Przepisy ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
nie posługują się pojęciem “nieruchomość zabytkowa”, za to w art. 3 tejże ustawy
pojawia się określenie “zabytek nieruchomy”. Na podstawie tego przepisu można
wnioskować, że za zabytek nieruchomy należy uznać nieruchomość, jej część lub
zespół nieruchomości, będących dziełem człowieka, których zachowanie leży w interesie
społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub
naukową. Są więc podstawy aby przyjąć, że ustawodawca odwołuje się tu do klasycznego
cywilistycznego pojęcia nieruchomości i ich rodzajów, nie tworząc nowej
konstrukcji prawnej nieruchomości zabytkowej. Wyraźnie jednak wskazuje się tu
na specyficzny aspekt funkcjonalny prawa własności zabytku nieruchomego. Każdy
właściciel zabytku nieruchomego przy wykonywaniu prawa własności powinien
mieć na względzie zachowanie zabytku nieruchomego, co “leży w interesie społecznym
ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową” (art.
3 pkt 1) ustawy).University of Bialysto
