W rozmowach radiowych pojawia się wiele rytualnych środków
okazywania zaangażowania. Rozmowy te tworzone są dla publiczności,
która oczekuje od prowadzących familiarności i bezpośredniości
w kontaktach ze słuchaczami. Jednakże wszystkie rodzaje rozmów
prowadzonych na antenie zależne są od instytucjonalnego kontekstu emisji
programów radiowych i posiadają swoiste cechy właściwe rozmowom
formalnym. Autorka w artykule stawia tezę, że przyjacielska rozmowa na
antenie ma, pomimo wszelkich manifestacji prywatności, wyraźnie
profesjonalny charakter i pokazuje, w jaki sposób prowadzący program
aplikują elementy stylu wysokiego zaangażowania, aby wywołać efekt
zaprzyjaźnienia ze słuchaczami
