W recenzji Magdaleny Hornung poświęconej Piątemu zbiorowi wierszy Ewy Lipskiej możemy znaleźć takie oto wyznanie: W swym zachwyceniu odnoszę wrażenie, że kolejne zbiory Ewy Lipskiej układają się w swoistą fugę. Zasadnicze tematy, których ekspozycje mamy już w tomiku pierwszym, odbierają jak sztafetę tomiki następne, powtarzają je i modulują, by w ostatnim zabrzmieć najwyraźniej, bo najprościej. Można nawet powiedzieć, że wiersze ostatnie puentują tematy rozwijane przedtem. Kilka lat później podobną uwagę zanotował Piotr Łuszczykiewicz w tekście o znamiennym, odsyłającym bowiem również do muzyki, tytule Rondo Lipska, w którym czytamy: "Pozostaje czytać księgę Ewy Lipskiej w porządku naturalnym tj. chronologicznie i linearnie, tomik po tomiku, wers po wersie, choć właściwa kabała wyłożona jest głównie na jej początkowych stronicach, a wszystko to, co następuje dalej, to ciągłe uzupełnienia, przypisy i rozbudowane komentarze". [fragm. tekstu
