Βιολογικοί και φαρμακευτικοί τρόποι ευόδωσης της οστεοενσωμάτωσης εμφυτευμάτων σε οστεοπορωτικούς ασθενείς

Εμφυτεύματα χρησιμοποιούνται ευρέως στην ορθοπαιδική και οδοντιατρική χειρουργική. Παρά το γεγονός ότι τα ποσοστά επιβίωσης αυτών των εμφυτευμάτων είναι περισσότερο από ικανοποιητικά, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που οδηγούν σε αποτυχίες της σταθεροποίησης του εμφυτεύματος, με σημαντικές κοινωνικο-οικονομικές συνέπειες. Η άσηπτη χαλάρωση είναι η πιο σημαντική, ιδιαίτερα όταν συνυπάρχει οστεοπόρωση. Πρόσφατα, η έρευνα που στοχεύει στη βέλτιστη σταθεροποίηση των εμφυτευμάτων, μια διαδικασία που ονομάζεται οστεοενσωμάτωση, επικεντρώθηκε σε ένα νέο, καινοτόμο πεδίο: τη χορήγηση φαρμακευτικών παραγόντων. Αυτοί οι παράγοντες, μπορούν να χορηγηθούν συστηματικά ή τοπικά είτε ως επικάλυψη στα εμφυτεύματα είτε εφαρμοζόμενα στις οστικές κοιλότητες με σκοπό να βελτιώσουν την οστεοενσωμάτωση και να προλαμβάνουν ή να θεραπεύουν την οστεόλυση. Περιλαμβάνουν αναβολικούς και αντι- καταβολικούς παράγοντες που δρουν στα οστά καθώς και κάποιες νέες θεραπείες. Οι αναβολικοί παράγοντες που δρουν στα οστά περιλαμβάνουν τα πεπτίδια παραθυρεοειδούς ορμόνης (ΡΤΗ), τον ανταγωνιστή του υποδοχέα της προσταγλανδίνης ΕΡ4 και τη βιταμίνη D. Αντι-καταβολικοί παράγοντες που δρουν στα οστά περιλαμβάνουν ενώσεις όπως την καλσιτονίνη, τα διφωσφονικά ,το σύστημα RANK/RANKL/OPG και τους εκλεκτικούς τροποποιητές των οιστρογονικών υποδοχέων (SERMs). Διπλή δράση φαίνεται να έχουν οι στατίνες και το ρανελικό στρόντιο. Υποσχόμενες θεραπείες αποτελούν τα αντισώματα DKK1 και σκληροστίνης. In vivo, in vitro και κλινικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι έχουν θετικές επιπτώσεις όπως η αύξηση της οστικής πυκνότητας και η ενίσχυση της οστεοενσωμάτωσης. Ωστόσο, σε μια χειρουργική επέμβαση χορηγούνται επιπλέον φάρμακα για την αποφυγή επιπλοκών και τη διαχείριση του άλγους. Αυτά μπορεί να έχουν αρνητική επίδραση στη διαδικασία της οστεοενσωμάτωσης, όπως τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, οι αναστολείς αντλίας πρωτονίων και οι επιλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Οι επιδράσεις της ασπιρίνης, της ακεταμινοφαίνης, των οπιοειδών, των αντιπηκτικών και των αντιβιοτικών στην οστεοενσωμάτωση είναι ακόμη αμφιλεγόμενες και περισσότερες μελέτες πρέπει να διεξαχθούν για τη διερεύνηση πιθανών αλληλοεπικαλύψεων. Είναι επί του παρόντος αποδεκτό ότι οι φαρμακολογικοί παράγοντες μπορούν είτε να ενισχύσουν είτε να εξασθενίσουν την οστεοενσωμάτωση του εμφυτεύματος. Επομένως, η σωστή επιλογή φαρμάκων είναι απαραίτητη. Αυτή η διπλωματική εργασία έχει ως στόχο να συζητήσει τις ποικίλες συνέπειες από τρεις διαφορετικές κατηγορίες θεραπειών για τη βελτίωση αυτής της διαδικασίας.Ιmplants are widely used in orthopaedic and dental medicine. Despite the fact that survival rates of these implants are more than satisfactory, there are other factors that lead to failures of the implant fixation, with important socio-economic consequences. Aseptic loosening is the most important one, notably when osteoporosis exists. Recently, research aimed at improving implant fixation, a process called osseointegration, has focused on a new, innovative field: the delivery of pharmacological agents. These agents can be delivered systemically or locally as an implant coating or into the bone cavities aiming to improve osseointegration and prevent or treat osteolysis. These drugs include anabolic and anti-catabolic bone-acting agents in addition to new treatments. Anabolic bone-acting agents include parathyroid hormone (PTH) peptides, prostaglandin EP4 receptor antagonist and vitamin D; anti-catabolic bone-acting agents include compounds like calcitonin, biphosphonates, RANK/RANKL/OPG system, and selective estrogen receptor modulators (SERM). Dual mechanism agents are statins and strontium ranelate. Promising therapies include DKK1- and anti-sclerostin antibodies. In vivo, in vitro and clinical studies have proven to possess positive impacts such as an increase in bone mineral density and on osseointegration. Although, some systemic drugs are administered after surgery in order to manage the postoperative complications and pain. These can show an impairment in the osseointegration process. These include nonsteroidal anti- inflammatory drugs, proton pump inhibitors and selective serotonin reuptake inhibitors. The effects of aspirin, acetaminophen, opioids, anticoagulants and antibiotics in implant fixations are still controversial and more studies must be curried out in order to investigate potential ramifications. Nowadays, it is well known that systemic pharmacological agents can either enhance or impair implant osseointegration; therefore, proper drug selection is essential. This master thesis aims to discuss the varying effects of three different classes of treatments on improving this process