Artykuł rozważa możliwość i warunki zaistnienia architektury i przestrzeni inkluzywnej, reinterpretując i „uprzestrzenniając” idee powszechnego
zbawienia (Orygenes) oraz punktu Omega (Theilard de Chardin, w interpretacji Paolo
Solierego). Powołując się na chrześcijański „problem piekła” jako przestrzeni z definicji
ekskluzywnej, artykuł konstruuje model architektury, która ów ekskluzywizm przezwycięża. Artykuł przywołuje przykłady zrealizowanych obiektów oraz elementy postmodernistycznych teorii architektonicznych, by pokazać możliwość dalszego rozwoju architektury
poza obecnie obowiązujący paradygmat autonomicznego obiektu o zdefiniowanych
funkcjach
