Mit androgyne w literaturze francuskiej fin-de- siècle i literaturze młodopolskiej na przykładzie wybranych dzieł Rachilde, Joris-Karl Huysmansa, Marii Komornickiej oraz Stanisława Przybyszewskiego

Abstract

Założeniem pracy doktorskiej jest przyjrzenie się przedstawieniom mitu androgyne w literaturze francuskiej fin-de-siècle i w literaturze młodopolskiej na podstawie wybranych dzieł literackich Huysmansa, Rachilde, Komornickiej oraz Przybyszewskiego. Geneza mitu androgyne odzwierciedla złożony i niejednorodny charakter postaci o bliżej nieokreślonej płci, podkreślając zarazem kontynuację trwania mitów w literaturze. Przejście mitu do domeny literackiej odbywa się jednak pod znakiem degradacji mitycznej tekstu Platona, uważanego za założycielski. Innymi słowy, androgyne findesieklowska z krwi i kości zaznacza zerwanie z pierwszą androgyne, będącą uosobieniem harmonijnej Dwójjedni coincidentia oppositorum. To z kolei narzuca swego rodzaju hierarchiczność kolejnym wersjom mitu pierwotnego. Celem niniejszej pracy jest nowe spojrzenie na figurę androgyne schyłku XIX poprzez dodanie polskiego wariantu. Autorska metoda komparatystyki różnicowej Ute Heidmann pozwala skupić się na plastyczności dwoistej figury zamiast postrzegać ją głównie przez pryzmat rzekomego mitu założycielskiego. Intencją niniejszej pracy jest zbliżenie do siebie dwóch światów literackich za pośrednictwem symbolu Dwójjedni oraz ustanowienie między poszczególnymi jej przedstawieniami relacji opierającej się na równości, a nie na hierarchiczności