Aortoiliak tıkayıcı hastalıklarda rekonstrüksiyon bir çok merkezde transperitoneal girişimle yapılmaktadır. Bildirilen avantajlarına rağmen extraperitoneal girişimin tercih edilmemesi bu girişimin yeterli görüş alanı ve müdahale imkanı sağlayamadığı endişesinden olsa gerekir. Kliniğimizde Ocak 1996 ile Nisan 1997 arasında aortoiliak tıkayıcı hastalığı olan 25 olguya extraperitoneal girişimle rekonstrüksiyon yapıldı. Ocak 1996'dan önceki dönemde transperitoneal girişimle yapılan son 25 hasta, gruplar randomize olmamasına rağmen; .transfüzyon gereksinimi, uzamış ileus, nazogastrik dekompresyon, mobilize olma, yoğun bakımda ve hastanede kalma süreleri yönünden karşılaştırıldı. Extraperitoneal girişimin yeterli görüş alanı ve müdahale imkanı sağladığı, transperitoneal girişimle karşılaştırıldığında transfüzyon gereksiniminin (p<0.001) ve uzamış paralitik ileusun daha az (p =0.025), nazogastrik dekompresyon, mobilize olma, yoğun bakımda ve hastanede kalma sürelerinin (p<0.001) daha kısa olduğu görüldü. Yeterli görüş alanı ve müdahale imkanı sağlaması, postoperatif iyileşmenin daha hızlı ve rahat olması nedeni ile extraperitoneal girişimin transperitöneale göre daha iyi olduğu sonucuna varıldı.The reconstruction in the aortoiliac occlusive diseases is commonly done via transperitoneal approach. We believe that although the known advantages of extraperitoneal approach is reported, the reason for the less common practice of this approach must be due to the belief that it doesn't provide good exposure. Between January 1996-April 1997 25 aortoiliac occlusive cases were reconstructed by extraperitoneal approach. Even though the groups were not randomized the results are compared with the indices of the need for transfusion, ileus, nasogastric decompression, mobilization, duration of stay in the intensive care and hospital. It was seen that extraperitoneal approach has good exposure, provides sufficient manipulation and when compared to transperitoneal approach it has less need for transfusion (<0.001) and ileus (p=0.025), nasogastric decompression, mobilization, intensive care and hospitalization time is reduced. In conclusion extraperitoneal approach is superior to transperitoneal approach since it provide good exposure and manipulation has a faster and more comfortable postoperative course. Keywords: Aortoiliac occlusive disease, extraperitoneal approach, postoperative course
