Rak płuca jest nowotworem o bardzo złym rokowaniu dotyczącym długoletniego przeżycia,
pochłaniającym rocznie prawie tyle ofiar, ile notuje się nowych zachorowań na
tę chorobę. Jest on drugim co do częstości występowania nowotworem złośliwym u mężczyzn
i u kobiet, a pierwszym w obu tych grupach w odniesieniu do śmiertelności. Przyczynia
się do tego późne wykrycie choroby spowodowane brakiem jakichkolwiek objawów
jej we wczesnym okresie i stosunkowo duża agresywność.
W ciągu ostatnich 20 lat leczenie raka płuca uległo znaczącym zmianom. Nie spowodowało
to jednak istotnej poprawy wyników - wyleczenie uzyskuje się jedynie u 15%
chorych. Postęp w terapii polega głównie na zastosowaniu klasyfikacji TNM w kwalifikacji
do leczenia chirurgicznego, zastosowaniu leczenia skojarzonego w niektórych sytuacjach
klinicznych, rozwoju dziedziny teleradioterapii, jak również na wprowadzeniu
skuteczniejszych schematów chemioterapii.
Poprawa wyników leczenia zależy od rozpropagowania idei profilaktyki pierwotnej (walka
z nałogiem palenia tytoniu), wprowadzeniu skutecznych metod profilaktyki wtórnej
(badania przesiewowe) oraz zastosowania zindywidualizowanego, celowanego leczenia
chorych na podstawie typowania genetycznego
