Bedensel Engelli Masa Tenisi Sporcularının Karın ve Sırt Kaslarının Desteklenmesinde Iki Farklı Yöntemin Karşılaştırılması

The aim of this study was to compare the effects of kinesio taping and elastic corset on sports related physical performance and trunk muscle endurance when used in supporting abdomen and back muscles of physically disabled table tennis athletes. Twenty-two advanced level physically disabled table tennis athletes who plays or can play in national team, actively playing sports for at least 2 years, having independent trunk balance, with no vision, hearing or mental disorders, and classified by TBESF classificator, with 11 sitting on wheel chair, and 11 standing athletes were included in the study. Kinesio taping, soft orthosis and none of the above (free) applications were applied to each of the players before training. Pain assessment, joint motion range, modified functional elongation test, manual muscle test, modified sit-ups test, modified abdominal endurance test, special multifidus muscle test, modified push-ups test, number of ball strikes in 60 seconds with forehand-backhand (1-1) combination technique, and with "enter short-exit long" forehand combination technique were applied and recorded in all players. When comparing the data evaluated after free, kinesio taping, and orthoses applications were statistically significant (p<0.05). Soft orthoses application was found more effective than kinesio taping and free applications on decreasing of pain during performance, and enhancement of body muscle endurance, and ball striking performance in the final analysis (p<0.05). Kinesio taping was found more effective than free and orthoses application in improvement modified functional elongation and joint motion range (p<0.05). This study showed that soft orthoses is more effective in decreasing pain, enhancement of muscular endurance, and sports related physical performance. We suggest that further and broader studies evaluating the long term effects of pain, muscle endurance, and sports related physical performance, and assessing life quality are needed.Bu çalışmanın amacı bedensel engelli masa tenisi sporcularında karın ve sırt kaslarının kinezyo bantlama ile veya soft ortez ile desteklenmesinin spora özel fiziksel performans ve gövde kas enduransı üzerine olan etkilerinin karşılaştırılmasıdır. Çalışmaya en az 2 yıldır aktif spor yapan, bağımsız gövde dengesine sahip olan, görme, işitme ve zihinsel engele sahip olmayan, TBESF sınıflandırmacıları tarafından yapılmış olan 11'i tekerlekli sandalye kullanan, 11'i ayakta olmak üzere milli takımda oynamış veya oynayabilecek 22 ileri seviye bedensel engelli masa tenisi sporcusu dahil edildi. Sporcuların her birine serbest, kinezyo bant ve soft ortez (elastik özellikli) uygulaması antrenmandan önce birer kez uygulandı. Her sporcuda manuel kastesti, ağrı değerlendirmesi, eklem hareket açıklığı, modifiye fonksiyonel uzanma testi, modifiye sit-ups test, modifiye abdominal endurans testi, modifiye push-ups test, multifidus kasına özel test, forehand-backhand (1-1) kombinasyon tekniği ile 60 saniyede vurduğu top sayısı, kısa gir-uzun çık forehand (1-1) kombinasyon tekniği ile 60 saniyede vurduğu top sayısı değerlendirildi. Tüm sporcularda serbest, kinezyo bant ve ortezle ölçülen verilerin karşılaştırması sonuçlarının hepsinde anlamlı fark vardı (p<0,05). Çalışma sonucunda soft ortez uygulamasının performans sırasındaki ağrının azalması, gövde kas enduransı ile topa vuruş performansının artmasında kinezyo banta ve serbeste göre daha etkili olduğu görüldü (p<0,05). Modifiye fonksiyonel uzanma ve eklem hareket açıklığında kinezyo bant uygulamasının serbeste ve orteze göre daha etkili olduğu belirlendi (p<0,05). Bu çalışma, ağrı, kas enduransı ve spora özel fiziksel performansta soft ortezin daha etkili olduğunu gösterdi. Ortezin engelli masa tenisi sporcularında uzun dönem etkilerinin araştırılacağı ve yaşam kalitesinin değerlendirileceği daha ileri çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır

Diz osteoartriti tedavisine eklenen tramadol iyontoforezi

Objective: The objective of the present study was to investigate whether tramadol iontophoresis added to therapy is superior to the therapy methods alone (transcutaneous electrical nerve stimulation (TENS), hot pack, ultrasound, and exercise therapy) in patients with knee OA. Materials and Methods: A total of 72 patients who admitted to the outpatient clinic of Physical Medicine and Rehabilitation were included in this study. The diagnosis was based on the American College of Rheumatology (ACR) criteria for knee OA. The patients were randomly separated into two groups. Group 1 received physical therapy and Group 2 received tramadol iontophoresis in addition to the therapy for a period of two weeks. Patients were evaluated according to pain and functional capacity assessed using visual analogue scale (VAS) and Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC) before therapy and following the 10th session, and at 1 and 3 months. Results: The mean age and duration of the knee pain were 58.53&plusmn;8.38, 5.00&plusmn;2.66 years in the control group and 58.15&plusmn;7.70, 4.71&plusmn;2.70 years in the tramadol iontophoresis group. There were no significant differences between groups in the mean age and duration of the knee pain, body mass index (BMI), VAS and WOMAC scores before therapy. Following the 10th session, and after 1 and 3 months, VAS and WOMAC scores were significantly decreased in both groups when compared with the baseline values (p&lt;0.001). VAS scores were significantly lower in the tramadol iontophoresis group compared to controls following the 10th session (p&lt;0.001). However, no significant difference was found between WOMAC scores of the tramadol iontophoresis and control groups (p&gt;0.05). Conclusion: We conclude that tramadol iontophoresis added to physical therapy may be useful for relieving pain of knee OA during the treatment period. (Turk J Rheumatol 2010; 25: 174-8)Amaç: Bu çalışmanın amacı diz OA hastalarında tedaviye eklenen tramadol iyontoforezinin tek başına uygulanan tedavi yöntemlerine (transkütanöz elektriksel sinir stimülasyonu, sıcak kompres, ultrason ve egzersiz tedavisi) üstün olup olmadığını incelemektir. Yöntem ve Gereçler: Çalışmaya Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon polikliniğine başvuran 72 hasta dahil edildi. Hastaların tanısı, Amerikan Romatoloji Birliği (ACR) Diz OA kriterlerine göre konuldu. Hastalar rastgele iki gruba ayrıldı. İki haftalık süre boyunca Grup 1’deki hastalara fizik tedavi, Grup 2’deki hastalara ise tedaviye ek olarak tramadol iyontoforezi uygulandı. Hastalar tedaviden önce, 10. seansı takiben ve 1. ve 3. aylarda görsel ağrı skalası (GAS) ve Western Ontario ve McMaster Üniversiteleri Osteoartrit İndeksi (WOMAC) kullanılarak ağrı ve fonksiyonel kapasitelerine göre değerlendirildi. Bulgular: Yaş ortalaması ve ortalama ağrı süresi kontrol grubunda 58,53±8,38 ve 5,00±2,66 yıl, tramadol iyontoforez grubunda ise 58,15±7,70 ve 4,71±2,70 yıldı. Tedavi öncesinde gruplar arasında yaş ortalamaları, ortalama ağrı süresi, vücut kitle indeksi, VAS ve WOMAC skorları açısından anlamlı fark yoktu. 10. seansı takiben ve 1. ve 3. aydan sonra, başlangıç değerleriyle karşılaştırıldığında her iki grupta GAS ve WOMAC skorlarında anlamlı düşüş saptandı (p0.05). Sonuç: Fizik tedaviye eklenen tramadol iyontoforezin tedavi dönemi sırasında diz OA ağrısını rahatlatmada faydalı olabileceği sonucuna vardık

Diz osteoartriti tedavisine eklenen tramadol iyontoforezi

Objective: The objective of the present study was to investigate whether tramadol iontophoresis added to therapy is superior to the therapy methods alone (transcutaneous electrical nerve stimulation (TENS), hot pack, ultrasound, and exercise therapy) in patients with knee OA. Materials and Methods: A total of 72 patients who admitted to the outpatient clinic of Physical Medicine and Rehabilitation were included in this study. The diagnosis was based on the American College of Rheumatology (ACR) criteria for knee OA. The patients were randomly separated into two groups. Group 1 received physical therapy and Group 2 received tramadol iontophoresis in addition to the therapy for a period of two weeks. Patients were evaluated according to pain and functional capacity assessed using visual analogue scale (VAS) and Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC) before therapy and following the 10th session, and at 1 and 3 months.Results: The mean age and duration of the knee pain were 58.53&plusmn;8.38, 5.00&plusmn;2.66 years in the control group and 58.15&plusmn;7.70, 4.71&plusmn;2.70 years in the tramadol iontophoresis group. There were no significant differences between groups in the mean age and duration of the knee pain, body mass index (BMI), VAS and WOMAC scores before therapy. Following the 10th session, and after 1 and 3 months, VAS and WOMAC scores were significantly decreased in both groups when compared with the baseline values (p&lt;0.001). VAS scores were significantly lower in the tramadol iontophoresis group compared to controls following the 10th session (p&lt;0.001). However, no significant difference was found between WOMAC scores of the tramadol iontophoresis and control groups (p&gt;0.05). Conclusion: We conclude that tramadol iontophoresis added to physical therapy may be useful for relieving pain of knee OA during the treatment periodAmaç: Bu çalışmanın amacı diz OA hastalarında tedaviye eklenen tramadol iyontoforezinin tek başına uygulanan tedavi yöntemlerine (transkütanöz elektriksel sinir stimülasyonu, sıcak kompres, ultrason ve egzersiz tedavisi) üstün olup olmadığını incelemektir.Yöntem ve Gereçler: Çalışmaya Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon polikliniğine başvuran 72 hasta dahil edildi. Hastaların tanısı, Amerikan Romatoloji Birliği (ACR) Diz OA kriterlerine göre konuldu. Hastalar rastgele iki gruba ayrıldı. İki haftalık süre boyunca Grup 1'deki hastalara fizik tedavi, Grup 2'deki hastalara ise tedaviye ek olarak tramadol iyontoforezi uygulandı. Hastalar tedaviden önce, 10. seansı takiben ve 1. ve 3. aylarda görsel ağrı skalası (GAS) ve Western Ontario ve McMaster Üniversiteleri Osteoartrit İndeksi (WOMAC) kullanılarak ağrı ve fonksiyonel kapasitelerine göre değerlendirildi.Bulgular: Yaş ortalaması ve ortalama ağrı süresi kontrol grubunda 58,53±8,38 ve 5,00±2,66 yıl, tramadol iyontoforez grubunda ise 58,15±7,70 ve 4,71±2,70 yıldı. Tedavi öncesinde gruplar arasında yaş ortalamaları, ortalama ağrı süresi, vücut kitle indeksi, VAS ve WOMAC skorları açısından anlamlı fark yoktu. 10. seansı takiben ve 1. ve 3. aydan sonra, başlangıç değerleriyle karşılaştırıldığında her iki grupta GAS ve WOMAC skorlarında anlamlı düşüş saptandı (p0.05).Sonuç: Fizik tedaviye eklenen tramadol iyontoforezin tedavi dönemi sırasında diz OA ağrısını rahatlatmada faydalı olabileceği sonucuna vardı

Comparison of ketoprofen phonophoresis with ketoprofen and lidocaine- prilocaine phonophoresis in patients with subacromial impingement syndrome

Amaç: Çalışmanın amacı, subakromiyal sıkışma sendromu olan hastalarda ketoprofen ve lidokain-prilokain fonoforez uygulamasının, tek başına ketoprofen fonoforezine bir üstünlüğü olup olmadığının değerlendirilmesi idi. Yöntem ve Gereçler: Çalışmaya subakromiyal sıkışma sendromu olan 70 (39 kadın, 31 erkek) hasta alındı. Hastalar iki gruba ayrıldı ve her iki grubada 15 seans fizik tedavi ve rehabilitasyon programı uygulandı. Birinci gruba ketoprofen ve lidokain- prilokain fonoforezi, ikinci gruba sadece ketoprofen fonoforezi uygulandı. Ayrıca tüm hastalara sıcak paket, TENS ve egzersiz uygulandı. Hastaların omuz ağrısı şiddeti vizüel analog skala (VAS) ile değerlendiridi. Eklem hareket açıklığı (EHA) gonyometre ile ölçüldü. Hastaların fonksiyonel durumu UCLA (The University of California-Los Angeles) skorlaması ile değerlendirildi. Tüm değerlendirmeler tedavi öncesinde, tedavi sonrası 1.ayda ve tedavi sonrası 3. ayda yapıldı. Bulgular: Tedavi öncesi iki grup arasında VAS, UCLA skorları açısından istatistiksel olarak fark yoktu (p>0.05). Tedavi sonrası 3.ay takiplerinde; grup 1'in VAS skorları grup 2'den daha düşük bulundu (p=0.020). Tedavi öncesi grup 2'nin EHA; fleksiyon, abduksiyon, iç rotasyon ölçümleri grup 1'den daha yüksekti (p=0.009, p=0.001, p=0.019). Tedavi sonrası 1. ay takiplerinde de grup 2'nin, abduksiyon ölçümleri grup 1'den daha yüksekti (p=0.024). Fakat tedavi sonrası 3.ay takiplerinde iki grup arasında UCLA ve EHA değerleri açısından istatistiksel olarak fark yoktu (p>0.05). Ayrıca, iki grup arasında tedavi öncesi ve sonrası dış rotasyon ölçümleri açısından fark yoktu (p>0.05). Sonuç: Çalışmamızda, subakromiyal sıkışma sendromu olan hastalarda, tedavi sonrası 3.ay değerlendirmede, ketoprofen ve lidokain- prilokain fonoforezi ağrı ve EHA üzerine daha etkili bulunmuştur.Objective: The aim of the present study was to compare ketoprofen phonophoresis with ketoprofen and lidocaineprilocaine phonophoresis in patients with subacromial impingement syndrome (SIS). Material and Methods: Seventy patients (39 female, 31 male) with SIS were included in this study. The patients were divided into two groups and a 15-session physical therapy and rehabilitation program was performed in each group. Ketoprofen and lidocaineprilocaine phonophoresis were performed in the first group and ketoprofen phonophoresis alone in the second group. Hot pack, transcutaneous electrical nerve stimulation (TENS) and exercises were applied in all patients. Severity of shoulder pain was determined by visual analogue scale (VAS). Range of motion (ROM) was measured by goniometer. Functional capacity of patients was evaluated by UCLA (The University of California-Los Angeles) score. All of the measurements were performed before treatment and in the 1st and 3rd months after treatment. Results: There was no significant difference between the two groups in VAS and UCLA scores before treatment initiation (p&gt;0.05). VAS scores of Group 1 were lower than of Group 2 (p=0.020) in the 3rd month follow-up. ROMs and flexion, abduction and internal rotation were higher in Group 2 than Group 1 (p=0.009, p=0.001, p=0.019, respectively) before treatment. Abduction measurements in Group 2 were higher than in Group 1 in the 1st month after treatment (p=0.024). However, there was no significant difference between the two groups in UCLA and ROM values in the 3rd month (p&gt;0.05). There was also no significant difference between the two groups in external rotation values before and after treatment (p&gt;0.05). Conclusion: Our study showed that ketoprofen and lidocaineprilocaine phonophoresis were more effective on pain and ROM than ketoprofen phonophoresis alone in the 3rd month after treatment in patients with SIS

Rehabilitation of cat who had sufferıng from paraparesthesia after trauma

Bu sunumda trafik kazası nedeniyle travma sonrası paraparezi olan kedinin bir fizyoterapist eşliğinde rehabilitasyonu anlatıldı. Kedi akut dönemde spastik paraparezi idi. Motor kuvveti 0 olan, sol arka ekstremitesinde 1 değerinde spastisitesi bulunan kediye aynı fizyoterapist tarafından 2–3 gün/hafta, 30 dk/gün ev ortamında 6 ay süre ile fizyoterapi ve rehabilitasyon uygulandı. Bu süreçte spinal kord hasarı olan insanlarda uygulanan rehabilitasyon yöntemleri kullanıldı. Ön ayakları ile kendini çekerek mobilize olan kedi, 2.ay sonunda ayakta kısa süre durup düşüyor idi. Ayakta durma çalışmaları sonrasında adım atabildi. Sağa doru deviye yürümeye başlayan kedi 6 ayın sonunda normal yürüme paterni kazandı ve 12 ay devam eden egzersizler sonunda bir yere tırmanma, yüksekten atlama hareketlerini de yapabiliyordu. Sonuç olarak; Trafik kazası sonucunda parapleji olan bir kedi insanlarda uygulanan fizik tedavi ve rehabilitasyon yöntemleriyle tam ambulasyon kazandı.This study was presented rehabilitation of cat who had suffering from paraparesthesia after trauma due to a car accident by physical therapist. Cat had a spastic paraparesia in acutestage. Cat who had motor strength 0, 1 for spasticity value of left back extremity received physical therapy and rehabilitation 2&amp;#8211;3 day/week, 30 min/day at home through 6 months by same physical therapist. In this duration, it was applied to cat spinal cord rehabilitation program like human. Cat who was mobilized to pull by using forward foot was able to lie down in a while a standing position at 2nd month. After standing position exercises she was able to take a step. She won a walking pattern at the end of 6 months and was able to do some exercises including climbing and jump from high level after 12 months. In conclusion; Cat who had paraplegia after a car accident gain in exact ambulation after physiotherapy and rehabilitation program like human

Yaşlılarda ayak ağrısı ve ayaktaki muskuloskeletal bozukluklar düşme için risk oluşturabilir mi?

Introduction: In this study, it was aimed to determine whether musculoskeletal disorders (FMDs) and/or foot pain (FP) were risk factors for falls and deteriorating health status in the elderly. Materials and Method: Two hundred fifty five patients aged over 60 years were enrolled in the study. The elderly filled the questionnaire about FP and falling. The FMDs in the study included hallux valgus (HV), hammer toe (HT), mallet toe (MT), claw toe (CT), overlapping toe (OT), pes cavus (PC), pes planus (PP), metatarsalgia (MA) and plantar fasciitis (PF). Participants&amp;#8217; risk of falling was assessed using The Performance-Oriented-Mobility-Assessment and the health status was measured using The Short-Form (SF)-36. Results: A total of 255 patients with a mean age of 67.90&plusmn;6.15 were examined; 175(69%) were female and 78 (31%) were male. Ninety-seven (38%) of the subjects reported FP and 103 (43.8%) patients were diagnosed as having FMDs. The most common FMD was HV (18.4%), followed by PF (15.9%), PP (13.3%), MA (12.9%), HT (7.8%), MT (4.3%), OT (3.5%), CT (1.6%) and PC (1.9%). FP, HV, PP, MA, PF, CT and OT were associated with risk of falling (p&lt;0.05). There was a relationship between falls and the presence of FMD (p&lt;0.01) and foot pain (p&lt;0.01). PCSs of the patients with FP were lower than that of those without FP (p&lt;0.05) Conclusion: FMDs and FP should be considered as risk factors for falling in the elderly.Giriş: Bu çalışmada yaşlılarda ayak ağrısı ve ayak muskuloskeletal hastalıklarının (AMH) düşme ve yaşam kalitesi üzerine etkisini araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Yaşları 60 üzerinde olan 255 yaşlı birey çalışmaya alındı. Yaşlılar ayak ağrısı ve düflme ile ilgili soruları içeren bir anket doldurdular. AMH içerisinde haluks valgus (HV), çekiç parmak (ÇP), tokmak parmak (TP), pençe parmak (PPr), üst üste binmifl parmak (ÜP), pes kavus (PK), pes planus (PP), metatarsalji (MA) ve plantar fasiitise yer verildi. Çalıflmaya alınan yaşlıların düşme riski Performance-Oriented-Mobility-Assessment ile ve yaşam kaliteleri Kısa-Form (KF)- 36 ile değerlendirildi. Bulgular: Toplam 255 yafllı birey ortalama 67.90±6.15 yaflında olup, 175(%69)’i kadın, 78(%31)’i erkekti. Doksan yedi(%38) bireyde ayak ağrısı ve 103(%43.8) bireyde AHM olduğu saptandı. En yaygın AHM %18.4 ile haluks valgus olup onu sırasıyla PF (%15.9), PP (%13.3), MA (%12.9), ÇP (% 7.8), TP (%4.3), ÜP (%3.5), PPr (%1.6) ve PK (%1.9) izledi. Ayak ağrısı, HV, PP, MA, PF, PPr ve ÜP ile düşme riski arasında anlamlı ilişki saptandı (p<0.05). Geçirilmifl düflme ile AHM varlığı ve ayak ağrısı ilişkili bulundu (p<0.01). KF-36’nın fiziksel skoru ayak ağrısı olanlarda olmayanlara kıyasla daha düflüktü (p<0.05). Sonuç: Yaşlılarda düşme riski açısından ayak ağrısı ve AHM’nin göz önüne alınması gerekmektedir