Il contributo tratta della caccia alle streghe nei confronti delle popolazioni
slave residenti nei territori della Serenissima nel secolo XVIII secolo, quando i roghi
erano ormai praticamente scomparsi. I documenti presi in esame non hanno evidenziato
alcuna differenza rispetto alla stregoneria nel resto dei territori italiani. Tuttavia,
la caccia alle streghe veniva ancor sempre perpetrata con esecuzioni capitali in diversi
Paesi dell’Europa orientale, in particolare in Ungheria e in Polonia, dove tale pratica
raggiunse l’apice in questo periodo.U ovom je
doprinosu razmotreno nekoliko sudskih postupaka za vještičarenje, a protiv osoba slavenskog
porijekla ili Slavena s prebivalištem u Veneciji tokom 18. stoljeća, u razdoblju
kada su lomače bile već gotovo ugašene. Za vještice su naglašene osobine kao što su
samoća i ludilo kao i neki čarobni postupci, što nije činilo veliku razliku u odnosu na
optužbe za vještičarenje u drugim krajevima Europe. Obrađeni su akti Rimske inkvizicije
(Lucija, rodom iz Kopra, optužena za čedomorstvo; korištenje čarobnog magneta;
magični napici) te krivični postupak (vođen od države a ne od inkvizicije) protiv jedne
bogomolje koja je bila začarana jednom jabukom, tjelesno iskorištena i podvrgnuta
egzorcističkom postupku, a pokreću ga tri suca istražitelja poslana u Makarsku sredinom
18. stoljeća. U tom dugom procesu nitko nije osuđen, ali tako nije bilo u ostatku
Europe (Škotska, Finska, Austrija, Mađarska) gdje se krajem 17. i tokom 18. stoljeća
vodio nemilosrdan lov na vještice. Treba još napomenuti da je i u današnje vrijeme u
nekim zemljama Afrike progon vještica tužna stvarnost
