Zbadano 52 pacjentów (27 kobiet) w wieku 18-79 lat (śr. 50 lat) z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu zakwalifikowanych do zabiegów RFCA. U 11 pacjentów stwierdzono trzepotanie lub/i migotanie przedsionków, u 19 częstoskurcz węzłowy, u 18 zespół Wolffa-Parkinsona-White&#8217;a (WPW), u 2 częstoskurcz przedsionkowy, zaś u 1 pacjenta występował zarówno zespół WPW, jak i częstoskurcze węzłowe, a u kolejnego częstoskurcze węzłowe i trzepotanie przedsionków. U wszystkich chorych przeprowadzono zabieg RFCA. Podczas każdego zabiegu wykonywano TEE lub ICE. Oceny dokonywano bezpośrednio przed rozpoczęciem aplikacji prądu i po jej zakończeniu. Wszystkim pacjentom bezpośrednio przed zabiegiem podawano kwas acetylosalicylowy, a terapię kontynuowano przez kolejny miesiąc. Heparynę niefrakcjonowaną podawano po uzyskaniu dostępu naczyniowego 23 pacjentom (44%), w tym 11 osobom z lewostronnymi drogami dodatkowymi. Wyniki: Formowanie skrzepliny lub kontrast samoistny odnotowano u 26 chorych (50%). Nie wykazano zależności występowania zakrzepów od wieku pacjentów, płci i czasu trwania zabiegu. Podanie heparyny w istotny sposób zmniejszyło występowanie skrzeplin lub kontrastu samoistnego z 63% do 21% (p < 0,01). W trakcie 12-miesięcznej obserwacji w badanej grupie nie zanotowano powikłań zatorowych. Nie obserwowano istotnych powikłań stosowanego leczenia przeciwkrzepliwego. Wnioski: Pomimo częstego tworzenia się skrzeplin oraz kontrastu samoistnego w trakcie RFCA nie obserwowano objawów klinicznych zatorowości obwodowej. Profilaktyczne zastosowanie heparyny wraz z lekami przeciwpłytkowymi wpływa na istotne zmniejszenie częstości występowania zakrzepów w jamach serca. Echokardiografia wewnątrzsercowa i przezprzełykowa mogą być przydatne w celu zwiększenia bezpieczeństwa pacjentów podawanych zabiegom RFCA. Doniesienie ma charakter wstępny i konieczne jest przeprowadzenie dodatkowych badań wśród większej liczebnie grupy chorych

Otyłość a stężenie adiponektyny w ostrym zawale serca

Wstęp: U osób otyłych oraz pacjentów z chorobą wieńcową stwierdza się niskie stężenie adiponektyny, hormonopodobnego peptydu, wydzielanego przez tkankę tłuszczową. Celem badania była ocena wpływu otyłości na stężenie adiponektyny i korelacji stężenia adiponektyny z parametrami antropometrycznymi oraz czynnikami ryzyka miażdżycy u mężczyzn z ostrym zawałem serca. Metody: Badaniem objęto dwie grupy pacjentów z pierwszym zawałem serca: 40 mężczyzn otyłych i 40 mężczyzn szczupłych. Zmierzono obwód talii i bioder oraz obliczono wskaźnik talia&#8211;biodra, oznaczono stężenie białka C-reaktywnego, kwasu moczowego, glukozy na czczo, profil lipidowy i stężenie adiponektyny. Wyniki: Średnie stężenie adiponektyny było znacząco niższe u pacjentów otyłych niż u osób szczupłych (6,80 mg/ml &#177; 4,31 vs. 11,18 mg/ml &#177; 7,19; p < 0,01). Stężenie adiponektyny korelowało ujemnie ze skurczowym ciśnieniem tętniczym, stężeniem glukozy na czczo, triglicerydów, białka C-reaktywnego i kwasu moczowego oraz z pomiarami antropometrycznymi, przy czym najsilniejszą zależność stwierdzono z obwodem talii. Stężenie adiponektyny korelowało dodatnio z wiekiem i stężeniem cholesterolu frakcji HDL. Wykazano istotny związek między stężeniem adiponektyny a stężeniem cholesterolu frakcji HDL, obwodem talii oraz stężeniem triglicerydów. Te niezależne zmienne w 39% wyjaśniały zmienność osoczowego stężenia adiponektyny. Wnioski: U pacjentów z ostrym zawałem serca otyłość wiąże się ze zmniejszonym stężeniem adiponektyny. Niskie stężenie adiponektyny współistnieje z aterogennym profilem lipidowym oraz podwyższonym stężeniem markerów stanu zapalnego. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 35-43

Formowanie skrzeplin w trakcie przezskórnej ablacji prądem o wysokiej częstotliwości, oceniane za pomocą przezprzełykowego lub wewnątrzsercowego badania echokardiograficznego

Wstęp: Występowanie powikłań zatorowych po przezskórnych zabiegach ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFCA) szacuje się na 0,4%. Objawem zapowiadającym te komplikacje mogą być kontrast samoistny i skrzepliny rejestrowane w badaniu echokardiograficznym przezprzełykowym (TEE) lub wewnątrzsercowym (ICE) w trakcie zabiegów RFCA. Materiał i metody: Zbadano 52 pacjentów (27 kobiet) w wieku 18-79 lat (śr. 50 lat) z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu zakwalifikowanych do zabiegów RFCA. U 11 pacjentów stwierdzono trzepotanie lub/i migotanie przedsionków, u 19 częstoskurcz węzłowy, u 18 zespół Wolffa-Parkinsona-White&#8217;a (WPW), u 2 częstoskurcz przedsionkowy, zaś u 1 pacjenta występował zarówno zespół WPW, jak i częstoskurcze węzłowe, a u kolejnego częstoskurcze węzłowe i trzepotanie przedsionków. U wszystkich chorych przeprowadzono zabieg RFCA. Podczas każdego zabiegu wykonywano TEE lub ICE. Oceny dokonywano bezpośrednio przed rozpoczęciem aplikacji prądu i po jej zakończeniu. Wszystkim pacjentom bezpośrednio przed zabiegiem podawano kwas acetylosalicylowy, a terapię kontynuowano przez kolejny miesiąc. Heparynę niefrakcjonowaną podawano po uzyskaniu dostępu naczyniowego 23 pacjentom (44%), w tym 11 osobom z lewostronnymi drogami dodatkowymi. Wyniki: Formowanie skrzepliny lub kontrast samoistny odnotowano u 26 chorych (50%). Nie wykazano zależności występowania zakrzepów od wieku pacjentów, płci i czasu trwania zabiegu. Podanie heparyny w istotny sposób zmniejszyło występowanie skrzeplin lub kontrastu samoistnego z 63% do 21% (p < 0,01). W trakcie 12-miesięcznej obserwacji w badanej grupie nie zanotowano powikłań zatorowych. Nie obserwowano istotnych powikłań stosowanego leczenia przeciwkrzepliwego. Wnioski: Pomimo częstego tworzenia się skrzeplin oraz kontrastu samoistnego w trakcie RFCA nie obserwowano objawów klinicznych zatorowości obwodowej. Profilaktyczne zastosowanie heparyny wraz z lekami przeciwpłytkowymi wpływa na istotne zmniejszenie częstości występowania zakrzepów w jamach serca. Echokardiografia wewnątrzsercowa i przezprzełykowa mogą być przydatne w celu zwiększenia bezpieczeństwa pacjentów podawanych zabiegom RFCA. Doniesienie ma charakter wstępny i konieczne jest przeprowadzenie dodatkowych badań wśród większej liczebnie grupy chorych

KASCADE-Grande Limits on the Isotropic Diffuse Gamma-Ray Flux between 100 TeV and 1 EeV

KASCADE and KASCADE-Grande were multi-detector installations to measure individual air showers of cosmic rays at ultra-high energy. Based on data sets measured by KASCADE and KASCADE-Grande, 90% C.L. upper limits to the flux of gamma-rays in the primary cosmic ray flux are determined in an energy range of ${10}^{14} - {10}^{18}$ eV. The analysis is performed by selecting air showers with a low muon content as expected for gamma-ray-induced showers compared to air showers induced by energetic nuclei. The best upper limit of the fraction of gamma-rays to the total cosmic ray flux is obtained at $3.7 \times {10}^{15}$ eV with $1.1 \times {10}^{-5}$. Translated to an absolute gamma-ray flux this sets constraints on some fundamental astrophysical models, such as the distance of sources for at least one of the IceCube neutrino excess models.Comment: Published in The Astrophysical Journal, Volume 848, Number 1. Posted on: October 5, 201