Coordination language for distributed clean

The distributed evaluation of functional programs and the communication between computational nodes require high-level process description and coordination mechanism. This paper presents the D-Clean high-level functional language, which supports the distributed computation of Clean functions over a cluster. The lazy functional programming language Clean is extended by new language elements in order to achieve parallel features. The distributed computations of functions are expressed in the form of process-networks. D-Clean introduces language primitives to control the dataflow in a distributed process-network. A process scheme defines a partial computation graph, where the nodes are functions to be evaluated and the edges are communication channels. The computational nodes are implemented as statically typed Clean programs. The schemes are parameterized by functions, types and data for defining process networks. D-Clean is compiled to an intermediate level language called D-Box. The D-Clean generic constructs are instantiated into D-Box expressions. D-Box is designed for the description of the computational nodes. D-Box expressions hide implementation details and enable direct control over the process-network. The asynchronous communication is based on language-independent middleware services. The present paper provides the syntax and the informal semantics of both coordination languages. To illustrate the definition of a distributed functional computational pattern using the D-Clean language a farm skeleton running example is presented

Hora Est: Proefschriften van huisartsen 1900-1995

Nu de huisartsgeneeskunde al meer dan vijfentwintig jaar geleden een universitaire discipline is geworden, is het moeilijk zich voor te stellen waarom dat pas zo laat het geval was. Meer dan honderd jaar nadat door de wetten van Thorbecke het begrip arts zijn intrede deed - in 1865 - werd het woord huisarts de officiële benaming yoor een beroep dat eigenlijk allang vóór 1865 bestond.' Tussen 1865 en 1975 studeerde men voor arts en dat betekende studeren voor huisarts. Tussen 1957 - met de oprichting van het Nederlands Huisartsen Genootschap - cn1974 - met de stichting vall huisartseninstituten aan alle Nederlandse Universiteiten - ontstond het officieel geregistreerde beroep huisarts met een specifieke beroepsopleiding en werd de huisartsgeneeskunde een erkende wetenschap met universitair onderwijs en onderzoek.2 Dat huisartsen ook onderzoekers konden zijn, is pas laat tot de universitaire geneeskunde doorgedrongen. Van enige stimulans was van die kant dan ook nauwelijks sprake. Misschien ook daarom hielden huisartsen zich vóór Wereldoorlog IJ zo zelden met wetenschappelijk onderzoek bezig. En als het al gebeurde dan was dat incidenteel en een strikt persoonlijke zaak. Een huisarts was practicus, paste de wetenschap toe, en dat was al meer dan genoeg. In het Maandblad vall de Nederlmzdsche Vereeniging van huisartsen, uitgegeven door het 'Comité voor medische beroepsbelangen', dat van 1926-1940 uitkwam, zal men vergeefs naar een bijdrage over wetenschappelijk onderzoek zoeken.3 In de grote vragenrubriek in dit blad, dat bijna vijftien jaar lang uitkwam, komen problemen bij het doen van wetenschappelijk onderzoek ook niet ter sprake. Klaarblijkelijk werden de huisartsen niet betrokken bij de wetenschappelijke ontwikkeling van de geneeskunde. Dat is tegenwoordig anders. Hoe - op welke wijze - heeft deze verandering plaatsgevonden

Non-traumatic knee complaints in adolescents and young adults in general practice

Knee complaints are a frequent reason for consultation in general practice and constitute a specific set of patients compared to secondary care patient populations. However, information to base treatment decisions on is generally derived from specialistic settings. Our cohort study is aimed at collecting knowledge about disease burden and prognosis of knee complaints presenting in general practice Chapter 2 describes the design and methods of the HONEUR knee cohort and addresses the possibility of selective patient recruitment. From October 2001 to October 2003 40 GPs recruited consecutive patients consulting for incident knee complaints. Patients were followed-up for one year with three monthly questionnaires. At baseline and after one year follow-up the patients underwent a physical examination. Primary outcome measure was the patient's reported recovery after one year. Pain and functional disability were assessed every 3 months to determine the course of the knee complaints during the year follow-up. The cohort is divided into traumatic and non-traumatic knee complaints. The non- traumatic knee complaints are then divided in patients aged 12 through 35 and 36 years and over. This subdivision is based on the predominance of patellofemoral complaints in the younger age group, and the shift to osteoarthritis as the major complaint starting at age 35