Obserwowany współcześnie proces starzenia się ludności rodzi uzasadnione pytanie o to, w jaki sposób należy kształtować środowiska miejskie, aby powiększająca się populacja seniorów mogła w nich komfortowo funkcjonować. Z perspektywy osób starszych na znaczeniu zyskuje zatem piesza dostępność udogodnień w pobliżu miejsca zamieszkania, umożliwiająca im samodzielne zaspokajanie podstawowych potrzeb. Wydaje się jednak, że nie wszystkie rejony miasta stwarzają odpowiednie warunki ku aktywnemu starzeniu się. Stąd, samodzielność seniorów jest w znacznej mierze uwarunkowana cechami zamieszkiwanego przez nich środowiska miejskiego. Niniejszy artykuł omawia zależność między strukturą przestrzenną miasta a pieszą dostępnością pięciu typów udogodnień, które uznano za istotne w codziennym życiu seniorów. Omawiane badanie przeprowadzono na przykładzie Łodzi z wykorzystaniem metody transektu urbanistycznego oraz analizy sieciowej
