Müellifin hayatı hakkında kesin bilgi sahibi değiliz. Buna istinaden müellif
eserin yazılış tarihi olarak metinde “Hicret-i nebeviyyeniñ 1036 yılında māh-ı
Cümādī’l-evveliniñ 17 günü şürūˊ olundu” diye belirtir. Buradan yola çıkarak esere
3 Şubat 1627’de başladığını biliyoruz. Murat Han’ın dönemin padişahı olduğunu
belirtmesinden yola çıkarak da bahsedilen padişahın IV.Murat olduğu
anlaşılmaktadır. Böylece yazarın kimliği hakkında kesin bilgi sahibi olamamakla
birlikte IV.Murat döneminde yaşamış olan Hulȗsî Çelebi olma ihtimali
yüksektir.(www.turkedebiyatiisimlersozlugu)
Türk edebiyatını derinden etkileyen ve adına bir çok şerh, tercüme
yazılan Feridüddin Attârın’ın Pendnâme’sinin güzel bir örneği olan esere şârih hadîsi
şerîf ve âyet-i kerimelerden faydalanarak dini hüviyet de kazandırmıştır. Yazar
birkaç yerde Attâr’ın yöntemine göndermede bulunmuştur. Nesih el yazısı ile
okunaklı şekilde kaleme alınan eser 79 varak olup her sahifede olmamakla birlikte
Arapça terkîplerle zenginleştirilmiştir. Yazar Farsça bölümlerin şerhine kısaca
değinmiş açıklamaya gerekli gördüğü veyahut çok sık kullanılmayan kelimeleri
hâşiyelerde izâh etmiş, kimi zaman gramer bilgisi vermiştir. Bu yönüyle eser Türkçe-
Farsça-Arapça nitelikte zengin bir nasihatnâme örneğidir.We don't know exactly the life of the author. Based on this, the author says
as the date of the work “it is in 1036 of Hejira Nabawi, the 17th day of mah-ı
Cümadi’l-evveli” in the text. We know from this he started the work on 3 February
1627. It is understood that the Sultan stated in the work was the sultan of the period
and that he was the Murat IV. Thus, although we could not have a certain knowledge
about the identity of the author, it is highly probable that he was Hulȗsî Çelebi.
Hulȗsî, by using hadith and verses, gave religious identity to the work,
which is a beautiful example of Pendnâme by Feridüddin Attârın which affected
Turkish literature deeply and about which a lot of commentaries and translations
were written. In several places, the author referred to the method of Attâr. The work,
which was written in a legible way with Nesih handwriting, is composed of 79 foils
and it is enriched with Arabic phrases, although it is not in every page. The author
briefly mentioned the commentary of the Persian sections and explained the words
which he deemed necessary or which were not used very often in this context. In this
aspect, the work has a feature of the richness of Turkish-Persian-Arabic nature
