Во зависност од критериумите утврдени во Законотза работните односи, работодавачот може на работникот да му изречепарична казна, која не може да биде поголема од 15% од последнатаисплатена месечна нето плата на работникот, во траење од еден до шестмесеца. Оваа законска одредба не е нова и непозната. По својата содржинае слична со член 116 од Законот за работните односи од 1993 година.Но, постои една значајна разлика. Според Законот за работните односиод 1993 година работодавачот можеше да го замени отказот на договоротза вработување со парична казна, а според член 84 од постојниот законработодавачот може на работникот, наместо откажување на договоротза вработување, да му изрече парична казна. Сметам дека работодавачоттреба почесто да ја применува паричната казна (а не дирекно отказ, акосе усолнети законските услови кои реално, непристрасно и објективнотреба да се оценат од надлежниот орган), со што треба да се очекувадека работникот ќе постане полојален кон работодавачот и ќе го подобрисвоето работење и ќе избегнува во иднина повреда на работните обврски ина работниот ред и дисциплина.Одлуката за изречување на парична казнаможе да ја донесе и надлежниот второстепен орган кај работодавачот(органот на управување, односно работодавачот), по приговор наработникот изјавен против одлуката за откажување на договорот завработување. Со измените на Законот за работните односи од 6.12.2013година е направена дистинкција помеѓу „лични причини и причини навина“, што е очигледно дека роковите кај „причини на вина“ се дуплирани(на барање на работодавачите).Клучни зборови: работодавачот, работник, вина, форма, овластен орга
