Melodramatyzm i powieść (Żeromski, Mniszkówna, Strug). Od rytuału do sensacji

Zebrane w książce analizy pokazują, iż melodramatyzm, występujący i ukształtowany w melodramacie scenicznym, pod wpływem procesów i przemian demokratyzacji kultury, staje się w prozie odrębną kategorią estetyczną o szerokim znaczeniu i oddziaływaniu. W jego skład wchodzą elementy charakterystyczne zarówno dla kultury popularnej (np. występowanie klisz literackich, powtarzalnych postaci i ich zachowań), jak i dla kultury wysokiej (np. konflikt między wartościami duchowymi i materialnymi, świat spolaryzowany: dobro i zło, cnota i zagrożenie, niewinność i doświadczenie; wielkie spektakle historyczno-społeczne, jako tło wydarzeń: rewolucja, wojna). Melodramatyzm przedstawia zdesakralizowany świat w chaosie, w którym społeczność musi odnaleźć bądź zrekonstruować system znaków w celu pokonania i usunięcia zła, dla oczyszczenia porządku socjalnego. Melodramatyzm tworzy pięć podstawowych elementów: silny patos, emocjonalne opisy sytuacji i postaci, moralna polaryzacja, nieklasyczne struktura narracji i spektakularne efekty. Przedstawia świat poddawany przeobrażeniom, dlatego też jego bohaterami są postacie przebywające w zmiennej, fragmentarycznej przestrzeni. Otoczenie to sprawia początkowo wrażenie idealnego, dopiero wtargnięcie złego powoduje, iż musi ono zostać poddane redefinicji. Fabuła utworu melodramatycznego jest osadzona w konkretnej historii, ale ze względu na ilość wydarzeń, wątków (przygodowych, sensacyjnych), nagłych zmian, czytelnik odnosi wrażenie, iż spotka się z uniwersum, które wymyka się kontroli. Metodologia pracy zakładała krytyczne połączenie dwóch dyskursów naukowych: właściwego dla badań kultury i literatury popularnej oraz takiego, który dotyczy kultury i literatury wysokiej. Szczególnie istotna wydała się weryfikacja następujących hipotez. Po pierwsze, melodramatyzm pojawia się wtedy, gdy w świecie przedstawionym, mającym swój pierwowzór w świecie historycznym, występuje wiele elementów poświadczających jego przejściowość, rozpad, defragmentację tradycyjnych wartości i ich reprezentantów, powstałą na skutek: wydarzeń rewolucyjnych prowadzących do relatywizacji ludzkich zachowań, ingerencji obcego w spetryfikowaną zwyczajem i wyobrażeniami zamkniętą grupę ludzi, stan społeczny, kryzysu ekonomicznego i percepcyjnego, wynikającego z braku zdolności przystosowawczych jednostki, potęgowanego wydarzeniami sensacyjnymi i katastroficznymi, modyfikowanymi przez środki masowego przekazu i popularną rozrywkę. Po drugie, melodramatyzm wprowadza intensyfikację wszystkich środków wykorzystanych do opisu tego świata oraz, na prawach eksperymentu, przestaje być identyfikowany wyłącznie z rozrywką i staję się ważnym modusem dla spraw, które często były przypisane wyłącznie do kultury elitarnej. Po trzecie, postacie, wikłając się w sytuacje związane z miłością, nabierają statusu obcego w wielu środowiskach, uczestniczą w różnych rytualnych formach przejścia, przebywając na przemian w sferze sacrum i profanum, ich zachowanie podlega modyfikacjom związanym z przebywaniem w określonych przestrzeniach. Nieprzypadkowo również dokonano wyboru akurat tych trzech pisarzy, autorowi zależało bowiem na zaprezentowaniu przedstawicieli różnych poziomów obiegów literackich, a także tych ich utworów, co dotyczy zwłaszcza tekstów Żeromskiego i Struga, które zawierają elementy właściwe zarówno dla literatury wysokiej, jak i popularnej. Zamierzeniem badawczym autora niniejszej książki jest wypełnienie istotnej luki w wiedzy na temat obecności typowych dla melodramatyzmu elementów w wybranych utworach prozatorskich do roku 1939, a także zwrócenie uwagi na czynniki ujawniające się w analizowanych tekstach, których znajomość, wykrycie i zinterpretowanie nie tylko wzbogaca dotychczasowe odczytanie dzieł Stefana Żeromskiego, Andrzeja Struga czy Heleny Mniszkówny, ale również w sposób pełniejszy ujawnia dynamikę rodzimego modernizmu, którego opozycyjny światopogląd jest wyznaczony między innymi przez dialektykę literatury wysokiej i popularnej Zinterpretowane fabuły pokazywały świat, w którym zło staje się nieumotywowane i nieprzewidywalne (Dzieje grzechu), a przeszkody dla działań bohaterów są mnożone i niemożliwe do usunięcia (powieści Andrzeja Struga). Melodramatyzm w tekstach Żeromskiego występuje w funkcji podrzędnej wobec tragicznego wydźwięku działań postaci. Mniszkówna pokazuje z kolei mroczną stronę opętanych pożądaniem mężczyzn i umiejętnie łączy różne kody (sakralny, psychologiczny, właściwy dla powieści gotyckiej). Andrzej Strug w sposób uniwersalny definiuje wpływ kapitału na kondycję jednostki, nie dając bohaterom nadziei na zachowanie jakichkolwiek tradycyjnych fundamentów świata sprzed przemiany. Zmusza ich do indywidualnych wyborów, które czynią z różnym skutkiem. W analizowanych utworach coraz mniejszą rolę zaczyna odgrywać tradycyjnie rozumiana miłość – fundament melodramatyzmu – staje się ona dewiacyjna, drapieżna, nieopanowana, patologiczna, prowadzi do zgonu, bądź, tak jak w tekstach Struga, jest niepotrzebna. Postacie przestają mówić (Pobratyńska, Rudecka, Tarłówna, aktorka Ina), a ich artykulacja polega na uruchomianiu kodów symbolicznych, kulturowych wizualnych. Melodramatyczne, upraszczające przedstawienia pokazywały środowiska słabo pisarzom znane, obce im, ale ważne i interesujące dla podjętej przez nich refleksji nad światem. Nawet jeśli Żeromski w przedstawieniach uwodziciela nawiązuje do własnych doświadczeń opisanych w Dziennikach, to są to doświadczenia bohatera stworzonego na potrzeby tekstu. Język czy gesty postaci Mniszkówny nie są autentyczne, bo sporadyczne jej kontakty z arystokracją nie dały jej możliwości oddzielenia przypadkowego i indywidualnego od typowego. Obraz Ameryki Struga jest zaś stereotypowy i również osobiście nie rozpoznany. Melodramatyczne, spolaryzowane i jednoznaczne obrazowanie służy autorowi Żółtego krzyża do przedstawienia abstraktu, konstrukcji światopoglądowej, mechanizmu rządzącego światem, a nie świata, zastępuje dyskurs, a właściwie, jak wynika ze streszczonego odczytu Struga, go ilustruje. W poszczególnych rozdziałach zostały przeanalizowane związki powieściowego melodramatyzmu z rytuałem, romansem, powieścią gotycką, sensacją. Jednocześnie zwrócono uwagę na stałe dla melodramatu figury oraz ich przeobrażenia w konfrontacji z nowoczesnością. Do pełniejszego obrazu melodramatyzmu celowo wybrano twórców różnorodnych. Przedstawione w pracy rozważania poświęcone melodramatyzmowi w wybranych powieściach napisanych przed 1939 rokiem z pewnością nie wyczerpują wszystkich aspektów jego funkcjonowania ani w omawianych utworach, ani – zwłaszcza - w literaturze polskiej pierwszych dziesięcioleci XX wieku, ale dowodzą, iż zarysowana problematyka zasługuje na wyodrębnienie i badanie.The book Melodrama and Novel (Żeromski, Mniszkówna, Strug). From Ritual to Sensation is the first book-volume publication written in Polish that wholly focuses on relations between melodrama and novel in the first decades of the twentieth century. The publication achieves two broadly defined aims. Firstly, it deepens our understanding of relations between melodrama and novel in the work of the mentioned writers. Secondly, it confirms the link between melodrama-related phenomena and novel, which has not been widely documented. It has been the first publication to show aforementioned relation in both literary and popular fiction. I presented initial research conclusions at academic conferences. Discussing the subject with esteemed experts proved that the chosen subject deserves to be developed as a distinct dissertation. The analyzes collected in the book show that melodramaticism occurring and shaped in stage melodrama is becoming a distinct esthetic prose category exerting widespread importance and impact due to the processes and changes resulting from culture democratization. Melodramaticism consists of elements characteristic for both popular culture (e.g. the occurrence of literary cliches, recurring characters and their behaviors) and high culture (e.g. the conflict between spiritual and material values, the polarized world: good and evil, virtue and threat, innocence and experience, or great historical and social spectacles as a background of events: a revolution or a war). Melodramaticism depicts a deconsecrated world in chaos where a community must find or reconstruct the system of signs or symbols in order to defeat and eliminate evil and purify social order. Melodramaticism creates five elementary elements: strong pathos, emotional descriptions of situations and characters, moral polarization, non-classical narrative structure and spectacular effects. It shows a changing world subject to transformations, hence its characters are individuals living in variable fragmentary space. Initially, this surrounding appears to be ideal but the intrusion of evil evokes its necessary redefinition. The plot of a melodramatic work is set within a specific story but because of the number of events, threads (adventurous and sensational) and sudden changes, a reader has an impression that they will encounter the universe which is getting out of control. The methodology of the work assumed a critical connection of two scientific discourses: one appropriate for research on culture and popular literature and another referring to culture and high literature. Verification of the following hypotheses seemed to be particularly important. Firstly, melodramaticism appears when the presented world modeled on a historical one contains many elements confirming its temporariness, decay and defragmentation of traditional values and their representatives, which occurs due to: revolutionary events leading to relativization of human behaviors, an alien interfering in a closed group of people fossilized by customs and imaginations, a social state, economic and perceptual crisis resulting from the lack of an individual’s adaptive skills, strengthened by sensational and catastrophic events modified by mass media and popular entertainment. Secondly, melodramaticism introduces intensification of all devices used to describe this world and, under the rules of an experiment, ceases to be identified solely with entertainment and becomes an important modus for the matters which have frequently been ascribed exclusively to elite culture. Thirdly, getting entangled in situations connected with love, characters acquire a status of an alien in many environments, participate in various ritual forms of transition entering the sphere of sacrum and profanum alternately while their behavior is subject to modifications connected with entering specific space. The choice of exactly those three writers has not been accidental as well since it has been the author’s particular intention to present representatives of different levels of literary circulations and such their works which contain elements typical for both high and popular literature, particularly in case of S. Żeromski and A. Strug’s texts. The author’s research intention is to fill in a considerable gap in the studies on the presence of elements typical for melodramaticism in selected prose writings before 1939 and draw attention to the factors displayed in the analyzed texts, the knowledge, discovery and interpretation of which do not only enrich previous comprehension of Stefan Żeromski, Andrzej Strug or Helena Mniszkówna works, but also reveal in a more profound manner dynamism of our national modernism whose opposing attitude is determined, among others, by dialectics of high and popular literature. In the chapter on Żeromski's work, I emphasize the situation of characters living in liminal forms, in situations between structures. The protagonists face contemporary problems, such as religious crisis, the destruction of traditional modes of behavior with regard to love, anomie in family and friendship, brutalization of erotic life, seeking home, the characters facing endless traveling, exile, vagrancy. Żeromski's protagonists never reach any postliminal structure. They do not participate in creating it or in any other form of inclusion. They stay in a constantly potential phase, in endless transition, suspension caused by separation, exclusion from the context they left. The liminal state usually ends with main character's death: Nienaski gets shot, Ewa dies from wounds, Xenia Granowska dies from an illness, Witold Granowski is hanged. Piotr Rozłucki faces not death, but captivity. The liminal phase that the characters stay in does not end with stabilization. They do not reach any finish line, it is a constant process, staying at a threshold. No order that organized the characters' life before the crisis is kept. No satisfaction is granted from attempts of regaining sense or fixing the world. In Żeromski's work, there is no place for returning to the forms from before the transformation, to the everyday life, that has shaped the protagonists before entering the initiation phase. The transformation of an individual operating under the influence of different rituals does not affect just them, but also has ties to the overall transformation of the world and environment. In the third chapter, I mentioned the use of gothic novel esthetics by Helena Mniszkówna. It enables her to show the hidden urges of the characters and themes related to desire by combining sentimentalism and gothicism. Gehenna keeps the ideology of the novel of Polish Eastern Borderlands, a conservative one, typical of Polish texts from the turn of the centuries. However, it also describes the behavior of its heroines in quite a bold manner, much braver than accounts of sexual antics and follies in novels by canonical writers of Polish horror genre, like Mostowska or Bernatowicz, or in novels of the manorial genre: Klemens Junosza (Klemensa Szaniawski) and Jan Zachariasiewicz. In melodramas written in the beginnings of twentieth century one can find cases of hysteria, violence, sensation, horror, paranoia, neurosis. In novels by Mniszkówna, who is the most famous Polish melodrama writer, one can also find an abundance of those themes, which are not found in romance novel. Mniszkówna's success in terms of readership stems from combining elements typical of romance novel, gothic novel, widely defined high-brow culture and patterns used in popular literature. The most important pattern linking both analyzed novels is the “damsel in distress” trope. Mniszkówna uses tropes characteristic of both traditional romance novel and gothic melodrama, utilizes attractive patterns, seeks to surprise the reader, aiming to cause a cathartic effect. Mniszkówna's melodrama novel does not seem overly complicated, but its storytelling is structured in an interesting and intentional manner. She references the traditional horror novel (particularly in Gehenna). While keeping the patterns characteristic of novel of manners, Bildungsroman and the novel of Eastern Borderlands, the writer shows how evil intervenes in character's everyday life. She does so without falling into fairy tale or idealization. However, the texts keep their conservative stance, gothicism is utilized to widen the understanding of dialectics of Good and Evil. Ever since The Monk by Lewis, the gothic form allows a blunter, less censored take on human sexuality, which is why Mniszkówna uses depictions typical of gothic novel, while keeping the didactic moral of the story. Melodramatic tropes make the storytelling more attractive, as well as help reach the “moral” concerning the way instincts, desire or oppression function. They also help reflect on the maintaining of traditional concepts of love, or leaving those behind. The fourth chapter focuses on the novels by Andrzej Strug. His characters face diverse forms of crisis (macro-scale history and politics, family, interpersonal communication). As a result they experience desolation, inertia and vulnerability. They then try to reestablish different forms of order in their environment. All of the novels present individuals facing disintegration of their environment and check their condition and problem solving abilities. The protagonists' actions stem from not understanding the rules that govern the world, from a wrong evaluation of their status quo. Those individuals ultimately fail, because the social sphere that has been constructed forces protagonists into melodramatic roles, makes them act in a devoid of social relations, inauthentic manner. One of such characters is a movie star, Eva Evard. The changes in her consciousness can be linked to neurotic arousal, to the way falsehood influences all actions. Conscious of the cultural role of cinema, Strug's novel shows people fascinated with cinematic illusions and the capacity it holds for encouraging certain actions. Eva's melodramatic image intrigues the spectators. They try to fit her into the modernist artist framework, existing seemingly outside the natural flow of history. The heroine belongs exclusively in cinematic space, within the visual realm, as a realization of her many roles. Facing authenticity, which in her case means temporary recognition of her time being over and a premonition of death, proves to be an extreme experience for her. In Miliardy [eng. Billions] the story of the world ending is presented with a depiction of confusion of the most influential citizens, the selfish members of the owners class. The imminent change will be fueled with the aggression and rejection of the poor seeking vengeance for years of economic exploitation. However, the ending depicted in Miliardy was supposed to be global. Ethical degeneration will be met with collapse of civilization as we know it. The characters act in a sensational manner as they are confronted with changing situations. It serves a similar purpose in the novel as it did in theatrical melodrama – it reduces the distance between the reader/spectator and the characters. It is characteristic of Strug's novels that they stay unresolved, without any positive ending. However, the “defeat melodrama” pattern is too narrow to describe his novels. For example, in Żółty krzyż [eng. Yellow Cross] Eva's death is absurd, it does not aim to illustrate an idea. Her death resembles the tragic endings of canonical works of literary fiction, such as Dostoyevsky's Demons, Kafka's The Trial or Witkacy's Farewell to Autumn. If sensation is treated as one of the essential categories in analyzing melodrama, one can see that in Strug's novels it helps construct the storytelling. It shows an individual acting under the influence of multiple shocking experiences shaping their behavior in a world where traditional morality is not as much as lost, but dispersed, or it serves a different purpose, mainly the financial one. Melodramatic and simplified presentations showed the environments that the writers were not familiar with. Nevertheless, they were important and interesting because of the reflection on the world they depicted. Even if S. Żeromski refers to his own experiences described in Dzienniki (Journals) presenting a seducer, these are still experiences of the main character created for the needs of a text. The language or gestures of H. Mniszkówna’s characters are not authentic because her sporadic contacts with aristocracy did not provide her with an opportunity to separate the accidental and individual from the typical. What is more, A. Strug’s image of America is stereotypical and not personally discovered as well. Melodramatic, popularized and unambiguous imaging serves the author of Żołty krzyż (Yellow Cross) to present the abstract, a construction of the worldview and a mechanism ruling the world rather than the world itself. It replaces a discourse or, in fact, illustrates it as it results from A. Strug’s summarized interpretation. Reflections on melodramaticism in selected novels written before 1939 presented in the work definitely do not exhaust all aspects of its functioning neither in discussed works nor in the Polish literature of the first decades of the 20th century in particular. Nevertheless, they prove that the outlined issues deserve distinction and research.Wydanie publikacji zostało sfinansowane ze środków Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Biał[email protected] hab. Marek Kochanowski, prof. UwB. Profesor w Zakładzie Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w Białymstoku, animator kultury, zajmuje się literaturą modernistyczną, literaturą regionalną i popularną. Opublikował w czasopismach oraz w tomach zbiorowych liczne artykuły poświęcone m.in. prozie Reymonta, Witkacego, Struga, Grabińskiego, Żeromskiego, kulturze popularnej i regionalnej. Autor książek: Powieści Witkacego wobec schematów powieści popularnej, Białystok 2007; Modernizacje tradycji w wybranych utworach współczesnej kultury popularnej, Białystok 2013 (wraz z P. Stasiewiczem); Melodramatyzm i powieść. Od rytuału do sensacji (Żeromski, Mniszkówna, Strug), Białystok 2015; Modernizm mniej znany. Studia i szkice, Białystok 2016. Redaktor i współredaktor tomów: Wiek kobiet w literaturze, Białystok 2002, Twórczość Wiesława Kazaneckiego, Białystok 2010, Podlasie w literaturze – literatura Podlasia (po 1989 roku). Nowoczesność – regionalizm – uniwersalizm, Białystok 2012.Wydział Filologiczny. Uniwersytet w BiałymstokuAdamczewski S., Sztuka pisarska Żeromskiego, Kraków 1949.Adamczyk Z.J., „Dzienniki” jako dokument formowania się programu literackiego i poglądów estetycznych Stefana Żeromskiego, „Przegląd Humanistyczny” 1970, nr 3.Adamczyk Z.J, Świadomośćestetyczna i program pisarski Stefana Żeromskiego w latach 1900–1918, „Przegląd Humanistyczny” 1971, nr 1.Adamczyk Z.J., Żeromski: z dziejów recepcji twórczości: 1895–1964, Warszawa 1975.Backvis C., Myśli cudzoziemca o Żeromskim, „Przegląd Współczesny” 1

In the Sleaved Fabric of Centuries: On Polish Literature of a Cultural Watershed

In its thematic preoccupations, the present study follows in the footsteps and continues my previous book dedicated to literature of—broadly understood—modernism (Between Initiation and Nothingness. Studies in Modern ist Literature, 2013). I reconstruct and reconsider something that to a certain degree has already been examined critically, namely the status of the Young Poland Movement literature in the dynamic structure of modernism (Part I). I also reflect upon the characteristic features of modernism—its need to pose questions of paramount importance, which bring along with them spiritual anxiety rather than unequivocal answers. It is against this background that I examine certain tendencies observable within the genre of modern “Catholic novel,” which offers mainly consolation for the readers but at the same time iso lates them from the significance of twentieth century “accursed problems” (Part VII). Stefan Grabiński’s works, which fuse modern thinking with the daemonic and the esoteric, are situated on the other end of the above sketched spectrum. The “conflicted” encounter of the two discourses is examined in Part VI. Important emendations to the contemporary picture of the religious awareness in the examined epoch, the issue which I subjected to some preliminary critical refection in From the Emptiness of Heaven to the Religion of Life: Christian Elements in the Literature of Young Poland Movement (2001), are introduced in Part III. The most extreme examples of the contention be-tween modernist artists and the canonical reception of Christianity can be observed in catastrophic and extremely pessimistic revaluations proposed by Kornel Makuszyński’s poetry, in the figure of Salome from Kasprowicz’s Hymns, in the gnostic character of Żeromski’s prose, or in the provocative “Christology” of Stanisław Brzozowski. The unchanging contemporary interest in the works of Tadeusz Miciński and the still growing number of monograph studies and academic articles dedicated to his writings are invitations to a much more synthetic reflection (see two texts in Part IV), but they also demonstrate that a new critical perspective on the author of Nietota is not only possible but required (see the text about Miciński’s feminocentrism). My present study, to a greater degree than it was in my previous books, gives prominence to the groundbreaking and transitional character of modernism. It is discussed in detail in Parts II and V. The studies included in Part II give prominence to the most essential issue, i.e., to epistemological potential—particularly in the context of philosophical dilemmas—of the modernist imagination and its poetic discourses. I argue that the contemporary discussion on this issue is far too “intricate.” Without attempting to outline this discussion or providing my own definite, conclusive remarks, I concentrate on two aspects of the problem at hand: I interpret various poetic approximations of the “infinity” and look into different variations of “apophatic” and “negative” discourse. The part dedicated to vitalism in Polish modern literature (more specifically: to the absence of it) is, in my intention, polemical towards the most prevalent, contemporary views. It also offers a preliminary characteristic of what I refer to as Polish “mortalism” (or “cryptomortalism”). The material included in Part V can be viewed in an analogical manner, i.e. as a preliminary sketch to a possible, separate monograph study. These days the literary cycle as a genre is subject to a thorough critical examination. The literature of the Young Poland Movement gives an abundance of diverse material for such an examination. Arguably, its poetry, especially if we com pare it with the poetry of the interwar period, is notable for its outstandingly sophisticated organization of literary cycles. Some of the texts included in the present study were first published in volumes of post-conference proceedings. In the present edition, the bibliography has been updated and adjusted to the same editorial format. None of the articles that I offer to the reader has been included in my own previous publications.Książka finansowana ze środków Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku.WOJCIECH GUTOWSKI – historyk literatury, profesor zwyczajny Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego (1998–2014; obecnie, od 2014 r. emeryt, wcześniej: 1969–1998 pracownik Uniwersytetu Mikołaja Kopernika), kierownik Katedry Polskiej Literatury Nowoczesnej i Ponowoczesnej, swoimi zainteresowaniami badawczymi obejmuje literaturę polską ostatnich trzech stuleci, przede wszystkim skupiając uwagę na epoce Młodej Polski. Jest autorem licznych rozpraw, szkiców, dotyczących m.in. nowoczesnej wyobraźni i świadomości estetycznej, tematyki erotycznej (i szerzej: egzystencjalnej, skupionej wokół „sytuacji granicznych”), motywów sakralnych, literackich konstrukcji cyklicznych. W jego dorobku znajdują się studia syntetyczne, dotyczące całości epoki, jak i opracowania poszczególnych problemów w twórczości m.in. A. Mickiewicza, J. Słowackiego, Z. Krasińskiego, T. Micińskiego, S. Przybyszewskiego, J. Kasprowicza, L. Staffa, S. Grabińskiego, T. Różewicza, J. Iwaszkiewicza, Z. Herberta Opublikował książki monograficzne (W poszukiwaniu życia nowego. Mit a światopogląd w twórczości Tadeusza Micińskiego, 1980; Nagie dusze i maski. O młodopolskich mitach miłości, 1992, 2 wyd. 1997; Z próżni nieba ku religii życia. Motywy chrześcijańskie w literaturze Młodej Polski, 2001) oraz zbiory studiów i szkiców (Pasje wyobraźni. Szkice o literaturze romantyzmu i Młodej Polski, 1991; Wśród szyfrów transcendencji. Opublikował książki monograficzne (W poszukiwaniu życia nowego. Mit a światopogląd w twórczości Tadeusza Micińskiego, 1980; Nagie dusze i maski. O młodopolskich mitach miłości, 1992, 2 wyd. 1997; Z próżni nieba ku religii życia. Motywy chrześcijańskie w literaturze Młodej Polski, 2001) oraz zbiory studiów i szkiców (Pasje wyobraźni. Szkice o literaturze romantyzmu i Młodej Polski, 1991; Wśród szyfrów transcendencji. Szkice o sacrum chrześcijańskim w literaturze polskiej XX wieku, 1994; Mit – Eros – Sacrum. Sytuacje młodopolskie, 1999; Wprowadzenie do Xięgi Tajemnej. Studia o twórczości Tadeusza Micińskiego, 2002;Konstelacja Przybyszewskiego, 2008; Między inicjacją a nicością. Studia i szkice o literaturze modernizmu, 2013). Jest także edytorem twórczości T. Micińskiego (Poematy prozą, 1985; Wybór poezji, 1999; Xiądz Faust, 2008) oraz współedytorem dwóch tomów Pism rozproszonych, t. 1: Eseje i publicystyka 1896–1908 (Białystok 2017) wespół z dr M. Bajko oraz tomu 2: Eseje i publicystyka 1909–1914 (Białystok 2018) wespół z dr U. M. Pilch.Braun K., Dzień świadectwa. Poznań 2005.Brzozowski S., Komentarze poetyckie, wybór i wstęp M. Wyka, oprac. M. Urbanowski, Kraków 2001.Grabiński S., Utwory wybrane, t, 1–3, oprac. A. Hutnikiewicz, Kraków 1980.Grabski M., Ksiądz Rafał (2010, Ksiądz Rafał. Niespokojne czasy (2011).Grzegorczyk J., [cykl] Przypadki księdza Grosera [Adieu, Trufle, Cudze pole] 2002–2007, Perła [2016].Hulewicz J., Aruna, Kościanki – Poznań 1924; Joachim Achim, Kościanki 1920; Kain, Poznań 1920.Kasprowicz J., Utwory literackie, t. 4 w: Tenże, Pisma zebrane, oprac. R. Loth, Kraków 1984.Leśmian B., Poezje zebrane, oprac. J. Trznadel, Warszawa 2010.Miciński T., Nauczycielka, wersja 1 w: „Czas” 1894; wersja 2 w: T. Miciński, Dęby czarnobylskie, Warszawa 1911; Nietota. Księga tajemna Tatr, Warszawa 2007; Utwory dramatyczne, oprac. T. Wróblewska. 4, W mrokach złotego pałacu czyli Bazilissa Teofanu, Kraków 1978; Xiądz Faust. Powieść, oprac. W. Gutowski, Kraków 2008; Walka o Chrystusa, wstęp, oprac. tekstu, przypisy M. Bajko, Białystok 2011; Wita, Warszawa 1930; Wybór poezji, wstęp i oprac. W. Gutowski, Kraków 1999.Miłosz Cz., Wiersze wszystkie, Kraków 2011.Przerwa-Tetmajer K., Poezje, Warszawa 1980.Przybyszewski S., Dzieci nędzy, Warszawa 2013.Pseudo-Dionizy Areopagita, Teologia mistyczna, w: Tenże Pisma teologiczne. Imiona Boskie. Teologia mistyczna. Listy, przeł. M. Dzielska, Kraków 1997.Schopenhauer A., Świat jako wola i przedstawienie, przeł. J. Garewicz, t. I, Warszawa 1994.Stachura E., Poezja i proza, t. 1–5, Warszawa 1982.Staff L., Poezje zebrane, t. 1, Warszawa 1961.Żeromski S., Przedwiośnie, Warszawa 1964.Badowska K., „Godzina cudu”. Miłość i erotyzm w twórczości Stanisława Przybyszewskiego, Łódź 2011.Barrow D., Książka o niczym, przeł. Ł. Lamża, Kraków 2015.Bolecki W., Modalności modernizmu. Studia, analizy, interpretacje, Warszawa 2012.Bolewski J. SI, Nic jak Bóg. Postacie iluminacji Wschodu i Zachodu, Warszawa 1992.Czabanowska-Wróbel A., Złotnik i śpiewak. Poezja Leopolda Staffa i Bolesława Leśmiana w kręgu modernizmu, Kraków 2009.Cykl literacki w Polsce, pod red. K. Jakowskiej, B. Olech i K. Sokołowskiej, Białystok 2001.Gutowski W., Konstelacja Przybyszewskiego, Toruń 2008.Tegoż, Między inicjacją a nicością. Studia i szkice o literaturze modernizmu, Bydgoszcz 2013.Tegoż, Nagie dusze i maski. O młodopolskich mitach miłości, Kraków 1997.Tegoż, Wprowadzenie do Xięgi Tajemnej. Studia i szkice o twórczości Tadeusza Micińskiego, Bydgoszcz 2001.Tegoż, Z próżni nieba ku religii życia, Kraków 2008.Hodrova D., Le Roman initiatique, „Zagadnienia Rodzajów Literackich”, XXXIX, z. 1–2.Hutnikiewicz A., Żeromski, Warszawa 1983.Tegoż, Młoda Polska, Warszawa 1994.Tegoż, Twórczość literacka Grabińskiego (1887–1936), Toruń 1959.Igliński G., Świadomość grzechu, cierpienia i śmierci w „Hymnach” Jana Kasprowicza, Olsztyn 1999.Jocz A., Przypadek „osy rozbójniczej”. Rozważania o gnostycyzmie i neognozie w literaturze polskiej przełomu XIX i XX wieku, Poznań 2009.Ławski J., Wyobraźnia lucyferyczna. Szkice o poemacie Tadeusza Micińskiego „Niedokonany. Kuszenie Chrystusa Pana na pustyni”, Białystok 1995.Tegoż, Erudycja – indywiduacja – inicjacja. O „Xiędzu Fauście” Tadeusza Micińskiego, w: Z problemów prozy – powieść inicjacyjna, pod red. W. Gutowskiego i E. Owczarz, Toruń 2001.Tegoż, Ukrzyżowanie Prometeusza. Przemiany mitu w „Xiędzu Fauście” Tadeusza Micińskiego, w: Mity Śródziemnomorza w kulturze XIX i XX wieku, pod red. J. Ławskiego i K. Korotkicha, Białystok 2008.Podraza-Kwiatkowska M., Symbolizm i symbolika w literaturze Młodej Polski, Kraków 1976 i wyd. następne.Tejże, Somnambulicy – dekadenci – herosi, Kraków 1985.Tejże, Wolność i transcendencja. Studia i eseje o Młodej Polsce, Kraków 2001.Tejże, „Bacz, o człowiecze, co głęboka noc rzecze”. Z rozważań nad literackim doświadczeniem nocy, w: Labirynty – kładki – drogowskazy. Szkice o literaturze od Wyspiańskiego do Gombrowicza, Kraków 2011.Popiel M., Oblicza wzniosłości. Estetyka powieści młodopolskiej, Kraków 1999.Próchniak P., Pęknięty płomień. O pisarstwie Tadeusza Micińskiego, Lublin 2006.Stala M., Pejzaż człowieka. Kraków 1994.Stulecie Młodej Polski, praca zbior. pod red. M. Podrazy-Kwiatkowskiej, Kraków 1995.Walas T., Dynamika wewnętrzna światopoglądu Młodej Polski, w: Porównania. Studia o kulturze modernizmu, pod red. R. Zimanda, Warszawa 1983.Wokół nihilizmu, praca zbior. pod red. G. Sowińskiego, Kraków 2001.Granice „mocne”, „ostre” czy zanikające? Spór o znaczenie polskiego fin de siecle’u, w: Literackie zmierzchy dziewiętnastowieczności, pod red. S. Brzozowskiej i A. Mazur, Opole 2013Młoda Polska według Czesława Miłosza, w: Pogranicza, cezury, zmierzchy Czesława Miłosza, studia pod red. A. Janickiej, K. Korotkicha, J. Ławskiego, Białystok 2012, s. 329–341.Artura Hutnikiewicza badania nad Młodą Polską, „Przegląd Artystyczno-Literacki” 1996, nr 3, s. 12–16.Młodopolskiej poezji kłopoty z nieskończonością (Kazimierz Tetmajer, Leopold Staff, Tadeusz Miciński), w: Przekleństwo i harmonia nieskończonego. Z zagadnień literatury Młodej Polski i epok późniejszych, pod red. K. Badowskiej, Łódź 2014, s. 13–67.Wątpliwa hipoteza witalizmu w polskiej literaturze nowoczesnej, w: Młodopolski witalizm, modernistyczne witalizmy, pod red. A. Czabanowskiej-Wróbel i U. M. Pilch, Kraków 2016, s. 35–61.Młoda Polska w „obłoku niewiedzy”. Uwagi do wczesnomodernistycznych nihilologii, w: Światopoglądy modernizmu. Literatura lat 1890–1918, pod red. K. Badowskiej i K. Kołodziej, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, Łódź 2016, z. 3 (33), s. 51–107.Problem tekstu kontr-biblijnego w epoce Młodej Polski. Uwagi wstępne, w: Biblia w literaturze polskiej. Romantyzm – pozytywizm – Młoda Polska, pod red. E. Jakiela i J. Mossakowskiego, Gdańsk 2013, s. 197–218.„Dies irae” autora „Bezgrzesznych lat”. Meandry wyobraźni religijnej w młodopolskiej poezji Kornela Makuszyńskiego, w: Literatura niewyczerpana. W kręgu mniej znanych twórców polskiej literatury lat 1863–1914, pod red. K. Fiołka, Kraków 2014, s. 451–464.„Salome” Kasprowicza, czyli kreacja w śmierci, w: Jan Kasprowicz. W siedemdziesięciolecie śmierci, pod red. Jana Kaczyńskiego, Olsztyn 1999, s. 133–140.Tropy gnostyczne w twórczości Stefana Żeromskiego, w: Żeromski. Tradycja i eksperyment, idea i układ J. Ławski, pod red. A. Janickiej, A. Kowalczykowej, G. Kowalskiego, Białystok–Rapperswil 2013.Chrystus Stanisława Brzozowskiego, w: Stanisław Brzozowski. Powroty, pod red. D. Trześniowskiego, „Radomskie Monografie Filologiczne”, nr 1 (2), Radom 2013.Walkiria-pszczoła – kobieta jako figura pełni. Feminocentryzm Tadeusza Micińskiego, „Ruch Literacki” 2016, nr 1, s. 3–27.Tadeusza Micińskiego zmagania z prozą, w: Czytać Tadeusza Micińskiego. Studia, pod red. A. Czyża, M. Pliszki, S. Sobieraja, Siedlce 2016, s. 17–48.Architektonika światów przedstawionych w powieściach Tadeusza Micińskiego, w: Proza Tadeusza Micińskiego, wstęp J. Ławski, pod red. M. Bajki, W. Gutowskiego, J. Ławskiego, Białystok 2017, s. 31–83.„W mroku gwiazd” w kontekście innych cyklów poetyckich Młodej Polski, w: Polski cykl liryczny, pod red. K. Jakowskiej i D. Kuleszy, Białystok 2008, s. 109–126.Konstrukcje cykliczne w poezji Jana Kasprowicza, w: Jego świat. 150-lecie urodzin Jana Kasprowicza, pod red. G. Iglińskiego, Olsztyn 2011, s. 21–40.Leśmianowski eros w poetyckich cyklach zaklęty, w: Leśmian nowoczesny i ponowoczesny, pod red. B. Grodzkiego i D. Trześniowskiego, „Radomskie Monografie Filologiczne”, Radom 2012, nr 1, s. 39–55.Z księgi przeczuć. Wstęp do Leśmianowskiej poetyki marzenia, w: Stulecie „Sadu rozstajnego”, pod red. U. M. Pilch i M. Stali, Kraków 2014, s. 101–115.Cykl prozy spowiedniczej – konstrukcja czy ekspresja? Na przykładzie Stygmatu Marii Krzymuskiej, w: Cykl literacki w Polsce, pod red. K. Jakowskiej, B. Olech i K. Sokołowskiej, Białystok 2001, s. 203–210.Cykle narracyjne w „Xiędzu Fauście” Tadeusza Micińskiego, w: Cykl i powieść, pod red. K. Jakowskiej, D. Kuleszy i K. Sokołowskiej, Białystok 2004, s. 155–166.Aspekty inicjacyjne prozy Stefana Grabińskiego, „Litteraria Copernicana”, Grabiński, pod red. A. Mianeckiego i T. Pudłockiego, Toruń 2013, nr 1, s. 10–41.Ku pokrzepieniu serc? Możliwości i funkcje „sacro-realizmu” w prozie polskiej początku XXI wieku, w: Sacrum na nowo poszukiwane. O literaturze polskiej po 1989 roku, pod red. M. Ołdakowskiej-Kuflowej, L. Giemzy, Lublin 2015, s. 153–180