Σκοπός της εργασίας ήταν να εξετάσει τις στρατηγικές αντιμετώπισης
προσέγγισης και αποφυγής σε σχέση με τις προσδοκίες επίτευξης στόχου. Στην έρευνα
συμμετείχαν εικοσιτέσσερις φοιτητές, οι οποίοι εκτέλεσαν δυο δοκιμασίες στο
κωπηλατοεργόμετρο. Μετά την αρχική δοκιμασία οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο
πειραματικές ομάδες παρόμοιας απόδοσης, οι οποίες ορίστηκαν τυχαία ως ομάδες
εφικτού και ανέφικτου στόχου. Πριν την εκτέλεση της δεύτερης δοκιμασίας, αλλά και
κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης αξιολογήθηκαν οι προσδοκίες επίτευξης στόχου. Η
διαδικασία δημιουργίας διαφορετικών προσδοκιών επίτευξης στόχου για τις δυο ομάδες
ήταν επιτυχημένη καθώς βρέθηκε ότι ενώ και οι δύο ομάδες στόχου ξεκίνησαν με
παρόμοια σκορ προσδοκιών επίτευξης στόχου, κατά την εξέλιξη της εκτέλεσης οι
προσδοκίες της ομάδας ανέφικτου στόχου μειώθηκαν, ενώ η προσδοκίες της ομάδας
εφικτού στόχου αυξήθηκαν. Μετά το τέλος της δεύτερης δοκιμασίας αξιολογήθηκαν οι
στρατηγικές αντιμετώπισης αντίξοων καταστάσεων. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η
ομάδα υψηλών προσδοκιών, είχε υψηλότερα σκορ στην αύξηση προσπάθειας από την
ομάδα χαμηλών προσδοκιών, η οποία παρουσίασε υψηλότερα σκορ στη γνωστική και
στη συμπεριφορική εγκατάλειψη. Τα αποτελέσματα είναι σε συμφωνία με θεωρητικές
προσεγγίσεις απ το χώρο της γνωστικής ψυχολογίας σχετικά με τις επιδράσεις των
προσδοκιών επίτευξης στόχου στην υιοθέτηση στρατηγικών αντιμετώπισης αντίξοων
καταστάσεων
