Η Αρμονική Σύνταξη των Jazz Standards & των Beatles: Μια Παραγωγική - Διαγραμματική Μουσική Ανάλυση

Τα Jazz Standards και οι συνθέσεις των Beatles - με τη δυσθεώρητη δημοφιλία τους, την επιδραστικότητά τους και την παιδαγωγική τους χρήση - συνιστούν ίσως τον πολυτιμότερο κανόνα της pop. Σε αυτή την εργασία, επιχειρείται η συγκριτική περιγραφή της αρμονικής τους σύνταξης. Αντικειμενικός σκοπός είναι η διατύπωση μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης γραμματικής, καθώς και η τυποποίηση των προεκτασιακών δομών της. Συγκροτήθηκαν δύο σώματα τραγουδιών, αποτελούμενα από 108 Standards και 45 κομμάτια των Beatles. Αναλύθηκαν διαγραμματικά, βάσει της παραγωγικής μεθόδου της Γενετικής Θεωρίας της Τονικής Μουσικής (GTTM) των Lerdahl και Jackendoff. Ωστόσο, το θεωρητικό εργαλείο τροποποιείται ουσιωδώς. Ενσωματώνει (2x)20 μετασχηματισμούς, μέσω των οποίων ερμηνεύονται οι διαγραμματικές εξαρτήσεις. Ακολουθούν δύο στάδια ανάπτυξης της μεθόδου. Ορίζονται τα γενικά προεκτασιακά σχήματα, τα οποία αναφέρονται στο ανώτερο ιεραρχικά επίπεδο οργάνωσης της φόρμας˙ όχι μόνο σε μονοτονικό πλαίσιο, αλλά και σε περιβάλλον τονικής αμφισημίας (ή τονικών αξόνων). Εξερευνώνται επιπλέον οι ενδοκεντρικές δομές, κεντρομόλοι ή φυγόκεντροι, οι οποίες διαμορφώνουν τους βασικούς κλάδους των γενικών σχημάτων. Έτσι, ένα δενδροδιάγραμμα μπορεί να μετατραπεί σε μια στοιχειοσειρά πράξεων (ή λειτουργιών) και το αντίστροφο. Τα δύο μελετώμενα είδη, καθώς υπόκεινται σε αυτή τη διεργασία ανάλυσης, φανερώνουν τις διαφοροποιήσεις της σύνταξής τους. Οι κυριότερες εξ αυτών αφορούν στο λεξικό των συγχορδιακών μονάδων, την κατανομή των χρησιμοποιούμενων μετασχηματισμών, την ιεραρχική διαστηματική κίνηση των κλιμακοβαθμίδων και την αντισυμμετρία των ενδοκεντρικών συμπλεγμάτων. Αν και τα δύο είδη των δημοφιλέστατων τραγουδιών αποτελούν εκφράσεις μιας κοινής blues μουσικής γλώσσας, εντούτοις συνιστούν ένα αντιθετικό και συμπληρωματικό ζεύγος διαφορετικής χρησιμοποίησής της.The Jazz Standards and the compositions of The Beatles - with their enormous popularity, their influential character, and their pedagogical applications - elucidate the most valuable canon of popular music. This paper aims to establish a comparative analysis of their harmonic syntax. The purpose is to formulate an integrated grammar and subsequently standardise its prolongation structures. 108 musical pieces of Jazz Standards and 45 recordings of The Beatles constitute the two song corpora that are diagrammatically analysed, based on the generative method of Lerdahl & Jackendoff. However, this theoretical tool is meaningfully modified to incorporate (2x)20 transformations necessary in the interpretation of the diagrammatic dependencies. The development of this analysis is completed in two distinct stages. The generic prolongation structures are firstly established. They pertain to the highest hierarchical level of formal organisation, not merely in a monotonal context but also in an environment of tonal ambiguity (or of tonal axes). This is followed by the exploration of the endocentric clusters, centripetal and centrifugal, as they shape the main branches of generic-formal structures. In this fashion, a tree diagram can be converted into a string of functions and vice versa. Ultimately, this process of analysis fuels the revelation of the differential syntax of the two song corpora. Their primary differences are associated with the lexicon of the chordal units, the distribution of the utilised transformations, the hierarchical intervallic movement of scale degrees, and the antisymmetry of endocentric clusters. Even though the two song genres are both expressions of a common blues musical language, they constitute an opposing and complementary pair of its usage