Use of electrical stimulation to restore standing in Paraplegics with long-term denervated degenerated muscles DDM

Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/OpenRaförvun sem meðferð við vöðvasjúkdómum og ýmsum öðrum kvillum á sér langa forsögu, má þar nefna að Galvani birti fyrstu grein sína 1791. Frá því upp úr 1970 hafa mörg kerfi, þar af mörg þeirra að verulegu leyti tölvustýrð, verið þróuð til að raförva vöðva hjá sjúklingum með skaða í miðtaugakerfi (upper motor neuron skaði) þar sem hreyfitaug frá mænu niður í vöðva er heil og raförvun taugar er möguleg. Mörg slík raförvunartæki eru til á markaðinum, oft kölluð FES raförvunartæki (FES = Functional Electrical Stimulation). Í mörgum tilvikum hefur göngugeta náðst á rannsóknarstofum og tækjakosturinn verður sífellt minni og liprari en undirbúningur fyrir raförvunina hefur hingað til verið það krefjandi, og kerfin það óþjál, að fáir eða engir hafa notað þessi kerfi daglega. Við útlæga mænuskaða með mikla taugaskerðingu og vöðvarýrnun (lower motor neuron skaði) er hreyfitaug frá mænu niður í vöðva horfin og raförvun verður að beinast beint að vöðvaþráðum. Hingað til hefur engin raförvunarmeðferð verið möguleg fyrir útlæga mænuskaða þar sem sá straumstyrkur sem leyfilegt er að nota samkvæmt núverandi stöðlum ESB virðist ekki hafa nein teljandi áhrif. Það er þó einmitt þessi sjúklingahópur sem vænta má að hefði mest gagn af raförvun þar sem fylgikvillar hjá þessum hópi eru meiri en hjá sjúklingum með hærri skaða