Amaç: Bu çalışmanın amacı temporal kemik travması sonrasında gelişen fasiyal sinir paralizi olgularının klinik özelliklerini ve geçdönem fasiyal sinir dekompresyon sonuçlarımızı sunmaktır.Gereç ve Yöntem: Ocak 2010 - Mart 2016 tarihleri arasında, temporal kemik travması sonucu fasiyal sinir paralizisi oluşan ve geçdönem fasiyal sinir dekompresyonu uygulanan on hastanın dosyaları retrospektif olarak tarandı. Yaş, cinsiyet, travma etiyolojisi, otoskopikbulgular, işitme kaybı, radyolojik görüntüleme ve takip sonuçları açısından hasta dosyaları incelendi.Bulgular: Çalışmaya katılan hastaların tamamı erkekti ve yaş ortalaması 28,3 idi. Tüm olgulara transmastoid yaklaşım ile fasiyal sinirdekompresyonu uygulandı. Cerrahi sırasında beş hastada fasiyal sinir etrafında ödem, dört hastada kemik spikülleri basısı ve bir hastadagranülasyon dokusu izlendi. Fasiyal sinir paralizi başlangıcından itibaren dört haftadan kısa sürede opere olan üç olguda normal veyanormale yakın (House Brackmann evre 1-2) düzelme görülürken, sekiz haftadan uzun sürede opere olan iki olguda kısmi düzelmegörülmüştür.Sonuç: Sonuç olarak temporal kemik fraktürü sonrasında oluşan fasiyal sinir paralizisi olgularında cerrahi endikasyon durumlarındamümkün olduğu kadar erken dönemde dekompresyon uygulanmalıdır. Fakat bizim çalışmamızda geç dönem fasiyal sinir dekompresyoncerrahisi uygulanan olgularda da başarılı sonuçlar alınabileceği ve tam veya tama yakın iyileşme olabileceği görülmüştür.Objectives: The aim of this study is to present the clinical features of facial nerve paralysis occurring after temporal bone trauma and theresults of late-stage facial nerve decompression.Methods: The files of ten patients with facial nerve paralysis occurring after temporal bone trauma and underwent late-stage facial nervedecompression between January 2010 and March 2016 were retrospectively screened in our clinic. Patient files were reviewed in terms ofage, gender, etiology of trauma, otoscopic findings, hearing loss, radiological imaging and follow-up results.Results: All of the patients participating in the study were male and the average age was 28,3. All patients underwent facial nervedecompression via transmastoid approach. During surgery, edema arround facial nerve was observed in five patients, pressure of bonespicules in four patients and granulation tissue in one patient. Three cases who underwent facial nerve decompression less than four weeksafter the onset of facial nerve paralysis had normal or near normal (HB stage 1-2) improvement, but partial improvement was seen in twocases over eight weeks.Conclusion: As a result, in cases of facial nerve paralysis occurring after temporal bone fracture, decompression should be applied asearly as possible in cases of surgical indications. However, in our study, in cases with late-stage facial nerve decompression surgery it was seen that successful results and full or near-total healing could be obtained
